Neem niets als vanzelfsprekend aan. Zelfs het leven niet

We zitten hier heerlijk gelukkig te wezen omdat we verstoken zijn van al de ellende in de wereld. Maar dat er ellende is weten we natuurlijk wel.

Vanmiddag werden we even ruw gewekt: onze buurman uit Nederland is afgelopen maandag tijdens een vakantie, overleden aan een hartstilstand. Wij zijn even er helemaal stil van.

In de eerst komende tempel zullen we voor zijn vrouw en kinderen bidden.

Pelgrimeren is ook tijdelijk afzien van mensen die je dierbaar zijn, luxe, je favoriete muziek, je lievelingsgerechten, je eigen bed, privacy en wat al niet meer. Even ervaren dat je de dingen niet als vanzelfsprekend aanneemt. Ze even te moeten ontberen.

Nu ben ik niet zo van kamperen of buiten slapen. Ik vind dat armoedig, vies, koud, vochtig en ook een beetje angstig. Voor al dat laatste denk ik. 

Rick is niet zozeer van luxe maar meer het mag wel aangenaam zijn. Kamperen doen we dus niet.

Voor deze tocht hadden we gezegd dat we wel willen kijken om eens zeer basic te reizen. Dus niet alleen gratis overnachtingen omdat ze gratis zijn maar ook om te ervaren hoe het is om geen douche te hebben maar een washandje met koud water, geen bed maar een matrasje en een slaapzak, geen veilig fort om te liggen maar slechts een afdak. Maar wel een muskietennet omdat je niet de hele reis met jeukerige rode kapot gekrabde bulten wilt rondlopen.

Dus hebben we al verschillende keren buitengeslapen. Zo ook gisteren. Met een stuk plastic heb ik een kant van de hut dicht gemaakt voor een beetje privacy. Er was geen licht in de hut dus gingen we met de kippen op stok. Niet omdat we zo moe waren maar omdat er niet veel anders te doen is en omdat je wordt opgevreten door de muggen.

Om half zeven lagen we onder de pop-up klamboe een beetje te kletsen over de afgelopen dagen. Zie ik ineens vanuit een ooghoek iets bewegen. Loopt er een kakkerlak aan de binnenkant van mijn klamboe. Het beest kan natuurlijk nergens heen dus bleef ik rustig en zette de klamboe voorzichtig van me af om het beest daarna een optater te verkopen. Beest wacht niet af en is weg.

Ik weer in de slaapzak maar de rust is wel een beetje weg. Toch val ik in slaap maar wordt later wakker van iets dat kriebelt op mijn arm. Ja hoor, mijn vriend is weer terug. Nu reageer ik wel als door een wesp gestoken. Dus is Rick ook wakker en ik keer alle spullen om en ja de kakkerlak zit onder het matras. Ik geef hem een flinke zwiep en hij schiet de betonnen plaat af waarop de hut staat. Ik stop het muskietennet stevig onder mijn matras en probeer weer te slapen.

Ik bleef op mijn hoede.

Zo rond een uur of vier werd het een stuk koeler en had ik, jawel, mijn fleecie nodig. Helemaal blij.

Met de kippen op stok betekent ook er gezamenlijk vanaf. Bij het krieken van de dag dus.

Met al dat gekampeer en gesloten winkeltjes bestond ons ontbijt vanmorgen uit? Pinda's en een restje kouwe thee. 

Maar mopperen doen we niet en we starten de dag met plezier. We lopen nog een klein heuveltje over en aan de andere kant passeren we een huis waar twee oudere dames buiten staan. We moeten komen en krijgen: ontbijt.

Gekonfijte gember, zoete aardappel met sesam, kaki, een rijstballetje, een zeewier koekje en thee. We hadden ook nog een geanimeerd gesprekje. En ze wilden wel met die grote man op de foto.

Voor mij begint vakantie pas als ik op mijn rug lig. Dat klinkt altijd een beetje plat maar wat kan ik genieten van kijken naar de wolken met mijn rug zo dicht mogelijk tegen moeder aarde aan.. Voor Rick is dat: strand. En na een ruime week bergen lopen we nu richting de zee. Nou zee? De stille oceaan zul je bedoelen.

Maar eerst nog een tempel. Omdat het nog zo vroeg was durfde ik wel een foto te maken van het beeld.

Daarna was de keus om even wat tempo te maken langs de weg en door tunnels of omlopen voor een mooiere route.

Het werd de snelgrimroute. En ook hier waren we mazzel. De nieuwe snelweg is klaar dus over 18 kilometer weg zagen we ongeveer honderd auto's en een miljard bomen.

Aan het einde van deze weg zou eenrestaurant zijn en wat verder een omgebouwde bus waar je gratis kan overnachten.

Als dat maar goedgaat met dat restaurant nu er geen verkeer meer langsgaat, zei ik tegen Rick.

Als een restaurant goed is rijden mensen er graag een stukkie voor om.

En ja hoor, het is er nog.

Het is een boot, merkte Rick op.

Als we binnen zijn krijgen we eerst thee en een nat doekje om onze handen schoon te maken.

We pakken de menukaart waar allemaal foto's van de gerechten opstaan en schrikken van de prijzen.

Als de serveerster komt vraag Rick of ze ook kip hebben. Er wordt wat meewarig gekeken. Alsof ze het niet begrijpt. Ze doet een beetje moeilijk en dan vragen we nog een keer of ze iets van kip heeft. Ze antwoord ja.

Als ze weg is en we nog eens naar de kaart kijken valt het kwartje: het zijn allemaal visgerechten. O, ja, nou begrijp ik ook dat het een boot is.

Zitten we in een visrestaurant en wij vragen om kip. 

Weg willen we niet want het is het enige restaurant in de buurt en we hebben al drie dagen geen warme hap meer gehad. 

Als het eten komt worden we helemaal blij.

En wat was het heerlijk. Ook de misosoep met zijn wat onbekende smaak vond ik lekker. Wellicht ga ik dat echt nog lekker vinden. 

Daarna was het wel een beetje op met het geluk. De bus van de gratis overnachtingen bestaat niet meer. De tempel doet niet aan overnachten en het aanbevolen hotel is vol. We kunnen wel met de trein naar de volgende tempel waar we dan moeten overleggen met de daar aanwezige twee pelgrims of we er  mogen overnachten. Tja, dat is ook zo wat. 

We blijven rustig en spreken nog eens uit dat het goed gaat komen en besluiten om een ander hotel te zoeken. Fluitje van een cent en..... we kunnen er ook wassen.

Met groeten Ton

Wat we gewenst hebben.

Tempel 22 Byodoji

Dat zij zich bewust blijft van haar levensopdracht en dat zij de obstakels op haar pad zal zien als uitdagingen. Leid haar in deze.

Tempel 23 Yakuoji

Dat wij zo soepel als stromend water de tocht lopen en op zwakke momenten de kracht van het water voelen.