We schaamden ons diep

Er is me gevraagd hoe ik de opgedane ervaringen denk te gaan vasthouden als ik weer terug ben in het gewone leven.

Na alles wat ik aan trainingen heb gedaan is me één ding wel duidelijk geworden: het gaat mij niet lukken om al het geleerde voor altijd vast te houden. Ik vergeet steeds. Het is nog steeds altijd makkelijker om weer in de oude staat terug te gaan. Hoe onprettig die soms ook is.

Ik heb dat ooit vergeleken met de act van de draaiende bordjes in het circus: je bent druk bezig met het nieuwe bordje draaiend te houden en een ouder bord klettert op de grond.

Daarom denk ik dat het altijd nodig zal zijn om perioden van bezinning en zelfreflectie in het levensschema in te plannen. Zeer regelmatig dan wel te verstaan.

De ervaringen die ik nu heb opgedaan en die over de boosheid waar ik naar heb gekeken zullen wel een tijdje doorwerken. In Spanje ga ik een display maken die me aan de ervaringen herinneren. De tuin zal daar een onderdeel van zijn maar wellicht ook iets dat ik letterlijk bij me kan dragen.

Heerlijk geslapen in de wetenschap dat we het hebben gehaald en nu alleen nog maar een beetje hoeven 'uit te wandelen'. Ongeveer zoals een wesp in september: het werk is klaar en dan snoepen ze alleen nog maar suiker voor 'het lekker'.

Om zeven uur ontbijt. Daar was nog wel een overlegje voor nodig want normaal is dat om zes uur.

Met het Japanse ontbijt is niets mis er zou alleen wat minder vis in mogen zitten of ik zou een man moeten hebben die vis lekker vindt.

Zo at ik een dubbele portie groenten met gedroogde en dungesneden tonijn, twee stukken gedroogde, gerookte en gebakken vis en twee bakjes groente met van die kleine guppies er door. Daarmee was weliswaar de eer gered maar plofte ik zo ongeveer. 

Het rauwe ei deed ik in de hete soep waar het gelukkig in stolde.

Rick at voornamelijk witte rijst met mijn bonen, gefrituurde groenten en zoete aardappel.

Daarna op pad. 

De zon scheen al heerlijk door de ietwat heiige lucht op de herfstgekleurde bomen.

De wegen die het dal uitlopen zijn bijzonder rustig.

Na anderhalf uur zien we een frisdrank automaat.

Ff een lekker flesje hete koffie, zeg ik.

We zien dat er een auto stopt waarop wij een grapje maken: die wil ons zeker o-settai geven.

Als we vlakbij de automaat zijn rijdt de auto weg en de chauffeur knikt vriendelijk als hij ons voorbij rijdt.

Het is wel aardig om te knikken, zeggen we tegen elkaar, maar daar hebben we niets aan.

Als we bij de automaat staan ligt er een briefje van 1000 yen keurig op de grond.

We schamen ons even heel diep.

Gisteren liet ik een foto zien van dit ijzeren dak. Ik vind dit een vreemde constructie maar wie ben ik.

Vanmorgen zagen we dit huis. Het dak werd hersteld en nu wordt duidelijk waarom die daken er zijn. Ze worden over waarschijnlijk lekke en oude daken gemaakt als goedkoop alternatief van een nieuw dak. Op de foto niet goed te zien maar de oude dakpannen zijn nog zichtbaar onder de nieuwe latten.

Dit soort weggetjes vervelen nooit. Er is altijd wel iets leuks te zien of te vinden.

Als we het dal uitzijn lopen we langs tempel 10. Wat heerlijk, die klim hoeven we niet te maken.

Bij tempel 9 stoppen we. We doen de gebeden en gaan naar het stempelkantoor. Daar zit Yuseki.

Als hij Rick ziet, zie je hem denken: waar ken ik die van? Als hij vervolgens mij ook ziet is de herkenning er en knikt hij vriendelijk. Als we aan de beurt zijn voor het stempelen dankt hij ons dat we zijn terug gekomen.

Wj op onze beurt danken hem voor zijn gastvrije ontvangst van twee maanden geleden en danken ook voor alle vriendelijke, behulpzame Japanners die we zijn tegen gekomen en voor alle o- settai die we hebben gehad.

Het is er trouwens heel druk met pelgrims.

Al weken denk ik aan een stukje oude dakpan dat ik zou willen meenemen naar Spanje voor de Japanse tuin. Het lijkt me zo leuk om een authentiek stukje Japan nonchalant tussen de planten te leggen of quasi artistiek uit de aarde te laten steken. Alsof het daar bijna van nature hoort.

Maar stukken dakpan vind je niet zomaar en anders zijn ze ook nogal zwaar. Dus het zou mooi zijn als ik wat zou vinden aan het einde van de reis.

Vandaag was het zover. Vlak voor tempel negen zag ik een berg met puin, overwoekert door onkruid waar stukken dakpan uitstaken. En het is bijna te mooi om waar te zijn maar het eerste stuk dat ik pakte was een eind dakpan waar zo'n mooie versiering op zit.

Het melkkannetje en het plastic bindertje lagen op het weggetje van drie foto's terug.

De plannen voor de laatste dagen zijn duidelijk.

Morgen naar tempel 1 voor de laatste stempel.

Drie nachten in hotel Avanti in Tokushima. 

Maandag met de boot naar Wakayama en dan door met de trein naar Koyasan waar de pelgrimstocht officieel wordt afgesloten.

Dinsdag naar Osaka waar we donderdagochtend van Kanzai airport terug vliegen naar Amsterdam.

Met groeten Ton

Wat we vandaag wensten

Tempel 9 Horinji

Een goede afloop van een behandeling.