Onder begeleiding

Van Riego del Camino naar Tabara 34 kilometer

Ik schrijf wel eens over de kleine armoedige dorpen met adobe huizen. 

De herberg van vannacht was een echt adobe huis. Nu weet ik niet of we vaker in dit soort huizen hebben geslapen dus mijn ervaringen zijn wellicht, en dat woord gebruik ik met opzet vanwege alle rumoer rond wetenschappelijke publicaties, niet wetenschappelijk verantwoord. 

Ondanks dat de nachten hier ijs en ijskoud zijn, vanmorgen was het tegen het vriespunt aan, was het in de onverwarmde herberg heel aangenaam. Ook heel rustig en dan bedoel ik niet alleen dat we er met vier pelgrims sliepen maar juist dat een dichtslaande deur of een verschoven stoel niet door het hele gebouw dreunde.

Zouden deze zaken verband kunnen houden met het gebruikte bouwmateriaal?

Margo Ribbering zou zeggen dat we hier in een 'koude put' zitten of anders in polaire lucht. In ieder geval vroor het bijna. Volgens de herbergiester zijn de nachten en de ochtenden koud maar op het ogenblik is het wel heel koud.

Net na zonsopgang zag ik deze twee bomen en moest denken aan een lied van Linda Ronstadt: Dos Arbolitos.

Toch hebben we heerlijk gelopen. Opnieuw langs de werkzaamheden, en dat is dan wel weer leuk van pelgrim zijn, er is een paadje gemaakt zodat je door de bouwput kan lopen, wel onder het wakend oog van een beveiligingsman. Voor anderen zijn dit soort plaatsen ten strengste verboden.

Na 7 kilometer zijn we in een dorpje voor koffie. We schrikken ons rot: zitten er zeven pelgrims. Uitgerust en fris aan de koffie, juist aangekomen per bus uit het vorige dorp, wel heel aardig dus het volgende deel ging heel snel door de leuke gesprekken.

En het bleef niet bij deze pelgrims, tientallen hebben we er inmiddels voorbij zien komen.

De route ging door lage bergen met prachtige steeneiken en onder begroeiing van Franse lavendel. Sommige stukken zagen helemaal paarsblauw. Ook zagen we het stuwmeer van de rivier de Esla die we de komende dagen vaker zullen zien.

Ook vandaag beleefden we de route totaal anders dan de vorige keer. Wonderlijk toch hoe de menselijke geest werkt. 

In de bar van gisteravond kregen we kaartjes voor een hotel in Tabara. Slapen en menu del dia voor € 15 per persoon plus een gratis kop koffie. Da's wel heel goedkoop en nadat we waren ingecheckt  proefden we in het verhaal van de eigenaar duidelijk een strijd om de gunst van de pelgrim. Kortom concurrentie en broodnijd want in de herberg moet nu worden betaald en wordt er gekookt

Vanaf een uur of vijf zaten we lekker op het plein in de, wat onze Reise fuhrer, dorfbar noemt. (Als je Dorfbar een beetje lijzig uitspreekt klinkt het als Mordor uit Lord of the Rings) 

Lekker aan de pinxtos. Gemaakt door mijn moeder, zei de barman. En heerlijk waren ze. Bladerdeeg gevuld met chorizo en een broodje met gebakken spek gevuld met kaas. Sowieso ingrediënten waar je stenen nog lekker mee kan maken. We zaten te kletsen met onze inmiddels bevriende Engelse pelgrims en voordat je het dan weet is het zomaar een paar uur later.

Wat ik nog wel herinnerde was het leuke dorpsplein voorzien van groen, een de kerk met uiteraard een berg aan ooievaars en een paar terrasjes. Gelukkiger kan een mens niet worden.

Met groeten Ton