De zenuwen liggen spreekwoordelijk nogal open.
Tijdens de gesprekken die ik heb gevoerd na het overlijden van moeder viel mij één ding op. Als ik vertel dat de dood van mijn moeder eigenlijk ook een opluchting is krijg ik vooral te horen: 'Maar het is toch je moeder dus je gaat haar toch missen' of 'Maar dat klinkt zo rationeel.'
Alsof ik gezegd heb dat ik niet van haar hield en ik haar niet zal missen. Ik zal haar missen.
Het lijkt alsof mensen graag willen zien dat ik ziek ben van verdriet, mijn haren uit mijn hoofd trek of huilend op de grond lig.(ik hou wel van een beetje drama) Steeds bekruipt mij het gevoel dat men niet wil horen wat ik zeg: dat ik de dood aanvaard en er op een gezonde manier mee kan omgaan. Wat dat dan ook mag inhouden.
Gisterochtend ben ik op visite geweest bij de ouders van mijn eerste vriendin, die een paar maanden geleden is overleden.
"We hebben er veel verdriet van maar ze was al 25 jaar uit huis. We zijn dus al jaren gewend dat ze niet aan tafel zit voor het diner."
Ja maar........ probeerde ik nog.
Confronterend, ik doe dus precies hetzelfde. Emoties wil ik zien en ga daardoor volledig voorbij aan wat ze zeggen.
Zou het niet veel prettiger zijn om gewoon aan te nemen wat ze zeggen. Of een vraag stellen wat ze voelen of bedoelen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten