Spaanse dramatiek

Nadat gisteren de advocaten het document hadden gecontroleerd, ik het had getekend en het geld aan mij was betaald kreeg ik een ernstige waarschuwing.

Wee gebeente als de poort niet wordt weggehaald vandaag, anders worden er gerechtelijke stappen ondernomen en morgenochtend staan ze met de machine op jullie perceel.

De poort wordt vrijdag ochtend opgehaald door de ijzerboer, bracht ik voorzichtig in, maar morgenochtend is ie gewoon open en dan kunnen ze erdoor.

Alles klaar voor het grote graafwerk.

Dus was ik vanmorgen al om 6 uur wakker en ging ik in Adamskostuum de poort open doen. 

De graafmachine was gisteravond al ergens bij de buren geparkeerd.

Ja hoor, om 8 uur hoor ik de machine aangaan. Ik loop naar buiten om kennis te maken maar al wat er komt: geen machine.

Gaat ie eerst werk doen op het andere perceel van de buren.

Waar is dan al die drukte voor geweest met die advocaat? Ik dacht dat er haast was.

Eerst maar en kopje koffie. 

Uiteindelijk komt de machinist om een uur of één zeggen dat hij naar huis gaat en morgen terugkomt en dat hij nog twee uur nodig heeft om dat klusje af te maken.

Kon ik me rustig op andere zaken concentreren.

Het elektriche vliegenmep ding ligt sinds gisteren klaar om kevers te meppen. Die Picudos zijn behoorlijk  grote en trage vliegers dus met een beetje vaart sla je ze zo de lucht uit.

Dit zagen we van een Nedelandse kennis in Spanje en vonden dat toen wel vermakelijk. Inmiddels is de lol er wel vanaf natuurlijk. Het is dooie ernst.

Eentje miste ik maar de ander sloeg ik zo hard dat ie helemaal kapot was.

Heb het racket maar even schoongespoeld. 

Om zes uur naar het vliegveld om Rick op te halen.

Eenmaal thuis lekker op het terras voor de ondergaande zon. Die had hij al een paar dagen niet gezien.

Uitindelijk ziet het er vanavond zo uit.

Mañana weer een dag zullen we maar zeggen.

Met groeten Ton

O horror

Nadat de ergste schrik over een Brexit is weggeëbd is het gewoon weer tijd om de dingen in perspectief te zien: op persoonlijk niveau is een palmexit ook niet niks.

Gisteravond, ik loop een laatste rondje over het estate. Trek nog ergens een vuiltje uit, leg een slangetje goed van het watersysteem en loop het grind op.

Wat is dat? Wat zijn die bruine dingen?

Angst slaat om mijn hart. Het zijn tocht niet? Jawel hoor. Een stuk of vijf dode Picudos rojos. Die kevers die hun eitjes leggen in het hart van palmen.

Shit denk ik, ik heb toch van die lokstoffen staan. Waarom zitten die krengen daar niet.

Vervolgens kijk ik echt goed en zie ik bij de boom wat bewegen: een levende kever.

Doodtrappen lukt bijna niet op het grind dus loop ik naar de werkkast om een hamer te pakken maar zie in de haast alleen een schaar. Dan die maar.

Ik ren terug en inmiddels zit het beest tussen de schubben van de palm.

Ik steek de schaar er tussen en knip het beest doormidden.

Geen fraai werkje maar kom niet aan mijn palm.

Nou, uh, eigenlijk zijn het Ricks palmen.

Maar ze staan er tien jaar en en ook ik doe er alles aan om ze te behouden vandaar die lokstoffen.

Nu zijn van het dode beest (bovenste foto) de snuit en voelsprieten verdwenen. Ik weet niet of dat gebeurt als ze zich een weg in de boom vreten maar ik houd er ernstig rekening mee dat we de strijd om palmen verliezen. Want ze kunnen wel tot 200 eitjes in een boom leggen die uitgroeien tot dikke rupsen die het hele hart uit de palm vreten.

Het vermoorde beest heeft nog zijn snuit en oranje voelsprieten.

En zoals het gewoon is in de natuur: niets wordt verspild.

