De malle molen

De auto doet het weer en start als een zonnetje met de nieuwe startmotor. We hebben Susie wel op het hart gedrukt dat het klaar moet zijn met met haar fratsen en gedreigd dat ze anders wordt verkocht.  

Best wel lekker dat het weer is geregeld want vanavond halen we een nieuwe gaste op van het vliegveld van Malaga.

Voor de gast moesten nog wel wat boodschapen in huis gehaald worden en Rick, die beslist niet van winkelen houdt, zei: nu je twee dagen niet hebt kunnen struinen bij de vuilnisbakken wil je zeker liever alleen naar de Aldi? Je hebt dan alle tijd.

Helemaal goed want ik vind winkelen niet erg en struinen doe ik inderdaad liever in alle rust, dus ging ik lekker alleen op pad.

Eerste stortplek: niets.

Tweede stortplek: niets.

Derde stortplek: ook niets.

Pech dus en ik reed door naar de Aldi.

Op de terugweg zie ik al op afstand bij plek drie iets fel gekleurdst schitteren. De twee scooters die voor me reden hadden hetzelfde gezien en stopten ook bij de containers. 

Shit, dacht ik, ze zijn het eerst dus moet ik maar afwachten waarin ze geinterresseerd zijn. Er werd druk overlegd en aan de spullen getrokken maar vercolgens knikten ze vriendelijk naar me en reden weg. Voor mij een teken om mijn wagen vol te laden.

Want wat lag er: een groot olievat, daar kan ik rommel in verbranden, een oude ijzeren jerrycan en een opblaaszwembad.

Dat zwembad, ik heb er al twee, ga ik gebruiken om van de toekomstige vijver het folie te beschermen tegen scherpe  steentjes. Maar het leukste wat er lag waren allerlei delen van zo'n kindercarrouseltje wat je op kermissen ziet staan. Het werd dus nog best wat passen en meten in de auto want naast de andere rommel moesten het paard en de dolfijn beslist mee.

En zijn ze niet leuk?

Het vrolijkt de hele tuin op. 

En Rick: die moest natuurlijk hartelijk lachen om Malle Pietje maar hij zei wel meteen: ik vind het echt hardstikke leuk.

En jammer dat we niet meer verhuren want herinner je je nog dat we ooit gasten hadden die zeiden dat er niets leuks voor kinderen was?

Met groeten Ton

Betrapt

Tja, nu de auto met panne bij een vreemde op het erf staat voor een reparatie moeten wij even nadenken wat te doen. 

Hebben we eigenlijk wel eten in huis?

De conclusie is dat we toch echt boodschappen moeten doen en dat betekent zeven kilometer lopen en 500 meter dalen.

Als we nu aan buurman vragen of die toevallig nog naar de kust gaat zodat we mee kunnen rijden?

Geen punt en ik ga mee voor een broodnodig uitje naar de LIDL.

Buurman heeft ongeveer een uurtje klusjes dus ik kan rustig aandoen. 

Nu is de eerste afdeling als je de winkel binnenkomt dat van het brood en daar hebben ze ook hele lekkere rozijnenbroodjes. Ik koop er een om die min of meer stiekum op te eten als ik moet wachten tot buurman me weer komt ophalen. Maar als ik bij de kassa sta zie ik de auto van buurman het parkeerterrein al oprijden. Ik stap wat later in en we rijden naar huis. Thuis pakt Rick de boodschappen uit en komt een allerlekkerst broodje tegen.

Wat is dat?

Oei betrapt want normaal gesproken nemen we altijd iets lekkers voor beiden mee.

Al maanden staan de cycas zaden die ik uit tempel 36 in Japen heb meegenomen in een bakje met aarde. Weinig leven in te bekennen. Nou.... op die hagedis na dan.

Die zit elke ochtend onder het glas om lekker snel op te warmen. Een wonder dat het beest niet gekookt wordt want het is er echt heel warm. Als ik er langs loop wil ie vluchten en het gaatje om te ontsnappen is zeker wat moeilijk te vinden want hij raakt dan meestal in een soort van paniek. Dat vind ik dan weer zielig en heb daarom gisterochtend het glas zo neer gelegd dat er een kiertje is en hij snel kan vluchten.

Tot mijn grote verbazing bleef het beest vanmorgen gewoon rustig zitten en ik dacht dat ie misschien dood was maar nee, hij bewoog maar bleef wel in het bakje. Dus haalde ik mijn fototoestel om hem op de geheugenkaart te zetten.

Tijd ook voor een ander klusje. Had namelijk geen zin om te tuinieren.

