Oud vuil

Wat doe je morgen? Ga je mee?

Na de amandel is het de beurt aan de kers. De vorig jaar aangeplante boom is goed aangeslagen en bloeit. Daar ben ik tevreden mee. Wel hoorde ik dat het klimaat hier te warm is voor kersen of eigenlijk zijn de winters niet koel genoeg en zou er geen/te weinig bloei zijn.

Tot zover zie ik geen probleem en wellicht zorgt de hoogte waar De Klompen staan voor net voldoende koelte.

Rick had vanmorgen een vergadering met het bestuur van Coral international Axarquia en wilde gisteren weten of ik mee wilde. Nu kan ik niet bij die vergadering aanwezig zijn omdat ik geen deel van het bestuur ben maar het is wel heel lekker als ik Rick daar naar toe rijd.

“Dan kan je lekker naar wat tuincentra als je wilt.”

Nu is dat inderdaad wel een lokkertje maar of ik mee zou gaan had te meer maken met de hoeveelheid regen die er vandaag zou gaan vallen want met regen ben ik thuis om de stromen water in goede banen te leiden.

Dus kon ik vanmorgen gewoon mee want het was zonnig en droog. Groar.

Maar ik heb lekker geshopt. Zo kocht ik plantpotjes van Haxnicks. Volgens een permacultuurvlogger die ik vorig jaar bij toeval eens tegenkwam, zouden deze potjes een veel betere wortelkluit produceren dan gewone ronde potten. De ribbels in de zijkanten dwingen de wortels naar beneden. Dit in tegenstelling tot ronde potjes waar de wortels ronddraaien en later, als de boom of struik groter is, problemen geven doordat de rondgedraaide wortels de dikte groei van de stam belemmeren. En nog een hele berg voordelen die ik natuurlijk grotendeels al weer ben vergeten.

Een voordeel dat ik me wel herinner is dat je de potjes kunt openklappen en zodoende de kluit nagenoeg niet beschadig.

Opengeklapt.

Dicht gevouwen.

Duidelijk zichtbaar is het grote gat onderin. Heeft ook een voordeel maar that is lost in translation.

Acht van deze setjes in een houder.

De potjes raken net de grond niet. Ook dat heeft een voordeel. Tja,

In ieder geval gaan hier de nieuwe Pijnboomzaden in want ik heb haast met het bos en een voordeel herinner ik me nog wel: je kunt de zaailingen sneller en met grotere overlevingskansen uitplanten.

Uiteraard sprak me dat als Jantje Ongeduld wel aan.

Ook kocht ik verschillende soorten paprika’s en tomaten, artisjokken, aubergines, courgettes, pompoenen en aardbeienplanten.

Ik had bijna gewild dat de vergadering nog wat langer zou duren maar ik was hier al helemaal blij mee.

We aten een broodje aan de boulevard van Torrox en terug de berg op bezocht ik alle vuilcontainers.

Daar stond deze wat sneue rubberboom. Ik moest wel even de kluit onderzoeken of de plant niet was verzopen. Als ie namelijk te nat heeft gestaan is ie reddeloos verloren maar nee: hij is gewoon zo armetierig vanwege te weinig en uitgeputte aarde.

Thuis eerst de kluit losgemaakt, de wortels geknipt en twee stekken losgebroken.

De stekken mogen eerst onder relatief gunstige omstandigheden aansterken. Moeder staat haar mannetje op de helling.

De zaailingen die ik kocht staan her en der verspreid in de tuin. 

Nou uh staan.....ze liggen er bij als oud vuil.

Met groeten Ton

Ziekelijk

Mijn eigen Pelleboer Rick vind het heerlijk om bezig te zijn met de weersvoorspellingen. Nou, uh, eigenlijk alleen die van zonnig weer en alles wat te maken heeft met sneeuw. 

Die weersvoorspellingen kloppen natuurlijk niet allemaal. Zeker niet in Spanje met al zijn microklimaatjes waar de bergen soms het verschil maken tussen net wel of net geen zon. Bij een voorspelde zonnige dag die wat te wensen overlaat wordt er dan veel naar de lucht gestaard.