De kadavers zijn aan een lugubere laatste reis begonnen en worden door de mieren met tomeloze inzet versleept. 

Met groeten Ton

Gesjoemeld

Altijd lekker om met regen uit Nederland te vertrekken want dan is de overgang naar Spanje extra groot.

Zeer voorspoedige vlucht gehad, alleen zat ik naast een echtpaar wat pertinent niet van plan was om ook maar één woord tegen me te zeggen. Zelfs mijn groet werd niet beantwoord.

Eenmaal in Los Zuecos was de lucht behoorlijk betrokken, ja, zei Rick, het gaat morgen regenen.

O.

Vanmorgen pas om tien uur wakker. Zeker van de reis.

In ieder geval niet vroeg wakker geprikt door een fel zonnetje dat de slaapkamer inscheen.

Uiteindelijk ging het onweren en regenen maar natter dan dit is het niet geworden. Wel benauwd.

Goed. Het hek is weggehaald. Dat deed ik toch niet helemaal met plezier. Altijd zonde van het werk en de tijd en het geld om iets af te breken. 

En ik wilde steeds maar aan iets opbouwends beginnen: de nieuwe plantenbakken.

Vanaf drie uur kreeg ik van mezelf groen licht.

Met het meegenomen meetlint kon ik precies uitmeten waar de weg moet komen en welke ruimte er overblijft voor de bakken. Achter het hek kan ik, vanavond hopelijk beginnen met het metselen van de stenen. Had ik eerst droog gestapeld ga ik nu toch specie gebruiken.

Ik maak een mengsel van aarde uit de tuin, een paar handen potgrond en cement. Dan krijg je een mengsel dat mooi meekleurt met de stenen die ik gebruik. 

Nou, ja, ben nog wel even bezig.

Iets anders wat me bezighoud is het aantal hits op mijn blog. Deze maand heb ik opvallend veel bezoekers. Keurig uit de landen waar ze normaal gesproken ook vandaan komen. Het zou zomaar de maand kunnen worden met het hoogste aantal bezoekers.

Kijk ik tijdens de lunch naar de statistieken, zie ik dat er ineens 161 hits zijn bijgekomen sinds ik twee uur eerder had gekeken.

Allemaal uit Mauritius. Lijkt mij een spammer. Allerlei oude blogjes zijn drie keer bezocht in ongeveer een half uur tijd.

Nu is wel het record gebroken maar het voelt ook aan alsof er een beetje gesjoemeld is.

Het hoedje kreeg ik bij aankoop van het cement. Duidelijk is dat het ook weer zonnig is.

Met groeten Ton

Wat doe je jezelf als mens toch steeds aan

Legden we bij vorige concerten en flink deel van de verantwoording bij de dirigent. Vandaag was ontsnappen niet mogelijk. 

Midden in de nacht wakker. Nerveus en malen over het concert. Alle gedachten gaan over falen, mislukken en tekortschieten. Slapen is er niet meer bij en uiteindelijk ga ik er maar uit om de stukjes tekst die ik had gemaakt om de liederen aan te kondigen opnieuw te schrijven. Want die waren ook niet goed genoeg in mijn nachtelijk gepieker.

Als we elkaar treffen in de kerk is iedereen nerveus.

Waarom doe ik dit toch steeds weer? Zegt een van de zangeressen.

Ja, zegt iemand anders, terwijl ik ook lekker in de tuin had kunnen zitten.

Omdat je na het concert kan zeggen: kijk, dat heb ik toch maar mooi weer gedaan, zeg ik.

En wat hebben we een heerlijk concert gehad. Het was alle inspanning meer dan waard. Kerkje barstte bijna uit zijn voegen. Bijna dan omdat de brandveiligheidsvoorschriften (3 keer woordwaarde) zeggen  dat er maar honderd mensen in mogen. Maar nadat er 101 mensen binnen waren moest er toch echt aan de deur 'nee' verkocht worden.

Nu probeer ik meestal wel over de dingen na te denken in plaats van te luisteren naar het stemmetje van het ego, maar daar heb ik best wel wat tijd voor nodig dus 's avonds op de bank schiet het volgende grapje grapje in mijn gedachte.

