Improviseren

Morgenochtend weer naar huis.

We maken ons niet al te druk hoor met de schoonmaak. Het is veel te heet. Wat stoffen, het sanitair en de vloer, dat is het wel zo'n beetje.

Dus hield ik tijd over voor onzalige ideeën.

Zeg? 

Ja. 

Als ik die driehoekige doeken nog even aan de pergola bevestig dan staat de auto van de gasten niet zo in de zon.

Die doeken zou ik twee jaar geleden aan palen gaan bevestigen maar dat bleek toch niet zo eenvoudig dus bleven die dingen een beetje doelloos  in de kast liggen. Als de bomen wat groter zijn bind ik ze daar aan. Is makkelijker en natuurlijker. Tenminste, dat is het idee.

Na een uurtje passen en meten en aanbinden vind ik het eigenlijk best een goed resultaat. Ik ben wel van improviseren. Als dit goed bevalt gaat er volgend jaar een wat meer permanente zonwering op.

En de zon gaat morgen mee hoor. 

Met groeten Ton

Decadent

Er zijn ook wel eens momenten dat ik de tuin van Los Zuecos meer dan zat ben.

Als we hier aankomen is mijn eerste rondje altijd even om de tuin te inspecteren. Ook als we 's nachts aankomen.  

Eigenlijk is dat niet slim want dat kan je beter de volgende ochtend doen als je lekker uitgerust bent van de reis. Er is namelijk altijd wel iets waar ik upset van word. Een morsdooie sinaasappelboom, een berg onkruid, een plant die volledig in de luis zit, irrigatie systeem dat lekt. Kortom: te veel terwijl ik vakantie wil. Wonderlijk natuurlijk, want ik heb eigenlijk altijd vakantie.

Na een halve ochtend luieren trekt de lust tot tuinieren me toch gewoon teveel aan en ga ik, beginnend met het uittrekken van klein onkruidje hier en daar, er gewoon met volle kracht tegen aan. Ruimen met die troep, snoeien, terrasje maken, grind harken, daarna zwembad schoonmaken, jacuzzi onder handen nemen, schaduwdoek ophangen, etc. Er is altijd wel iets te doen en het liefst doe ik van alles tegelijk. 

Rick wordt daar altijd een beetje onrustig van want het ziet er uit of er een bom is ontploft.

Overal snoeiafval, de jacuzzi is van zijn plaats, de kasten staan open en overal ligt gereedschap.

Maar ik ben dan helemaal in mijn element. 

Inmiddels is de groeisnelheid opgelopen. Onderstaande foto is van voorjaar 2013.

En deze van vandaag.

De temperatuur loopt, niet eens langzaam, op. Was het vrijdag ochtend 22 graden vanmorgen gaf de thermometer  om acht uur al 26 graden aan. Warm daggie maar daar klagen we niet over.

Wel zit ik nu heel decadent binnen. Want een toppunt van decadentie is het; een huis in zonnig Spanje hebben en binnen zitten.

Met groeten Ton

Bleekscheten

We hadden een leuke vlucht naar Sunny Spain. Niet zozeer omdat die voorspoedig verliep maar meer omdat een alleraardigste Engelsman me probeerde te versieren. Toen hij mijn telefoonnummer wilde hebben heb ik hem maar aan Rick voorgesteld.

Heerlijk om weer in Los Zuecos te zijn. Lekker een graad of 25, overweldigende geur van de jasmijn en..... net zo stil als in ons tijdelijke Texelse verblijf.

De eerste dag in Spanje is altijd een beetje een landerige. Komt van de jetlag roepen we dan. We rommelen en tutten wat in en rond de woning. Nou, uh, ik rommel en tut wat want Rick kan zonder probleem een paar uur in de stoel over de mediterranee turen.

Zeg? Dit is wel een heel lekker plekje zo in de schaduw van die Doringboom. Zou hier geen terrasje gemaakt kunnen worden?

Ja, dat kan wel maar dat is wel meer een herfstklusje.

Oh.

Ik hoor dan de teleurstelling dus stond ik een half uur later het onkruid weg te hakken, de grond los maken en te egaliseren. Vervolgens nog een stukje kunstgras, stoel d'r op en klaar is Kees.

Daarna de baas geroepen met: het zal je aan niets ontbreken.

Helemaal blij is ie. Maar bleekscheten kunnen niet een hele dag in de zon zitten dus werd er en plekkie in de schaduw opgezocht.

Gisteravond naar Alhourin de la Torre gereden. We hadden met vier vrienden afgesproken die recent naar Andalusië zijn verhuisd. Gezellige avond met enthousiaste, onderhoudende en ondernemende mensen. Later naar Sergio Megías Gastrobar overheerlijke tapas gegeten en als afsluiting nog even over de feria. 

Gezellige drukte 

Maar of deze ponys het leuk vonden, waag ik te betwijfelen.

Nu kan ik de Spaanse cultuur best waarderen maar van Flamenco heb ik na vijf minuten meer dan genoeg. Eén biertje lang zo ongeveer.

En dan op naar huis.

Met groeten Ton

Aanzuigende werking

We hebben de beschikking over drie huizen.

Afgelopen zaterdag werd een van de buren 50 jaar en vierde dat in een strandpaviljoen in Bakkum. Dat betekende wel dat we niet meer naar Texel konden komen omdat we anders de laatste boot van half tien moesten nemen vanaf Den Helder. Maar waar slaap je dan als je eigen huis wordt verhuurd? In Fletcherhotel Heiloo en daarmee wordt zo'n weekend een minivakantie.

Aanzuigende werking.

Inmiddels is er een ware run ontstaan op ons appartement op Texel. Zeker nu het doordringt dat we naar Spanje gaan. Dus worden de zes dagen die we weg zijn, verdeeld over twee partijen. Sleutels zijn geregeld, de koelkast wordt gevuld en de boel schoon achter gelaten. De gasten nemen wel hun eigen beddengoed en handdoeken mee zodat ik daar geen zorgen over heb.

Iedereen tevreden, ook omdat het weer lijkt te verbeteren.

Dat weer viel de afgelopen dagen nogal tegen. Gisterochtend zou ik de huismeester opnieuw een dag helpen om de ramen te lappen maar het stortregende dus dat werd uitgesteld.

Pas tegen de avond konden we nog even van de zon genieten bij de boot.

Vandaag was het een ietsje somber en dat maakt de zin om naar Los Zuecos af te reizen alleen maar groter.

Met groeten Ton

De weg ligt open

Ik durfde het eigenlijk niet aan Rick te vertellen want die wil graag op cruise maar......

Wat heb ik genoten op de boot terug naar Texel. De Dokter wagemaker leek vanavond wel een cruiseschip.
Ik dronk een heerlijke cappucino terwijl de wereld aan me voorbijtrok, er een dwijlorkest speelde en Egbert zat te kwijlen. (Die laatste twee zaken hebben trouwens niets met elkaar te maken. Meer met het feit dat Egbert een ontwormingspil had moeten innemen.)

Ik word altijd emotioneel van een fanfareorkest. Zal wel te maken hebben dat ik als achtjarige in de fanfare van Egmond Binnen mocht meespelen.

Vandaag een drukke dag, huis schoongemaakt vanwege de gasten wissel. Huis zag er trouwens zeer schoon uit en netjes uit. Maar de tuin vroeg nogal wat aandacht. De winterviolen zagen er na een zeer rijk bloeiend voorjaar armetierig uit dus die zijn vervangen door geraniums en wat ander zomerspul. Nu alleen nog zomers weer.

Ook de groententuin had wat extra liefde nodig. De bonen hebben nu stokken om langs te klimmen,  de aardbeien zijn onder het onkruid vandaan en kunnen het daglicht weer zien. 

De rode bessen begonnen al rood te kleuren maar of er over twee weken nog wat voor mij over betwijfel ik want toen ik ze de Duitse gasten aanbood waren ze zeer verrukt. Niet te verwarren met verrückt, want dat zou ik bijna gezegd hebben met mijn abominale kennis van de Duitse taal.

Maar het aller leukste vond ik wel dat er drie zaden van Cycas zijn ontkiemt.

