Dieptepunt

Woensdag 30 november.

Pas om acht uur op pad. Wat is het koud en guur. We hebben er spijt van dat we geen jas hebben meegenomen. Gelukkig konden we het ontbijt binnen nuttigen bij de K-markt. Dat was een mazzeltje want het was de eerste keer dat we in een K-markt waren met een zitje.

We wandelden eerst langs de snelweg met dit uitzicht.

Daarna bedacht Rick een alternatieve route die beslist prettiger was om te lopen want het was 12 kilometer naar bekkaku 17. 

Gaandeweg werd het wel warmer maar het bleef op het randje van koud, zelfs als de zon even krachtig scheen.

Het lijkt nu echt winter te worden met meer wind, kortere dagen en lagere temperaturen en na vier uur is het gewoonweg te koud voor een fleece en moet er een jas bij. 

Na drie en een half uur waren we bij de tempel die aan de rand van een stuwmeer ligt. Het stuwmeer is indertijd hersteld onder leiding van Kobo- Daishi. Hij staat hier dus over zijn werk uit te kijken.

Wij zaten er lekker een half uur in de zon en genoten van het uitzicht.

Op de terugweg kregen we van een dame een zakje met koekjes. Wat zo bijzonder is is dat het helemaal niet om de koekjes gaat of het krijgen van iets maar om het contact wat er ontstaat tussen degene die geeft en die ontvangt. 

Zoals wij het ervaren zijn Japanner niet zo van elkaar aanraken maar deze vrouw streelde toch over mijn arm en zei iets, dat ik natuurlijk niet verstond maar ervoer als: dat ze me een hart onder de riem stak of met me meeleefde.

Een half uur later werden we ingehaald door een auto waarvan de chauffeur ons sweets gaf. Leuk is dan dat hij Engels sprak en dat we het kregen over de betekenis van het getal 108, het aantal tempels dat we bezoeken.

Een diepte punt is dat ook ik inmiddels mijn wandelbroek kan uittrekken zonder de knopen los te maken. Daar kwam ik al lopend achter omdat hij maar bleef zakken. Mijn moeder zou zeggen: een kilo broek en een onsje kont.

Men gebruikt hier een wonderlijk soort Engels. Wat moet je nou hier van maken?

Gelukkig weten wij dat het hier over een kapper gaat.

Eenmaal terug in de stad waar we verblijven gingen we naar tempel 75. Daar wilden we wat extra tijd aan besteden omdat het nogal een groot complex is. We deden daar o.a een wandeling van 90 meter in totale duisternis onder de hoofdtempel. Leuke ervaring in vertrouwen.

Daarna even rustig gezeten om de wifi aan de praat te krijgen. Dat lijkt gelukt.

We zitten nu in de Laundry waar ik mijn blog typ en waar ook  de Japanse henro zit die we gisteren een mandarijn gaven. En natuurlijk moesten er foto's gemaakt worden. 

De eerste coin-laundry waar de schoenen uit moeten en de slippers aan. En dan te weten dat dit onbemande laundries zijn en dat iedereen doet wat er gevraagd wordt.

Met groeten Ton

Wat we vandaag wensten.

Tempel bekakku 17 Kannoji

Dat ze elkaar zullen stimuleren en helpen op elkaars pad.

Tempel 75 Zentsuji

Voor een geslaagde huizen ruil in 2017