Toen onze hond nog een hondje was, was hij aardig om te zien maar er zat wel steeds een beetje viezigheid aan zijn piemeltje.
Rick stuurde een bericht naar Martin Gaus met de vraag: Martin, onze hond heeft een druiper. Kan daar iets aan gedaan worden? Nooit antwoord op gekregen.
Gelukkig hadden we een buurman die dierenarts is en die vertelde dat het een ontstoken voorhuid is. Daarvoor kan je hem laten castreren maar het is niet altijd gezegd dat dat dé oplossing is. Je kan zijn piemel wel insmeren met een antibioticum maar het nadeel is wel dat het steeds terug komt.
Niets voor mij. Je wilt tenslotte toch niet betrapt worden door binnenlopende visite als je net met het pietje van je hond zit te voezelen.
De afgelopen vakantie mocht Egbert bij een van de zangeressen van Nootzaak logeren. "Wat een leuke hond en zo enthousiast." Toch hoorden we een grote maar aankomen. "Maar hij is wel lek."
Toen onze leksmurf dan ook vorige week thuis een spoor van druppels op de vloer achterliet was ik het zat. Die ballen gaan d'r af.
Toen we hem gistermiddag weer konden ophalen hoorden we hoog gepiep uit de kennel komen. Verschrikt vroegen we of dat Egbert was die zo zat te piepen.
Nee, zei de secretaresse, dat is een puppie. Een hele opluchting. En wat was ie blij en levendig toen hij op ons afrende maar in de auto sufde hij eigenlijk al meteen weer weg. Ook thuis keek hij nog wat sloom uit zijn oogjes.
Gelukkig kreeg hij nog wel een steun van de buurhond.
Ik weet niet of hij zich al minder reu voelt maar ik denk dat hij ook in de toekomst gewoon ongegeneerd op zijn rug zijn halve klokkenspel laat zien.
Met groeten Ton.
Ps. Het druppelen kan nog wel een maand aanhouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten