Schoonmaakploeg

Nadat de kippen vorige week een feestmaal hadden met slakken bleef het bakje nog dagenlang in het hok achter. Vol slijm, aangekoekt zand en wat al niet meer.

Vies ben ik van zo iets maar uiteindelijk wint mijn opruimdrift het, moet het hok leeg en het bakje schoon.

Waarom ligt dat bakkie eigenlijk in de vijver, vroeg Rick.
Dan kan ie een beetje schoon worden.
O.

En het werkt. Na een half uur zag ik de eerste donderkopjes en een dag later zaten er een stuk of 5 waterslakjes in.

 

Omdat de vijver in de schaduw ligt moest ik het bakkie wel even uit de vijver halen voor een duidelijker foto.

 

 

Blijft natuurlijk wel de vraag: waar komen ze eigenlijk op af?

 

 

 

Met groeten Ton

He, he

Zou het dan toch waar zijn geweest? Gisteren was er sprake van een Eindhovenaar die een lichtgrijze plek in het wolkendek gezien zou hebben.
En vandaag hebben we de hele dag zon.

Zoveel zelfs dat de rozen ervan geuren en niet zo weinig ook. Alsof al de geur van de bloemen, die tijdens de koude periode niet tot hun recht kwamen, er in één keer uitkomt.

Nou heb ik al een paar eetbare aardbeitjes geoogst maar die kan je op de vingers van één hand tellen.
Ontelbaar zijn de rotte. Die pluk ik ook maar dan voor de kippen want die zijn niet zo kieskeurig.

Morgenochtend hebben we als ontbijtfruit een flinke portie lekkere, verse onbespoten aardbeien.

Kijk, dáár word ik nou weer blij van.


Met groeten Ton

The day after

.....de langste dag en het is nog steeds geen zomer.

Toch stonden er 40 wandelkilometers op het programma. Van Heiloo, via Egmond naar Schoorl en weer terug. Bekende route en dito omstandigheden.

Om half zeven op pad en na tien minuten waren we al weer op de great plains met zijn laaghangende wolken.

Als ik de bloeiende uien zie (Allium Globe Master) moet ik altijd even denken aan de tijd dat ik in een fabriek werkte voor kleur- en smaakstoffen voor levensmiddelen. Als we daar een recept bereidden waar uienolie in ging rook de hele hal sterk naar uien. Het standaard grapje was dan: ieder mens heeft recht op een uitje.

Deze foto als bewijs dat we een milde vorm van zonlicht hebben gezien. Dit in contrast met de regen die vanaf 11 uur viel.

 

Zelfs ze bomen leken vertwijfeld de handen ten hemel te heffen.

 

 

En dan speciaal voor mensen die van breien houden. Een bijzonder stukje hekwerk.

Toch blijft mijn motto overeind: je kan met regen beter buiten zijn, dan binnen zitten en er over klagen.

Ook al heeft het wel geholpen dat de voetjes geen probleem gaven..

Met groeten Tom

Slakken

Enkele jaren gelden had ik een pijnlijke schouder. Geen idee waar het van kwam. Tot ik een paar dagen slakken ging rapen die het op mijn hostas hadden gemunt.

Slakken kun je vergiftigen maar dat is niet zo vriendelijk voor vogels en egels. Maar om ze plat te trappen vond ik te smerig. Ik heb ze ook wel eens plat geslagen met een spade maar werd daar ook niet vrolijk van.
Om van al die problemen af te zijn gooide ik die slakken daarom keihard tegen de schutting en dat had als gevolg een pijnlijke schouder.

Met een groentetuin wil je ook geen slakken hebben en gelukkig heb ik kippen die er gek op zijn. Dus als ik een slak zie gaat die zonder pardon het hok in.
Vandaag met de rijkelijk gevallen regen kwamen alle slakken lekker uit hun schuilplaatsen met dit resultaat als gevolg.

Met groeten Ton

Afscheid

Wat ik regelmatig lees over dementie is het langgerekte en steeds maar uitgestelde afscheid van een dierbare persoon.
Iets wat ik ook bij mijn moeder ervoer. Steeds opnieuw zag ik stukjes van haar persoonlijkheid en vaardigheden verdwijnen.
Elke keer afscheid nemen en verdriet hebben van dat verdwenen stukje.

Ik heb in een eerder blog geschreven over de mate van verdriet bij een volkomen onverwacht of een snel overlijden. Die klappen heb ik als ondraaglijk of onbevattelijk ervaren. Maar het tergend langzame verval bij dementie lijkt per saldo 10 keer erger.
Ik besef terdege dat dit zaken zijn die je eigenlijk helemaal niet kan zeggen maar ik heb het wel zo ervaren.

Wanneer nam ik nu definitief afscheid van mijn moeder?
De laatste keer dat ze nog min of meer hele zinnen sprak?
Dat ze in coma was?
Dat ik naar haar geest zwaaide vlak nadat ze was overleden?
Toen de kist werd gesloten?
Of tijdens de rit naar het kerkhof?

Al deze dingen kan ik mij helder voor de geest halen.

Alleen het echte, echte afscheid, dat lukt me niet.
De laatste blik op de kist nadat we hem hadden laten zakken en hadden bestrooid met bloemen. Dat krijg ik me niet voor de geest. Verdringing?

Blij verrast was ik dan ook dat de begrafenis begeleidster tijdens de nabespreking vertelde dat ze een foto had gemaakt." Het zag er zo prachtig uit. Als je wilt kan ik hem jullie sturen".

Bij deze.

 

 

Met groeten Ton

Los Dos

Vakantie of niet, de training voor de Nijmeegse ging gewoon door.

Vrijdag morgen om zes uur vertrokken om naar de B&B Los Dos te wandelen. Een afstand van ongeveer 12,5 kilometer. "Dan kunt ge hier een ontbijtje nemen en weer terug lopen". Altijd goed.

Het eerste stuk liepen we gewoon langs de doorgaande weg waar op dat tijdstip nog niemand te zien wass. Nou eh niemand.
Je zet mij er toch niet op he?
Nee hoor.

 

Ook was het nog heerlijk koel en we zagen warempel Los Zuecos liggen.

 



 

Na het ontbijt bij Ad en Erik van Los Dos met zelfgemaakte confituur en yoghurt, huisgebakken brood en verse koffie kregen we de tip om via het dal naar de kust te lopen. "een prachtige wandeling van 10 kilometer door de velden."

 

 

Toen we enkele jaren geleden drie maanden in ons huis verbleven hebben we veel gewandeld in de omgeving. Toen kwamen we tot de ontdekking dat er in het droge Andalusië eigenlijk best veel water is. Zelfs nog tot ver in de zomer zijn er diverse riviertjes die water voeren. Dit is er een van hoewel het geen woeste stroom meer is.

 

Duidelijk is te zien waar dat water zich bevindt.

 

 

 Lijnenspel van druivenstruiken.





 

Johannes broodboom waarvan de zaden o.a. gebruikt worden als veevoer, namaak chocolade en verdikkingsmiddel.



 

 

 

En dan sta je na 22 kilometer wandelen weer aan zee maar die kan je het mooist zien vanuit onze eigen klompen.

 

 

 

Met groeten Ton

Nee hoor

We gaan er vanuit dat we geen last hebben van de stakende Franse verkeersleiders.

Dus liepen we twee uur voor de verwachte vertrektijd langs de informatieborden.
Vertrektijd: 21.30 Twee uur later dan verwacht.
Bij de incheckbalie werd de tijd al naar 22.00 uur gebracht. 'Maar het vliegtuig moet nog vertrekken uit Malaga, dus het zegt niets"
Dat deed het dan ook niet en we vertrokken uiteindelijk om 02.15.

Er was aanvankelijk weinig gemopper te horen maar naarmate de avond vorderde kwam het vuil toch los. Gelukkig is het meestal zo dat naarmate mensen meer mopperen ik heel rustig blijf. Daarbij werd ik wel geholpen door mijn vakantieboek: Herman Kochs, Het Diner. Gekregen van de sopraan van Nootzaak. Blijft nu alleen nog: wat lees ik tijdens de vakantie?

Met de eerste zonnestralen reden we om half zeven de berg op om na een half uurtje acclimatiseren uitgeput in bed te vallen.
De rest van de dag waren we een beetje landerig maar dat kan ook komen van de klimaatschok: zon en temperaturen boven de 15 graden.


Met groeten Ton

Dooie mus

De buurman krijgt het steeds drukker als we in Spanje zijn.

Waren het eerst alleen de plantjes en de post. Vervolgens kwamen de kippen en nu ook nog de groentetuin.
'Maar alles wat je kan en wilt, mag je plukken en rapen voor jezelf'. Dat was een goed lokkertje en sindsdien hoef ik me geen zorgen te maken als we in Los Zuecos zijn.

Toch lijkt het er nu op dat buurman blij is gemaakt met een dooie mus. Mogelijk zijn er slechts eitjes te rapen want er valt waarschijnlijk pas te oogsten als we weer terug zijn.

De aardbeien zijn nog heel groen ook al kan dat met een week warm weer snel veranderen.(Maar gaat dat gebeuren?) In een blog van 19 juni 2012 schreef ik over de eerste heerlijke rode aardbeitjes. We kunnen dat goed vergelijken want ook dit jaar komen we op 19 juni thuis.

De peultjes hebben de eerste bloempjes.

De sperzieboontjes beginnen na zes weken in de tuin eindelijk nieuwe blaadjes te maken. Duidelijk is te zien dat de onderste blaadjes bruin gekleurd zijn. Dat is een teken van te weinig groei i.v.m te koud weer.

De klimsnijbonen doen het gewoon goed.

Op de composthoop staat een pompoen, die vraagt veel voedsel en alle plekken worden zo benut.

En zolang er niets valt te oogsten zorgen viooltjes voor de broodnodige schoonheid.

Met groeten Ton

Typisch Spaans?

Wat een weertje vandaag. In november zou je er blij mee zijn. Een graad of tien met een harde wind.

Dat was afzien vanmorgen om zes uur op het station. We wilden een deel van de 'Stelling van Amsterdam' lopen en wel het deel van Kromenie naar Hoofddorp. Ongeveer veertig kilometer.

Natuurlijk weet ik van de Stelling van Amsterdam maar niet meer dan waar de klepel hangt. Dus toen we het eerste fort passeerden waren we dan ook verbaasd dat dat die bult is met een sloot eromheen waar we tenminste elke week één keer langsrijden.

 

Zo herkenden we ook stukjes dijk die je normaal gesproken kunt zien vanaf de snelweg en waar je nu heerlijk mijmerend, rustig (tot 9 uur slechts twee wielrenners gezien, geen auto's en geen wandelaars) overheen wandeld.

Wat ons vooral opviel was dat er tussen steden als Haarlem en Amsterdam nog zoveel rustieke elementen aanwezig zijn. Dorpjes die nog zo lekker dorps zijn. Soms zelfs met zicht op grote stadsuitbreidingen wat een leuk contrast geeft.( nee, niet mooi)

Wat?

Waar zie je nu in Nederland nog een bouwval?

Ik heb geleerd dat Jantje Brinkers zijn vinger in de dijk stak. Blijkbaar was dat niet voldoende.
 

Poes liep een kilometertje mee

 

 

De Geniedijk, die dwars door de Haarlemmermeer loopt, kende ik omdat die het Floriadeterrein bij Vijfhuizen in tweeen deelde.
Jammer dat het zo bewolkt was maar op een zonnige dag in Juni zou deze 11 kilometer lange dijk een ware oase zijn. Lopend over het gras, in de schaduw van de bomen, tussen de schapen en koeien die zich vrij over de dijk kunnen begeven.

 

 

Nog een groot voordeel ten opzichte van wéér een wandeling naar Schagen: er zijn meer dan genoeg plaatsen waar je een heerlijke kop koffie kunt drinken. Maar daar heb ik geen foto's van.

 

En dan nog even mijn gelijk halen: dit soort dingen is niet typisch Spaans.

Lekker daggie gehad.


Met groeten Ton



Onbelemmerd

De onttakeling gaat nog steeds door.

Het was Rick's idee om een groentetuin te beginnen. Nu leek mij dat wel een goed plan maar ik wilde geen tuintje op een volkstuincomplex. "Een groentetuin hoort naast je huis te liggen".
Gelukkig hebben we daar net ruimte genoeg voor maar het ging wel ten koste van mijn oosters georiënteerde siertuin.

Afgelopen winter begonnen we te ervaren wat de nadelen zijn van een  groentetuin ten opzicht van een siertuin. 7 Maanden per jaar zit je naar een braakliggend veld te kijken. Zeker omdat de serre, waar we de meeste tijd zitten, direct op dat troosteloze veldje uitkijkt.

Om de achterliggende huizen uit zicht te houden had ik de vier meter hoge bamboe laten staan. Dat had wel als gevolg dat een (te) groot deel van de tuin te weinig zon kreeg.
Vanmorgen dan toch maar besloten om de bamboe in te korten.

Het is er niet mooier op geworden maar de peultjes staan onbelemmerd in de zon.

Met groeten Ton

Juffers

Ik weet het. Hele volksstammen doen het.

Maar van zaterdag tot en met vandaag heb ik 's middags gewerkt. En het viel me behoorlijk tegen. Kapot was ik als ik thuiskwam. Maar wel voldaan en dat is me heel wat waard.

En.... een ander voordeel: ik heb ook weer 'vrije tijd' die ik naar believen, zonder me schuldig te voelen, kan invullen.

Dus zat ik vanmorgen heerlijk naast mijn vijvertje met een bakkie koffie een beetje voor me uit te staren. Ineens viel mijn oog op de uit de larve kruipende juffers.

Met groeten Ton

Ja, maaaaaar

De zenuwen liggen spreekwoordelijk nogal open.

