Maar als het dan toch bewolkt moet zijn, heb ik liever dit uitzicht.
Met groeten Ton
dinsdag 27 november 2012
Even uit zicht
Het is heerlijk om weer thuis te zijn.
Maar als het dan toch bewolkt moet zijn, heb ik liever dit uitzicht.
Met groeten Ton
Maar als het dan toch bewolkt moet zijn, heb ik liever dit uitzicht.
Met groeten Ton
maandag 26 november 2012
Olijfwilg
Alvast om te wennen, was het vandaag een beetje grijs, morgen weer naar Nederland.
Al het gereedschap bleef in de schuur, ik kon me er niet toe zetten om in de tuin te werken. Wel lekker een beetje gerommeld.
Als je aan mensen vraagt naar geurende planten komen de meesten op rozen, lelies of jasmijn. Elaeagnus * ebbingei komt nooit in het rijtje voor. Misschien is dat ook wel voor een deel te verklaren want de struik bloeit in november en dan zitten Nederlanders hoofdzakelijk binnen.
Ook op mij heeft de struik nooit een diepe indruk achtergelaten.
In mijn Spaanse zoektocht naar planten die goed tegen wind en droogte kunnen kwam ik hem tegen. Hij voldeed aan alle eisen maar als extra stond er bij: "Autumn to winter, tiny cream flowers perfume the air far and wide."
En omdat je in Spanje in de winter toch wat vaker buiten kan zijn, is die geur vaak waar te nemen. Wat mij betreft ruikt het lekkerder dan Jasmijn. En de drie struiken zorgen ervoor dat ongeveer de hele tuin heerlijk geparfurmeerd is.
Al het gereedschap bleef in de schuur, ik kon me er niet toe zetten om in de tuin te werken. Wel lekker een beetje gerommeld.
Als je aan mensen vraagt naar geurende planten komen de meesten op rozen, lelies of jasmijn. Elaeagnus * ebbingei komt nooit in het rijtje voor. Misschien is dat ook wel voor een deel te verklaren want de struik bloeit in november en dan zitten Nederlanders hoofdzakelijk binnen.
Ook op mij heeft de struik nooit een diepe indruk achtergelaten.
En omdat je in Spanje in de winter toch wat vaker buiten kan zijn, is die geur vaak waar te nemen. Wat mij betreft ruikt het lekkerder dan Jasmijn. En de drie struiken zorgen ervoor dat ongeveer de hele tuin heerlijk geparfurmeerd is.
Met groeten Ton
zondag 25 november 2012
Ik heb er genoeg van
Met alleen een berg energie kom ik er niet. Geduld, dat heb ik nodig.
Twee vakanties ben ik nu bezig met het uithakken van de vijver en dat vraagt nogal wat energie met rotsachtige grond.
Gelukkig wordt die energie wel aangevuld door chinees eten. Gisteravond gegeten bij Asian Ben in Torrox. Geweldig.
Terug naar de vijver. Ongeveer 8 kubieke meter heb ik uitgehakt en ik ben er klaar mee. Mijn schouders doen pijn en mijn rug... ik stapte vanmorgen als een oude man uit bed.
Maar ik vind hem eigenlijk nog steeds niet groot genoeg.
Al hakkend gaan mijn gedachten door; ik zou graag willen dat de vijver zo natuurlijk mogelijk lijkt. Dat ie ligt op een lage plek in het landschap waar het water naar toestroomt. Daarvoor moet ongeveer een meter van de rand af, het niveau langzaam aflopen richting vijver. Dit bedenkend begin ik - ongemerkt? - dit idee in praktijk te brengen. Wat hakken, een beetje schrapen, het losse spul wegvegen en weer wat hakken. Maar al werkend begint het toch weer te knagen: hij moet groter.
Gelukkig zijn er nog twee plekken waar de rots zacht is, die moeten er eigenlijk wel uit. Dit zorgt ervoor dat ik in december toch nog verder ga.
Nou ja, en morgen ook nog wat.
Met groeten Ton
Twee vakanties ben ik nu bezig met het uithakken van de vijver en dat vraagt nogal wat energie met rotsachtige grond.
Gelukkig wordt die energie wel aangevuld door chinees eten. Gisteravond gegeten bij Asian Ben in Torrox. Geweldig.
Terug naar de vijver. Ongeveer 8 kubieke meter heb ik uitgehakt en ik ben er klaar mee. Mijn schouders doen pijn en mijn rug... ik stapte vanmorgen als een oude man uit bed.
Maar ik vind hem eigenlijk nog steeds niet groot genoeg.
Al hakkend gaan mijn gedachten door; ik zou graag willen dat de vijver zo natuurlijk mogelijk lijkt. Dat ie ligt op een lage plek in het landschap waar het water naar toestroomt. Daarvoor moet ongeveer een meter van de rand af, het niveau langzaam aflopen richting vijver. Dit bedenkend begin ik - ongemerkt? - dit idee in praktijk te brengen. Wat hakken, een beetje schrapen, het losse spul wegvegen en weer wat hakken. Maar al werkend begint het toch weer te knagen: hij moet groter.
Gelukkig zijn er nog twee plekken waar de rots zacht is, die moeten er eigenlijk wel uit. Dit zorgt ervoor dat ik in december toch nog verder ga.
Nou ja, en morgen ook nog wat.
Met groeten Ton
vrijdag 23 november 2012
Plekje
Ga je aan het nieuwe terras beginnen deze vakantie?
Ja natuurlijk. Altijd leuk om weer aan iets nieuws te beginnen. Volgens onze nieuwe beheerders hebben we meer plekjes nodig waar gasten kunnen zitten.
We hebben Los Zuecos indertijd ontworpen met een groot terras aan de westkant. Dat paste helemaal in ons wensenlijstje. Uitzicht over de bergen met de ondergaande zon en zicht richting Gibraltar - dat bij helder weer zichtbaar is. De rest van het perceel is mijn domein en staat vol met bomen en struiken. Maar na de aanschaf van het naast gelegen perceel zijn we, letterlijk en figuurlijk, helemaal om en richten we ons meer op de zeezijde. En omdat er meer ruimte is kan ik, zonder probleem, een stukje van de tuin afstaan voor een terras.
Maar dan moet ik wel de planten die ik hier als eerste heb geplant weghalen en dat vind ik dan lastig. Het duurde eindeloos voordat ze een beetje wilde groeien en nu ze lekker groot zijn moeten ze eruit. En al spittend word ik steeds geïrriteerder. Wat lastig toch al die stenen in de grond. Ik houd geen kluit over. Het heeft geen zin ze te verplanten want ze gaan toch dood. Ik sta hier alléén te zwoegen.
Maar gelukkig kwam Rick me uit mijn dip halen.
Wat is er? Je kijkt niet blij.
Ach en dat was eigenlijk al voldoende want ik doe niets liever dan een beetje zwoegen in de tuin.
'Als je me alleen wilt helpen met deze struik, want die lukt me niet in mijn eentje.'
Alle planten zijn verplant. Nu nog wat aarde wegscheppen en egaliseren dan kan in december het grind erop.
En Malle Pietje heeft een jaar of twee geleden een groot stuk veiligheidsglas gevonden en daar gaat de firma Tejeiro een onderstel voor maken. Dat wordt de tafel voor de nieuwe plek.