Het tafeltje met de goede herinneringen gaat van geel naar onze standaardkleur blauw

Morgen een tweede laag. Als de auto klaar is dan want de verf is op.

Met groeten Ton

Zo lek als een gieter

Gisteren wilde ik een gieter kopen. Gewoon zo'n plastic ding bij de Chinesewinkel.

Mooi model, 12 liter, en een handige plek om de broes op te zetten als je die niet wilt gebruiken en keuze uit twee kleuren: de groene € 6,50 de roze € 9,50. Dan is de keuze snel gemaakt en ik ging met de groene naar de kassa.

Dat is dan € 9,50.

Maar de stikker zegt toch € 6,50?

Nee, ik moest € 9,50 betalen. Ik zei dat ik dat niet deed en liep de winkel uit.

Paar honderd meter verder zit ook zo'n winkel en daar kostte ie gewoon € 6,50. 

Helemaal blij naar huis om meteen mijn gezaaide groenten te besproeien.

Oei....... binnen tien seconden waren alle 12 liters de sproeikop gepasseerd. Dat is niet de bedoeling want er spoelden gewoon gaten in het zaaibed.

Miskoop.

De gaten in de kop zijn meer dan een mm in doorsnede en er zitten veel gaatjes in. Daar krijg je geen mooi fijn verdeelde druppels van maar een wolkbreuk.

Maar ik laat me niet voor een gat vangen en prutste vanmorgen in alle gaatjes een dun waterslangetje met een nog dunner doorgangetje.

En het werkt. Er komt nu een redelijk fijn verdeeld watergordijn uit mijn eigengemaakte egel.

De sinaasappelboom die ik na drie jaar strijden, of kwarren zoals ik dat noem, in een pot heb gezet begint enthousiast uit te lopen.

En ik zag een bloesem bloempje. Ook al is het er maar een ze wordt belaagd door minsten tien mieren: zij geurt hemels.

En voor M: je zaailingetje heeft de eerste twee nieuwe blaadjes.

De geschiedenis herhaalt zich. Rijden we terug van de Spaanse les naar huis stop ik nog ff bij de vuilnis plek om te kijken of die berg met groene bladeren door mij te gebruiken zijn. 

Niets bruikbaars tussen.

Ik stap weer in en wil starten. Niks noppes nada.

Niets mis met de accu want licht doet het gewoon.

Bellen met de GRUA dan maar die met een klein half uurtje aanwezig is.

We blijven rustig en mopperen niet, zeker al de Spaanse invloed.

In de tussentijd krijgen we hulp van een Duitse man die wellicht een oplossing heeft met ene Mark die vlakbij woont en een garage heeft en vind ik twee euro.

Rick belt met Mark en we kunnen de auto eventueel bij hem neer zetten als de GRUA hem niet aan de praat krijgt. Het is geen 300 meter van de plek verwijderd waar we staan.

De GRUA constateert dat het iets met de startmotor is, zet vervolgens de auto bij Mark neer (die niet thuis is maar in Malagstad en we dus niet gezien hebben) en brengt ons naar huis. Voor dat laatste geven we de chauffeur vijf euri.

Waar zouden we zijn zonder de GRUA?

We waren blij dat het bij de vuinisbakken gebeurde en niet thuis want dan had het alleen maar ingewikkelder geworden.

Wel raken we het vertouwen in onze trouwe Susie wel een beetje kwijt en waar is dat vertouwen naar toe? Naar de GRUA want wat zijn we tevreden met de vriendelijke en snelle service.

Met groeten Ton.

Wishful thinking

Bergen bollen, zaailingen, planten en plantenstekken heb ik de afgelopen jaren meegenomen naar Spanje. Ook planten die je in Nederland binnenshuis houdt maar hier in Spanje lekker buiten in de tuin kan zetten. 

Zo nam ik Amarylissen mee en Clivia's. Amarylissen die uitgebloeid waren en van verschillende mensen kreeg. Clivia's kreeg ik als mensen er totaal op waren uitgekeken maar ze niet konden weggooien omdat ze van een oma, een moeder of een zus waren geweest.

Je zou denken dat planten het heerlijk vinden om van het kouwe Nederland naar een warm en zonnig land  mogen gaan. Lekker uit een benauwde pot naar de volle grond om daar welig te tieren.

Nou nee dus. Niet een Clivia heeft het overleefd. Sommigen wel een paar jaar maar dan waren ze ineens bij een volgend bezoek aan de Klompen niet meer te vinden. 

