Van Castro Dozon naar Bandeira 37 kilometer
Heerlijk uitgeslapen dankzij de oordoppen want gesnurkt werd er.
Pas tegen een uur of acht kwamen er gisteravond nog vier fietspelgrims binnen. Totaal uitgeput stortten ze op de bedden en twee snurkten er binnen vijf minuten.
Vanmorgen pas om zeven uur op pad nadat we nog een stuk oud brood en wat kaas hadden opgegeten. Het regende een groot deel van de ochtend maar wat is het is hier toch prachtig. Meer van wat we de afgelopen dagen ook al zagen maar ik blijf het mooi vinden.
We hebben eigenlijk de hele dag samen gelopen met drie Australische dames. Wat een humor en de tijd vliegt op die manier. Wel zou het 20 kilometer duren voordat we een bar zouden treffen maar gelukkig werd er op 15 km één aangekondigd via borden langs ons pad.
Heerlijke stop gehad met een gigantische bocadillo samen met een paar Engelse en onze Australische pelgrims.
Wat leuk om weer eens te kletsen in een taal die we spreken. Frans en Duits spreek ik niet en mijn Spaans is te beperkt om een levendige of diepere conversatie te hebben dan over het weer, iets bestellen of vragen.
Weer zo'n prachtige Romaanse brug met idyllische begroeiing.
Iets voor Silleda kwamen we op de doorgaande weg uit, vlak voor een restaurant. Twee van de dames liepen ongeveer een kwartier achter ons zodat wij als eerste binnen zaten.
De bardame wilde ons eigenlijk meteen de eetzaal binnenleiden maar wij wilden wachten op de andere twee. Geen probleem natuurlijk en we kregen wat te drinken.
En dan zie je van alles gebeuren.
Moeder, de eigenaresse waarschijnlijk, hoorde ik al vragen aan de dochter wat die pelgrims moesten. Ze keek vervolgens onze kant op en knikte vriendelijk naar me.
Hebben jullie al een hotel?
Nee maar wij gaan nog een dorp verder.
Wat vroeg ze, wilde de Australische weten.
Of we al een hotel hebben.
Maar ík wil hier wel een hotel hoor.
Moeder had een zuster met een appartement en als ze wilden kon haar neef de dames wel ophalen. Dan was er nog geen verplichting, als ze het niets vonden konden ze zo naar een hotel gebracht worden. De andere dames die inmiddels waren aangekomen waren helemaal blij. Geregeld.
Maar waar slapen jullie dan, wilde moeder vervolgens weten.
In Banderas, maar we hebben nog geen hotel.
Moeder gaf ons een telefoonnummer maar dochter kwam meteen met haar Ipad en liet het hotel zien waarna Rick meteen boekte.
Daarna met elkaar gegeten en nog een uur nagetafeld dus enigszins beschonken vingen Rick en ik de laatste zeven km aan.
Nu zitten we in een heerlijk knus hotelletje. De hoteldame deed meteen de verwarming aan "om de was te drogen" en omdat we morgen geen ontbijt willen kregen we net een heerlijke schaal met tortilla. Dus nu ploffen we bijna want het middagmaal was ook nogal overvloedig. De chocolade die we in de supermarkt hebben gekocht gaat nu maar in de rugzak voor morgen net als de zak chips.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten