Scharminkel

Deze liefdevolle woorden werden vanmorgen tot mij gesproken nadat ik ongekleed door de kamer liep.

Maar ze zijn niet helemaal onwaar want het lijf is wel wat magertjes en dat doet een 58 jarig vel niet op zijn best uitkomen.

Het dempte de sfeer niet die heerste omdat het de laatste officiële wandeldag is.

We genoten van het ontbijt en de zon die helder over de bergen heen de stad inscheen.

Vervolgens met de trein naar het station van Zoda vanwaar we eergisteren terug reisden de stad in.

We waren beiden opgetogen en wat onrustig. 

Rol hekken.

Golfplaten daken zoals je ze in dit deel van het eiland ziet.

Makkelijk te gebruiken betonmolen. Lekker laag en niet zo'n kleine opening.

Ik maakte een hele berg foto's tot Rick vroeg waarom ik er zoveel maakte.

Ineens wist ik waarom ik zo onrustig was. Heb ik wel alles in me opgenomen? Ben ik wel bewust genoeg geweest van alles wat me is overkomen? Ik wilde het liefst nog alles een keer fotograferen om het vast te houden, om niets te missen.

Daarna onstond weer rust en genoot ik van het prachtige weer en de leuke omgeving.

De bergen waar we nog overheen moeten.

Vlak na de eerste tempel,zag ik een zonnecollectoren winkel waar een bord stond dat henro er wat konden drinken en rusten. We gingen naar binnen, kregen koffie en water en maakten zo goed en kwaad als het ging een praatje met de mannen. We kregen ook nog een kalender mee. Wel wat onhandig voor een pelgrim maar hij is heel leuk. De afbeeldingen zijn gemaakt door een vriend van de winkel eigenaar.

Na zo'n onmoeting loop je altijd een stuk lichter.

Na de heerlijk geurende Eleagnus is er een nieuw soort struik die bloeit en minstens zo lekker ruikt. Hij groeit ook in Nederland maar daar heb ik ze nooit zo uitbundig zien bloeien dus ook niet geroken. Osmanthus fragrans. Is familie van de olijf dus binnenkort ook in het Spaanse theater.

Maeyama ohenro koryusalon. 

Hier kregen we het certificaat dat we de 88 tempels hebben bezocht. Ze moeten dan wel het vertrouwen hebben dat we laatse ook gaan doen want die ligt toch echt nog een flinke klim hier vandaan. Maar goed: als je zover bent gekomen doe je dat laatste stukje ook wel.

Een maquette van he eiland.

De certificaten. We hadden nummer 1023 en 1024. Geteld vanaf 1 juli.

Daarna omhoog tot 774 meter. Was plaatselijk behoorlijk steil  en op het hoogste punt leek het eerder op bergbeklimmen dan op wandelen. Je moest je vast houden aan stalen handvatten en klauteren over rotsen. Dat vond ik geen pretje zeker ook omdat het er keikard woei.

Maar dan heb je wel dit uitzicht richting de stad waar we vandaan kwamen.

En wat later en lager is dit het uitzicht naar de kant waar we morgen heen gaan.

Als ik deze dennen in hun natuurlijke omgeving zie staan, begrijp ik de snoeiwijze van de Japanse tuin.

Na een vermoeiende afdaling bij de 88 ste tempel.

Niks applaus, niks complimenten, niks extra aandacht. Gewoon een stempel van de monnik en klaar.

Dat is wel kaal, zei Rick.

Ja, dat is het nadeel van een cirkel. Morgen ga je gewoon verder naar tempel 10 en als je wilt loop je de route nog tig keer. Een cirkel heeft begin noch eind.

Wij maakten er voor onszelf wat feestelijks van: we brandden een dubbele hoeveelheid kaarsen en wierrook en zongen een paar versierinkjes in de hartsoetra.

Maakten een selfie met de monnik en een foto van de stoere bewakers die ons hebben beschermd op onze tocht.

Daarna zaten we nog een tijdje op een bankje in het laatse zonnetje en luisterden naar de monnik die zijn gebeden zong.

Hij lijkt wel verlicht. Let ook op zijn schoenen.

Wij gaan naar onze ryokan waar we heerlijk badderen. De bad kamer is er gigantisch en het bad, de ofuro, is groot genoeg voor twee personen. Ik lig dan ook voor het eerst in een bad. 

Ook eten we heerlijk en......  we zitten op stoelen.

Ik kreeg een dubbele portie rauwe vis, garnaal en viscacke.

Van wie? Van Rick natuurlijk.

Met groeten Ton

Wat we wensten vandaag.

Tempel 87 Nagaoji

Dat een jonge vrouw hersteld van een trauma na het zien van een dodelijk ongeluk en dat ze weer een gelukkig leven kan leiden.

Tempel 88 Okuboji

Dat zij op haar 88 ste nog een leuk en goed leven heeft.

We danken alle Japanners voor de goede hulp, vriendelijkheid, o- settai en wat al niet meer.