Oei, dat gaat niet lang duren voordat de zon verdwenen is.
Maar dat viel gelukkig nogal mee en tegen een uur of twaalf ging ik naar het ministrandje in de Mokbaai. En wat overviel me? Een gevoel van gemis want de laatse keer dat ik hier lag was nog met Egbert.
Op mijn buik liggend was dit wat ik onder mijn arm doorkijkend zag.
Of het nu komt door de de onrust in de wereld maar ik was nogal op mijn hoede. Steeds ging ik even zitten om te kijken of alles in orde was.
Allert als ik was hoorde ik het geluid van de piepkleine golfjes veranderen. Net alsof het water dikker werd. Ongeveer als dunne vla.
Het duurde even voordat ik het had uitgedokterd. Met het inkomende tij kwam het water hoger en mende zich met de rand algen op het strand die de branding vertraagde.
Thuis las ik een artikel in het NRC dat veel jongeren geen kranten meer lezen of het nieuws kijken omdat ze er van streek van raken. Juist de mate en manier van berichtgeving over het terrorisme is verontrustend. Terrorisme is een reële angst en prikkelt de amygdala dat het meest primitieve deel van onze hersenen is. En angst is oeroud.
Zou ik daarom wat onrustig zijn?
Zit ik lekker op de bank en luister naar de Vier letzte lieder van Richard Strauss. Komt er langzaam aan wat achtergrond geluid doorheen. Dat werd steeds luider tot ik het herkende als ruzie. Staan er een paar buren in een appartement op elkaar te schelden. Nadat ik onder andere gehoord had dat er een een achterlijke mongool is en de ander een gore klootzak heb ik maar even geroepen of ze daarmee wilden stoppen.
Het leek wel minder te worden.
Ging er gewoon van zweten.
Misschien toch geen Teckel maar een pitbull aanschaffen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten