Behoefte

He, he. Poe, poe.

We zijn dur.

Na 27 uur rijden.

Eigenlijk vonden we de afgelopen dagen de gemiddelde bestuurder in het verkeer best netjes. En dat is goed om te constateren. 

We reden dan ook relaxed over 's Heren wegen. Zelfs in Parijs en Bordeaux waar het toch nogal druk is.

We werden wel vaak ingehaald maar dat is omdat onze ouwe trouwe Suzuki niet harder gaat dan honderd kilometer per uur en zelfs dan hebben we al het idee dat we gaan opstijgen. 

Ze is niet echt comfortabel: wel zijn we heel tevreden met onze Jimny.

Er was wel wat gedoe bij Bayonne. Afslag Noord, stond er in de beschrijving om naar het hotel te komen. Niks geen afrit Noord. 

En dan zit je ineens in Biarritz en moeten we de tolweg af. Komen we in de file bij de tolpoortjes. 

Toen we daar doorheen waren stonden we stil voor een rotonde. Het leek wel of we bij elke beslissing die we namen verder van ons doel kwamen. 

Na de rotonde terug de tolweg op waar je dan weer moet betalen terwijl je er nog geen kilometer op hebt gereden.

Trouwens, terugkijkend op de rotonde lijkt het er op alsof het universum ons er heeft doorgeloodst. 

Als je er een animatie van zou hebben gemaakt zou het er zo hebben uitgezien. Alle auto's zijn groene dotjes, alleen de onze is geel. Alle groene dotjes kruipen langzaam vooruit alleen die ene gele zoeft overal op dubbele snelheid dwars doorheen.

Zal je atijd zien: was de telefoon van Rick leeg en konden we niet zien waar het door ons geboekte hotel stond. Ik vraag het wel even in deze winkel, zei Rick.

Nadat ik de auto had geparkeerd ging ik ook naar binnen. De eigenaar van de winkel nam alle tijd om ons te helpen. De telefoon werd opgeladen en op de computer werd gezocht naar het hotel, waarvan Rick zich de naam herinnerde. De route werd uitgelegd en konden we op pad.

Terwijl we de man bedankten had ik de behoefte om naar Japans gebruik te buigen. 

De volgende morgen om half zeven op pad. Niet echt uitgerust.

In Bayonne was de temperatuur aangenaam maar naarmate we verder Spanje inreden werd het kouder en kouder tot het mistig was en onder nul.

Dit is tijdens onze koffie stop.

Later werd het helderder maar met veraderlijke mistbanken.

De Spaanse snelwegen zijn net zo leeg als het binneland. Heerlijk.

In de buurt van Madrid was de lucht helemaal blauw en zaten we voor de lunch heerlijk in het zonnetje. Het was zo'n graad of tien maar de zon maakt het verschil tussen 'te koud' en aangenaam. 

In mijn herinnering is het stuk van Madrid naar Granada saai en soms ronduit lelijk. Dat is nu weer bijgesteld. 

Valk na Madrid is het inderdaad lelijk van de industie maar daarna is er niets mis. Wellicht komt dit ook doordat we drie jaar geleden over de vlakten van La Mancha liepen en het eentonige landschap beslist niet lelijk vonden. Nu herkenden we sommige plaatsnamen op de borden en zag ik een paar ondergrondse huizen waar ik anders aan voorbij gegaan zou zijn.

Zo rond half zes kreeg Rick ski kriebels bij het zien van de Siera Nevada en kregen we samen het 'bijna thuis' gevoel.

En vlak voor Nerja, waar we uiteraard eerst gingen Chinezen, stond er 250 000 kilometer op de teller.

En zagen we de zon onder gaan. Eigenlijk niet echt want hij ging onder achter de mist die op zee hing.

In de Klompen aangekomen altijd een beetje met het gevoel van 'zou alles goed zijn' een rondje door huis en tuin gemaakt. En ja, alles lijkt OK.

Auto leeg gehaald, een kopje thee gezet, wat chips gesnoept en vervolgens naar bed waar ik binnen twee seconden in slaap viel.

Met groeten Ton