Komt een man bij de dokter.

Wat scheelt er aan? vraagt de arts.

De man steekt beide armen hoog de lucht in en zegt: kijk dokter, gisteren kon ik nog dit maar vandaag kan ik nog maar dit. Waarbij hij zijn armen wat naar beneden laat zakken.

Als je thuis op de bank blijft hangen wordt je als de man bij de dokter en denk je dat je gisteren meer kon dan vandaag. Meestal is angst de drijfveer om jezelf klein te houden.

Dus zingen zonder dirigent, een solo, twee duetten, een lied met de drie dames, met piano begeleiding door Rick en Anemieke ( en een ingehuurde pianiste voor het bloemen duet uit Lakmé). En gezamelijk een tiental liederen a capella. 

Uitdagingen genoeg.

En ooit heb ik gelezen: dappere mensen zijn mensen die angst hebben en het toch gewoon doen.

Met groeten Ton

En nu als een gek het huis schoonmaken. De nieuwe gasten komen om twaalf uur zodat ik op tijd naar  Schiphol kan om naar Los Zuecos te gaan waar de komende dagen het werk aan de weg wordt gedaan.

Eindelijk begrijp ik het

Gisteren het burenuitje.

Op de fiets naar Alkmaar waar we op de Oudegracht een verplichte stop moesten maken omdat Rick telefonisch radio reclame mocht maken voor het Zinco concert van vandaag.  

We bezchten de Hortus die is gemaakt op het voormalige terrein van VSM.

Leuk, interresant en lekker, dat laatste gold de appeltaart.

Al jaren doe ik niets meer met de Latijnse planten- en bomennamen die ik ooit heb geleerd. Als je me in het wilde weg zou vragen om een boom te benoemen zou ik het niet meer weten.

Maar gisteren wandelend door de tuin gingen er allemaal deurtjes open in het brein. Deurtjes waarvan ik dacht dat ze wel dicht zouden blijven.

Niets daarvan: als een lawine kwamen  ze terug. Zelfs die van de weinig aangeplante Pseudotsuga heterohylla kwam zonder enige vorm van aarzeling over de lippen.

En dan de IJsvogels die in het gebied zitten. 

De jongere buren kregen een lange rondwandeling, de wat oudere een verkorte maar die groep had wel een IJsvogel gezien.

Ja , zei ik, wat zijn ze mooi hè en ik heb er een foto van gemaakt. Iedereen wilde die zien.

Is het geen prachtige foto van een afbeelding. Je ziet de krassen op bord door de vogel heen lopen.

Deel twee van het programma was een rondleiding door de kaarsenmakerij en tuinen van de Abdij in Egmond.

Nu ben ik daar opgegroeid, niet in de abdij maar in Egmond, toch viel tijdens het inleidende praatje wel een heel oud kwartje.

Wij woonden vroeger vlakbij de Zanddijk. Die is ooit aangelegd door de broeders van de Abdij zo rond 1000 na Christus om overstromingen tegen te gaan.

In het boek Derper, Hoever, Binder, dat we van mijn vader moesten lezen, stond dat duidelijk beschreven. Ook stond daarin dat de boeren de dijk steeds opnieuw probeerden door te steken. 

Dat begreep ik niet als kind. Waarom zou je dat nou doen? Je wilt toch geen overstroming.

Nu is dat natuurlijk niet iets waar ik mijn hele leven over ben blijven tobben.

Maar gisteren viel dan toch het kwartje.

Als je water tegenhoudt betekent dat er aan die kant een hogerwaterpijl onstaat dan als er geen dijk zou zijn en het water ongehinderd kan doorstromen. Maar daar hadden de broeders dan weer geen zin in want die wilden hun schaapjes op het droge houden.

Tijdens een overstroming wilden de boeren aan de natte kant toch weer de dijk doorsteken, terwijl de broeders dat probeerden te verhinderen. Maar het volk liet zich niet tegehouden door een paar in jurken gestoken mannen. Vervolgens bedachten de broeders een slim plan: ze haalde de relikwieën van Adalbert uit de kerk en brachten die in processie naar de dijk, daar hadden de boeren een heilig ontzag voor en dropen ze af. 