Tijdens de gesprekken die ik heb gevoerd na het overlijden van moeder viel mij één ding op. Als ik vertel dat de dood van mijn moeder eigenlijk ook een opluchting is krijg ik vooral te horen: 'Maar het is toch je moeder dus je gaat haar toch missen' of  'Maar dat klinkt zo rationeel.'
Alsof ik gezegd heb dat ik niet van haar hield en ik haar niet zal missen. Ik zal haar missen.
Het lijkt alsof mensen graag willen zien dat ik ziek ben van verdriet, mijn haren uit mijn hoofd trek of huilend op de grond lig.(ik hou wel van een beetje drama) Steeds bekruipt mij het gevoel dat men niet wil horen wat ik zeg: dat ik de dood aanvaard en er op een gezonde manier mee kan omgaan. Wat dat dan ook mag inhouden.

Gisterochtend ben ik op visite geweest bij de ouders van mijn eerste vriendin, die een paar maanden geleden is overleden.
"We hebben er veel verdriet van maar ze was al 25 jaar uit huis. We zijn dus al jaren gewend dat ze niet aan tafel zit voor het diner."
Ja maar........ probeerde ik nog.

Confronterend, ik doe dus precies hetzelfde. Emoties wil ik zien en ga daardoor volledig voorbij aan wat ze zeggen.

Zou het niet veel prettiger zijn om gewoon aan te nemen wat ze zeggen. Of een vraag stellen wat ze voelen of bedoelen.

Met groeten Ton

Genieten

De vrijdag dat mijn moeder overleed, kwamen we om om 11 uur 's avonds thuis.

Terwijl Rick nog in de badkamer bezig was pakte ik het dekbed en de kussens op en bracht die naar zolder.

Wat doe je, vroeg hij. 

Ik heb behoefte aan iets nieuws.

Sindsdien slapen we op zolder.

Een heerlijke plek. Nieuw nog, zonder herinneringen.

Vorig jaar zijn bijna alle knoppen van de Blauwe regen bevroren. De bloei stelde daardoor niets voor. Misschien 100 trossen, te weinig om de tuin te laten geuren.

Dit jaar, weliswaar behoorlijk laat, bloeit hij weer als van ouds en de bijna bedwelmende geur komt via de geopende dakramen tot op zolder.

Met groeten Ton

Opengescheurde aarde

Ik reken mezelf tot de cultuurbarbaren.

Steden, kerken, musea, opgravingen, aan mij niet echt besteed. Natuurlijk heb ik de Nachtwacht gezien: is dat het nou? En de Mona Lisa, een postzegel vrouwen portret. De Mesquita in Cordoba: ik ben er in geweest maar stond met vijf minuten weer buiten. Zelfs het beroemde klooster van San Juan de la Peña heb ik tijdens mijn wandeling naar Santiago niet bekeken. En ons bezoek aan Madrid bestond voornamelijk uit 'het zitten in een park'.
Toch heb zelfs ik een lijst van dingen die ik gezien moet hebben. De Guernica is er een van.
Dus toen we in Madrid waren zijn we daarvoor het Reina Sofia museum ingegaan. Wetend dat ik geen fan ben van schilderijen van Picasso met gezichten die lijken op heilbot, schol en en tong.
In de zaal waar het schilderij hing renden en schreeuwden ongeveer 150 schoolkinderen. Niet echt bevorderlijk voor een diep devote beschouwing van  het kunstwerk. Maar op één of andere onverklaarbare reden stond ik er in gedachten opeens helemaal alleen. Los van alles. Geen gejoel, geen gebouw, geen schilderij. Slechts één oog. Het oog van het paard dat,  ogenschijnlijk onbewogen, verbijsterd, niet begrijpend, ziet wat er gebeurt: de totale vernietiging van wat een complete wereld was.
Ik denk niet dat ik ooit een zo intens gevoel van machteloos verdriet heb gevoeld.

'Wie gaat er mee naar een concert geweest van Toonkunstkoor Alkmaar? Ze voeren The armed man, a mass fot peace van Karl Jenkins uit.'
Nooit van gehoord, zei ik. Ik ga eerst wel even op internet zoeken of het wat is.
Dus zat ik afgelopen vrijdagavond in de grotekerk in Alkmaar.
Mooie muziek, goed uitgevoerd. Ik heb genoten. Maar dat heb ik wel vaker van muziek.
Wat nooit eerder is gebeurt is dat ik, aan de hand van de muziek door het volledig proces van de waanzin van oorlog voeren ben genomen. En tijdens het zevende nummer 'Charge' had ik dezelfde diepe emotie als bij het zien van de Guernica.