Laten we elkaar niet gek maken.

Nee, we leven niet in een wereld vol haat.

Natuurlijk leven we in een wereld waar haat is maar de hoeveelheid liefde, verdaagzaamheid, behulpzaamheid en goedheid is zo oneindig veel groter. 

De lente is echt lekker op dreef.

Dit zijn de onkruiden die op de helling groeien.

Er staan dit jaar weer distels tussen, die groeien voornamelijk in omgewoelde aarde. Die omgewoelde grond is ontstaan met de aanleg van de nieuwe weg die langs ons huis loopt.

Ook staan er korenbloemen, koolzaad en lathyrus.

Al met al een fleurig geheel.

Toch zette ik er met een gerust hart de hageschaar in. Na het graven van twee nieuwe kuilen, in het kader van mijn Swale/ water opvang project, wilde ik de aarden wallen bedekken met een laag groenafval. Dit doe ik om erosie van water en wind tegen te gaan. 

Deze liggen hoog op de berg waar het wat steiler is en ik ze dus wat kleiner moet malen. Wat lager kan ik ze groter maken.

Het is behoorlijk wat werk maar ook zeer bevredigend. 

Het gaat te ver om te zeggen dat ik hoop dat het al najaar wordt maar ik kan bijna niet wachten om er bomen en struiken langs te planten. 

Het is trouwens maar goed ook dat het zwaar werk is want met een gast in huis wordt er toch wat meer gesnoept en gedronken dan nodig is om het lichaam op gewicht te houden.

Zo gingen we eergisteren met de auto naar Acebuchal voor de lekkerste taart. We zouden meteen het aantal kilometers opmeten van de route die we ook lopen als we trainen voor de Nijmeegse.

De route bestaat voor een groot deel uit onverharde weg en is sommige plekken nogal stijl dus reed ik een flink deel in de eerste versnelling.

Ongeveer een kilometer voor we weer thuis waren maakte de auto een ploffend geluid en stopte er mee.

Grrrrrrr. Wat nu weer?

Jeetje, het kan toch niet zo zijn dat we twee dagen achter elkaar een takelwagen moeten laten komen?

Laten we een kwartier wachten en dan proberen we te starten.

En gelukkig deed hij het gewoon. 

Met groeten Ton