Met groeten Ton
Ja natuurlijk. Altijd leuk om weer aan iets nieuws te beginnen. Volgens onze nieuwe beheerders hebben we meer plekjes nodig waar gasten kunnen zitten.
We hebben Los Zuecos indertijd ontworpen met een groot terras aan de westkant. Dat paste helemaal in ons wensenlijstje. Uitzicht over de bergen met de ondergaande zon en zicht richting Gibraltar - dat bij helder weer zichtbaar is. De rest van het perceel is mijn domein en staat vol met bomen en struiken. Maar na de aanschaf van het naast gelegen perceel zijn we, letterlijk en figuurlijk, helemaal om en richten we ons meer op de zeezijde. En omdat er meer ruimte is kan ik, zonder probleem, een stukje van de tuin afstaan voor een terras.
Maar gelukkig kwam Rick me uit mijn dip halen.
Wat is er? Je kijkt niet blij.
Ach en dat was eigenlijk al voldoende want ik doe niets liever dan een beetje zwoegen in de tuin.
'Als je me alleen wilt helpen met deze struik, want die lukt me niet in mijn eentje.'
Alle planten zijn verplant. Nu nog wat aarde wegscheppen en egaliseren dan kan in december het grind erop.
woensdag 21 november 2012
Hemelsblauw
En dan is het weer tijd voor goed nieuws. Rick heeft gisteren een nieuwe interimopdracht binnengehaald. 7 Maanden werk en dat in een tijd waar het niet vanzelfsprekend is dat je werk hebt.
En vanmorgen om 4 uur op, fluitend natuurlijk, om naar Los Zuecos af te reizen.
Vanuit het raampje had ik, vlak voor zonsopgang, zicht op deze bijzondere lucht. Een dicht wolkendek en boven de horizon een diepblauwe streep en daar bovenop weer ... ja wat eigenlijk?
Wolken leken het mij niet te kunnen zijn. Maar ik vond het prachtig en werd er helemaal stil van.
Tijdens de vlucht van Transavia werd er een leuke film gedraaid en wat doe je dan om een uur of negen in de ochtend? Gelukkig wezen.
Het andere diepblauw dat we tegenkwamen was dat van IKEA in Malaga. We wilden lampen aanschaffen om de bovenruimte van ons huis te verlichten. Dit is nodig omdat Nootzaak eind december in ons huis verblijft om een concert te geven in B&B La Perla de Frigiliana.
Met groeten Ton
En vanmorgen om 4 uur op, fluitend natuurlijk, om naar Los Zuecos af te reizen.
Vanuit het raampje had ik, vlak voor zonsopgang, zicht op deze bijzondere lucht. Een dicht wolkendek en boven de horizon een diepblauwe streep en daar bovenop weer ... ja wat eigenlijk?
Wolken leken het mij niet te kunnen zijn. Maar ik vond het prachtig en werd er helemaal stil van.
Tijdens de vlucht van Transavia werd er een leuke film gedraaid en wat doe je dan om een uur of negen in de ochtend? Gelukkig wezen.
Het andere diepblauw dat we tegenkwamen was dat van IKEA in Malaga. We wilden lampen aanschaffen om de bovenruimte van ons huis te verlichten. Dit is nodig omdat Nootzaak eind december in ons huis verblijft om een concert te geven in B&B La Perla de Frigiliana.
Met groeten Ton
dinsdag 20 november 2012
Maar als.....
Eigenlijk ben ik lui en houd niet zo van werken, tenzij ik iemand kan verrassen.
Mijn integriteitslijst bevatte nog drie dingen: het huis van buiten schilderen, een ruzie oplossen en de vloer lakken. Om het huis te schilderen is het te laat, dat moet wachten tot volgend jaar, van de ruzie ben ik nog bang dus werd het vandaag de vloer.
Handig omdat op de laatste dag voor de vakantie te doen? Ja, want Egbert kon ik vanmorgen al vroeg op zijn logeeradres brengen. En het is wel zo handig om dit te doen, zonder verharende hond in huis en was er genoeg tijd om deze klus te doen.
De vloer is behandel met waterdragende verf en lak, waar ik trouwens niet heel erg enthousiast over ben maar ja, het zit er nu eenmaal op. Na een uur of drie was ik klaar, want dat is dan weer een voordeel van dat waterspul, je kan snel werken. En ik houd van een beetje haasten.
Eigenlijk moet ie nog een laag hebben maar dat lukte me niet meer. Dus heb ik de oppasbaas gebeld of Egbert daar na de vakantie nog een dagje extra mag verblijven. Geen punt.
"Maar hebben jullie er eigenlijk wel eens over nagedacht wat er met Egbert..... Nou eh....stel dat er iets met jullie gebeurt? Wat gebeurt er dan met Ebgert?"
Da's een goeie. Eigenlijk nooit over nagedacht. Maar ik denk dat mijn familie niet op een hondje zit te wachten.
Dus bij deze: mocht er onverhoopt iets gebeuren met ons, dan is/mag/kan/moet Egbert naar Bea.
En Rick? Die is altijd blij als ik iets van mijn lijstje heb gedaan en verrast, dat was ie ook.
Met groeten Ton
Mijn integriteitslijst bevatte nog drie dingen: het huis van buiten schilderen, een ruzie oplossen en de vloer lakken. Om het huis te schilderen is het te laat, dat moet wachten tot volgend jaar, van de ruzie ben ik nog bang dus werd het vandaag de vloer.
Handig omdat op de laatste dag voor de vakantie te doen? Ja, want Egbert kon ik vanmorgen al vroeg op zijn logeeradres brengen. En het is wel zo handig om dit te doen, zonder verharende hond in huis en was er genoeg tijd om deze klus te doen.
De vloer is behandel met waterdragende verf en lak, waar ik trouwens niet heel erg enthousiast over ben maar ja, het zit er nu eenmaal op. Na een uur of drie was ik klaar, want dat is dan weer een voordeel van dat waterspul, je kan snel werken. En ik houd van een beetje haasten.
Eigenlijk moet ie nog een laag hebben maar dat lukte me niet meer. Dus heb ik de oppasbaas gebeld of Egbert daar na de vakantie nog een dagje extra mag verblijven. Geen punt.
"Maar hebben jullie er eigenlijk wel eens over nagedacht wat er met Egbert..... Nou eh....stel dat er iets met jullie gebeurt? Wat gebeurt er dan met Ebgert?"
Da's een goeie. Eigenlijk nooit over nagedacht. Maar ik denk dat mijn familie niet op een hondje zit te wachten.
Dus bij deze: mocht er onverhoopt iets gebeuren met ons, dan is/mag/kan/moet Egbert naar Bea.
En Rick? Die is altijd blij als ik iets van mijn lijstje heb gedaan en verrast, dat was ie ook.
Met groeten Ton
maandag 19 november 2012
Eng
Ze staan al een kwartiertje te treuzelen.
Hermien gaat het laddertje op en blijft staan. Lidwien klimt ook omhoog. Hermien springt van de ladder af. Lidwien volgt.