Het kiemplamtje is ongeveer vier centimeter lang en zo dik als een sateprikker maar de wortel is ongeveer vijf keer zolang en zo dik als mijn pink. Natuurlijk meteen even op internet gekeken en het blijkt dat de meeste energie eerst naar de wortel gaat. Nou, dat is duidelijk.

Ze staan nu in de Texelse vensterbank.

O, ja. Ze speelden onder andere In the Mood. 

And so was I.

Met groeten Ton

Zand schuurt de maag

Inburgering komt op gang

Vlak voordat we naar Texel verhuisden maakte ik samen met de eerste rabarber van het jaar en een paar restjes ingevroren abrikozen en frambozen een heerlijke vruchtensaus voor in de yoghurt. Zeer tot ons verdriet is dat nu op. 

En hier heb ik geen groententuin of vriezer dus maken we de laatste bramenpuree op van vorig jaar. (Je sleept wat mee naar je nieuwe hol) 

Ook lekker.

Gisterochtend

De bel gaat. Staat er een buurvrouw op de stoep. Zeg, ik heb hier rabarber en sla uit mijn volkstuin. Als u daar van houdt, bied ik het u graag aan.

Nou graag natuurlijk en we knoopten even een vriendelijk gesprekje aan.

Vanmorgen vroeg op pad om vlierbesbloesem te plukkem om limonde te maken. 

Er was iets vreemds. Iets dat ik niet direct kon thuisbrengen. Maar al fietsend drong het tot me door: het was windstil. Zelfs de grassen bewogen niet. 

Een zak vol bloesem geplukt en naar snel huis. 

Schreef ik zondag nog dat vlierbloesem heerlijk ruikt, vanmorgen schrok ik bij het openen van de plastic zak. Wat een sterke geur, eigenlijk niet echt lekker. Toch de bloesem van steeltjes ontdaan, in een bak gedrukt, water erop en in de koeling gezet. We gaan het wel beleven.

Vanmiddag de rabarber gekookt. Tja, dat smaakte gewoon naar rabarber en in het geheel niet naar die heerlijke  mix die we gewend waren.

Ik kreeg een ingeving: zou ik er wat van dat vlierbloesem water indoen?

En omdat de compote nog warm was ontstond er een ware geur explosie. Wat heerlijk die combi van het zuur van de rabarber met het bloemige parfum van de vlier. Ik was even helemaal geraakt.

Geïnspireerd door het vorige succes meteen maar een nieuw project begonnen. Het gebruiken van de gejutte spullen om het terras wat op te vrolijken.  Na veel proberen is dit het geworden. Blijkt wel dat ik nog behoorlijk wat touw kan gebruiken voordat het hek dicht is.

Zeg proefde jij nog iets nieuws aan het eten, vroeg ik aan Rick.

Uh, ik denk niet dat je het zand in de sla bedoelde he?

Nee dat bedoelde ik niet.

Dan was het de rabarber want die was heel lekker.

Iedereen blij.

Met groeten Ton

Die geur.....

De seizoenen wisselen elkaar in rap tempo af.

Donderdag lente.

Vrijdag zomer.

Vandaag herfst.

Heerlijk daggie trouwens vandaag. Lekker binnen met koffie, tosties, en chorizoschotel. Het zonnetje werd trouwens niet alleen met chorizo binnengehouden.

Nadat we gisteren op excursie zijn geweest voor de aanschaf van een chalet, hebben we de hele dag allerlei mogelijkheden bekeken. Wel of niet in de achtertuin van ons Nederlandse huis. Wel of niet op een park. Maar ook: wel of niet op Texel. Gaan we er zelf in wonen of gaan we het verhuren.

Uiteraard zijn we er nog lang niet uit maar worden we al blij van de plannen.

Egbert was het uiteindelijk een beetje zat binnen dus ben ik vanavond maar even gaan jutten. Beetje miezerig en winderig. 

Alleen een stukje mooi hout en een stukje groen/blauw net mee naar huis genomen.

Maar wat een streling van de zintuigen. Niet alleen prikkelde de zilte lucht van de zee in mijn neus. Ook de wind in mijn gezicht waardoor de tranen mij uit de ogen werden geblazen. Het licht en de kleuren van lucht en het water: een streling voor het oog.

Ook op de terug weg door de duinen geurde het heerlijk naar onder andere duinroosjes

en kamperfoelie.