Mij maakt de zon hier in Spanje me niet al te veel uit en sneeuw is leuk als de bergen wit zien want mijn tuinwerkzaamheden gaan sowieso gewoon door.

Er is zoals gewoonlijk altijd een uitzondering: regen. Daar ben ik in Spanje door geobsedeerd. Het eerste wat ik ‘s morgens doe is kijken wat de voorspellingen zeggen en bekijk ik vervolgens de wolken en regen radar. En ja, vanmorgen was te zien waar de buien vandaan komen en hoe laat ze ons zouden bereiken. Dus keek ik tijdens mijn waterafvoer gerelateerde werkzaamheden meer dan geregeld naar het westen of ik al wat zag aankomen.

Het is veel naar de lucht staren zeker he, riep Rick, bijna ziekelijk.

Nou, ja. 

Vanmiddag om 17.00 uur zouden de eerste druppels vallen maar het is nog steeds droog.

Maar goed, ze beloven wel wat.

En het zit inmiddels wel vlakbij.

Anyway. Vanmiddag bedacht ik nog een klusje. In de onverharde weg ontstaan kuilen door regen. Die worden alleen maar dieper als je er met de auto doorheen rijdt. Ik had nog een kratje met kleine steentjes staan die ik overhoud als ik aarde zeef om die te gebruiken in potten.

Die kunnen mooi in de kuilen geooid worden.

Op ander stuk van de weg hebben we indertijd een lading grof grind laten storten omdat het een slap stuk grond is wat ook nog eens het laagste deel van de weg is. Het werkt geweldig en sindsdien kunnen we er zonder probleem met slecht weer overheen rijden.

Maar langzaamaan begint het vol te lopen met slib en is er een middenberm ontstaan waardoor het water aan de rechterkant niet meer het dal kan instromen.

Dus actie. Met een spade de middenberm weggeschept.

En tot slot de afvoergoten wat uitgediept.

Klaar. Helemaal tevreden.

En kom op nou met die regen.

Met groeten Ton

Eigenwijs

De Siberische beer drukt de depressies naar het zuiden waar het volgens de verwachtingen hard en veel gaat regenen.

Nu worden hier de voorspellingen nogal naar regen toegepraat net zoals dat in Nederland gebeurt met zonnig weer of vorstdagen om te schaatsen.

Niets mis mee maar meestal wordt de voorspelde regenhoeveelheid niet gehaald. Zo gaf Malagaweather vorige week enkele dagen met meer dan 40 mm op een dag. Dan word ik altijd een beetje onrustig want ineens zo’n bak water is niet echt lekker in een droog en bergachtig land. Mooie milde regen, dat hebben we nodig zodat het water rustig de grond kan inzakken in plaats van eraf te lopen.

Ik ben dus altijd nieuwsgierig hoeveel water er nu echt valt maar die nieuwsgierigheid steekt pas de kop op als de regen bijna valt en dan popt ook ineens de gedachte weer op dat ik geen regenmeter heb.

Regenmeters zie ik hier eigenlijk niet te koop dus zocht ik op internet naar zelfmaak meters. Die zijn makkelijk te maken met Pet flessen maar die vond ik wat te afvalachtig. Gelukkig heeft Malle Piet voor veel dingen spullen in huis. Ook rommelig maar toch.... anders.

Een oud aquarium. 

Waarom heb je nou een oud aquarium mee, vroeg Rick een paar maanden geleden, toen ik de gevonden schatten de auto uit tilde?

Die kan ik misschien gebruik als minibroeikasje.

Samen met een roestvaste meetlat, ooit gevonden in het park van Heiloo, heb ik een stevige regenmeter in elkaar geflanst.

Is ie niet wat groot? Vroeg Rick toen ik hem het resultaat liet zien.

Ja, dat wel maar dan hoef ik hen niet steeds tussendoor te legen.

Want dit zijn de voorspellingen. Voorwaar niet niks dus heb ik alle waterwerken weer gecontroleerd. 

Nu zou het vandaag nog droog zijn maar er viel vanmorgen al wat regen. Te weinig om te meten trouwens maar uit deze wolken zou zomaar nog wat kunnen vallen.

Al maanden neem ik nu groenafval mee uit de containers. Compost wil ik hebben, dikke lagen organisch materiaal om erosie tegen te gaan, om vocht vast te houden in de grond en als voeding te dienen voor de planten.

Maar als ik dan bij die containers aankom en mensen zie staan die afval brengen voel ik toch wel gêne om in die bakken te struinen en er zakken met rotzooi uit te trekken. Sommigen kijken me dan ook wat meewarig aan en dat wordt niet altijd minder als ik uitleg dat ik een dikke laag mulch in de tuin wil hebben.

Toch laat ik me er niet echt door weerhouden, ook al rijd ik er soms langs om pas op de terugweg te zien of er géén mensen staan. Heel vaak zit het afval namelijk in van die grote zwarte vuilnis zaken en is het keurig fijn geknipt.

Wat je wil je nou nog meer als mens?

In de tuin ligt inmiddels al best een dikke laag en dus wil ik het groene goud in de toekomstige vijver gooien zodat het composteert. Maar met de voorspelde regen wacht ik daar nog maar ff mee omdat de vijver altijd vol loopt met water om er langzaam weer uit weg te lekken. Dus staat het nu maar opgeslagen in kuubszakken.

Intussen gaat het andere werk ook gewoon door, ontvangen we vrienden, lees ik me suf en sudoku ik me door negen sterren heen.

De peultjes heb ik een paar dagen geleden uitgeplant tegen het hek en die zijn in inmiddels al twee keer zo groot geworden. Dat kan ook niet anders in 

die mooie rulle aarde.

De eikjes komen ook op en zien er gezond en krachtig uit.

Hoe snel kan het gaan? De bloesem is net uitgebloeid, 

je kan zelfs nog een verdroogd roze blaadje zien. Mini amandeltjes.

En ook al is het nog echt de tijd niet: een eerste bloem in de irissen. 

Een beetje een eigenwijs exemplaar dus.

Met groeten Ton

Van terras naar....

Gast is al weer lang thuis maar over de leuke dagen is nog van alles te zeggen.

In de Japanse traditie brengen kikkers geluk. Laat ik nu maandag deze plastic mini kikker op mijn pad vinden op mijn rondje rond de berg.

Rick en de gaste waren een dagje skiën in de Sierra Nevada. Ik vermaakte me op de berg. Een daggie alleen is net te doen en is eigenlijk ook best wel lekker. Radio 5 hard aan met de hits uit de jaren zestig, kopjes koffie met chocolade, liggend lezen op bank en tussendoor achteloos wat onkruidjes trekken in de tuin en een rondje om de bergtop dus.

‘s Avonds aten we heerlijk bij Maria Bonita in Nerja. 

En ja, gaste wilde deze keer graag een dagje naar Malaga. 

Daar waren we zo rond het middaguur. Eerst een klein rondje door de stad om vervolgens te gaan wokken.

Wil je nog naar het kasteel?

Nee hoor.

Daarna slenterden we rustig naar Muele Uno en zaten we relaxed een uurtje op een terras.

Er is een Picassomuseum hier.

Uh....

Vervolgens wandelden we door naar het strand waar we een biertje namen bij een strandtent.

We kunnen ook nog naar de kathedraal als je wilt.

Toen dreutelden we terug om een tijdje op een terras te doezelen in de zon. Wat later liepen we via het park terug naar de auto.

Ook al kom ik zo’n daggie stad wel door: ik ben geen stadsmens. Het is er te druk, te weinig natuurlijk, teveel bebouwing. Het staat wat mij betreft te ver af van de natuurlijke menselijke levensstijl. En ook al is hangen op terrasjes in prettig gezelschap echt heel leuk, na een uur of vijf ben ik dat zat. Ik ben de stad zat. 

Ik kom pas weer tot leven tussen het groen.

Aan twee kanten van het smalle park rijdt het verkeer langs en je merkt het nauwelijks.

Van deze Drakenbloedboom nam ik zaadjes mee.

En als ik achterblijf om die zaadjes te zoeken zie ik dat Rick en gaste op een bankje gaan zitten. Zoek gerust nog wat verder hoor, riepen ze, we zitten hier helemaal goed.

Dus zocht ik rustig verder naar zaden van de strelitzia en de Canarische pijnboom.

Maar gisteren en vandaag was ik weer lekker bezig in mijn eigen groene oase.

Wel stil zonder gast. Maar over twee weken komt er weer een.

Met groeten Ton

Vervolg

Oei, wellicht was het vorige blog beetje kort door de bocht en had het wat meer inleiding nodig.

Bij deze en wellicht is het dan goed om de vorige blog nog eens te lezen. En.... woorden zullen nooit volledig en toereikend zijn om ervaringen als deze te beschrijven 

In eerdere blogs heb ik het seksueel misbruik al een paar keer genoemd, o.a. naar aanleiding van het misbruik in de kerk. 

Volgens mij heb ik een normale jeugd gehad ondanks dat misbruik want dat was diep weggestopt. 25 Jaar geleden naar aanleiding van de uitspraak van mijn belager “Dat heb je met dat soort”, waarmee hij homoseksuelen bedoelde, ging de zorgvuldig gesloten doos van Pandora open. Het raakte mij bijzonder diep: hoe durf je dat te zeggen? dacht ik. Wat heb je zelf allemaal niet uitgespookt met me, je bent zelf een stiekeme flikker en durft daar niet voor uit te komen.

En natuurlijk kon ik er in het begin niemand iets over zeggen. Pas later, nadat ik steeds verder overspannen raakte, mijn toenmalige relatie verknoeide en in de ziektewet terecht kwam moest het vuil eruit. 

Twee jaar lang heb ik psychische hulp gehad waar ik zeer veel aan heb gehad en kreeg ik een relatie met Rick.

In die periode heb ik mijn belager geconfronteerd met zijn gedrag. Hij vond het oprecht vreselijk wat hij me had aangedaan. “Natuurlijk wist ik indertijd dat ik dingen deed die niet mochten maar ik heb nooit bevroed wat dat met je zou doen. Later heb ik er wel aan gedacht als ik er in de krant over las maar je gaf nooit signalen af dat je er last van had en ik was te laf om er alsnog naar te vragen”.

Hoewel ik tevreden was met zijn reactie, stond ik erop dat hij het mijn ouders zou gaan vertellen. Het was iemand uit het sociale netwerk van mijn ouders.

Hij heeft dit inderdaad gedaan.

Voor mijn ouders was dit natuurlijk ook een vreselijke schok want ze hebben echt niet geweten wat er met me gebeurde. Mijn vader reageerde door zijn excuses aan te bieden “Ik heb gefaald als vader door je niet voldoende beschermd te hebben”.

Het doorlopen van zo’n trauma opruimproject is, eufemistisch gezegd, niet leuk. Maar het niet doorlopen van het traject zou uiteindelijk mijn leven hebben vergald.

Goed. Nu is het trauma wel weg maar dat wil niet zeggen dat de gevolgen ook meteen weg zijn.

Met boosheid heb ik moeite, met overheersing in welke vorm dan ook, met onrecht maar ook met de doodstraf. Ook sluit ik me bij onprettige situaties volledig af, ook van anderen, omdat ik niets wil voelen.

Ik vind het belangrijk om bewust te leven. Waarom doe ik wat ik doe? Waarom handel ik zoals ik handel? Juist in relaties met anderen is dit zo belangrijk. Want mijn gedrag bepaalt hoe anderen op mij reageren en mijn gedrag is door het misbruik, laat ik het voorzichtig zeggen, nogal beïnvloed.

Ik zeg geregeld dat de seksuele handelingen niet zozeer mijn trauma hebben gegeven maar het feit dat ik er niet over mocht praten. ( en je kan het nooit los zien) Ik begreep het niet, waarom doet ie zo raar, dit is toch niet leuk, dit mag toch niet, waarom doet hij dit? 