Ondanks de nieuwsgierige aard van de kippen is dit toch te eng. Wat is er toch aan de hand in dat hok? Waar zijn de voeder- en drinkbak gebleven?
Opnieuw gaat Hermien de ladder op. De nek wordt gerekt tot het uiterste. Ze kan het nachthok inkijken maar besluit toch niet naar binnen te gaan.
Weer vijf minuten verstrijken. De kippen staan naast elkaar onder aan de ladder. Het lijkt of ze zich beraden. Uiteindelijk is het buiten te donker geworden en gaan ze direct na elkaar het hok in.
Maar nu, ik kan ze niet meer onderscheiden, komt er weer een naar buiten. De ander blijft binnen en begint uit de voederbak te pikken.
Als de dagen in de winter korter worden krijgen kippen te weinig uren licht en loopt de leg terug of stopt soms geheel. Omdat dit te ondervangen kan je verlichting in het hok maken zodat het tekort wordt aangevuld.
Daarom heb ik vandaag verlichting aangebracht en de voeder- en drinkbak in het nachthok gezet.
Kijken of ze morgen weer een eitje produceren want dat is al een paar dagen geleden.
Met groeten Ton
PS, Met de meneer van van de spinning gaat het goed.
Hermien gaat het laddertje op en blijft staan. Lidwien klimt ook omhoog. Hermien springt van de ladder af. Lidwien volgt.
Ondanks de nieuwsgierige aard van de kippen is dit toch te eng. Wat is er toch aan de hand in dat hok? Waar zijn de voeder- en drinkbak gebleven?
Opnieuw gaat Hermien de ladder op. De nek wordt gerekt tot het uiterste. Ze kan het nachthok inkijken maar besluit toch niet naar binnen te gaan.
Weer vijf minuten verstrijken. De kippen staan naast elkaar onder aan de ladder. Het lijkt of ze zich beraden. Uiteindelijk is het buiten te donker geworden en gaan ze direct na elkaar het hok in.
Maar nu, ik kan ze niet meer onderscheiden, komt er weer een naar buiten. De ander blijft binnen en begint uit de voederbak te pikken.
 |
| Nu is het net een echte villa |
 |
| Het raampje is een beetje troebel |
Als de dagen in de winter korter worden krijgen kippen te weinig uren licht en loopt de leg terug of stopt soms geheel. Omdat dit te ondervangen kan je verlichting in het hok maken zodat het tekort wordt aangevuld.
Daarom heb ik vandaag verlichting aangebracht en de voeder- en drinkbak in het nachthok gezet.
 |
| Gezellig tegen elkaar aan |
Met groeten Ton
PS, Met de meneer van van de spinning gaat het goed.
zaterdag 17 november 2012
AED
Slecht nieuws lijkt wel in golven te komen.
In onze nabijheid is in de afgelopen weken bij 5 mensen kanker geconstateerd. Ook zijn er drie stellen waarvan het huwelijk zich in een crisis bevindt of al uit elkaar is geklapt.
Berichten die ons raken maar waar je weinig aan kunt doen. Ja, praten en ondersteunen waar dat kan.
Vanmorgen halverwege de spinnning viel een van de fietsers van de fiets. Direct kwam iedereen in actie. 112 Gebeld, gestart met hartmassage en beademing. Binnen een minuut of twee was AED aangesloten. Na een minuut of 10 was de man weer bij kennis en arriveerde de ambulance. De broeders sloten de man aan op allerlei apparatuur en na een minuut of 10 zag het er gelukkig weer goed uit. De man kon zitten en praten en herkende zijn dochter- ze komen altijd samen sporten.
Wat me, achteraf pas, opviel is dat het alleen vrouwen waren die het werk hebben gedaan. En ze kregen, na dat alles een beetje achter de rug was, een staande ovatie. Dat zorgde ervoor dat er door nagenoeg iedereen een traantje werd weggepinkt.
Het geeft beslist een prettig gevoel om te weten dat er adequaat werd gereageerd en daardoor een leven is gered. Want wat werd het vanmorgen weer even duidelijk dat elk moment het laatste kan zijn.
En nu gaan we lekker de verjaardag van de buurvrouw vieren en vanavond naar 'Ik Vertrek' kijken. Het schijnt dat we in dat programma te zien zijn.
Met groeten Ton
In onze nabijheid is in de afgelopen weken bij 5 mensen kanker geconstateerd. Ook zijn er drie stellen waarvan het huwelijk zich in een crisis bevindt of al uit elkaar is geklapt.
Berichten die ons raken maar waar je weinig aan kunt doen. Ja, praten en ondersteunen waar dat kan.
Vanmorgen halverwege de spinnning viel een van de fietsers van de fiets. Direct kwam iedereen in actie. 112 Gebeld, gestart met hartmassage en beademing. Binnen een minuut of twee was AED aangesloten. Na een minuut of 10 was de man weer bij kennis en arriveerde de ambulance. De broeders sloten de man aan op allerlei apparatuur en na een minuut of 10 zag het er gelukkig weer goed uit. De man kon zitten en praten en herkende zijn dochter- ze komen altijd samen sporten.
Wat me, achteraf pas, opviel is dat het alleen vrouwen waren die het werk hebben gedaan. En ze kregen, na dat alles een beetje achter de rug was, een staande ovatie. Dat zorgde ervoor dat er door nagenoeg iedereen een traantje werd weggepinkt.
Het geeft beslist een prettig gevoel om te weten dat er adequaat werd gereageerd en daardoor een leven is gered. Want wat werd het vanmorgen weer even duidelijk dat elk moment het laatste kan zijn.
En nu gaan we lekker de verjaardag van de buurvrouw vieren en vanavond naar 'Ik Vertrek' kijken. Het schijnt dat we in dat programma te zien zijn.
Met groeten Ton
Bezuinigen
Was jij ook om half vijf wakker?
Omdat ook wij ons laten meeslepen in de verontrustende berichten over de crisis zijn we een paar maanden geleden gaan kijken waar we op kunnen bezuinigen.
Het aantal reisjes naar Spanje? Neeeee.
Uit eten dan? Ach wat kost een Chineesje nou helemaal?
Het NRC d'r uit?
Mwha, geen tv en geen krant dat lijkt me niet handig.
Totdat ik in Utrecht liep en werd aangesproken door een student die me aan het NRC wilde hebben.
Maar die lees ik al, gaf ik als antwoord.
Toch heb ik misschien een mooi aanbod voor u.
Een jaar lang de papieren NRC next voor 163 euro en als bonus kunt hem ook nog digitaal ontvangen.
Kijk dat leek me wel wat. Én besparen en meteen ondervinden of een digitale versie prettig is.
Na anderhalve maand is het wel ongeveer duidelijk.
We worden elke dag om 4.30 wakker van de krant die in de bus valt.
De Next is door ons te licht bevonden.
Het digitaal lezen bevalt goed en zeer prettig om de krant te kunnen lezen in Spanje.
Tijd om het abonnement om te zetten naar de digitale versie van de 'gewone' krant.
Met groeten Ton
Omdat ook wij ons laten meeslepen in de verontrustende berichten over de crisis zijn we een paar maanden geleden gaan kijken waar we op kunnen bezuinigen.
Het aantal reisjes naar Spanje? Neeeee.
