Chrysanten

Heerlijk geslapen in ons ietwat korte stapelbedje. Het was warm vannacht, het fleece dekentje bleef ongebruikt, de slaapzak was meer dan voldoende. 

Voor volgende week geven de weersvoorspellingen trouwens koude lucht vanuit Mongolië. Dag temperaturen zo rond 16 graden. Lijkt ons een heerlijke wandeltemperatuur en buiten slapen doen we toch niet meer.

We deden gisteren maar 25 kilometer. Makkie denk je dan maar naar de laundry was 3 kilometer extra en de onsen waar we later naar toegingen leverde er nog eens 3.

En ja, er blafte een hondje. Is dit Nana, Elly?

Nog een foto van de schelp waarvan ik gezegd had dat ie 'tsa da me' heette. Volgens nieuwe info is het 'sa za e' wat achteraf meer klinkt naar wat de vrouw tegen me had gezegd.

In ieder geval gaat de schelp in de Japanse tuin bij De Klompen net als een stukje grijze dakpan en een kapot schaaltje.

We hadden een afwisselende wandeling door voorstadjes/ buitenwijken en velden, langs riviertjes, kanalen en over bospaden.

Chrysanten, mijn moeder met groene vingers vond ze wel mooi maar 'ze worden zo hoog en als ze dan in bloei staan vallen ze om'.

Hier hebben ze daar wat op gevonden: de plant wordt langs een rooster naar beneden geleid en zo komen alle bloemen gelijk een waterval naar beneden. Ik ben helemaal onder de indruk.

Nu we met de tempels in de 'vijftigers' zitten worden we bewust van leeftijd en dood. Rick is 56, ik 58. Maar de buurman werd maar 57, mijn broer 59, en zus 62.

Maar ook bewust dat wij gaan voor 90 en 95 met onze eigen tanden. En die tanden staan dan voor een goede gezondheid, zowel fysiek als mentaal.

Nu gaat de route maar langs 88 tempels dus zo gauw we, de bekakku tempels mee geteld, op 90 en 95 komen, zullen we op die plaats de wens uitspreken voor onze streefleeftijd.

Tempel 57 was makkelijk te bereiken. Geen klim en vlak langs de weg maar wel mooi tegen het groen aan.

Tempel 58 vroeg een stevige klim maar gaf een prachtig uitzicht en o wat was het daar vredig.

Tempel 59 was ik zo druk met andere zaken dat ik vergeten ben te fotograferen. Ik zocht er zaden van een mooi roze bloeiende Camelia.

Als je het  standbeeld van Kobo Daishi een hand geeft mag je een wens doen. Er kwam geen wens naar boven dus ga ik er maar vanuit dat ik niets te wensen heb. Zaden had ik al.

Ook staat er een vaas en je als die aanraakt terwijl je bidt worden als je ziekten genezen. Als iemand met een licht hypochondrische inslag heb ik dat natuurlijk gedaan.

Vijf kilometer verder hadden we een heerlijk dinner. Het was echt heerlijk en Sonja Bakker zou trots op ons zijn want het had een portiegrootte zoals zij die graag zou zien.

Wat ons steeds verbaasd is dat een duur land als Japan zo goedkoop is met uit eten gaan. Deze prachtig verzorgde maaltijd kostte slechts 6 euro. 

Wat ons opvalt: er wordt nog veel gerookt, handsfree bellen is niet de standaard en er zijn weinig dikke Japanners maar als ze overgewicht hebben zijn ze altijd jonger dan ongeveer 35 jaar. Waar Rick helemaal blij van wordt is dat de spoorbomen direct nadat de trein is gepasseerd opengaan. Niks nog 30 seconden wachten om er zeker van te zijn dat ie voorbij is, nee meteen omhoog. Het is wel allemaal enkelspoor, dus dat zal meespelen.

We slapen in Komyoji. Een tempel die niet bij de 88 hoort maar wel gratis overnachting aanbiedt. Knus hokje en het eerste verblijf met een heus dakterras. Ook was er een warm welkom.

Volgens de voorspellingen gaat het morgen weer veel regenen en wat staat er duidelijk te lezen in de regelementen van ons verblijf 'in case of rain, you are welcome to stay another night'.

Met groeten Ton

Wat we wensten vandaag.

Tempel 57 Eifukuji

Gezondheid, liefde en transformatie voor de wereld.

In herinnering aan buurman.

Tempel 58 Senyuji

Voor leiding op de spirituele weg van liefde, vreugde en vrede.

Dankbaar voor mijn leven.

Tempel 59 Kokubunji

Eten voor mens en dier.

In herinnering aan broer.