Mijn overleden zus vertelde me eens dat ik altijd een normaal vrolijk rustig kind was maar dat dat opeens veranderde. Ik werd heel boos als ik mijn zin niet kreeg, schopte tegen deuren, ging liggen krijsen op de vloer, wilde niet meer naar de kleuterschool.

Als er aan mij wordt gevraagd waarom ik niet naar horrorfilms wil kijken of waarom heb je toch altijd  last met je chefs? Dan kan ik natuurlijk altijd standaard roepen: dat komt vanwege het misbruik. Want daar omheen is tenslotte al mijn ‘gedrag’ gevormd. Maar zo’n algemeenheid werkt niet goed als ik expliciet iets wil opruimen zoals boosheid. Het is van belang dat ik dan eigenlijk terug ga naar mijn vroegste herinnering waar die boosheid zich manifesteerde of is ontstaan. Voorwaar niet leuk om terug te gaan naar momenten en herinneringen waar je gewoonweg niet naar terug wilt gaan.

Tijdens de wandeling in Japan wilde ik dus mijn boosheid aanpakken. Het heeft me wel geholpen om te zien dat het had te maken met falen maar verder niet. Pas een paar weken geleden viel dus het kwartje. Dat kwartje kon ook vallen doordat ik in Japan het voorwerk had gedaan.

Wat was de eerste keer dat ik faalde? Juist: daar tussen die knieën.

Belangrijk om te weten dat mijn boosheid met falen over het inrijgen van een naaimachine of het aansluiten van een kraan geen enkele relatie heeft met het falen als vijfjarig kind. Ik kan dit nu gaan zien als separate gebeurtenissen en zodoende de zware lading die ik er als vijfjarig kind aan heb gegeven er niet langer aan hoef toe te voegen.

Wat het lastig maakt is dat het toevoegen van de lading een reflex is geworden omdat ik dat al 55 jaar doe. Daarom maken Rick en ik afspraken over wat hij tegen mij kan zeggen op het moment dat ik tóch weer in de beladen boosheid schiet. 

Zeggen dat ik niet zo boos moet worden helpt dan niet. Twee armen om me heen helpen, of de vraag: waar ben je nu?

Ik begrijp dat ieder mens anders gereageerd op een trauma en dat een ieder er op eigen wijze met leert omgaan. 

Voor mij werkt deze manier.

Voor een luchtige afsluiting.

Zaden van de Strelitzia augusta. Zijn ze niet paradijselijk met dat oranje pluimpje?

Met groeten Ton

Er is altijd licht aan het einde van de tunnel

Tijdens de pelgrimstocht op Shikoku wilde ik graag inzicht krijgen in mijn boosheid. Waar ik achterkwam is dat ik boos word als dingen niet lukken. Zo werd ik in het begin van de tocht razend als ik met een rugzak op mijn schouders in klamme hitte niet in ene een steile berg kon op lopen zonder te zweten of moe te worden. Alsof dat normaal zou zijn. Het moet allemaal schijnbaar ineens helemaal lukken. Zonder oefenen. Zonder fouten. Zonder proberen. Zonder ploeteren. Alsof ik kennis en vaardigheden vanuit het niets zou beheersen. Zo niet, ontplof ik, heb ik gefaald, ben ik door de mand gevallen als een onhandig onbenullig klein kind.

Rick heeft verschillende keren gevraagd of ik die boosheid kan omschrijven of waar die vandaan komt maar ik weet het niet. Ik kan het niet. Er lijken geen woorden voor om dat te beschrijven.

Dat ik boos word weet ik. Dat het niet reëel is waarom ik boos word weet ik. Dat het vervelend voor Rick is weet ik. En toch: ik lijk het wel niet te kunnen veranderen.