De Amarylissen vonden het ook niet echt makkelijk in het nieuwe land en velen zijn verdwenen. Groot was dan ook de verrassing toen ik vanmiddag ineens een grote rode bloem zag.

Fototoestel mee om het novum te vereeuwigen en tegelijkertijd zag ik vanuit mijn ooghoek een Gekko.

Die zie ik eigenlijk te weinig want ik vind ze zo aandoenlijk en.... ze leven van insecten. Ik weet nu wel waar hij of zij zich verschuilt: in de zwarte buis van de pergola.

Trouwens we zijn erg tevreden met de elektrische insecten verjager die we zes weken geleden kochten, zeker in combinatie met de horren.

De olijfbomen die ik heb gesnoeid dragen en misschien is dit gewoon wishful thinking; meer vruchten dan vorig jaar.

Met groeten Ton

Er waait een kille wind

Maar de wind blijft koud riep mijn vader steeds in de zomer die vooraf ging aan zijn overlijden.

Ook al zaten we in juli op het terras van mijn ouders te puffen van de hitte, mijn vader zat er met een trui en een vest aan te klagen over "die dunne wind".

Nederlanders in Spanje klagen nog wel eens over het weer. Vroeger waren de winters hier veel warmer of wat blijft het dit voorjaar lang koud. Bullshit dacht ik dan.

Maar nu kan ik officieel zeggen: wij zeuren ook over het weer. Wij hebben het inmiddels koud als het 25 graden is en gisteravond deden we een lange broek en een fleece aan omdat het: een beetje kil is.

Nu maar hopen dat dit koude gevoel geen voorbode is van een enkele reis naar boven.

Tijdens de koffiepauze zat onze huishagedis (Psammodromus algirus) met korte staart op het gaas dat bij de peultjes hangt. Normaal gesproken is de staart ongeveer net zo lang als het lijf. Hij zat er zo naar zijn zin dat ik rustig foto's kon maken.

Dit maakt mijn dag al goed maar een rondjeboodschappen doen bij de vuilnisbakken  is de kers op de taart.

Een hele berg snoeisel van druivenstruiken, een schrepel, een agavestek en een potje met drie kleine Beaucarnea recurvata. 

Het snoeisel ging op de berg die ik gisteren maakte maar.....

die beplantte ik samen met eerder opgescharelde plantenstekken en dekte het geheel af met het snoeisel.

En al tuttend op onze berg is de boze wereld ver van ons. 

Haat is als zodanig niet te zien. De resultaten van haat, ja die kan je zien. 

Het zijn meestal kleine groepen die een grote impact op de wereld hebben. IS is er een van maar de groep wereldleiders is beslist een andere. Als ik alleen al de uitspraak neem van de hoge mannen die in Saudiarabië, het land dat algemeen beschouwd wordt als grootste sponsor van internationaal terrorisme, roepen dat Iran de boosdoener is. En dan te bedenken hoeveel bloed er al kleeft er aan DT's handen na 140 dagen in office. 

Met groeten Ton

Kan je wat aan die aansluiting doen?

Geen blogjes wil niet zeggen dat er wordt geluierd.

Gisteravond een prachtige zonsondergang.

Al lezend op internet kwam ik iets tegen over polycultuur. Een zaadmengsel van verschillende soorten groenten wordt in een keer gezaaid en na enkele weken begin je al met oogsten. Omdat de zaden vrij dicht gezaaid worden begin je al te oogsten van b.v de sla als de plantjes nog heel klein zijn. De vrijgekomen ruimte wordt dan snel ingenomen door de overgebleven plantjes.

Kijk, dat staat me wel aan. Zeker omdat ik al een beetje laat ben, ik nogal wat overjarige zakjes met zaad tegenkwam, ik hier toch nog van alles moet leren en ook van makkelijk houd.

Dus eerst een bedje geprepareerd door zoveel mogelijk stenen te verwijderen, wat half verteerd plantmateriaal in te spitten en

afstrooien met een laag compost.

Alle zaden gemengd en zo egaal mogelijk ingezaaid.

Dat gaat me redelijk af als zoon van een bollenkweker.

Water geven en afdekken met plastic. Na twee dagen even kijken hoe het er voorstaat. Zie ik ongeveer duizend mieren die prachtige kleine gangetjes in de compost hebben gemaakt en lopen te slepen met de zaden. Die van de sla zijn mooi klein maar bietenzaden vragen beslist veel kracht van de kleine rovers.

Daar word ik dan helemaal onrustig van maar wil geen gif gebruiken dus mijn alternatieve mengsel van olie en zeep uit de kast gehaald.