Nadat we een echte ambachtelijke Abdijkaars van een gekleurd laagje hadden voorzien en een Abdijbiertje hadden gedronken konden we zonder problemen naar Heiloo fietsen en aan de BBQ aanschuiven.

We wonen in het mooiste straatje van het dorp en hebben bijzonder leuke buren waarmee we een meer dan gezellige dag hebben gehad.

Met groeten Ton

Ongestraft gif gebruiken kan ook niet

Gif gebruik ik niet of nauwelijks en zeker niet in de groentetuin.

Spinnen zet ik buiten en dikke bromvliegen die op een raam zitten vang ik door er een glas overheen te zetten maar muggen sla ik dood en op slakken ga ik staan.

Voor mieren maak ik een totale uitzondering en roei ze uit met Spruzit van Ecostyle. 

Dus ook deze week. Het werd een beetje te druk onder de terrastegels.

En daarna heb je te dealen with the concequenses.

Normaal  zie ik vogeltjes die vliegen en ander kruip en vlieg beestjes oppikken. Maar nu zag ik ook een roodborstje die op het terras aan het pikken was. Ff goed opletten: ja hoor, pikt ie alle dooie mieren op. Nu is het gif wel natuurlijk maar niettemin dodelijk. Zeker in de de getalen waarin de dode mieren werden opgepikt. Dooie jonge vogeltjes wil ik niet op mijn geweten hebben.

Je kunt dit soort dingen ook eigenlijk niet ongestraft doen. Dus heb ik het terras maar gestofzuigd.

De afgelopen dagen waren wat onrustig. We werden benaderd om ons huis gedurende langere tijd te verhuren. Geen probleem denk ik dan: we zitten of in Japan of in Spanje en het huis is er al op ingericht.

Toch komen er dan nog wel wat dingen op het pad. 

Kan de piano er uit zodat we wel onze eigen bank kunnen meenemen? Hoe doen we dat met inschrijving op jullie adres? 

Maar ook: waar moeten wij heen tussen Japan en Spanje? We verhuren het huis weliswaar gemeubileerd maar het huisgerei moet er wel uit. Waar slaan we dat op?

Kortom er is veel heen en weer gebeld en een principe akkoord is bereikt. 

Tussendoor ook nog wat plekken in het schilderwerk hersteld, jam gemaakt en wat tuinklussen gedaan. En in het zonnetje gezeten, met buren gesproken en tappas gegeten.

Gisteravond de laatste repetitie voor het concert van zondag. Vandaag het jaarlijkse uitje met de buren. Maandag ochtend het huis kuisen en mijn rugzakje pakken voor een werkweek Spanje.

En een foto van een Iris waarvan ik altijd het idee heb dat de bloemblaadjes zijn verdroogd. Maar dat is niet zo.

Met groeten Ton

Langste dag? Kortste nacht zul je bedoelen.

Het wórdt al bijna niet donker rond de twintisgte juni maar met de volle maan erbij kon ik om kwart voor drie vannacht de krant bijna lezen.

Klaar wakker was ik en ging er na anderhalf uur maar uit om mijn sudokuboekje te pakken.

Nu weet ik dat mijn vader ook vaak maar een paar uur sliep dus ik maak me er niet zo druk om. Zeker ook omdat ik geen betaalde baan heb.

Baan of niet, om half acht naar Den Helder om de leaseauto in te leveren. Dat ging vlot en kon ik de boot van half elf nemen naar Texel want daar lag nog een overhemd wat we met het concert aan willen doen.

Een beetje sloom van me maar ik belde Rick gistermiddag of hij dat zwarte overhemd hemd 's avonds mee wilde nemen naar Huis 1. 

Tuurlijk geen probleem. Komt ie thuis met een paarse. Hij is namelijk zo kleurenblind als wat.

Ook weer geregeld.

Vanmorgen tijdens het wachten dronk ik een kopje koffie in De Wienerhof tegenover het station van Den Helder. De eigenaar daarvan is dezelfde als het hotel waar we met Nootzaak zongen tijdens de kerstdinners, een heel aardige warme en sociaal betrokken man is het.