Sta ik drie weken geleden bij het aanrecht, valt er ineens een kwartje waar ik helemaal naar van word. Ik zie duidelijk waar dat onredelijke boze zijn oorsprong heeft maar houd angstvallig mijn mond. Door schaamte. Ik vertel het dus ook niet aan Rick maar de gedachten zijn niet te stoppen. Ik zie dat dit fenomeen zich overal voordoet en invloed heeft in mijn doen en laten.

Als kind ben ik seksueel misbruikt en ook al zijn de handelingen op zich niet vreselijk geweest, het heeft impact op mijn hele leven. Ik zeg wel eens gekscherend: het is een wonder dat ik nog zo normaal ben. Maar ik kan gerust zeggen dat misbruik alle facetten van mijn leven beïnvloedt en zelfs dat van allen om mij heen.

Dit is zoals ik het me herinner

Als vijf jarig kind sta ik tussen de knieën van mijn belager, mijn broek op mijn enkels en hij probeert mij een orgasme te laten krijgen nadat hij dat eerst zelf had gehad. Waarschijnlijk omdat er niets gebeurt vraagt hij of ik al iets voel.

Wat moet ik dan voelen?

Iets kriebelends in je plasser.

Nee.

Uiteindelijk gaf hij de moed op en ik vroeg of ik weg mocht.

Ja maar niets tegen je vader en moeder zeggen hoor.

Daar sta ik dan. Een grote, lees volwassen man, die laat zien dat er iets is dat hij kan en ik niet. Iets dat ik blijkbaar ook zou moeten kunnen. En ik mag ook niets tegen mijn vader en moeder zeggen wat ik dan natuurlijk ook nog eens niet doe.

Dit alles zorgt bij mij voor frustraties die al bijna mijn hele leven een onderdeel zijn van wie ik ben. 

Krijg ik de kraan niet goed gemonteerd. Pats boem en ik sta weer tussen twee knieën. 

Krijg ik de draad niet in de naaimachine. Hup, daar zijn die knieën weer.

Lees ik een stuk tekst dat ik niet begrijp. Knieën.

Aangebrande havermout.....

Foutje bij het zingen......

Maar het is toch niet zo raar om iets te leren? Iedereen moet toch leren en maakt daarbij fouten.

Hoe werkt dat dan bij mij? 

Als ik iets moet leren, is dat natuurlijk altijd van iemand anders, en dan weet die ander dat ik nú dus nog iets níet kan of weet. En dat lijkt soms nog wel het ergst. Dat een ander weet dat ik iets nog niet weet. Ik mocht er niet met mijn ouders over praten. Niemand mocht dit weten. Dus praat ik daar met niemand over. Er was dus ook niemand die tegen me kon zeggen dat het helemaal niet erg is om dingen nog niet te kunnen. Ook hier sta ik dus steeds vastgenageld tussen die knieën.

Rick zegt wel eens als ik zijn hulp afhoud: ik kan ook niets aan je kwijt. Nee en dat is ook voor hem frustrerend maar hulp aannemen voelt bijna als tegennatuurlijk. Het voelt aan als kritiek. Kritiek wil ook zeggen dat ik iets niet goed doe en dezelfde reflex van boosheid komt naar boven.

Vanmiddag hield ik het niet langer en vertelde het aan Rick.

Maar waarom houd je dat dan zolang voor je?

Soms denk ik wel eens: de meest vreselijke dingen die mensen overkomen worden makkelijk aan iedereen verteld maar zo gauw het gaat over seksueel misbruik gaan de lippen stijf op elkaar. Alsof de misbruiker gespaard moet worden. Alsof ik me moet schamen voor wat een ander mij heeft aangedaan.

Zelfs het inzicht over mijn gedrag in deze, vind ik al lastig om aan Rick te vertellen.

Alles begint met een inzicht. 

Maar als je geen actie onderneemt verdwijnt het inzicht uit je leven en verandert er niets. 

Een belangrijke stap is vertellen. Een andere is om er zelf bewust van te zijn als ik weer boos wordt en mezelf met liefde toespreek. En Rick mag me aanspreken als ik niet zelf uit mijn boosheid kom.