Het werkt. Ik zie trouwens niet dat ze doodgaan maar wellicht hebben ze een hekel aan de zeepgeur.

Een andere klus.

De trap was niet klaar toen de gast naar huis ging dus dat was aan mij. De treden zijn allemaal klaar maar........de aansluiting vanaf de tuin liet te wensen over volgens mijn man en daar had ie gelijk in.

Vanuit de tuin loopt het niveau schuin af naar de trap, dat is niet mooi en visueel was de aansluiting niet duidelijk en daardoor enigszins gevaarlijk. 

Dus begon ik eerst maar wat te hakken om het hoogte verschil te overbruggen. Daarna de beste plekken voor traptreden te bedenken en die vervolgens uit te proberen. Dat vraagt wat van me want ik ben van snel en gemakkelijk resultaat. Maar dat kan niet met een trap die toch echt een behoorlijk stijle berghelling afgaat.

Met het resultaat ben ik meer dan tevreden, al zeg ik het zelluf.

Twee treden met een behoorlijk plateau en gemetselde randen. Een keermuurtje om de berg aarde tegen te houden.

Het heuveltje ontdaan van te grote stenen. Nu eigenlijk alleen nog snippers maar de machine wil niet meer.

Met groeten Ton

Hebberig

Omdat Rick vanmorgen samen met het bestuur van het koor een afspraak had met de wethouder van culturele zaken had ik lekker de tijd om eens te shoppen bij de Gebroeders Heronimos in Velez- Malaga.

Een winkel met allerlei benodigdheden voor agricultuur waar ik bijna een uur doorbracht. En dan kan ik het toch niet laten als ik allemaal groentenplantjes zie staan. Ik had het idee dat ik te laat zou zijn maar er stonden veel Spanjolen in de rij dus sloot ik met graagte aan.

Enigszins hebberig zocht ik diverse soorten tomaten, aubergine, meloen, venkel, asperges, courgette en paprika uit, we gaan het zien. Als het spul het net zo goed gaat doen als de peulen ben ik helemaal in mijn nopkes.

Nu de gast weer naar huis is gaat het als vanouds alleen weer over tuinieren. Tutten hier, onkruidjes daar, wat water geven en een stukje kweekgras uitgehakt. Uitvorken is met de steenachtige grond echt niet mogelijk dus is het onvervalst hakken. Al werkend zie je nog eens wat: zaailingen van ik denk een meloen waarvan ik de pitten vorig jaar in de tuin deponeerde. 

Nu heb ik in de jaren dat we de Klompen hebben verschillende keren zaad gestrooid in de hoop dat die in de winter zouden gaan kiemen. Nooit gelukt. Zou dit resultaat nu komen door de dikke laag snippers waardoor de bovenlaag langer nat blijft en de zaden daardoor de tijd hebben om te kiemen? 

De halve Yuccaboom die ik in februari afzaagde en in de tuin zette zag er meteen al een beetje triest uit.

Maar het kan erger. Inmiddels ziet ie er zo uit.

Maar....... er komt helemaal links bovenin wel een nieuwe knop.

Een ander mirakel. 

Een maand gelden nam ik een zak met tuinafval mee bij een van de comtainers vandaan.

Rick keek me een beetje verontwaardigd aan: ga je nu ook al tuinafval meenemen?

Ja dus. Ik wil so snel mogelijk een dikke afdek laag hebben en dat vraagt wat.

Het afval gooide ik rond de Walnootboom op een van de wat lager gelegen terrassen. Een paar dagen geleden zat ik daar wat aan te rommelem en zag dat er nog steeds wat groene blaadjes tussen zaten. Even goed gekeken en aan sommige van die takjes zaten worteltjes. Dus werden die netjes in een pot gezet. Uiteraard zagen ze er wat sneu uit, zoals pas geplante sla in september maar nu staan ze er fris en levenslustig bij.

Wat word ik blij van dit soort dingen: Moeder Aarde als bron van levensgeluk.

Met groeten Ton

Je mag nog een keer komen maar.....

Altijd een beetje vreemd als gasten weer weg zijn.

Ook al kunnen Rick en ik goed op elkaars lip zitten de eerste dag dat we weer 'alleen' zijn, is altijd weer ff wennen.

Liepen we gisterochtend nog een rondje door de tuin zag ik M een foto maken. 

Wat is daar nu te zien dacht ik.

Nou dit.

Staat de top van een Metrosidero helemaal vet in bloei. En ik had het nog niet gezien. Dat gebeurt me niet vaak.