Het blog Wonen in Caldese schreef gisteren over Paleis Soestdijk en Juliana.

Ik vond Juliana zo'n leuke, beetje tegedraadse, alternatieve ( las ik uiteraard later dat ik wat groter was) gewone warme vrouw. Een beetje een oma gevoel riep ze in mij op. 

De foto's van het interieur van Soestdijk herinner ik me als kneuterig. 

Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg, zei mijn moeder. Dat was volgens mij ook op Juliana toepasbaar. 

In de Wienerhof ziet het interieur er zo uit.

Niks van dat moderne gestylde, overgeconsumeerde. Gewone dingen. Dagelijkse dingen die veel mensen in huis hebben.

Aan de vaas met kunstbloemen hangt een kaartje met een dankwoord voor een geslaagde feestavond.

En die kippen op tafel!

Een beetje een rommeltje maar je bent er direct thuis. Ongeveer als in het kleine cafe aan de haven.

De spreuken op de balken. Het zou me niet verbazen als de baas ze zelf heeft uitgezocht en ze gebruikt als lijfspreuk.

Deze spreuk kreeg ik niet op een foto, vandaar twee.

Ik kan niet zeggen dat ik het nu heel mooi vind maar ik heb er een uur met veel plezier op mijn gemak gewacht.

Met groeten Ton

Je hangt je hele leven aan de dakrand

In 1989 maakte ik een wereldreis waarin ik een week in Singapore verbleef. Een dure stad waar je als backpacker in een armoedig smerig youth hostel sliep. Eigenlijk een gewoon appartement op de twaalfde verdieping waar wel 40 bedden stonden.

Gaat na een paar nachten het brandalarm en wordt iedereen gesommeerd zo snel mogelijk  het pand te verlaten en alles achter te laten.

Slaapdronken liep ik naar mijn rugzak want ik wilde mijn schoenen hebben. Terwijl iedereen liep te schreeuwen struinde ik rustig in mijn rugzak om die schoenen te pakken. Nee: klonk het in mijn hoofd: ga nooit op teenslippers een brandend gebouw in. Hoe ik daar aan kwam? Geen idee.

Vervolgens lag er natuurlijk helemaal niets op de trappen en is iedereen veilig naar buiten gekomen.

Je had ook wel te laat kunnen zijn he, zei de jongen met wie ik samen reisde, je stond wel een uur in je rugzak zoeken. 

Wonderlijk maar ik was al zoekend totaal rustig. Misschien wel in een soort shock of zo maar zo herinner ik het me niet. Ik hoorde alleen mijn eigen gedachte: je moet die schoenen aan.

22 Jaar geleden was ik nogal overspannen en had gesprekken met een psycholoog.

Jij hangt je hele leven al aan een dakrand en bent bang om los te laten, terwijl je misschien maar 10 centimeter met je benen boven de grond hangt.

Dat zinnetje weet ik me nog heel goed te herinneren en was ook wat me deze morgen als eerste te binnen schoot.

Ben vanmorgen gestart met het repareren van het schilderwerk. Pompidom pidom. Ben lekker bezig. Heb de trap van buurman geleend zodat ik makkelijk op het garagedak kan komen. Krabben, schuren, plamuren. Trappie op, trappie af. 

Als het plamuren klaar is loop ik met het laatste restje plamuur en - messen naar de trap. Zet mijn been op de lader en ga naar beneden. Nadat ik een paar treden heb gehad, voel ik de trap onder me vandaag glijden. 

Je hangt je hele leven aan de dakrand, hoor ik de psycholoog zeggen. Ik laat de plamuurmessen vallen en grijp de dakrand.

De ladder ligt op de grond als ik denk: en nu loslaten. Wat ik vervolgens doe.

Gelukkig is de grond 50 centimeter onder me.

Heb natuurlijk wel wat schrammen maar niets pijnlijks. Wonderlijk toch hoe die gedachten werken.

Waar ik nog jaren om heb gelachen is dit. Bij de brand in Singapore was een ook Duitse jongen. Die stond beneden op straat met slechts een handoek om zijn middel. Waarom heb je niets aangetrokken vroeg iemand hem. Nou, ik lees een boek en bij de hoofdpersoon hebben alle hoogtepunten in zijn leven iets te maken met een handdoek. Het enige dat ik kon bedenken om mee te nemen was een handdoek.

Met groeten Ton

Thuis

Echt een dag om klusjes binnenshuis te zoeken.

Vorig jaar kreeg ik de vraag waar nu mijn 'thuis' was nu we over drie huizen verspreid woonden.

Eigenlijk voel ik me overal thuis, gaf ik als antwoord. 

Als we in Spanje zijn denk ik eigenlijk niet aan het huis in Heiloo, ben ik in Heiloo is Spanje ver weg en Texel niet veel dichterbij. Maar ben ik een van die huizen voel ik me er prettig en thuis.

Ik raak een beetje onthecht van bezit denk ik en dat is niet perse verkeerd maar nu ik weer een paar dagen hier in mijn huissie bezig ben wordt er iets duidelijk.

Er zijn best wel veel dingetjes die aandacht nodig hebben. Dingen die ik wel zie als ik het huis schoonmaak tijdens de gasten wissel maar waar ik schijnbaar achteloos aan voorbijga. Ik ben immers toch weer weg over een paar uur. Zaken als butsen van een kozijn, een lekkende kraan en een dekbedovertrek dat is uitgescheurd.

In alle drie de huizen doet zich ongeveer hetzelfde voor. In Spanje heb ik last met de tuin: die mate van onderhoud ziet er niet uit zoals ik dat zou willen. Op Texel is het het lawaai van de buren.

Gelukkig ben ik dus overal te kort om er echt aan te gaan storen.

Eigenlijk wel rustig.

Conclusie zou dus kunnen zijn dat mijn thuis is waar ik me het minst stoor of waar ik de meeste controle heb.

Anyway, de regenachtige dag is goed besteed.

Zo streek ik de broeken en overhemden die we as zondag aandoen bij het concert van Zinco en  zong ik ook alle liederen nog maar eens door.

Zette ik de planten buiten om het stof er af te laten regenen.

Zaaide ik een bak vol bonen.

Korte ik mijn nieuwe wandelbroek in en herstelde het dekbedovertrek.

Ondanks het gebrek aan zon rijpte de eerste framboos gewoon door en na de zondvloed pukte ik hem en at hem met smaak op. 

Het paddenvijvertje in de groententuin doet het goed.

Nu nog maar even slakken zoeken en aardbeien plukken.

Met groeten Ton

Natsok

Het is leuk om weer in huis nummer één te zijn. Dat vinden de buren ook want gisteren is van werken nog niet veel gekomen. Kletsen doen we. Ik denk dat ik wel drie uur heb staan teuten bij het tuinhek, waarbij ik als een stereotiepe plantsoenarbeider, op mijn schoffel leunde.

Leuk, ben je weer een daggie hier? vroeg een vrouw van wat verderop in de straat terwijl ze voorbij fietste.

Ja en ik blijf een week. Meteen staat ze op de rem en stapt af.

Ik mis jullie wel hoor. Vervolgens kletsen we wat en, ik weet niet waarom maar voel de vraag in me opkomen: hoe gaat het eigenlijk met je?

Haar ogen vullen zich met tranen. Mijn zoon heeft in het brandwondenziekenhuis gelegen.

Oh, wat is er gebeurd?

Ik krijg het hele verhaal . "O, ik zou willen dat ík het ongeluk had gehad in plaats van hij. Te zien hoe je kind pijn lijdt is ondragelijk."

Als echte natsok snotter ik met haar mee.

Vanmorgen plukte ik opnieuw een hele bak aardbeien. Het lijkt wel of ze hun uiterste best doen om deze week allemaal gelijk rood te worden, net als de rodebessen.

Om het probleem van de pratende buren te omzeilen was ik blij met een binnenklusje en heb weer 10 potten met aardbei / rodebessengelei gemaakt. Daarbij bleef de keuken trouwens keurig schoon want de tweede keer weet je weer waar je op moet letten.