Denk nu niet dat ik ineens heel zielig ben. Juist het tegovergestelde. 

Het misbruik is al van jaren geleden en de scherpe kanten zijn er echt wel vanaf. De persoon die mij dit aandeed is reeds lang overleden wat het makkelijker maakt om hem dit te vergeven. Ook ben ik twee jaar in therapie geweest om de boel weer op de rails te krijgen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een meer dan mooi leven heb met Rick en anderen die me dierbaar zijn. 

Toch zijn en blijven er waarschijnlijk altijd nog van die ingesleten gedragsdingen die zijn toe te schrijven aan de gebeurtenissen uit mijn verleden. En ik zal blij zijn met elk nieuw inzicht dat ik hierin zal krijgen, hoe pijnlijk die in het begin ook zijn maar het leidt tot het verbreken van de ketenen die het verleden aan mij kluisteren.

Met groeten Ton

Van god los

Het valt niet mee om het lichaamsgewicht in bedwang te houden.

Om tien uur stond ze vanmorgen al te wachten bij de uitgang van de terminal Pablo Picasso.

Leuk om weer een gast te hebben. Door de kaas, koeken en chocolade die uit de koffer kwamen, samen met de lunch die wij gepland hadden in Torrox costa, de flessen wijn met nootjes en de lasagne die klaarstonden, kunnen we niet anders zeggen dan dat het niet eenvoudig is om het Kerstspek kwijt te raken. Van god los waren we maar heerlijk om zo’n ongeremde snoep, snaai, drink en praat dag te hebben.

Enigszins aangeschoten genoten we van de lasagne op een zonovergoten terras maar de koffie en chocolade was meer dan welkom nadat de zon onderging.

En waar ik gisteren nog een klacht had over peultjes die maar niet opkomen zag ik vanmorgen de eerste kopjes boven de aarde. (rechtsboven zie je een puntje)

Vanmiddag zag het er inmiddels zo uit.

Nu wil de gast blijven tot de eerste peultjes geoogst kunnen worden omdat die zo gezond zijn.

Met groeten Ton

Scheef

En ineens is er weer bijna een week voorbij.

Wat doen we hier zoal? Rick zat een paar dagen in Nederland en ik deed niet zoveel. 

Ja, ik lag zowaar wat op een ligbedje te zonnen want het lijkt wel zomer hier. De Spanjaarden lopen nog met dikke jassen en vesten maar de gemiddelde expat ervaart het als zomer. Nou uh, lente dan want het windje kan nog wat fris zijn. 

Ook deed ik wat klusjes maar was met het resultaat nou niet echt heel tevreden.

Zo stapelde ik dit muurtje opnieuw maar het is niet echt opgeknapt. Nou ja, ik verklaar dat het aan de stenen ligt.

Ook sleepte ik met Oermoeder. Alle hoeken van de tuin heeft ze inmiddels gezien maar ze staat nog niet op dé plaats. 

Wel helemaal blij ben ik met deze prachtige blauwe bloemen, het gezang van de merel, het gezoem van de bijen op de rozemarijn en de Hoppen die ik al weer een paar dagen zie, maar daar hoef ik eigenlijk niets voor te doen.

Net als aan het plaatsen van een nieuwe elektriciteitsmast want dat deed het elektriciteitsbedrijf. Grote zakken met cement en stenen waren nodig om de paal stevig op de berg te zetten. Maar volgens mij staat ie nogal scheef. Of lijkt dat zo omdat de oude stalen mast zo scheef staat? Of is mijn foto scheef omdat ik geen horizon had om aan te refereren?

Vanmorgen kwamen de mannen terug om de kabels te vervangen. Nog maar eens een foto gemaakt. Nu tussen de keurig waterpas liggende liggers van de pergola door. Nog steeds lijkt het of de mast scheef staat.

Ach, het gaat over niets zeggen we dan. Er gebeuren ergere dingen op het ogenblik.

Met groeten Ton

Laatste der Mohikanen

Dat zei ze zelf.

Zaterdagmiddag overleed de laatst overgebleven zus van mijn vader.