Natuurlijk evalueerden we tijdens het laatste kopje koffie de afgelopen week. De conclusie was dat M van harte welkom is maar onder een voorwaarde: dat ze wel samen met ons moet zingen.

Nadat we vorige week gingen repeteren moesten we na de allereerste zin al stoppen. Alle drie waren we geraakt door de gezamenlijke herinneringen die we hebben aan het samen zingen, het plezier van muziek maken en aan de harmonie die er tussen ons is. En ook gewoon omdat we mooi zingen.

Vannacht werd ik wakker van het geluid dat er iets viel. 

Wat was dat, vroeg ik Rick, maar die sliep gewoon door.

Ik keek nog wel ff in de tuin maar zag niets en viel meteen weer in slaap.

Wat ligt daar nou, zei Rick bij het opstaan vanmorgen, een enveloppe.

O dan is dat wat ik vannacht hoorde vallen.

Was het een mooie dankkaart met een kaars waarop  je een wens op kan schrijven en die dan op kan laten branden.

Ook stond er een een pakje dropklompjes en die zijn natuurlijk al op.

Wel kreeg ik vandaag een tegenslag te verwerken: de snippermachine is kapot terwijl er nog een zak met druiventakken staat en een flinke bos olijftakken.

Het spul heb ik, na wat zoeken op internet, op de helling gelegd op plaatsen waar ik voorlopig toch niets ga planten en waar het rustig kan verteren.

Ook lagen er nog wat afgesneden bladen van de Aloe vera. En zoals al het groenafval maakte ik dit klein en sneed de bladen in plakjes. En dan zie je weer eens hoe mooi de natuur kan zijn.

Met groeten Ton

De schouders van de sopraan of Het taaislijm imperium

Ook sopraan M wilde van te voren weten wat voor weer het zou zijn.

Moet ik wat warms mee of is zomerkleding voldoende?

Tja, het kan vriezen en dooien is het gezegde dus neem beslist ook iets mee voor een wat koelere dag.

Ik zorg voor laagjes, werd de uitkomst.

Maar al werkend aan een hypertufa trap werden deze laagjes stuk voor stuk afgelegd en kwamen de schouders in het direct zonlicht met als resultaat een ietwat gevoelig huidje.

En stereotypisch hebben mannen niet zoveel cremes en lotionnetjes in huis.

Maar ik heb wel Aloe vera in de tuin, zei ik, en dat is goed voor de huid. Dus hadden we een project.

Een paar bladen afgesneden.

De puntige randen eraf snijden.

Opensnijden en de doorzichtige binnenkant met een lepel uitschrapen.

Gel? Taaislijm zou je bedoelen.

In een pot.

En met een staafmixer de massa glad mixen.

Dat viel nog niet mee want het was gladder dan een paling in snot. Zodoende bleven er behoorlijk lang 

stukken gel in zitten.

Tja en ga je je hier nou mee insmeren?

Ja en volgens M helpt het.

Met groeten Ton

Ouwe kleren

Dat paadje is eigenlijk te steil, zei de gast gisteren.

Ja, daar moet ik nog wel wat aan doen, antwoordde ik en voegde er snel aan toe: als ik eens zin heb.

Een half uur later vroeg ik aan Rick: waar is M.

Geen idee.

Dus ging ik op onderzoek uit en vond haar al traptreden spittend op het paadje.

Dan kunnen we eerst kijken of het goed loopt en dan lijkt het me leuk om morgen hypertufa te gaan maken. 

Kijk: dat is de spirit.

Na wat aanpassingen kon ik er wat water overheen gieten zodat de treden goed in vorm zouden blijven.

Want vandaag was het taartdag in El Acebuchal. En ook deze gast was onder de indruk van de huisgemaakte heerlijkheden van restaurant El Acebuchal.

Hier kom ik graag voor terug hoor, zei ze.

Gelukkig is de taart behoorlijk calorierijk en konden we bij thuiskomst verder met de trap en de hypertufa.

Dat gebeurt niet vaak dat ik toekijk hoe een ander het werk doet.

Binnen de kortst mogelijke tijd hadden we zes treden klaar.

Morgen de tussenliggende zes want anders wordt de aanlooproute te lang en het moet er niet als werken gaan uitzien.

Tussendoor kookte ze nog lekkere Ouwe kleren of op zijn Spaans: Ropa vieja. Een gerecht met rundvlees dat als het gaar is met twee vorken uit elkaar wordt gerafeld.

Heerlijk en wat een verwennerij.

Morgen een rustdag. Nou ja, op de trap na dan.

Met groeten Ton