Een park zou ik misschien nog aankunnen

Donderdag 1 december

Een paar dagen geleden stonden we in de lift en fluisterden we tegen elkaar.

Waarom fluisteren we eigenlijk, vroeg ik.

Tja, daar kwam geen antwoord op anders dan dat het overal zo stil is.

Eergisteren liepen we even samen met de Japanse henro en konden niet duidelijk de weg vinden. Wij liepen verder maar de andere pelgrim ging terug. Na 100 meter zagen wij een richting pijl staan en riepen de pelgrim om onze kant uit te komen. We schrokken van het lawaai.

Het lied Beautyfull Noise van Neill Diamond zegt de Japanner hoogstwaarschijnlijk niets. Welk lawaai van de straat? Er komt nauwelijks lawaai van de straat. Verkeer trekt langzaam op, men rijdt rustig, klaksons worden nauwelijks gebruikt, brommers zijn er bijna niet, fietsen hebben geen bel, in winkels wordt geen muziek gedraaid, in huizen hoor je geen radio's, op zingen heb ik hier nog niemand betrapt en men praat zacht. Soms zou je gaan verlangen naar een brallerige Brit of een luidruchtige Duitser. Maar dan ga ik wel heel ver.

Trouwens dat er geen muziek in winkels wordt gebruikt is een zegen net als het ontbreken van graffiti. Maar het is allemaal wel braaf en het geeft mij een wat bedrukt gevoel.

Waar is het 'joy de vivre'? 

In het westen zijn we beslist doorgeschoten in het 'alles moet kunnen' onder het mom van volledige zelfontplooiing en zelfexpressie. Het is geworden tot: ik doe wat ik wil en waag het niet mij een strobreed in de weg te leggen want anders sla ik je op je sm..l.

Hier is het elkaar 'niet tot last zijn' te ver doorgeschoten. Om je niet te hinderen maakt men ruimte voor je, sluipt men achter je langs, rent voor je, buigt voor je, remt voor je, maar men maakt ook geen lawaai, wacht geduldig voor stoplichten, blijven achter je rijden tot je doorhebt dat er iemand achter je rijdt en aan de kant gaat.

Wat gedachten van een pelgrim en nu niet denken dat we het hier niet naar de ain hebben want dat is beslist niet het geval. We verbazen ons regelmatig en genieten onze oren van het hoofd.

Anyway.

Vanmorgen om acht uur de weg op. We waren weer mazzel met het weer want de regen viel vannacht en het het was een stuk aangenamer van temperatuur.

Er stonden drie tempels op het programma en tussendoor wandelden we wat. 15 Kilometer maar. We hebben de rem er opgezet. Ten eerste voelden we dat de lichamen rust nodig hadden en ten tweede willen we niet aan het einde ergens een week  in een hotel gaan zitten. We zouden ons te pletter vervelen want we gaan toch niet naar musea of bezienswaardigheden. Een park zou ik nog wel aankunnen maar dan houdt het wel op. Liever rekken we de wandeling nog wat op door per dag minder te wandelen.

Er is ook nog een ten derde. Bij elke tocht die we wandelden zagen we op tegen het einde dat er onherroepelijk aankomt. We willen niet stoppen, we willen hier gewoon nog mee doorgaan,  genieten van al het leuke en goede wat ons tijdens deze tocht overkomt. We willen er ook nog niet aan denken dat het klaar is want wat dan?

Zo tutten we de dag vol want ondanks vijftien hele kilometers zijn we pas om vier uur bij het hotel.

We blijven wat langer in de tempels, nemen vaker en langer pauzes en blijven wel een half uur in een restaurant zitten.

In tempel 76 zag ik voor het eerst een beeld bedekt met bladgoud. 

Vlak voor tempel 77 komen er twee mannen de weg oplopen. Ze geven ons allebei een beeldje. Het zijn een beetje wonderlijke mannen. Mijn schoonvader zou van een man zeggen: die ene had een deukje. 

En ik zeg: de ander had nog maar twee tanden.

Tempel 77 samen met de 18 bekakku is 95 en dus wenste ik in tempel 77 dat ik 95 jaar wil worden met mijn eigen tanden. Waar het voor Rick een bijzonder moment was om vijf tempels geleden de wens uit te spreken voor de 90 jaar die hij wil worden viel het voor mij een beetje tegen. Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. De foto's terugkijkend weet ik ook waarom: het ontvangen van het beeldje raakte me veel dieper.

Terug lezend in mijn blog zie ik dat ik nog bijna niets heb gezegd over de landbouw. 

De percelen zijn klein en zeer wisselend in mate van onderhoud. Sommig lijken al jaren niet meer onderhouden en ander zijn werkelijk een toonbeeld van netheid. Op vlakke percelen wordt veel rijst verbouwd maar we zien ook koolsoorten en uien. De glooiende percelen staan vol met bomen als mandarijnen, kakies en in mindere mate druiven en kiwi's en noten.

Ook liggen veel akkers leeg omdat er al is geoogst want het is tenslotte winter ook al zag ik vanmiddag nog ergens een rood kleurende aardbei liggen.

We zien ook veel groententuintjes. De gewassen zijn daar zoete aardappels, koolsoorten, uien, pinda's, peulvruchten, gember, wortels etc. en bloemen.

En de bebouwing rukt ook hier op.  Pal naast de rijstvelden staan deze nieuwbouwcomplexjes.

En ineens lopen we dan weer midden in de stad langs grote bedrijven, winkelcentra, restaurants met ergens tussen in deze oude vrachtwagen. Zo te zien staat hij er al een tijdje want de boom is er helemaal omheen gegroeid.

Als we wat verder een grote brug overgaan stop er een auto en krijgen we snoepjes en twee blikjes thee.

Bij de laatste tempel die we bezochten zag ik een trap naar beneden en in de ondergrondse ruimte stonden misschien wel duizenden van deze beeldjes.

De blikjes thee geven we weg aan de dame en heer die de stempels geven.

Het hotel waar we overnachten ligt vlak aan zee. Dat klopt maar er zitten nog wel wat havens tussen. Dat is wel een streepje door de rekening maar we hebben een heerlijke lichte kamer met airco, thee en een tussenvorm van bed en futon.

Het zijn gewone bedden met matrassen en daarop een futon met een dik dekbed en als extra een heerlijke deken.

Best of two worlds dus.

Met groeten Ton

Wat we vandaag wensten.

Tempel 76 Konzoji

Gezondheid, liefde en transformatie voor de wereld.

Tempel 77 Doryuji

Dat haar kinderen al het geluk van de wereld mogen krijgen.

Dat ik 95 mag worden met mijn eigen tanden.

Tempel 78 Goshoji

Dat er weer gekookt mag gaan worden op De Muy.