Tante Marietje, 94 is ze geworden. En dat is voorwaar niet niks. Niemand werd er ouder in de familie.

Op de foto staat ze als derde van links, daarnaast tante Marie en dan mijn vader. Twee Maries in een familie. Wij vonden dat als kind heel bijzonder maar waarom dat was zou ik niet weten anders dan dat er waarschijnlijk twee keer een Marie vernoemd moest worden.

Nadat mijn vader was overleden, die trouwens heel vaak bij zijn jongste zus op visite ging, kreeg ik meer contact met haar. En dat is dan zo leuk aan een  oude tante: je hebt daar andere gesprekken mee dan met je vader.

Mijn vader was geen prater en zeker niet over vroeger en wat hem bezighield. Na zijn dood las ik al zijn jaarboekjes en slechts een keer las ik daar in iets van een emotie.

Tante sprak vrijuit over wat haar bezig hield en daardoor leerde ik niet alleen haar maar ook mijn vader beter kennen.

Deze mooie ondergaande zon is speciaal voor tante.

Met groeten Ton

Vork

Nou ja, omdat het nooit verveeld.

Donkere wolken gisteravond en er vielen zelfs nog wat spetters. Net genoeg om het terras nat te maken maar meer ook niet.

Vanmorgen glorieus weer. Een klein briesje af en toe een kanten sluiertje. Heerlijk om in de tuin te werken.

Eerst een rondje ter controle. Het was koud de afgelopen dagen en het tuincentrum stuurde een bericht ter waarschuwing van nachtvorst. En ja het leek wel of de hibiscustruiken wat last hadden want hun blaadjes zagen er wat slappig uit. Aan andere planten kon ik niets ontdekken.

Wat me wel opviel is dat de amandelboom minder bloesem draagt dan vorig jaar. Toen zaten de takken helemaal vol en nu de uiteinden van de takken. Denk dat ik eens moet gaan googelen of ze op eenjarig hout bloeien. Dat zou wel betekenen dat ik anders moet gaan snoeien.

Met het opruimen van de garage in Heiloo kwam ik nog behoorlijk wat tuingereedschap tegen. Tja, wat doe je daarmee? Den Helder heeft alleen een balkon en in Spanje heb ik niks aan spades, batsen en schoffels. Toch heb ik maar wat naar Spanje laten verslepen want ook al is het niet allemaal even handig in het gebruik met de steenachtige grond, er zaten te veel herinneringen aan. Een oude schoffel was nog van de vorige eigenaar van het Heiloose huis, de bats is van mijn vader geweest en de spade van wijlen mijn zus.

Ook de spitvork liet ik naar De Klompen sturen maar daarvan dacht ik dat ik die goed zou kunnen gebruiken. En.....daar ben ik heel blij mee.

De mulchlaag die ik vorig jaar in de borders strooide begint al behoorlijk te verteren maar ligt nog als een aparte laag bovenop de aarde. Ik wil die lagen wat vermengen maar wil niet omspitten. Dus probeerde ik de vork uit om de aarde wat op te wippen en zodoende wat compost via de ontstane scheuren wat dieper de aarde in te brengen.

En dat werkte best goed. Wel zat er regelmatig een steen tussen de tanden.

Een voordeel is dat er minder wormen beschadigen dan bij gebruik van een spade. Trouwens het viel me op hoe nat de aarde was en hoeveel wormen er in de aarde zaten. Beslist het resultaat van de mulchlaag.

Gisteren plukte ik het eerste peultje. Er zijn ongeveer tien peulen plantjes die zijn opgekomen van vorig jaar achtergebleven zaden. Het leek me tijd om dan maar peultjes te zaaien want omdat ik ze zo lekker vind zijn tien plantjes niet voldoende.

Omdat het zulk heerlijk weer was, aten we het dinner buiten op het terras en dan zie je al aankomen dat de zonsondergang weer prachtig gaat worden.

Duidelijk aan de lenswolken te zien is dat de bovenlucht nog erg koud is.

Met groeten Ton