Uit eten dan? Ach wat kost een Chineesje nou helemaal?
Het NRC d'r uit?
Mwha, geen tv en geen krant dat lijkt me niet handig.
Totdat ik in Utrecht liep en werd aangesproken door een student die me aan het NRC wilde hebben.
Maar die lees ik al, gaf ik als antwoord.
Toch heb ik misschien een mooi aanbod voor u.
Een jaar lang de papieren NRC next voor 163 euro en als bonus kunt hem ook nog digitaal ontvangen.
Kijk dat leek me wel wat. Én besparen en meteen ondervinden of een digitale versie prettig is.
Na anderhalve maand is het wel ongeveer duidelijk.
We worden elke dag om 4.30 wakker van de krant die in de bus valt.
De Next is door ons te licht bevonden.
Het digitaal lezen bevalt goed en zeer prettig om de krant te kunnen lezen in Spanje.
Tijd om het abonnement om te zetten naar de digitale versie van de 'gewone' krant.
Met groeten Ton
donderdag 15 november 2012
Blaadjes
Als ik de binnenkant van de auto schoonmaak, wil jij dan naar de wasserette voor de buitenkant?
Het fascineert me altijd als ik zie hoe puzzelstukjes in elkaar vallen.
Ik ging gisteravond met de auto naar Hoofddorp voor de laatste avond van mijn Landmark seminar. Rick had een lezing in Zeist, goed bereikbaar met de trein. Beiden zouden we zo rond 23.30 weer thuis zijn.
Een van de cursisten vroeg me of ik haar thuis wilde brengen in Krommenie. Geen probleem. Net op het moment dat ik bij haar voordeur stil stond belde Rick. "Zou je mij om kwart voor twaalf willen ophalen van station Uitgeest. Er heeft iemand zelfmoord gepleegd en de treinen gaan niet verder."
Mag het ook Krommenie zijn antwoordde ik, ik sta daar namelijk.
Nadat ik afscheid had genomen van mijn mede cursiste reed ik naar het station. Ik moest daar sowieso een half uur wachten. Maar dat werd uiteindelijk bijna een uur.
Nu is wachten niet mijn sterkste kant maar geïnspireerd door het seminar liet ik me niet meeslepen in het drama wat ik daar altijd van maak. Het was koud en zo gauw ik de motor had afgezet werd het binnen nogal onbehaaglijk. Wel prettig dat ik de auto had schoongemaakt en de deken van Egbert had gewassen zodat ik die lekker om mijn benen kon slaan. Vervolgens had ik alle tijd om even te denken.
Als ik geconfronteerd word met leed, in dit geval een zelfmoord, tel ik mijn zegeningen. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens. Ik heb een liefdevolle partner, een schone auto, een hond en een Ipad. Die laatste hielp mij door het extra half uur wachten heen want op de de app Goodreader staan alle muziekstukken van Nootzaak, dus kon ik die oefenen.
En vandaag was ik nog steeds in de dankbaar stand. Ondanks het grijze koude weer heb ik heerlijk met de honden door het bos gewandeld en later, in alle rust, met een beker chocolademelk binnen handbereik, in mijn verjaardagsboek gelezen.
Maar waar ik het meest dankbaar voor ben is het feit dat ik, zonder probleem, de blaadjes kan zien vallen.
Met groeten Ton
Het fascineert me altijd als ik zie hoe puzzelstukjes in elkaar vallen.
Ik ging gisteravond met de auto naar Hoofddorp voor de laatste avond van mijn Landmark seminar. Rick had een lezing in Zeist, goed bereikbaar met de trein. Beiden zouden we zo rond 23.30 weer thuis zijn.
Een van de cursisten vroeg me of ik haar thuis wilde brengen in Krommenie. Geen probleem. Net op het moment dat ik bij haar voordeur stil stond belde Rick. "Zou je mij om kwart voor twaalf willen ophalen van station Uitgeest. Er heeft iemand zelfmoord gepleegd en de treinen gaan niet verder."
Mag het ook Krommenie zijn antwoordde ik, ik sta daar namelijk.
Nadat ik afscheid had genomen van mijn mede cursiste reed ik naar het station. Ik moest daar sowieso een half uur wachten. Maar dat werd uiteindelijk bijna een uur.
Nu is wachten niet mijn sterkste kant maar geïnspireerd door het seminar liet ik me niet meeslepen in het drama wat ik daar altijd van maak. Het was koud en zo gauw ik de motor had afgezet werd het binnen nogal onbehaaglijk. Wel prettig dat ik de auto had schoongemaakt en de deken van Egbert had gewassen zodat ik die lekker om mijn benen kon slaan. Vervolgens had ik alle tijd om even te denken.
Als ik geconfronteerd word met leed, in dit geval een zelfmoord, tel ik mijn zegeningen. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens. Ik heb een liefdevolle partner, een schone auto, een hond en een Ipad. Die laatste hielp mij door het extra half uur wachten heen want op de de app Goodreader staan alle muziekstukken van Nootzaak, dus kon ik die oefenen.
En vandaag was ik nog steeds in de dankbaar stand. Ondanks het grijze koude weer heb ik heerlijk met de honden door het bos gewandeld en later, in alle rust, met een beker chocolademelk binnen handbereik, in mijn verjaardagsboek gelezen.
Maar waar ik het meest dankbaar voor ben is het feit dat ik, zonder probleem, de blaadjes kan zien vallen.
Met groeten Ton
woensdag 14 november 2012
Ach, waarom niet.
Ook ik heb mijn ideeën over de "Sinterklaas versus Kerstman strijd".
Maar toen begin september de eerste pepernoten in de supermarkt verschenen dacht ik 'ik ga me er niet druk om maken'. Heb ze ze zelfs eind september al gekocht om mee te nemen naar Spanje voor onze vrienden Remco en André van La Perla de Frigiliana. En inmiddels hebben Rick en ik al een paar zakken zelf opgepeuzeld want ze zijn tenslotte lekker.
Bij Nootzaak zijn het de kerstgedachten die de hoofdrol spelen. Zullen we de volgende keer met de kerstattributen oefenen? werd er vorige week geopperd. Dus ging ik gister de zolder op om de spulletjes tevoorschijn te halen. Hoeden, petten, een kribje, wat speelgoedbeesten - het gaat tenslotte om een kindje - verlichting en de kerstboom.
We hebben er goed mee geoefend maar dat ging wel een beetje ten koste van de zang. Het is toch een beetje onwennig, de Sint is nog maar net ingescheept en komt pas aanstaande zaterdag in Nederland aan.
Tijdens het opruimen begon ik onraad te ruiken.
Wat ga je met die boom doen? vroeg ik aan Rick
Ach, met de Kerst zijn we nagenoeg niet thuis en daags daarna gaan we naar Spanje. Waarom zouden we die boom alvast niet laten staan?
Ik moest wel een keertje slikken.
Met groeten Ton
Maar toen begin september de eerste pepernoten in de supermarkt verschenen dacht ik 'ik ga me er niet druk om maken'. Heb ze ze zelfs eind september al gekocht om mee te nemen naar Spanje voor onze vrienden Remco en André van La Perla de Frigiliana. En inmiddels hebben Rick en ik al een paar zakken zelf opgepeuzeld want ze zijn tenslotte lekker.
