We zijn d'r.....bijna

Van Bandeira naar Santiago de Compostela 35 kilometer

Een beetje onrustig geslapen. Toch was het een heerlijk hotel. Misschien een beetje opgewonden?

Om zeven uur op pad. Lekker droog en windstil. Prachtige route door bos en langs klaterend water want dat is werkelijk overal. Later door open landschap.

Rustig gewandeld want we hoeven echt niet om 12 uur in Santiago te zijn.

Vijf jaar geleden wandelden we de laatste 17 km met twee Nederlandse vrouwen en die hadden een gemiddeld tempo van 6,5 km per uur. Ik kreeg toen bijna last van mijn mild vanwege de inspanning want deden er maar drie uur over.

Deze keer, met onze gewone slakkengang, hebben we dingen gezien die we de vorige keer echt niet hebben opgemerkt.

Vandaag kwamen we in een barretje waar, uiteraard, de tv aanstond. Het programma ging over een museum met oude ambachten. Er werden o.a. klompen gemaakt. Daardoor kwam ik op het idee om aan de barvrouw te vragen of ik Galicië nog ergens klompen kon kopen. Ja, natuurlijk, in Santiago maar hier heb je een paar miniatuur klompen die typisch zijn voor deze streek.

Regen dreiging bleef.

Toen de laatste drie km de stad in en kwamen we over het viaduct waar vorig jaar de hogesnelheidstrein uit de bocht is gevlogen.

Daarna zagen we voor het eerst de torens van de kathedraal. Deze keer geen traan. Misschien omdat we Santiago zien als een tussenstop want we gaan door naar de kust. Wel blijven we morgen hier en gaan naar de pelgrimsmis en later eten bij klooster van Sint Martin. 

Nou ja, je ziet die torens nauwelijks maar het zijn die twee bruine puntjes recht onder de zendmast.

Nog een hal uurtje doorstappen en dan staan we op het grote plein met op de achtergrond de Kathedraal. Selfies zijn geloof ik niet mijn sterkste punt.

Meer dan een uur hebben we in de rij gestaan om onze Compostela te krijgen. De Compostela is het bewijs dat je de hele route hebt gelopen en daarmee krijg je een volledige aflaat van je zonden. Je kan dit ook in naam van een ander doen. Dat heet Vicari Pro en heb ik gedaan voor mijn vriend die ziek is.

Het is vandaag de sterfdag van mijn moedertje. Ik heb er steeds aan gedacht en gewenst dat ik iets van een teken zou zien. Niets. Of het zou moeten zijn dat ik precies om twee uur, het moment dat ze stierf, een splinter in mijn voet voelde maar ik denk dat deze twee dingen niets met elkaar te maken hebben.

Met groeten Ton