Gisteren hadden we een narrelige dag.
Wilde ik wat eten, wilde Rick dat later. Wilde Rick ergens in de zon zitten wilde ik doorlopen. Toen Rick voorstelde om te gaan wandelen wilde ik een tukkie doen in het hotel.
Ik wilde winkelen, Rick niet Dat is trouwens geen nieuws want dat wil ie nooit.
Maar als we niet gaan winkelen hebben we zo direct geen deken of geen nieuwe hoes voor het stuur van de auto, zei ik.
Dus gingen we toch winkelen. Dat werd geen succes. Ten eerste omdat er zoveel zeer gedienstig personeel is dat je niet rustig even kan neuzen. Zo gauw ik iets aanraakte kwamen er hele hordes personeel aanzetten. Dat is in Nederland al vervelend maar daar kan je nog zeggen dat je eerst even wilt kijken. Mijn kennis van het Japans is daar onvoldoende voor.
Ten tweede kon ik geen deken vinden die ik mooi vond of die in Japan gemaakt was. Veel is 'made in China'.
Kortom: het werd echt zo'n dag na het afsluiten van iets heel leuks. Beiden van slag en zoekend naar nieuwe balans die we dus blijkbaar samen even niet konden vinden. In ieder geval niet in de stad.
Maar na even wat stoom afgeblazen te hebben was het weer goed en deden we allebei even iets voor onszelf.
Nou komt narreligheid ook van honger volgens de moeder van Dik Trom.
En honger hebben we. Nou, eigenlijk geen honger maar tijdens het wandelen vr aten we heel veel. Nu we niet wandelen passen we de hoeveelheid voedsel aan, we willen niet de Erica Terpstra fout maken maar de kauw verslaving, het mondvolproppen en vette vinger gevoel is er nog wel. Ongeveer als na het stoppen met roken dat je nog weken denkt aan rollen,likken, plakken en opsteken.
Voor vandaag besloten we te wandelen.
We verblijven in Hotel Avanti. Het hotel waar we de eerste nacht in Japan sliepen en nogmaals een dag of tien later toen we zo verdwaalden op de berg met de kabelbaan en de politie ons bij het bovenstation van de kabelbaan bracht.
Zullen we de wandeling doen waar we toen zo verdwaalden, stelde Rick voor, gewoon om te kijken wat er toen zo mis ging.
Is een goed idee.
Dus wandelden we een uur lang door de buitenwijken om op de route te komen. Het was koud maar zonnig.
En toch is het ook leuk om een wandeling twee keer te doen onder verschillende omstandigheden. Nu was het koud, niet benauwd, zonder regen zodat we geen poncho's aanhoefden.
Het steile klimmetje van 140 meter was gelijk een molshoop en voordat we er erg in hadden stonden we boven.
Was dat nou alles?
Ja dus.
Toen op zoek naar het punt waarvan we dachten toen te zijn verkeerd gelopen.
En dat was hier.
Hoe is het mogelijk. Er staan minstens drie aanwijzingen die de richting aangeven.
De eerste is duidelijk te zien, de tweede hangt aan de boom links bij het beeld en de derde net in de zonneschijn.
Toch zijn we de vorige keer dit pad ingelopen. Zouden we dus nu nooooooooit meer doen.
Zouden ze net de aanwijzingen hebben vernieuwd? Of hebben ze wat van de begroeiing wegghaald?
Wij kunnen ons bijna niet voorstellen dat we deze aanwijzingen zo hebben gemist.
Nou ja, misschien proberen we hier wel ons gelijk te halen.
In ieder geval stonden we binnen een half uur van de ene aan de andere kant van de berg en is het zo rustig dat het onvoorstelbaar is dat de stad toch zo dichtbij is.
In totaal lopen we een kleine vier uur rustig door stad en land.
Over het algemeen staan de winkelbedienden, obers, receptionisten en pompbedienden in de actieve wachthouding.
Bij de benzinepopmp staan er soms wel drie mensen klaar om een auto van dienst te zijn. De eerste persoon wenkt de automobilist naar de juiste plek toe, de tweede vult de auto met benzine en de derde lapt de ramen en dat in een oogwenk, terwijl er ook nog wordt gebogen en geknikt.
Een uitzondering zijn de taxichauffeurs, meestal wat oudere mannen. Vanmorgen kwamen we langs een taxibedrijf, daar stonden drie auto's en alle drie chauffers lagen te slapen.
Om twaalf uur in de stad en naar de ramen, dat is een restaurant met bami achtige slierten in de soep.
We aten er heerlijk.
Daarna tutten we de middag vol met in de zon zitten, een tukkie doen, puzzelen en toch maar een zak chips eten.
We sorteren de was, zoeken de spullen uit en gooien overbodige dingen weg, zodat de rugzakken strak ingepakt kunnen worden.
Morgen met bus, boot en trein naar Koyasan.
Met groeten Ton
Jullie schrijven zo mooi, gevoelens, overdenkingen en belevenissen, we leven ons steeds meer in en vragen ons telkens af of we dit en dat ook zo gaan ervaren. We zijn aan het aftellen... blijven jullie nog even doorbloggen? Zo kunnen jullie afkicken en wij ook want wat gaan we jullie schrijfsels missen zeg.
BeantwoordenVerwijderen