Het is een beetje dubbel.
Spannend om weer naar Nederland te gaan voor de finale. De verhuizing naar Den Helder en de overschrijving van het huis in Heiloo.
Ook gaat er nog een transport naar Spanje plaatsvinden van wat spullen.
Maar het is hier zo heerlijk. Elke dag zijn we blij vanwege de rust, het weer en alles wat Spanje leuk en en soms ook niet zo leuk maakt. Eigenlijk willen we niet weg.
Zo werd ik twee nachten geleden om drie uur wakker. En dan ook helemaal echt helder uitgerust wakker. Ik wil daar dan eerst niet aan toegeven en doe verwoede pogingen om de slaap weer te vatten. Maar na vijf minuten gaf ik het op, deed mijn ogen open en keek uit het raam.
Zag ik daar nou een ster valle...... en met dat zag ik er weer een. De Geminiden. En ik zag er een stuk of veertig naar beneden komen waarvan er een zo groot was dat de slaapkamer even verlicht was. Ik slaakte gewoon een kreet waarvan Rick wakker werd.
Nu heb ik vanuit mijn warme bed door de twee openslaande deuren een wijde blik op de hemel in de richting van de Middelandse zee dus een eerste klas zicht op het spektakel.
Nou ja. Zo duidelijk gaan we het in Den Helder waarschijnlijk nooit zien.
Ook al zo leuk was de maaltijd die we met 10 medezangers genoten in El Pozo in Torre del Mar. We hebben niet alleen heerlijk gegeten, bas Pedro had zijn gitaar meegenomen en we hebben wel een uur lang allerlei Spaanse liedjes gezongen. Nou de Spanjaarden deden de tekst en de Guiries deden nana, lalala, noe noe noeoeoe.
En als nuchtere Calvinistische Nederlanders denk je dan al gauw: doe maar gewoon, wat zullen de andere gasten er van vinden.
Nou, die vonden het gewoon leuk.
Net als ik me dat herinner toen ik als twintig jarige in Taxco in Mexico ‘s avonds in een restaurant was waar ook een groep mannen zat te eten. Ik had het idee dat het opa was met zijn zonen en kleinzonen. Op een geven moment begon het keihard te onweren en te regenen. De elektriciteit viel uit, er werden kaarsen aangestoken waarna de maaltijd gewoon verder ging. Bij de mannen werd een toespraakje gehouden en aansluitend werd er gezongen. Eerst wat onwennig maar na een paar minuten met volle overtuiging. En ik vond het prachtig en ik niet alleen want het restaurant liep helemaal vol met gasten terwijl we er eerder alleen met de mannen en mijn groepje zaten.
Onze eigen Jose Feliciano.
En zoals wel vaker na iets heel leuks: vandaag vond ik er niets aan.
Vanmorgen scheen aanvankelijk de zon nog en deed ik, ondanks de halve storm, nog wat tuinklusjes. Hoofdzakelijk om potplanten en zaailingen op een wat meer beschutte plaats te zetten zodat ze tijdens onze afwezigheid overleven.
En toen het bewolkt was begon ik alvast met het kuisen van de Klompen.
Toch zitten er ook weer voordelen aan feestdagen in Nederland. Nadat Rick de fondant muizen en kikkers in zijn Spaanse sloffen miste heeft ie nu zijn hoop gevestigd op Musketkransjes.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten