Stelletje deuzen zijn we

Heerlijk geslapen onder de dikke dekens.

Nu sliepen we eigenlijk al om acht uur ook al lagen we bovenop de dekens nog te proberen om 'heel wakker te blijven tot een uur of tien'. 

Het kacheltje brandde lustig en het werd zelfs warm in de kamer, tot ik om tien uur wakker werd, de kachel uitdeed en onder de dekens kroop. 

Nu begrijp ik waarom ze vroeger slaapmutsen droegen: zo rond het vriespunt krijg je gewoon een kouwe kop.

Om zes uur gewekt door de bel voor het gebed.

In de tempel legde een monnik eerst wat uit over de ceremonie en daarna werd er zingend gebeden.

De gasten brandden wierook, deden drie wensen en na drie kwartier reciteerden we gezamenlijk de hartsoetra in de Engelse vertaling en daarna in het Japans. Die laatste was gesneden koek ook al hadden de monniken wel een andere uitspraak. Maar goed: we zijn tenslotte buitenlanders.

Na de de gebeden konden we nog napraten met een van de monniken.

Er was ook een Spaans echtpaar dat de Camino de Santiago had gelopen en al snel kwam het op de overeenkomsten van het pelgrimeren. 

Verschillende keren heb ik gezegd dat ik de hartsoetra niet begrijp omdat het de diepste waarheid van het Boeddhisme bevat. Eigenlijk onbevatbaar. Wie zou ik wel niet zijn om te roepen dat ik dat zou begrijpen na een wandeling langs 108 tempels terwijl er monniken zijn, en waren, die hun hele leven gestudeerd hebben om die waarheid te doorgronden.

Tijdens het opzeggen van de Engelse vertaling dacht ik ineens: ik begrijp het. Eigenlijk is het heel eenvoudig: heb er geen gedachten over. Niet tussen goed en slecht, mooi en lelijk, hoog en laag, zon en schaduw, leven en dood, links of rechts. Gewoon  aanvaarden wat er om je heen is. Maar tijdens het nagesprek kwam ik na drie seconden al in de problemen door de gewandelde pelgrimstocht te verdedigen tegenover de gebuste pelgrimstocht. Die gewandelde pelgrimstocht is toch echt beter.

O ja, dat is dus het probleem: niet het inzicht van het 'er geen gedachten over hebben' is moeilijk, maar ze ook daadwerkelijk niet hebben. En wellicht is het hebben van gedachten niet te stoppen maar dan op zijn minst er niet naar te handelen. Daar kan ik, en ik niet alleen, wel een heel leven aan besteden. 

De gevoelens die we als mens hebben komen na het hebben van de gedachten ergens over. Heb je er geen gedachten over, dan heb je het gevoel dat bij die gedachten hoort, ook niet.

Het zijn de gevoelens die we hebben na "gedachten ergens over", die het ervaren van het intrinsieke geluk van de ervaring zodanig overstemmen dat we dat intrinsieke geluk niet meer kunnen ervaren.

Als je dat onder knie krijgt ben je in het nirvana, zegt de soetra.

Want wat dan overblijft is het ervaren van diep innerlijk geluk waar 'zaken van buiten' geen invloed op hebben. Je hebt dan niets meer nodig van een ander persoon of van materialistische aard of wat dan ook om gelukkig te zijn. 

Daarna regende het en dat was ook niet zo leuk als droog weer, was het koud terwijl het....... etc, etc.

We deden gisteren de belangrijkste tempels aan om de pelgrimstocht waardig af te sluiten om er gisteravond, al folders doorlezend, achter te komen dat we het mausoleum waar de grote monnik ligt helemaal niet hebben bezocht maar alleen het gebouw dat er voor ligt. Ook leuk maar als pelgrim kan je niet 'niet' de plaats bezoeken waar de monnik in eeuwige meditatie ligt.

Dus stapten we vanmorgen door de regen nogmaals de twee kilometer naar het mausoleum. Dat mausoleum is trouwens maar een klein gebouwtje dat over de rustplaats is gebouwd, waar je niet echt bij kan komen en dat alleen te zien is door deze poort.

Voor ons is het nu helemaal afgesloten en kan het grote verwerken en incorporeren van de opgedane ervaringen in het 'gewone' leven beginnen.

We willen nu naar huis.

Gisteren niet opgevallen maar ik vind die jas zo aandoenlijk. Het raakte me gewoon.

En het natte klimaat maakt dit soort mos slierten mogelijk.

Koyasan ligt op 900 meter hoogte en het regende er. 

Het ziet er hier allemaal keurig onderhouden uit. De tempels liggen gelijk de villa's in Wassenaar in het groen mooi te wezen.

Ook de tuinen zijn zeer smaakvol.

In de kabeltrein keken we de diepte. Daar mistte het.

Twee uur terug treinen, met een heerlijke koffie en Franse bakkerij stop tijdens een overstap, naar Osaka. 

Inmiddels zitten we in een comfortabel hotel waar de wifi goed en sterk signaal heeft. Op de gang, dat dan weer wel. 

Met groeten Ton

Tijdens de gesprekken die we hebben kwam ter sprake dat van het 'verbinden' dat ik graag tijdens deze toch zou willen, niet veel is terecht gekomen. We hebben maar weinig pelgrims gesproken of vanwege de taal niet veel hebben kunnen uitwisselen.

Dat is niet waar, zei Rick. Als ik de reacties op je blog en FB zie heb je duidelijk verbonden. Mensen schreven dat ze ervan genoten om je schrijfsels te lezen en zodoende mee te wandelen. Het is alleen in een andere vorm dan dat je had gedacht.

Bij deze wil ik dan ook iedereen bedanken voor de leuke, lieve, steunende en inspirerende reacties en bovenal voor het uitspreken van de wensen.