Zo sterk als een nat vloeitje

Van troostvoedsel naar vakantieterrasweervoedsel naar overgewichtsvoeding.

Na het overlijden van mijn zus begint het leven weer zijn meer of minder gewone gang aan te nemen. Minder de gewone gang omdat het vakantie gevoel op Texel nog steeds de boventoon voert. 

Heb jij eigenlijk zin om te koken?

Nou uh.

Dan gaan we toch lekker naar Paal 12.

Of.

Zullen we even naar het strand rijden?

Is goed. Maar wat doen we met het eten?

Dat zien we wel.

Dus zitten we twee uur later aan een lamsburger met luiewijvenfriet. Uiteraard met een dikke klodder mayo.

Ook.

Als we morgen naar de vuurtoren lopen kunnen we wel eten bij dat leuke tentje in de Cocksdorp waar ze die lekkere brownies hebben.

En dat alles onder het motto dat we: van het leven moeten genieten voordat het te laat is.

Maar het heeft inmiddels zijn weerslag in een weegschaal die 79 kilo aangeeft.

Afgelopen week was de week van de intentie om weer wat gezonder te eten. Gelukt? Niet dus want zaterdag wandelden we vijf en dertig kilometer als training voor de Nijmeegse en dan hebben we " extra calorieën nodig". Zondag kwam er een vriendin en hebben we genoten van een heerlijke lunch met een broodje met kip / bacon. Extra heerlijk was dat het werd geserveerd met een berg pata met mayo.

Dus staat deze week niet alleen voor Egbert wortel op het menu.

Zeg, ben je thuis? belde een vriendin gisterochtend om tien uur.

Nee, ik sta met de fiets in Den Burg.

O. Wij staan voor je deur.

Nou dan kom ik er aan.

Dus hadden we een heerlijke dag met een strandwandeling, lunch, koffie met gebak en later nog ijs bij de veerpont.

Vanmorgen heb ik Pieter de huismeester geholpen met het lappen van de ramen van de dertig apartementen.

Komt goed uit, dacht ik nog, ben ik lekker bezig, verbruik ik extra calorieën en kom ik niet in de verleiding om te snoepen.

Dus stond ik om 8 uur op de galerij met een emmer water, zemen, dweilen en een ladder in de winderige kou te poetsen. Als we zo rond een uur of 12 de helft hebben gedaan zegt Pieter, zullen we een haring halen in Oosterend?

Is goed. Want inmiddels heb ik het koud, doordat het water steeds langs mijn arm naar mijn elleboog loopt en mijn schoenen nat zijn van het water dat door de wind in het rond vliegt.

Een broodje met haring is tenslotte gezond en past wat mij betreft in mijn dieet.

Of heb je liever kibbeling? vraagt hij als we in de viswinkel staan.

Is ook lekker.

En je weet hoe dat gaat: ook dat werd geserveerd met patat en mayo.

In ieder geval zijn de ramen en deuren schoon, heb ik een leuke dag gehad en zit ik nu lekker rozig aan tafel te typen.

Anyway, dit is de duizendste blog.

Met groeten Ton