Nu is het zondag en dan lijken er sowieso minder mensen op straat dus knipte ik een half uurtje de achterstand uit de beukenhaag. Die wordt steeds dikker en hangt ongeveer veertig centimeter over het pad. 

Het resultaat ziet er niet uit maar toen ik de haag plantte heb ik de eerste rij te dicht op het pad gezet en die eerste rij heb ik nu met wortel en tak uitgeroeid.

Ruimte wil ik.

Morgen verder. Nu gaan we tappas eten bij vrienden en........ de zon schijnt.

Wat wil ik nog meer?

Met groeten Ton

How can i keep from singing

De titel van een prachtig lied van Enya.

Vanmorgen in huis een om de gasten uitgeleide te doen. Onvoorstelbaar toch dat de huurders het bijna zonder uitzondering netjes to zeer netjes achterlaten. Nu deden wij trouwens ook altijd daags voordat de werkster kwam het huis schoonmaken. Zeker iets Nederlands.

Ook deze gasten hadden het huis zichtbaar schoongemaakt.

In ieder geval ging ik niet meteen aan de poets. Eerst de groentetuin in om slakken te zoeken. Meteen natuurlijk naar de aardbeien kijken. Ik had de gasten aangeboden om de aardbeien te plukken voor eigen gebruik als ze dat wilden. Daar was duidelijk geen gebruik van gemaakt en de struiken zaten vol met donker rode vruchten. Ik zou ze in ieder geval nooit zo rijp kunnen laten worden uit puur ongeduld.

Ook al zeg ik dat ik op Texel niets mis, toen ik in de tuin stond te oogsten overviel me een diep gevoel van geluk. Wat heb ik dit gemist. En dan komen ineens de woorden in gedachten van Enya: how can i keep from singing.

Een mooie opbrengst. Schoonmaken en jam maken.

Nog wat rabarber erdoor voor vulling en smaak.

En dan is dit het resultaat.

11 Potten vol puur zomergenot.

Daarna wel wat schoon te maken.

En voor het zingen met Zinco zo direct naar Den Helder.

Met groeten Ton

The return of Malle Pietje

Natuurlijk is het al een paar weken aan de gang maar  'ik ben een ochtendmens' denk ik dan.

Elke ochtend worden we vroeger en vroeger wakker. Nu is onze bedtijd zo rond tien uur 's avonds en is het dus niet zo gek als we om hal zeven wakker worden. Maar met het voortschrijden van de lente en de dagen langer worden is vijf uur eerder regel dan uitzondering. 

Kan jij wat aan verduistering doen, kreeg ik dan ook vanmorgen om half vijf als vraag toen het zonnetje de kamer inscheen.

Uh, zal er over nadenken.

Als er mensen uit het complex vertrekken is er een plek waar spullen worden neergezet die je gratis kan meenemen. Dus daar stond ik om zeven uur te snuffelen. Mijn oog viel op een oud projectie scherm. Paste perfect.

Donker was het in het kamertje.

Uh, is dat niet te donker? Worden we wel wakker morgenochtend?

Dus hing ik het een centimeter of tien lager en is dit het resultaat.

De rest van de dag gefietst, gelunched, gelachen, gewinkeld en gedineerd met een vriendin.

Morgen naar de overkant om de gasten uit huis te zetten en er zelf een weekje te blijven voor onderhoudswerk.

Met groeten Ton 

Afwisselende dag

De leaseauto van Rick's werk moet volgende week ingeleverd worden. En ik heb hem vandaag flnk onder handen genomen want volgende week zit ik in Heiloo. Het was ook wel weer nodig want de vorige keer dat ik hem had schoongemaakt was na de dood van Egbert.

Hij glimt dus weer. Volgende week alleen nog ff een laatste lappie, een meeuwen ongelukje zit tenslotte in een een klein hoekie en dan kan ie ingeleverd worden.

De hele dag een beetje somber weer maar zo tegen een uur of vijf kwam er een klein zonnetje die de koeien in een mooi daglicht zette.

Vanavond naar een concert geweest van onze zangjuf Gaby de Goede en harpiste Mirjam Rietberg.

Erg mooi. Het zeemanskerkje ook trouwens.

