Futiel

 Zinloos lijkt het soms. 

Mijn niet aflatende gezwoeg op Moeder Aarde is futiel.Waarschijnlijk is het in verhouding nog minder dan een huisstofmijt die snoept van je huidschilvers.

Eindeloos spitten, grond verplaatsen, stenen verslepen, bomen planten, watersystemen aanleggen, swales maken en wat al niet meer. Uren ben ik er al mee bezig geweest en als je dan naar de berghelling kijk denk ik: wat is er nu veranderd? Wat heb ik nou helemaal gedaan?

Niets lijkt het wel. Dat gepeuter op een berghellingkje is nog geen druppel op een gloeiende plaat. 

Vanaf het terras is het al bijna  niet meer te zien. Laat staan vanaf de weg of vanuit een vliegtuig. Zelfs ons huis hebben we na al die jaren vliegen nog nooit kunnen ontdekken vanuit de plane. Dus dat stukkie omgewoelde aarde, dat veel kleiner is dan het dak van de Klompen is echt peanuts.

Maar is het spreekwoord niet: elke dag een draadje......

Het is net als met de tuin, zei Rick, uiteindelijk is die er gewoon gekomen.

En ik doe het met zoveel plezier, ik kan het gewoon niet laten.

Dus toog ik gisterochtend met schep, pikhouweel, snoeischaar en fototoestel naar de werkplek.

Hier de nog ongerepte onkruidlaag met stapelmuur.

En de plek waar het meeste werk gaat plaatsvinden.

Sommige stapelmuren zijn door de jaren heen ingestort en anderen liggen onder een dikke laag aarde dat naar beneden is gegooid tijdens het aanleggen van de weg en de bouwkavels.

Dus groef ik eerst een gleuf waarna ik kon beginnen met het stapelen van de stenen. Deze muur moet de aarde tegehouden die naar beneden komt als ik de swale ga graven. Op deze plek komen een paar bomen.

Laatst zag ik op FB een bericht voorbij komen voor een workshop drystonewalling. De workshop wordt gegeven door een Spanjaard die zich sterk maakt voor de restauratie van terrasmuren. Sommigen zijn al eeuwen oud en de laatste decenia worden ze verwaarloosd en steeds vaker volledig weggevaagd als de berghellingen opnieuw worden ingericht voor de avocado teelt.

Het lijkt me wel wat ook al ben ik al heeeeel tevreden met dit resultaat.

Onder aan de stapelmuren is in de loop der jaren een laag aarde opgehoopt die door de regen naar beneden is gespoeld. Daardoor zijn de terrassen bol geworden waardoor er nog makkelijker water vanaf stroomt en er steeds meer aarde wordt meegenomen.

Daarom wil ik die aarde weer ‘hol’ maken. Dat is veel scheppen en met de stenen die er in zitten is de pikhouweel meer dan nodig.

Op deze plek graaf ik het terras hol om het als swale te gebruiken en als pad.

Dit stuk sluit ik aan op de bestaande swale die op de achtergrond als donker groen streepje zichtbaar is.

En zo ziet het er na twee dagen uit. Nog niet klaar dus. 

Na gedane arbeid is het goed rusten. En.... aten we, ik erg hongerig, onze linzenschotel op het terras bij de ondergaande zon. 

Dat kan in Spanje.

Met groeten Ton