Indrukwekkend

Soms moet je je idee even bijstellen.

Een dag rust doet wonderen.

Wat is het hier prachtig.

Als wandelaars zijn we gewend om ongeveer vijf en een halve kilometer per uur te wandelen. Dus als we in een wandel boekkie zien staan dat een tocht 15 km is denken we eraan om er twee op één dag te doen.

Nee dus. Met de hoogte verschillen die hier zijn en de oneffen paden lopen ook wij maximaal drie km per uur. En dat is wennen. 

Vandaag met de bus naar Imada, op 1000 meter hoogte, om in 15 km naar Santiago de Playa terug te wandelen.

Hier zijn we net het dorpje uit en ziet niet alleen de omgeving er prachtig uit. Nu links de kam over.....

Om wat later aan de anderekant af te dalen via dit pad. Voor mij wel weer zweten maar zonder rugzak ging het goed.

Hier lopen we inmiddels op een stukje afsalt. En terugkijkend ben ik trots dat ik/we toch echt over deze kam zijn gekomen.

Ik ben snel onder de indruk van landschappen en roep dan ook tegen Rick dat ik hier wel zou willen wonen. Lekker klimaat, relaxed eiland gevoel, prachtige natuur en stil, heel stil, zeker als je wat verder van de kust af bent. 

Met groeten Ton

Moeizaam

Wandelen willen we. Vooral klimmen en dalen. Trainen voor de Japanse pelgrimstocht op Shikoku.

La Gomera is daarvoor het perfecte eiland met zijn diepe ravijnen. Gisteren de eerste gedaan. Prachtig en vandaag vol goede moed van San Sebastian naar....... Santiago.  Een kilometer of 20 en vijf uur wandelen volgens ons boekje.

Na een uurtje wandelen een chocoladepauze.

Rick geeft me een stuk aan maar ik sla het af.

Is er iets?

Ja, uh, geen trek.

Kom op wat is er?

Wat was het steil en hoog.  Ik liep met knikkende knieën en dan doet een tien kilo zware rugzak er ook geen goed aan. We zouden vier van die ravijnen door moeten en dat betekende dat we ongeveer 1000 hoogte meters hadden.

Na vijf kilometer en drie uur klunen kwamen we in El Cabrito aan. Kapot was ik.

Rick ging lekker koffie halen en ik keek in de tussenliggende tijd naar de volgende berg die we moesten beklimmen en werd helemaal moedeloos. Onoverbrugbaar voor deze hoogtevrezer.

Ik ga niet verder hoor, zei ik tegen Rick toen die terug kwam.

He?

Nee, ik zie het niet zitten om nog vijf of zes uur zo te ploeteren.

Dus regelden we een bootje terug naar San Sebastian.

En hoe frustrerend is het om dan in tien minuten drie wandeluren te overbruggen?

Wel heerlijk in de boot gezeten met prachtig zicht op de kust.

Toch zitten we nu in Santiago, It is amazing how fast you travel by bus, in een appartement met uitzicht op zee.

Morgen een klein tochie.

Met groeten Ton

Houten Klaas

Van Degollada de Peraza naar La Laja 3 km en daarna nog 12 naar San Sebastian.

Het is volop zomer hier. En heerlijk, een dag met bijna 12 uur licht. 

Toen we gisteren een hostalletje gingen zoeken wilden we er wel een met een balkon.

Dat viel nog niet mee maar nadat we drie keer langs Hostal Victor waren gelopen omdat we geen balkonnetjes zagen, toch maar even gevraagd of zij wellicht toch een kamer met balkon hadden. 

Si Señor.

Eigenlijk is het een heus dakterras. Wel toegankelijk met een kippenladdertje.

Vanmorgen al vroeg wakker want ja er is een uur tijdsverschil en dan zijn de klokjes ontregeld.

Dus eerst naar de haven gelopen waar deze poes wel een heel lekker plekje had gevonden.

Haasten hoeven we sowieso niet te doen want de eerste bussen vertrekken pas om 10.30 uur als de eerste boot van Tenerife is aangekomen.

In een half uurtje zijn we op de Degolladapas op ongeveer 900 meter hoogte. En zo lekker als het op zeeniveau was, zo koud en winderig was het daar.

Maar wat een prachtig landschap. Waar we overigens alleen van konden genieten als we stil stonden omdat we 400 meter moesten afdalen in drie kilometer met zicht op een diep ravijn. En dat is best veel. Zeker voor iemand met milde hoogtevrees.

Er loopt een pad naar de punt.

Rick moest meerdere keren om mijn verkrampte manier van lopen lachen. Ook op de foto sta ik nu niet direct relaxed. Gelukkig vond ik een stok.

Eenmaal in het gehucht La Laja kon ik weer opgelucht ademhalen. Daar besloten om niet via een andere route terug omhoog te klimmen maar via de weg naar San Sebastian te gaan. Deze weg loopt door een diepe baranco met prachtige rotsen en veel blauwachtige planten. Heel bijzonder.

Tijdens de camino de Levante schreef ik dat we de lekkerste maaltijden in de kleinste dorpjes aten ook op La Gomera hebben we deze ervaring. In een gehucht met twintig huizen hebben we werkelijk heerlijk gestoofde geit gegeten. Het restaurant zag er niet uit en we hebben buiten (toeristen zeker?) gegeten in een soort houthok afdak. 

Kortom een heerlijke dag en wat is Spanje toch leuk.

Met groeten Ton

Eiland hoppen

Met de boot van 9 uur vanaf Texel.

Een beetje wazig maar dat past goed bij de eerstvolgende van La Gomera.

De eerste nacht bleven we op Tenerife en vonden een keurig hostal waar we terug in the closet moesten. Maar voor € 30 was het goed.

Vanmorgen met de slow boat naar La gomera.

Heerlijk weertje en een spiegelgladde zee en met een uur waren we over.

Wel vermeldings waardig is dat op de boot niet alleen in het Spaans, Engels en Duits werd omgeroepen maar ook in de de fluittaal van de Canarias.

's Middags de eerste wandeling gemaakt naar de baai van Guancha.

Behoorlijk klimmen en dalen maar wel met prachtige vergezichten.

Omdat we eigenlijk wel met de Japanse pelgrimstocht in gedachten lopen vielen me de strepen inhet water op. In de droge Japnse tuinen stelt grind water voor. Het grind wordt dan in patronen geharkt waarvan ik altijd dacht dat het een beetje overdreven was. Maar vandaag zag ik duidelijk dat die strepen in werkelijkheid bestaan. 

De zuidkant van het eiland is wel groen maar zonder bomen. De sruikjes die je hier ziet zijn zelden hoger dan een meter. Wel mooi. 

Ga beslist een stekje scoren voor de Klompen.

Met groeten Ton

Niet voor één gat te vangen

Wat een verschil met gisteren.

Het vijvertje voor het appartementen complex is inmiddels een vijver geworden waarvan het water tegen de gevels klotst.

Heerlijk binnenzit weer, zeker met de wetenschap dat we morgen in het Canarische zonnetje zitten.

Alle tijd dus om weer eens een gatenstenenketting te maken.

De mooiste stenen zijn die met grote gaten waar een lekker stevig touw doorheen kan.

De meesten hebben echter zeer kleine gaatjes waar net één plastic draadje door kan. Eén zo'n draadje is niet stevig genoeg dus moeten er minstens twee door. Maar hoe?

Een beetje vlechten maar dat lukt alleen als er meer dan één gaatje inzit.

Moest eigenlijk nog wel even naar Den Burg fietsen maar wind en regen deden mij iets anders besluiten: lopend naar de veerhaven, met de boot naar Den Helder en op de terugweg in de bus gestapt naar Den Burg. 

Wel een lange omweg maar soms is de weg van de minste weerstand heel aanlokkelijk.

Met groeten Ton

Close encounter

Mazzelpik.

In het hele land kans op gladheid behalve in Zeeland en de Wadden.

O, zei, Rick een mazzeltje want dan hoef ik niet te krabben.

Jammer dan, want er zat een dikke laag ijs op de ramen.

En natuurlijk sta ik dan ook te krabben.

Omdat het prachtig helder was en de zon net opkwam ging ik direct door naar de dijk voor wat foto's.

En ik blijf onder de indruk van de Wadse blauwen.

Wonderlijk trouwens hoe zo'n KNMI waarschuwing mijn denken beinvloedt.

Ik loop over de straat naar de dijk en in mijn hoofd hoor ik nog steeds het bericht: overal glad behalve op de Wadden.

Ik stap stevig door want het is koud en ja, daar gleed ik onderuit. Het was spekglad.

Ja, oen, dat weet je toch? Je hielp Rick toch krabben?

Daarna een beetje dubben: ga ik jutten of niet? Gisteren was het koud en nat en vond ik niets. Vandaag in de herkansing?

Ja en ik was om 11 uur op De Hors.

Niet alleen vond ik weer een paar gatenstenen maar ook een fossiele rugwervel. Kijk, daar doe ik het voor.

Nu loop ik niet alleen langs de vloedlijn. Regelmatig loop ik wat meer het strand op als ik daar iets interessants zie liggen. Als ik terug naar het water ga liggen er vier zeehonden.

Zij schrikken niet alleen. Ik ook en blijf meteen stilstaan. Ze blijven gelukkig liggen.

Ik pak mijn fototoestel en maak een paar foto's. Dat viel nog niet eens mee met halfbevroren vingers.

Steeds liep ik een paar stapjes dichterbij en ze bleven liggen maar keken me argwanend aan.

50 Meter afstand was the limit en vertrokken ze richting water.

En dit zijn de afdrukken van de pootjes.

Met groeten Ton

Zo heerlijk rustig

Na een week op het vaste land was het vandaag tijd voor een lekkere koude onvervalste Texelse laagwater jutwandeling.

Wel vroeg want om 10 uur was het eb. Maar de belofte van de nieuwe dag hangt dan nog in de lucht en wordt nog door niemand verstoord.

Buien leken aan mij voorbij te gaan totdat ik terug liep en deze over me heen kreeg.

Maar dat kon de pret niet drukken. 

Zeker als ik thuis, rozig op de bank, koffie en een stuk Hoornderring geserveerd krijg.

"Maar wil je me dan wel helpen met het inpakken van 80 chocolade letters?"

Met groeten Ton

Voor het zingen......

In februari zijn we gestopt met zingen in Nootzaak.

Een paar maanden geleden werd aan Rick gevraagd of hij iets 'op de piano' wilde doen tijdens de herdenking van overleden bewoners van het verpleeghuis.

Dat wilde hij wel maar of er ook bij gezongen mocht worden.

Natuurlijk.

Dus samen met Margareth zijn we een lied gaan instuderen en hebben dat vorige week vrijdag in verpleeghuis Hollewal en gisteravond in verzorgingshuis De Gollards gezongen.

We vragen wel eens aan elkaar of we het zingen missen?

Nou uh, eigenlijk niet.

Maar tijdens de eerste repetitie met Margareth werd weer duidelijk hoe blij je wordt van zingen en dat het antwoord op de vraag eigenlijk een volmondig: ja, zou moeten zijn.

Met groeten Ton

Zaken van huishoudelijke aard

Het achterstallige schoonmaakwerk is meer dan weggewerkt.

Zelfs de groentetuin en het haardhouthok zijn onder handen genomen en de schoorsteen is geveegd maar dat heb ik laten doen.

Een klusje bleef er over en ik wist niet goed hoe ik dat moest aanpakken.

In de serre hebben we een dakraam en om het zonlicht te temperen zit daar een plissé rolgordijn in.

Het is een dubbele plissé en dus bestaat de zonwering uit een soort buisjes en daar zit ook net het probleem. 

In die buisjes zijn in de loop der tijd allemaal insectjes gekropen die er niet meer uit konden en daar de dood vonden.

Geen fraai gezicht. Maar hoe krijg je die troep er uit? 

Heb daar mijn mooie hoofd al een paar keer over gebogen maar kon geen andere oplossing bedenken dan nieuwkoop.

Sta ik vandaag met stofzuiger spinnenwebben uit de hoeken te zuigen als ik een inzicht krijg.

Zet de zuigmond aan de zijkant van het gordijn dan zuig je die dooie beesten er misschien wel uit.

En ja het werkte. Alleen niet verder dan 30 cm van de kant af.

Op zich was ik daar al blij mee maar nog niet echt tevreden.

Eerst maar een kopje koffie.

Als ik nu de zuigmond op een plaats op het gordijn zet waar een vlieg zit en vervolgens de vlieg naar de zijkant trek. Zou dat werken?

Yeppie.

Een half uur later zijn alle beesten d'r uit.