Bij Nootzaak zijn het de kerstgedachten die de hoofdrol spelen. Zullen we de volgende keer met de kerstattributen oefenen? werd er vorige week geopperd. Dus ging ik gister de zolder op om de spulletjes tevoorschijn te halen. Hoeden, petten, een kribje, wat speelgoedbeesten - het gaat tenslotte om een kindje - verlichting en de kerstboom.
We hebben er goed mee geoefend maar dat ging wel een beetje ten koste van de zang. Het is toch een beetje onwennig, de Sint is nog maar net ingescheept en komt pas aanstaande zaterdag in Nederland aan.
Tijdens het opruimen begon ik onraad te ruiken.
Wat ga je met die boom doen? vroeg ik aan Rick
Ach, met de Kerst zijn we nagenoeg niet thuis en daags daarna gaan we naar Spanje. Waarom zouden we die boom alvast niet laten staan?
Ik moest wel een keertje slikken.
Met groeten Ton
dinsdag 13 november 2012
Gastronomie 2012
Voor gratis toegangskaarten klik op deze link, stond er te lezen op de blog Terras Personas.
Nu volg ik die blog al een jaar of drie en heb van schrijver Ruud al heel wat opgestoken waar het olijfbomen onderhoud betreft. Ruud maakt wijn en olijfolie van de druiven en olijven uit eigen gaard.
Veel werk en ik bewonder zijn enthousiasme en doorzettingsvermogen. Dus toen ik de link zag staan om gratis toegang te krijgen voor gastronomie 2012, waar hij een stand heeft, was ik meteen te porren.
Toen ik eenmaal in de jaarbeurs was begon mijn kokshart sneller te slaan. Overal stands met de meest exquise wijnen, oliën, hammen, worsten, zoetigheden etcetera.
Nu ben ik, volgens de Chinese dierenriem, geboren in het jaar van de hond. Niet dat ik daar in geloof maar één ding herken ik wel en dat is dat ik mijn voedsel als een hond naar binnen werk. Ik schrok, kauw nauwelijks en proeven? Eten doe ik eigenlijk meer werktuigelijk, het is nodig en mijn motto is: the vetter the better.
Vanmorgen ging het over proeven, dus dat vroeg om een aanpassing in denken.
Ik begon bij Ruud (www.terrapersonas.com) met een witte wijn, niet mijn favoriete kleur maar als ik er even de tijd voor neem en de smaak op me laat inwerken proef ik van alles en vind ik hem lekker.
De kennis die ik heb opgedaan in de 10 jaar dat ik in een fabriek voor smaakmiddelen heb gewerkt komt dan weer boven. Ik ben daar uitgebreid getraind om afzonderlijke smaken te herkennen. Daarna drie heerlijke rode wijnen en....voor mij geheel nieuw: olijfolie proeven. Wat een verschil met de supermarkt olie. Ik herkende een bittertje en een beetje peper maar ook de smaak van chlorofyl. Zeg maar de geur van vers gemaaid gras. Dat laatste klinkt de meesten waarschijnlijk
niet als een heel lekker maar het is een natuurlijk onderdeel van natuurlijke levensmiddelen en wordt vaak exta toegevoegd om de smaak te versterken.
Het was heel leuk om Ruud eens in levende lijve te zien en te spreken en ik wens hem dan ook veel succes met zijn bedrijf toe.
En omdat ik toch op de beurs was heb ik uitgebreid sherry geproefd, in mijn beste Spaans natuurlijk. En wat bleek "We leveren ook aan Casa Luque in Nerja". Een reden om eens naar dat restaurant te gaan.
Ook nog bij Sabor Puro langs geweest voor turron en olijfolie. Ook daar een leuk gesprek met de Nederlandse eigenaresse die in de Alpujarras woont. (info saborpuro.nl)
Kortom, een leuke, leerzame en snoeperige dag gehad.
De Chinese dierenriem heeft geen schildpad maar ik zou toch eens kunnen kijken, zeker wat eten en proeven betreft, om wat meer op dat dier te lijken.
Met groeten Ton
Nu volg ik die blog al een jaar of drie en heb van schrijver Ruud al heel wat opgestoken waar het olijfbomen onderhoud betreft. Ruud maakt wijn en olijfolie van de druiven en olijven uit eigen gaard.
Veel werk en ik bewonder zijn enthousiasme en doorzettingsvermogen. Dus toen ik de link zag staan om gratis toegang te krijgen voor gastronomie 2012, waar hij een stand heeft, was ik meteen te porren.
Toen ik eenmaal in de jaarbeurs was begon mijn kokshart sneller te slaan. Overal stands met de meest exquise wijnen, oliën, hammen, worsten, zoetigheden etcetera.
Nu ben ik, volgens de Chinese dierenriem, geboren in het jaar van de hond. Niet dat ik daar in geloof maar één ding herken ik wel en dat is dat ik mijn voedsel als een hond naar binnen werk. Ik schrok, kauw nauwelijks en proeven? Eten doe ik eigenlijk meer werktuigelijk, het is nodig en mijn motto is: the vetter the better.
Vanmorgen ging het over proeven, dus dat vroeg om een aanpassing in denken.
Ik begon bij Ruud (www.terrapersonas.com) met een witte wijn, niet mijn favoriete kleur maar als ik er even de tijd voor neem en de smaak op me laat inwerken proef ik van alles en vind ik hem lekker.
De kennis die ik heb opgedaan in de 10 jaar dat ik in een fabriek voor smaakmiddelen heb gewerkt komt dan weer boven. Ik ben daar uitgebreid getraind om afzonderlijke smaken te herkennen. Daarna drie heerlijke rode wijnen en....voor mij geheel nieuw: olijfolie proeven. Wat een verschil met de supermarkt olie. Ik herkende een bittertje en een beetje peper maar ook de smaak van chlorofyl. Zeg maar de geur van vers gemaaid gras. Dat laatste klinkt de meesten waarschijnlijk
niet als een heel lekker maar het is een natuurlijk onderdeel van natuurlijke levensmiddelen en wordt vaak exta toegevoegd om de smaak te versterken.
Het was heel leuk om Ruud eens in levende lijve te zien en te spreken en ik wens hem dan ook veel succes met zijn bedrijf toe.
En omdat ik toch op de beurs was heb ik uitgebreid sherry geproefd, in mijn beste Spaans natuurlijk. En wat bleek "We leveren ook aan Casa Luque in Nerja". Een reden om eens naar dat restaurant te gaan.
Ook nog bij Sabor Puro langs geweest voor turron en olijfolie. Ook daar een leuk gesprek met de Nederlandse eigenaresse die in de Alpujarras woont. (info saborpuro.nl)
Kortom, een leuke, leerzame en snoeperige dag gehad.
De Chinese dierenriem heeft geen schildpad maar ik zou toch eens kunnen kijken, zeker wat eten en proeven betreft, om wat meer op dat dier te lijken.
Met groeten Ton
maandag 12 november 2012
Klungelig
Een paar jaar geleden is het stationscentrum volledig op de schop genomen. Er zijn appartementencomplexen met winkels gebouwd en de straten zijn heringericht en aangepast. Over dat laatste wordt al jaren gemopperd.
Vandaag ging ik nog even een snelle boodschap halen in de supermarkt. Ik fiets terug over het fietspad, dat een beetje knullig is ingepast tussen een paar winkels en wil de doorgaande weg oversteken. Ik zie dat spoorbomen net bezig zijn om te openen dus ik ga nog even sneller fietsen om te kunnen oversteken voordat de auto' gaan rijden.
Op het moment dat ik de laatste winkel passeer komt er een man met een hond van rechts. Totaal niet gezien en het eerste wat ik merkte was dat ik werd vastgegrepen.We gaven beiden een schreeuw en stonden abrupt stil. Gelukkig had hij de tegenwoordigheid van geest mij vast te grijpen anders had ik op mijn snufferd gelegen.
En wat doe je dan na zo iets? Je mompelt beiden wat en gaat er als een haas vandoor.
Na twee minuten was ik thuis maar na vijf minuten ging het hart pas rustiger slaan. Nu weet ik dat de man in de buurt woont want ik zie hem wel eens met de hond wandelen. Dus ging ik bij het raam zitten in de verwachting dat hij langs zou lopen wat gebeurde. Ik liep naar buiten om mijn excuses aan te bieden en te vragen of hij zich niet had bezeerd. (aanvaard en nee) Waar na hij zijn excuses aanbood voor het feit dat hij tegen me had gevloekt.(had ik in de paniek niet gehoord) Daarna ontstond een gesprek over het ietwat klungelig ingepaste fietspad en mijn belofte daar toch wat rustiger over te gaan steken.
Met groeten Ton
Vandaag ging ik nog even een snelle boodschap halen in de supermarkt. Ik fiets terug over het fietspad, dat een beetje knullig is ingepast tussen een paar winkels en wil de doorgaande weg oversteken. Ik zie dat spoorbomen net bezig zijn om te openen dus ik ga nog even sneller fietsen om te kunnen oversteken voordat de auto' gaan rijden.
Op het moment dat ik de laatste winkel passeer komt er een man met een hond van rechts. Totaal niet gezien en het eerste wat ik merkte was dat ik werd vastgegrepen.We gaven beiden een schreeuw en stonden abrupt stil. Gelukkig had hij de tegenwoordigheid van geest mij vast te grijpen anders had ik op mijn snufferd gelegen.
En wat doe je dan na zo iets? Je mompelt beiden wat en gaat er als een haas vandoor.
Na twee minuten was ik thuis maar na vijf minuten ging het hart pas rustiger slaan. Nu weet ik dat de man in de buurt woont want ik zie hem wel eens met de hond wandelen. Dus ging ik bij het raam zitten in de verwachting dat hij langs zou lopen wat gebeurde. Ik liep naar buiten om mijn excuses aan te bieden en te vragen of hij zich niet had bezeerd. (aanvaard en nee) Waar na hij zijn excuses aanbood voor het feit dat hij tegen me had gevloekt.(had ik in de paniek niet gehoord) Daarna ontstond een gesprek over het ietwat klungelig ingepaste fietspad en mijn belofte daar toch wat rustiger over te gaan steken.
Met groeten Ton
zaterdag 10 november 2012
Structuur
In 1989/1990 heb ik jaar lang over de wereld gereisd. Tijdens dat jaar heb ik een paar keer vakantie gehouden. Veel mensen lachten me uit: maar je hebt toch hele jaar vakantie?
Klopt. Maar omdat er geen structuur is tijdens zo'n reis was ik de enige die me ergens toe moest/kon zetten iets te ondernemen. Vaak genoeg ben ik mensen tegengekomen die op pleisterplaatsen bleven hangen, soms wel maanden, in Thailand of Bali. Het vraagt tenslotte doorzettingsvermogen om jezelf te dwingen dingen te doen, hoe leuk ze ook zijn.
Alle dingen die ik op het moment doe, doe ik uit vrije wil en vind ik leuk. Maar net als met de wereldreis moet ik me er wel toe zetten ze te doen. En eigenlijk ben ik daar een beetje zat van. Ik heb een stok achter de deur nodig van een vaste baan zodat ik zelf geen verantwoording hoef te nemen. Ik moet dan 'gewoon' naar mijn werk.
Toch is dat niet wat ik wil. Vrijwilligers werk vind ik zeer inspirerend om te doen en de vrijheid is ook aantrekkelijk. Tijdens de cursus van de VPTZ die ik vorige week volgde waren veel cursisten werkzaam in een Hospice. Uit hun verhalen haalde ik dat, dat meer structuur geeft. Er worden roosters gemaakt waar je de jouw geschikte tijden invult. Je hebt binnen je werktijd meerdere taken te doen en bent altijd met minstens één collega samen.
Vanmiddag gebeld met het Hospice in Alkmaar en heb maandag een afspraak.
Met groeten Ton
donderdag 8 november 2012
Bunkers
Donderdag, Okkiedag.
Vanmiddag lekker naar het strand gegaan. Het bleef droog met af en toe een zonnetje en het waaide stevig en daar maakten zweefvliegers dankbaar gebruik van.
Als kind was het ten strengste verboden om de zeeduinen te betreden. Aan de voet van de duinen stond dan ook een hek met prikkeldraad. Ook mijn ouders verboden het ons het duin in te gaan omdat die duinen ons moesten beschermen tegen de zee.
De laatste jaren is bij Rijskwaterstaat een nieuw inzicht ontstaan. De duinen mogen weer stuiven. Om er dynamiek te laten ontstaan zodat zeldzame planten weer een kans krijgen.
Een jaar of 15 geleden is er zelfs een doorgang gegraven in de duinen bij Bergen zodat bij storm zeewater het duin kan binnen stromen. De Kerf, het is een mooi gebied geworden.
Het hek aan de duinvoet wordt al een paar jaar niet meer geplaatst. (in de winter werd het altijd weer weggehaald) Ook worden er geen helmplanten meer geplant die het zand vasthouden. Dus waar ik als kind een gesloten duin zag vanaf het strand zijn er nu behoorlijk wat gaten gevallen.
Een bijkomstigheid is dat op sommige plaatsen de resten van bunkers uit de tweede Wereldoorlog tevoorschijn komen. Niet dat dat nu zo mooi is maar ik was ze eigenlijk totaal vergeten. De bunkers die echt op het strand stonden zijn in de jaren 70 opgeblazen met dynamiet en afgevoerd. Van de bunkers die in het duin stonden zijn de alleen bovengrondse delen gesloopt. De ondergrondse delen zijn nu dus weer zichtbaar.
Als kind kwamen we heel vaak op strand en wandelden dan vaak richting Egmond aan Zee. We kregen van mijn moeder dan wel eens te horen "Niet verder dan de tweede bunker hoor want we gaan over een uur naar huis". En het was altijd een beetje eng om de bunkers te beklimmen of binnen te gaan. Ik deed dat eigenlijk alleen als mijn vader of een van mijn oudere broers meegingen.
Met groeten Ton
Vanmiddag lekker naar het strand gegaan. Het bleef droog met af en toe een zonnetje en het waaide stevig en daar maakten zweefvliegers dankbaar gebruik van.
