In de herhaling

13 mei van Zamora naar Riego del Camino 34 kilometer

Het moet toch niet gekker worden: heb ik gewoon onrustig geslapen om aan deel twee te beginnen.

Wat een verschil met vijf jaar geleden

Waar zijn de pelgrims?

Na een wat onrustige nacht liepen we om wart over zes al weer door de straten. Opnieuw ijskoud maar nu waren we erop gekleed en de rugzak zorgt voor extra inspanning waardoor we het lekker warm kregen.

We kregen een beetje een Harry Potter gevoel. Het was nog donker en door de middeleeuwse gebouwen en nauwe straatjes krijg je een beetje spookachtig gevoel. Er was nog niemand op straat op een straatveger na. Opeens zien we een wazig licht op ons afkomen, alsof er rook omheen hing. Toen het dichterbij kwam zagen we dat het een machine was die de straat schoonspoot. We moesten wel snel in een portiek springen om niet behoorlijk nat te worden.

Het volgende deel van de tocht hebben we in 2009 ook al gelopen dus zijn er dingen die we herkennen.

Niet alleen deze lelijke beelden die gebeurtenissen uit het leven van Jacobus Ook de fout die we toen maakten door op een kruising verkeerd te lopen en vier km omliepen. Dat was op zich nog niet zo erg maar er werd een nieuwe weg aangelegd waardoor we steeds door bouwterrein moesten lopen en ik had ontzettend last van..... blaren. Niets nieuws onder de zon dus.

Maar vanmorgen namen we de goede route, had ik geen blaren en zag het landschap er verbazingwekkend hetzelfde uit als de afgelopen weken. Glooiend met koren. Terwijl ik dit toen heel saai vond was het vandaag gewoon "meer van hetzelfde" en heb er van genoten. Maar de man van de apotheek zei dat na vandaag er een compleet ander landschap komt. Nat en groen.

Halverwege de dag zagen we de bergen al en liepen we door de eerste bosjes.

En wat zijn er veel dingen die we de vorige keer over het hoofd gezien hebben. Een stuwmeer, een kasteel en die bosjes. Maar ook veel veranderingen, nieuwe leegstaande bedrijventerreinen, een nieuwe snelweg, een tracé van de hoge snelheidslijn en de aanleg van nog een snelweg. Voor die laatste twee waren er nog veel werkzaamheden aan de gang. Halve bergen werden er afgegraven en nu we in de herberg zitten horen we het gejekker.

Gistermiddag stonden er vier pelgrima's op het plein te twijfelen waar ze naar toe moesten. Rick stapte erop af. De herberg bleek nagenoeg vol (36) en zij waren met een groep van elf dames dus wilden ze liever gezamenlijk in een hostal.

Maar vanmorgen hebben we geen pelgrim gezien. Pas tegen een uur of twaalf  toen wij een broodje aten passeerde er één. Later zagen we er nog een in het wild die langs de weg liep.

Nu zitten we in de herberg met een Française en een Spanjaard. 

Waar is iedereen?

Volgens de herbergierster, die er wat meesmuilend over deed, snijden veel pelgrims een stuk af "See aar lezie."

Dat kan omdat er hier een driehoek in de route zit vanwege de aansluiting van de verschillende camino's. Ze slapen dan in een dorpje dat hiervoor ligt en lopen van daaruit direct door naar Tabara. Dat scheelt een dagmars. Nou ja, de één zijn afsnijding is de ander zijn rustige herberg. Mij hoor je niet klagen.

Omdat ook dit dorp heel klein is, is er geen winkel. Bij de herbergierster kan je dan vragen wat je wilt hebben dan gaat zij het kopen in het volgende dorp. Wat een service. 

Er is wel een bar.  Die is open maar is een beetje.... nou uh... Uit de tijd en wat armoedig. Moeder zwaait de scepter maar pa heeft het geld. Want toen Rick wilde betalen met een biljet van € 50 zat dat niet in de kassa maar in het borstzakje van pa die zat te slapen in een hoekje van de bar. 

Gelukkig konden we daar een menu peregrino eten. Klokslag zeven, voor Spaanse begrippen heel vroeg. 

We kwamen binnen en  de tafel stond al gedekt. Voor drie personen, naast elkaar met zicht op de tv waar, volgens onze Spaanse pelgrim, de hele dag soaps op te zien zijn. Moeder de vrouw zat tussen het serveren van de maaltijd steeds op een Hartman stoel midden in de bar en gaf luid commentaar.

We hebben een eenvoudige maaltijd gegeten voor een normale prijs en waren er heel blij mee.

Als er een bezoekers binnenkwamen leken die te schrikken als ze zagen dat er vreemden in de zaak zaten. Groeten deden ze dan ook niet.

Met groeten Ton