Dus zit hier sinds tijden weer een tevreden mens.

Met groeten Ton

Bijnaam

De schoonmoeder van een nichtje is overleden. 

De uitvaart was voldoende reden om vanmorgen naar het dorp te gaan waar ik ben opgegroeid.

Natuurlijk kende ik de meeste mensen maar er waren er ook een paar waarvan de naam mij ontschoten was omdat het wel 30 jaar geleden was dat ik ze voor het laatst had gezien.

En wat gebeurt er dan: Hoe heet je ook alweer?

Gerda De Waard

Uh, van welke De Waard?

Van Piesie de Waard.

Kijk dan wordt het duidelijk want met vijf families die de Waard heten weet je pas met wie je te doen hebt als je de bijnaam weet.

En jij?

Ton van der Molen.

Van de Poon?

Nee van Han Wolletje.

O, je bent dus een broer van Cock?

Klopt.

En waarom was de bijnaam van mijn vader Wolletje?

De jonge Han Wol zit linksvoor.

Met groeten Ton

Dingen die niet werken

Natuurlijk heb ik geen antwoord of pasklare oplossingen voor de problemen die in de wereld spelen. Een ding weet ik, en iedereen inmiddels, zoals het nu gaat, werkt het niet.

Vandaag nieuw  protest tegen de zwarte pieten en 'De Nederlander' staat weer op zijn achterste benen. 

Bemoei je niet met ons feest. 

Hoe moet het zijn voor Syriers, Afghanen, Irakezen als ze beschoten worden door westerse mogendheden die 'verlichting' (lees olie veilig willen stellen) komen brengen omdat wij vinden dat 'het' er niet goed gaat?

Bemoei je met je eigen kippen, zou mijn moeder zeggen.

Vreselijk voor de slachtoffers in Parijs. De hele ochtend liep ik verslagen door mijn huissie. Maar loop ik ook verslagen door mijn huis als ik heb gelezen dat er zo'n honderd, dagelijks dan zo'n beetje, doden zijn gevallen in een of ander Arabisch land? Nee.

In ons dikke Christelijke boek staat dat we wereld kunnen verbeteren door met onszelf te beginnen.

En ons westers superieuriteits gevoel verplicht ons dat: Stop met interveniëren  en bombarderen. 

Laten we duidelijk maken aan onze regeringen dat we, met in hun ogen legitiem geweld, echt geen einde  aan terreur kunnen maken. Door elke dode onstaat juist meer en meer haat en die zal door terroristen terug de wereld in geslagen worden.

Maar, en nu word ik ook een beetje onredelijk: de echte gekken zitten in de door ons gekozen regeringen.

De honderd en nog wat omgekomen Parijzenaren staan in een schril contrast met de doden die door de bevelen van George dubbel W B zijn gevallen.

En die doden zijn juist de  gewone mensen. 

Net als in Parijs.

Stoppen met interveniëren en bombarderen. Niet met de reden van: laat ze verrekken maar met het idee dat ze het zelf tot een goed einde zullen brengen ook al duurt dat nog decennia. En al zal het er misschien nooit zo uit gaan zien als wij dat willen.

Misschien net als met de afschaffing van de apartheidspolitiek in Zuid Afrika. Het was niet onze boycot van Outspan sinaasappelen die daar een einde maakte. Het was o,a het bedrijfsleven dat meer goed opgeleide mensen nodig had. 

Verandering komt van binnenuit.

Met groeten Ton

Gunst verleend

Ook op Texel wordt ook voor Sint Maarten gezongen.

Ging gisteren maar naar een van de buren om te vragen voor hoeveel kinderen ik snoep moest inslaan.

Nou, uh, vorig jaar kwamen er zeven geloof ik maar nu wonen er wel meer mensen met kinderen.

Dus haalde ik vanmorgen twee zakken met mini twixjes. Tja want als niet alles wordt uitgedeeld dan is de rest natuurlijk voor ons en wil ik wel iets snoepen wat ik lekker vind.

Om half zeven ging de bel.

De eerste vier kinderen staan voor de deur. 

Doet u ook mee? Vraagt de grootste.

Ja,

O. Ze kijken elkaar aan en beginnen ze te zingen.

Vervolgens komen er nog een stuk of vijftien.

We beginnen hem inmiddels een beetje te knijpen of we wel genoeg snoep hebben.

Weer gaat de bel en ik hoor ook gezang. Als ik de deur open doe en het liedje is afgelopen, zegt een van de kinderen.

Gelukkig zei de moeder van Jurre dat u ook meedeed. Anders waren we hier niet gekomen hoor.

Voor ons een mazzeltje dat dit de laatste kinderen waren.

Met groeten Ton

Stof zijt gij

Voordat ik overlijd, zei mijn zus, laat ik de stoffelijke resten van G opgraven zodat hij samen met mij gecremeerd kan worden.

Afgelopen zaterdag hebben we de as van beiden uitgestrooid in de duinen bij Egmond. "Zodat de bramen goed kunnen groeien". Mijn zus was gek op bramen.

Met de dochter, uit het eerste huwelijk van mijn zwager, heb ik altijd een intensieve, warme relatie gehad. Dat komt voor een deel omdat wij de jarenlang de enigen waren die contact met zus en zwager hadden. Daardoor ontstond er een zeer hechte band met haar zowel als met mijn zus en zwager.

Maar we vinden elkaar ook gewoon heel leuk.

We zaten wel eens te speculeren om een relatie aan te gaan. Maar dan zou mijn zwager ook mijn schoonvader zijn en mijn zus mijn stiefschoonmoeder. En mijn vrouw zou getrouwd zijn met haar stiefoom. 

Maar mijn zwager had geen zoons dus daar kwam niets van.

In het laatste overleg met mijn zus hebben we het idee uitgewerkt om met een klein deel van de as een rondje door memorylane te gaan. 

Zo reden we langs de plaatsen die een belangrijke plaats in ons gezamenlijke leven hadden of waar mijn zus of zwager goede jeugdherinneringen aan hadden. Zo hebben we onder andere wat as gestrooid bij hun huis in Zuid Scharwoude, bij de Laurenskerk en op de de Veste in Alkmaar.

Als jij de gaatjes graaft en de as uitstrooit dan maak ik de foto's.

En dan is dit het resultaat. Precies dezelfde foto zou mijn zwager ook gemaakt hebben.

Met groeten Ton

Achterlijke blogger

Tja, niet alle reacties op mijn blogs zijn leuk. Wel wonderlijk dat de negatieve reacties de laatste twee weken zijn begonnen en naar mijn idee van dezelfde persoon komen.

Jaren geleden schreef Frank Koerselman een stuk in de Volkskrant over het overbodige en veelvuldige bloggen. Dat geblog zou alleen maar onnodig ruimte innemen op het WWW. Alles geschreven door mensen die nergens verstand van hebben.

Ongetwijfeld voldoet mijn blog aan al Franks criteria maar om dit soort reacties te schrijven lijkt me toch een beetje overtrokken.

Ik leid geen spectaculair leven, steek mijn kop niet boven het maaiveld uit. Heb geen bucketlist met vliegtuigsprongen, bergbeklimmingen of wat dan ook. Ik ben zelfs eerder het voorzichtige type dat tevreden is met de kleine dingen van het leven.

Ik leef mijn leven met vallen en opstaan. Maar ik probeer een mens te zijn die niet onnodig kwetst, die vrijwilligerswerk doet, zo af en toe de buurman een pannetje snert breng omdat ie dat zo lekker vindt, links en rechts hulp aan biedt. 

En ik ben geen heilige dus kwets ik ook wel eens, heb onnodige oordelen en doe ook tijden niets voor een ander omdat ik er geen zin in heb.

Eigenlijk een saai leven waar ik me niet voor hoef te schamen en in ieder geval geen verantwoording voor hoef af te leggen.

Toch raken deze reacties me. Maken ze me onzeker. Als dat de bedoeling is van deze persoon dan is dat gelukt.

En..... het is aan mij om met dit soort zaken om te gaan daarom vond ik het ook weer bijzonder dat ik de volgende uitspraak op FB voorbij zag komen.

Rest mij slechts een verzoek aan de schrijver van de reacties: bezoek mijn blog niet meer en voordat je je mond open doet om iets te zeggen of iets wilt schrijven, denk dan eerst eens na of dat iets positiefs toevoegt.

Ik weet zeker dat jij je daar een stuk prettiger bij zult voelen. Net als de mensen om je heen.

Met groeten Ton