Als kind was het ten strengste verboden om de zeeduinen te betreden. Aan de voet van de duinen stond dan ook een hek met prikkeldraad. Ook mijn ouders verboden het ons het duin in te gaan omdat die duinen ons moesten beschermen tegen de zee.
De laatste jaren is bij Rijskwaterstaat een nieuw inzicht ontstaan. De duinen mogen weer stuiven. Om er dynamiek te laten ontstaan zodat zeldzame planten weer een kans krijgen.
Een jaar of 15 geleden is er zelfs een doorgang gegraven in de duinen bij Bergen zodat bij storm zeewater het duin kan binnen stromen. De Kerf, het is een mooi gebied geworden.
Het hek aan de duinvoet wordt al een paar jaar niet meer geplaatst. (in de winter werd het altijd weer weggehaald) Ook worden er geen helmplanten meer geplant die het zand vasthouden. Dus waar ik als kind een gesloten duin zag vanaf het strand zijn er nu behoorlijk wat gaten gevallen.
Een bijkomstigheid is dat op sommige plaatsen de resten van bunkers uit de tweede Wereldoorlog tevoorschijn komen. Niet dat dat nu zo mooi is maar ik was ze eigenlijk totaal vergeten. De bunkers die echt op het strand stonden zijn in de jaren 70 opgeblazen met dynamiet en afgevoerd. Van de bunkers die in het duin stonden zijn de alleen bovengrondse delen gesloopt. De ondergrondse delen zijn nu dus weer zichtbaar.Als kind kwamen we heel vaak op strand en wandelden dan vaak richting Egmond aan Zee. We kregen van mijn moeder dan wel eens te horen "Niet verder dan de tweede bunker hoor want we gaan over een uur naar huis". En het was altijd een beetje eng om de bunkers te beklimmen of binnen te gaan. Ik deed dat eigenlijk alleen als mijn vader of een van mijn oudere broers meegingen.
Met groeten Ton
woensdag 7 november 2012
Tweede kans
Wilt u misschien zo'n plantje? Vroeg de caissière bij de VOMAR aan de vrouw die voor mij stond. Nee, was haar antwoord.
Ik kreeg na het afrekenen dezelfde vraag maar antwoordde, ja, Mag ik die ook van die mevrouw?
Natuurlijk, maar u kunt ook naar de service balie dan krijgt u een hele bak. We zijn blij als mensen ze willen meenemen.
Dus ging ik met een bak viooltjes naar huis die er, op zijn zachts gezegd, nogal armetierig uitzagen.
Maar uit ervaring weet ik dat, met een beetje aandacht die plantjes het geweldig gaan doen.
Vanmorgen werd ik om 5 uur wakker en mijn eerste gedachte was: zou ie gewonnen hebben?
Toch kon zelfs deze vraag mij niet zo vroeg uit bed krijgen. Pas na zevenen las ik op FB, bij gebrek aan een TV, dat Barack Obama is herkozen.
Met groeten Ton
Ik kreeg na het afrekenen dezelfde vraag maar antwoordde, ja, Mag ik die ook van die mevrouw?
Natuurlijk, maar u kunt ook naar de service balie dan krijgt u een hele bak. We zijn blij als mensen ze willen meenemen.
Dus ging ik met een bak viooltjes naar huis die er, op zijn zachts gezegd, nogal armetierig uitzagen.
Maar uit ervaring weet ik dat, met een beetje aandacht die plantjes het geweldig gaan doen.
Toch kon zelfs deze vraag mij niet zo vroeg uit bed krijgen. Pas na zevenen las ik op FB, bij gebrek aan een TV, dat Barack Obama is herkozen.
Met groeten Ton
maandag 5 november 2012
Borriquito
Mannen kunnen geen twee dingen tegelijk doen.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen op deze regel. Ik kan namelijk tegelijk snert maken en lezen en er kwam al lezend een leuke anekdote boven.
Ik lees het boek:'Pelgrim zonder God van Herman Vuisje.
Regelmatig vertel ik in dit blog over de verhalen die door pelgrims worden verteld. Het is heerlijk om die te horen en ook boeken zijn, over het algemeen, interessant. Zeker als je een bevestiging hoort van je eigen ervaringen.
" Ontmoeting met de ander.....als deze pastoor in een echt gesprek geïnteresseerd was geweest, had hij ongetwijfeld de Emmaüsgangers aangehaald" dit verteld Vuijsje over een pastoor in Frankrijk.
Onze ervaring was met een pater in Spanje.
Na een flinke dagmars kwamen wij 10 jaar geleden in Rabe de las Calzadas. Een heel gastvrij echtpaar bood dagelijks aan pelgrims gratis slaapplaats en maaltijd aan.
" U hebt een gelukje want de pastoor eet mee vanavond"
De pastoor bleek een Ierse man van rond de 35 jaar te zijn en beschikte niet alleen over veel te veel vet maar ook over een gigantisch ego.
In het uur dat de maaltijd duurde heeft hij 2 minuten zijn mond gehouden en dat was tijdens het stille gebed.
Hij was een zeer succesvol operazanger geweest maar had dat opgegeven voor een leven in dienst van de mensheid. Dat hij alles had opgegeven om in dit kleine dorp de boeren bevolking te leiden. Hij gaf daar voorbeelden van maar in alles gaf hij blijk van zijn eigen grootsheid. Hij leek totaal niet geïnteresseerd in zijn kudde of de 5 pelgrims aan tafel. Oreerde er vrolijk op los dat hij 6 talen vloeiend sprak en demonstreerde dit ook steeds.
Toevallig kende Rick een Spaans lied en hief dit ook meteen aan.
Borriquito come tu ru ru
Que no sabes ni la u ru ru
Borriquito come tu ru ru
Yo se mas que tu
Vertaling:
Ezeltje zoals jij
Die niet eens de u kent
Ezeltje zoals jij
Ik weet meer dan jij
Het refreintje was genoeg om de pater zeer uit zijn humeur te doen geraken en het nagerecht werd versneld ingezet en onder een groots zwijgen genuttigd.
We hebben dit refrein nog verschillende keren gezongen als het wandelen tegenzat en meestal eindigden we met de slappe lach.
Met groeten Ton
Er zijn natuurlijk uitzonderingen op deze regel. Ik kan namelijk tegelijk snert maken en lezen en er kwam al lezend een leuke anekdote boven.
Ik lees het boek:'Pelgrim zonder God van Herman Vuisje.
Regelmatig vertel ik in dit blog over de verhalen die door pelgrims worden verteld. Het is heerlijk om die te horen en ook boeken zijn, over het algemeen, interessant. Zeker als je een bevestiging hoort van je eigen ervaringen.
" Ontmoeting met de ander.....als deze pastoor in een echt gesprek geïnteresseerd was geweest, had hij ongetwijfeld de Emmaüsgangers aangehaald" dit verteld Vuijsje over een pastoor in Frankrijk.
Onze ervaring was met een pater in Spanje.
Na een flinke dagmars kwamen wij 10 jaar geleden in Rabe de las Calzadas. Een heel gastvrij echtpaar bood dagelijks aan pelgrims gratis slaapplaats en maaltijd aan.