Bij de Mokbaai toch nog maar eens een foto gemaakt van de prachtige kleuren.

En nog wat van de schoonheid mee naar huis genomen.

Met groeten Ton

Zo sterk als een nat vloeitje

Van troostvoedsel naar vakantieterrasweervoedsel naar overgewichtsvoeding.

Na het overlijden van mijn zus begint het leven weer zijn meer of minder gewone gang aan te nemen. Minder de gewone gang omdat het vakantie gevoel op Texel nog steeds de boventoon voert. 

Heb jij eigenlijk zin om te koken?

Nou uh.

Dan gaan we toch lekker naar Paal 12.

Of.

Zullen we even naar het strand rijden?

Is goed. Maar wat doen we met het eten?

Dat zien we wel.

Dus zitten we twee uur later aan een lamsburger met luiewijvenfriet. Uiteraard met een dikke klodder mayo.

Ook.

Als we morgen naar de vuurtoren lopen kunnen we wel eten bij dat leuke tentje in de Cocksdorp waar ze die lekkere brownies hebben.

En dat alles onder het motto dat we: van het leven moeten genieten voordat het te laat is.

Maar het heeft inmiddels zijn weerslag in een weegschaal die 79 kilo aangeeft.

Afgelopen week was de week van de intentie om weer wat gezonder te eten. Gelukt? Niet dus want zaterdag wandelden we vijf en dertig kilometer als training voor de Nijmeegse en dan hebben we " extra calorieën nodig". Zondag kwam er een vriendin en hebben we genoten van een heerlijke lunch met een broodje met kip / bacon. Extra heerlijk was dat het werd geserveerd met een berg pata met mayo.

Dus staat deze week niet alleen voor Egbert wortel op het menu.

Zeg, ben je thuis? belde een vriendin gisterochtend om tien uur.

Nee, ik sta met de fiets in Den Burg.

O. Wij staan voor je deur.

Nou dan kom ik er aan.

Dus hadden we een heerlijke dag met een strandwandeling, lunch, koffie met gebak en later nog ijs bij de veerpont.

Vanmorgen heb ik Pieter de huismeester geholpen met het lappen van de ramen van de dertig apartementen.

Komt goed uit, dacht ik nog, ben ik lekker bezig, verbruik ik extra calorieën en kom ik niet in de verleiding om te snoepen.

Dus stond ik om 8 uur op de galerij met een emmer water, zemen, dweilen en een ladder in de winderige kou te poetsen. Als we zo rond een uur of 12 de helft hebben gedaan zegt Pieter, zullen we een haring halen in Oosterend?

Is goed. Want inmiddels heb ik het koud, doordat het water steeds langs mijn arm naar mijn elleboog loopt en mijn schoenen nat zijn van het water dat door de wind in het rond vliegt.

Een broodje met haring is tenslotte gezond en past wat mij betreft in mijn dieet.

Of heb je liever kibbeling? vraagt hij als we in de viswinkel staan.

Is ook lekker.

En je weet hoe dat gaat: ook dat werd geserveerd met patat en mayo.

In ieder geval zijn de ramen en deuren schoon, heb ik een leuke dag gehad en zit ik nu lekker rozig aan tafel te typen.

Anyway, dit is de duizendste blog.

Met groeten Ton

Vind ik eens een schat....

Als ik de slaap niet direct kan vatten, denk ik altijd aan bijzondere dingen die me overkomen.

Na de storm is het goed jutten.

Toen ik vannacht even wakker was dacht ik aan het jutten dat ik vandaag zou gaan doen. Mijn gedachten nemen dan wel een loopje met me. Zo dacht ik dat ik zou struikelen over een stuk zwart steen dat uiteindelijk het meest complete skelet zou zijn van een nieuwe uitgestorven diersoort. Of dat ik een klomp zwartig zand zag liggen die ik kapot sloeg en er een schat aan gouden munten in zat. Natuurlijk zou ik die dan inleveren maar niet voordat ik ongeveer een derde achter had gehouden.

Anyway. Zo zien onze hanggeraniums er uit na de storm.