Met groeten Ton

Spanjolen in Het Horntje

Vanmiddag met de boot over naar Den Helder om te winkelen.

Of ik doeken wilde kopen voor het optreden van Zinco. Natuurlijk wilde ik dat.

Meeuwen zat gezien inmiddels maar jongen pas de eerste keer. Een veilig nest bovenop een paal in de haven. Ik kan het ontbreken van zeebenen niet aanvoeren voor de halve meeuw op de foto. Het was namelijk windstil en de zee derhalve spiegelglad.

Vandaag hadden we wat te vieren en besloten om vanavond wederom een sateh te eten in de veerhaven.

Het was nogal druk in het veredelde cafetaria. Mannen met donker haar.

Het lijken wel Spanjolen, zei ik tegen Rick. Toch spraken ze Engels met het bestellen en sommigen spraken ook Engels met elkaar. Weliswaar met een zwaar accent.

Maar toen we er wat beter op gingen letten hoorden we ook onvervalst Spaans.

Dan wil ik in mijn beperkte Spaans wel contact leggen en ze vinden het duidelijk leuk om Spaans te praten met een Hollandes.

Ze zijn hier vanwege de aflevering van de Tesselstroom. De boot is in Bilbao gebouwd en er lijken nogal wat dingetjes die niet helemaal naar wens zijn. 

De Texelse skuumkoppes vinden ze heel lekker maar een man zei dat ie de pinxtos wel miste, waarbij hij even op zijn niet geringe buik klopte.

Altijd leuk.

Met groeten Ton

Ik ben daar ook niet voor gemaakt.

We hielden vandaag een lekkernietsdoenopdebankhangkopjeskoffiedrinkmuziekluisterdag.

Lekker hoor zo'n dag maar aan het einde zit ik nog met een dosis energie. Ben niet voor niets geboren in het jaar van de hond. Dus liet ik mezelf uit en ging jutten.

Met een uur was ik uit en thuis.

Wat ben je snel terug?

Ja kwas ut zat.

Wat?

Ik geloof dat ik gatensteneuitgezocht ben.

Schreef ik een paar weken geleden dat ik heel zen stenen had gezocht, denk ik dat het eigenlijk moet zijn dat ik er mee klaar ben. Tijd voor iets nieuws, ook al nog weet ik niet wat. 

Kunst kijken gaat het niet worden ook al liet ik de gelegenheid niet voorbijgaan om de verbouwde strandhuisjes te bekijken. In het kader van lange juni staat er kunst in en bij Den Hoorn dus ook bij paal 9.

Geeft voor mij de tijdelijkheid wel redelijk weer. Wat me vooral trof was de gelaagdheid in het zand net zoals je die in de duinen ook terug ziet.

Met groeten Ton

Schapenkop in emmer

Wat een verschil met de training van afgelopen zondag. Was het daar 30 graden en volop zon, hier was het 20 met een miezer.

Hebjijd'reigenlijkzinin? Mompelde ik nog tegen Rick nadat hij uit het raam had gekeken.

Tijdens de Nijmeegse kan het ook regenen en morgen schijnt het echt nat te worden.

Dus om 9 uur de dijk op. En als je dan buiten bent valt het altijd mee. Af en toe een spettertje maar te weinig om nat te worden.

Oudeschild.

Ik neem aan dat de boer dit om de schapenkop heeft gedaan.

Gekleurd landje bij Oosterend.

De barometer en kerktoren in Oosterend.

Ach dit geeft een nieuwe betekenis aan Texelsblauw.

Naast de Texelse blauwen zijn er ook de Texelse grijzen.

Nieuwe natuur in Utopia. Een paar jaar geleden gegraven in een weiland. Hier hebben we een leuk gesprek gehad met de gidsen van Natuurmonumenten.

Nee, Lepelaars zijn eigenlijk niet meer zo interresant want daar zijn er best veel van. De vale gier die al een tijdje op het eiland bivakkeert trekt meer bekijks.

Al met al een makkie vandaag. Goede temperaturen, vanaf twaalf uur droog met af een toe een flauw zonnetje en slechts een kilometer of 27. 

Toch beloonden we onszelf met een sateetje bij de haven.

Met groeten Ton