Ja hoor

Het was weer zover.

En dan weet je weer dat je in Spanje bent.

We repeteren twee keer per week met het koor voor het concert van a.s. zaterdag. Dus daalden we al vroeg af naar zeeniveau.

Na drie dagen op de berg zouden we bijna vergeten dat we in Spanje zijn. Praten alleen Nederlands met elkaar, doen onze eigen dingen, kijken naar Amerikaanse films, eten linzenschotel en lasagne op Noord Europese tijden.

Ik zou na de repetitie eigenlijk wel een menu del dia willen bij El Cruce, zei Rick. Dan doen we weer iets Spaansachtigs.

Maar we zingen toch in een Spaans koor, zei ik. Maar ik wil best uit eten hoor, kwam er snel achteraan voor het geval dat hij zou denken dat ik dat niet wilde. 

De repetitie vinden we beiden echt leuk en zien soms duidelijk de verschillen tussen Nederlandse en Spaanse manieren.

Tijdens de repetitie gaan er gewoon drie telefoons af. En waar je in Nederland zo snel mogelijk het geluid wegdrukt wordt er hier gewoon opgenomen en al pratend wordt dan het zaaltje verlaten.

Iemand die te laat binnenkomt gaat niet gewoon rustig op zijn of haar plaats zitten. Nee er wordt uitgebreid handen geschud en gezoend.

Het is eigenlijk heel gezellig en Spaans. Maar de dirigente roept wel af en toe: PORFI CHICOS.

Na het zingen eerst nog even een kopje koffie met een van de zangeressen en daarna naar het restaurant. Daar waren we rond half drie. Dé Spaanse tijd voor het middagmaal. En waar we meestal zo rond één uur maar een stuk of tien mensen in het restaurant zien barstte de comedor nu bijna uit zijn voegen. Bijna alle tafels bezet met werklui die hier een smakelijke, zeer betaalbare maaltijd nuttigen en enkele buitenlanders. Het serveren van de maaltijden gaat in een hoog tempo. Zo gauw je aan tafel zit staat de ober al klaar met salade en brood. Wat wil je drinken? En na nog een minuut komt er andere ober vertellen wat de menukeuzes zijn. Meestal drie voorgerechten en vijf hoofdgerechten. Het eten wordt dan direct ingezet. Kijk, dat zijn dingen naar ons hart want we houden niet van getut.

In ieder geval hadden we een echte Spaanse dag.

 

En..... ik heb een nieuwe slakom.

Daar kan een mens heel blij van worden. Zeker ook omdat ie niks kost.

Omdat we toch langs de vuilnis bakken gingen wilde ik meteen van de gelegenheid gebruik maken om te struinen. Oei, er was eigenlijk niets van mijn gading. Een beetje teleugesteld liep ik nog maar een rondje om de grote containers en brak in een opwelling snel de deur van een wasmachine af en legde die in de auto.

Je moest wat mee hé, zei Rick toen ik op mijn stoel zat.

Ja, antwoordde ik en voelde me een beetje betrapt. Want ja hij had wel gelijk: ik wilde in ieder geval iets mee.

Maar recyclerend dacht ik een mooie plantschaal te hebben meegenomen maar hij is geconfiskeerd door Rick en opgewaardeerd tot sla kom.

Ook goed: ik kom wel weer eens een andere tegen.

Met groeten Ton