Om een uur of elf liep ik op het strand. Breed en nog behoorlijk nat. Ik wilde niet langer wachten op laag water. Altijd bang om te laat te zijn voor een bijzondere vondst.

De vloedlijn bevatte de meeste rommel.

Zo vond ik onder andere een pakketje. En gelukkig was Rick niet mee want anders had ik het niet mogen uitpakken.

Nee, laten liggen, had ie geroepen, je weet al wat er inzit.

En ja, ik wist het bijna zeker. Het pakje was van het soort dat ik wel eens op tv heb gezien als er weer iets onderschept was. Ongeveer zo groot als een flink boek. Het voelde een beetje zacht aan en zat strak verpakt in plastic. Zo strak dat ik het zonder mes niet open kreeg. Maar Malle Pietje is niet voor een gat te vangen. Dus met een schelp maakte ik een opening. Eerst drie lagen plakband. Vervolgens een laag rubber, daarna een plasticzak, een paar lagen plakband, weer rubber. In totaal wel een laag of dertig. Uiteindelijk zat er een plak geperst wit poeder in wat bij aanraken uit elkaar viel.

Nu ben ik geen gebruiker en al helemaal geen kenner maar volgens internet kost een kilo cocaine al gauw € 34.000

Ik heb er maar geen foto van gemaakt en heb de troep in het Marsdiep gegooid. Dus mocht er morgen in de krant staan dat er gedrogeerde vissen gevangen zijn dan kan dat kloppen.

Uiteindelijk liep ik het strand af met een emmer. Maar die was te groot en te zwaar om met de fiets mee naar huis te nemen dus die heb ik eerst maar verstopt in het duin.

Vanavond met de auto terug om mijn emmertje op te halen. Egbert nog even mee dus liep ik nog even het strand op. We zitten even lekker te staren over de grote leegte als mijn oog op iets glinsterends valt.

Een stuk of vijftig oefenkogels. Ongetwijfeld verloren tijdens een oefening van de nabijgelegen kazerne.

Ik besluit ze af te geven bij de kazerne maar niet nadat er een op onverklaarbare wijze in mijn broekzak was gegleden.

En dan het piece de resistance: mijn emmer.

Een leuke emaille. Met een gat, dat dan weer wel.

Met groeten Ton

Ps. Vond op internet nog een foto die nogal matched.

De P houd ik erin.

A Ik heb tijd zat.

B Het kost niets.

C Het verhoogt het vakantie gevoel.

Als de Texelaars met de pont naar de overkant gaan pakken ze bijvoorbeeld: bootje 11. Dat wil zeggen de boot van 11 uur.

Omdat er op Campus Potvis niet heel veel reuring is, loop ik verschillende keren per dag met Egbert naar de veerhaven om de boot te zien aankomen en vertrekken. We zitten dan even lekker met onze snuiten in de wind en luisteren, de enige keren per dag dat er verkeers lawaai is, naar het verkeer dat de boot afrijdt. 

De haven is de navel van het eiland en ik woon er twee minuten lopen vanaf. Bofkont die ik ben.

Deze foto is vorige week gemaakt vanuit de Mokbaai.

Omdat Rick vandaag aan 'de overkant' moest zijn, leek het mij wel een leuk idee om hem vanmiddag te verrassen door hem met de boot op te halen. Dus zat ik om vier uur op het schip.

En omdat ik alle tijd had kon ik eens goed om me heen kijken, zag ik deze scholekster die zijn nest op een van de pilaren in de haven heeft gemaakt. Nou, uh, nest. Het lijkt slechts een kuiltje tussen stenen.

Nu mopper ik zelf nogal op het weer maar vandaag was het echt niet nodig om een capuchon op te hebben.. Ze voerde de meeuwen wel goed.

De veerpont die afgelopen weeken brand in de machinekamer had, is inmiddels weer in de vaart.

Rick was helemaal verrast toen ie ons op het schip ontwaardde. Maar tijdens een kopje soep in het restaurant kreeg ik al snel de nieuwe bijnaam Drs P.

En voordat je het weet ben je weer op Texel.

Ook al werkt Rick morgen gewoon op het eiland: omdat er morgen stormachtige wind wordt verwacht ga ik beslist in de herhaling.

Met groeten Ton