" U hebt een gelukje want de pastoor eet mee vanavond"
De pastoor bleek een Ierse man van rond de 35 jaar te zijn en beschikte niet alleen over veel te veel vet maar ook over een gigantisch ego.
In het uur dat de maaltijd duurde heeft hij 2 minuten zijn mond gehouden en dat was tijdens het stille gebed.
Hij was een zeer succesvol operazanger geweest maar had dat opgegeven voor een leven in dienst van de mensheid. Dat hij alles had opgegeven om in dit kleine dorp de boeren bevolking te leiden. Hij gaf daar voorbeelden van maar in alles gaf hij blijk van zijn eigen grootsheid. Hij leek totaal niet geïnteresseerd in zijn kudde of de 5 pelgrims aan tafel. Oreerde er vrolijk op los dat hij 6 talen vloeiend sprak en demonstreerde dit ook steeds.
Toevallig kende Rick een Spaans lied en hief dit ook meteen aan.
Borriquito come tu ru ru
Que no sabes ni la u ru ru
Borriquito come tu ru ru
Yo se mas que tu
Vertaling:
Ezeltje zoals jij
Die niet eens de u kent
Ezeltje zoals jij
Ik weet meer dan jij
Het refreintje was genoeg om de pater zeer uit zijn humeur te doen geraken en het nagerecht werd versneld ingezet en onder een groots zwijgen genuttigd.
We hebben dit refrein nog verschillende keren gezongen als het wandelen tegenzat en meestal eindigden we met de slappe lach.
Met groeten Ton
zondag 4 november 2012
Ga je al?
Je doet meer voor de VPTZ dan voor je moeder, kreeg ik een paar weken geleden naar mijn hoofd geslingerd.
Het is steeds anders dan je denkt. Kom ik vandaag met een kan thee bij mijn moeder, zitten alle dames achter een beker thee.
Ja, we zijn een beetje laat vandaag, antwoordde de gastvrouw op mijn vraag.
Ik schonk een beker voor mezelf in en ging naast mijn moeder zitten maar omdat ze steeds zat te slapen sprak ik wat met de andere bewoners.
Na een uur pakte ik mijn spulletjes in, waarop mijn moeder zei, ga je al, je bent er net. Ze kreeg direct bijval van mevrouw Vraagbaak; je bent er pas tien minuten.
Een van de meest voorkomende gedachten van de mens is, dat hij te kort schiet.
Deze gedachte kwam al boven tijdens het gesprek met de andere bewoners. "Ik kom toch voor mijn moeder, ik moet toch eigenlijk meer met haar praten, waarom houd ik het maar een uurtje vol?"
Deze gedachte van tekortkoming werd vervolgens ook nog versterkt door de uitspraak, ga je al? (zie je wel, niet genoeg dus)
Wonderlijk om te ervaren dat we onszelf zo op de kop geven. Daar hebben we een ander dus blijkbaar helemaal niet voor nodig maar ze kunnen er wel een schepje bovenop doen.
Nu kunnen we een ander niet veranderen dus die uitspraken blijven gewoon komen.
Ik kan alleen iets aan mijn eigen gedachten doen.
Nu ik dit zo schrijf bedenk ik: wat ontbreekt er, dat als het er wel zou zijn, een verschil zou maken?De woorden die bij me opkomen zijn humor en compassie.
Zowel met mezelf als met de ander.
Met groeten Ton
Het is steeds anders dan je denkt. Kom ik vandaag met een kan thee bij mijn moeder, zitten alle dames achter een beker thee.
Ja, we zijn een beetje laat vandaag, antwoordde de gastvrouw op mijn vraag.
Ik schonk een beker voor mezelf in en ging naast mijn moeder zitten maar omdat ze steeds zat te slapen sprak ik wat met de andere bewoners.
Na een uur pakte ik mijn spulletjes in, waarop mijn moeder zei, ga je al, je bent er net. Ze kreeg direct bijval van mevrouw Vraagbaak; je bent er pas tien minuten.
Een van de meest voorkomende gedachten van de mens is, dat hij te kort schiet.
Deze gedachte kwam al boven tijdens het gesprek met de andere bewoners. "Ik kom toch voor mijn moeder, ik moet toch eigenlijk meer met haar praten, waarom houd ik het maar een uurtje vol?"
Deze gedachte van tekortkoming werd vervolgens ook nog versterkt door de uitspraak, ga je al? (zie je wel, niet genoeg dus)
Wonderlijk om te ervaren dat we onszelf zo op de kop geven. Daar hebben we een ander dus blijkbaar helemaal niet voor nodig maar ze kunnen er wel een schepje bovenop doen.
Nu kunnen we een ander niet veranderen dus die uitspraken blijven gewoon komen.
Ik kan alleen iets aan mijn eigen gedachten doen.
Nu ik dit zo schrijf bedenk ik: wat ontbreekt er, dat als het er wel zou zijn, een verschil zou maken?De woorden die bij me opkomen zijn humor en compassie.
Zowel met mezelf als met de ander.
Met groeten Ton
zaterdag 3 november 2012
En de tijd schrijdt voort
Toen we een paar jaar geleden probeerden om mijn moeder naar een dagopvang te laten gaan was ze zeer stellig. "Maar ik ga niet naar de Eikenborg (verpleeghuis) want daar zit Gre (zus) want die is gek.(Ze maakt een draaiende beweging met haar hand voor haar hoofd. Tante lijdt ook aan dementie.)
Maar uiteindelijk ging ze toch een keer naar de Eikenborg. Ze werd 's morgens opgehaald door een bus en zeer tot de verbazing van mijn zus, die haar begeleidde, zat tante daar al in. Vreemd want tante woont in de plaats waar zich de dagverzorging bevindt.
Mijn moeder ziet mijn tante zitten, neemt plaats naast haar en samen gaan ze geanimeerd klagend over de dagverzorging die richting uit.
Inmiddels zit mijn moeder in een verpleeghuis en is tante vandaag begraven.
Met groeten Ton
Maar uiteindelijk ging ze toch een keer naar de Eikenborg. Ze werd 's morgens opgehaald door een bus en zeer tot de verbazing van mijn zus, die haar begeleidde, zat tante daar al in. Vreemd want tante woont in de plaats waar zich de dagverzorging bevindt.
Mijn moeder ziet mijn tante zitten, neemt plaats naast haar en samen gaan ze geanimeerd klagend over de dagverzorging die richting uit.
Inmiddels zit mijn moeder in een verpleeghuis en is tante vandaag begraven.
Met groeten Ton
donderdag 1 november 2012
Steun
Opnieuw twee dagen, met 17 vrijwilligers, een cursus gedaan voor de Palliatievezorg met als thema' zingeving'.
Dat ik in deze cursus kon zijn had ik te danken aan de coördinatrice van de VPTZ in Heiloo. Over haar heb ik 1oktober een blog geschreven omdat ze een zeer betrokken vrouw is die er van alles aan doet om de vrijwilligers te ondersteunen.
Dus toen ik gisteravond laat een bericht kreeg dat ze ernstig ziek is was ik dan ook geschokt. En wat bijzonder om dit bericht te krijgen op het moment dat ik op een plek zit die zij voor me heeft geregeld.
Een betere plaats en gezelschap om de eerste klap op te vangen is er niet.
Met groeten Ton