Couch potatoes

Deze durf je zeker niet op je blog te zetten he? zei Rick nadat ik was wakker geworden.

Zoek de verschillen.

Met groeten Ton

Niet tot 10 maar tot 90 tellen.

"Ons emotionele brein bevat programma's die automatisch "aan" gaan - schrik, angst en woede bijvoorbeeld. Maar zo'n automatisme duurt minder dan 90 seconden. Daarna zijn alle chemische componenten van de reactie- zoals adrenaline- uit het bloed verdwenen. Als ik dus na een woede aanval of schrikreactie boos of angstig blijf is dat een keuze. Je kunt op elk moment kiezen wie je wilt zijn. Je kunt jezelf elk moment opnieuw uitvinden." Uit Spoedcursus Verlichting.

Dit soort boeken doet altijd wel iets met me dus ben ik opnieuw met de kussentjes begonnen.

Met groeten Ton

Spoedcursus verlichting. Tijn Touber

"Als het dan toch allemaal bedacht is, kan ik het net zo goed bedenken zoals ik het zelf wil hebben."

De titel van dit boek trok me direct en ik griste het, zonder de flap te lezen, uit het schap. Ik had nog nooit van de schrijver gehoord en het verbaasde me dan dat ik hem ook tegenkwam in het maandblad Happinez.
Hij stopte twintig jaar geleden met seks, drank, drugs, carrière, sigaretten afleiding en hippe schoenen. Zijn doel: verlicht worden. 14 jaar, vele boeken en cursussen later maakte hij de balans op en dacht: als ik nu nog niet verlicht ben, dan word ik het nooit meer. Hij keerde terug op aarde, ging weer vrijen, dansen, zingen, feesten en..... verlicht zijn.

Vandaag was ik weer bij de oude dame die een hersenbloeding heeft gehad. Ze had een slechte ochtend en lag slaperig in bed. Toen ik haar begroette kreeg ik dan ook geen reactie. Na een half uur werd ze wakker, begon mopperig te  kreunen en gooide haar been over de rand van het bed als teken dat ze er uit wilde. 
Ik kan haar niet alleen uit bed halen en dat maakte dat ik me hulpeloos voelde.
"Ik zou een tilcursus moeten doen, of een cursus over het omgaan met mensen met CVA"   Eigenlijk kom ik altijd kennis te kort.  

Ook al heb ik nog maar twee hoofdstukken gelezen uit het boek, bedacht ik me " Als ik me nu eens bekwaam/verlicht verklaar?" 
Ik ging naast het bed zitten en begon tegen haar te praten.
U wilt zeker uit bed?  En ik raakte haar been aan.
Ze keek me aan en begon te schaterlachen. 

In al de maanden dat ik daar kom is er nooit sprake geweest van een rechtstreekse reactie op een vraag o.i.d. Dus dat ze reageerde op mijn vraag lijkt dan ook uitgesloten.
Elke keer als ze haar hoofd naar mij toedraaide begon ze weer te lachen. Ik bleef naast haar zitten maar de conversatie is nog beperkter dan die met mijn moeder. Dus na een minuut of 10 was ik er een beetje klaar mee en pakte de Happinez.
Mevrouw keek zeer geïnteresseerd en strekte haar arm uit naar het blad. Niet in staat om zelf een blad om te slaan legde ik het op haar schoot en sloeg de bladzijden voor haar om. Het hield haar aandacht vast tot halverwege, toen begon ze te knikkebollen.

Ook al kon ik haar niet uit bed tillen, nadat ik mijn beperkingen had afgewaardeerd was ik uiterst capabel om wat voor haar te doen.


Met groeten Ton

Van wie is die hond?

Het grote vergeten gaat een nieuwe fase in.

Wist mijn moeder een paar maanden geleden nog dat ze van '26 was. Toen ik gisteren vertelde dat een vroegere buurvrouw 80 was geworden vroeg ze " hoe oud ben ik eigenlijk?  Op mijn tegenvraag of ze wist wanneer ze was geboren, kwam nu "dat weet ik niet meer" als antwoord.

Vorige week keek ze me aan en vroeg " woon jij eigenlijk alleen of zo?" En nadat ik gister even uit woonkamer was geweest en weer terug kwam, wilde ze weten van wie die hond was die in de kamer lag. Nadat ik had gezegd dat ie van mij was haalde ze opgelucht adem en zei: ik dacht al, wat moet ik ermee.

Bij het afscheid zei ze" dag jongen." Ik durfde, bang om geconfronteerd te worden, niet te vragen of ze mijn naam wist.

Maar dat ze die gaat vergeten,  zit er wel aan te komen.

Met groeten Ton

Dentista of dentysta?

Na de plotselinge dood van onze tandarts is de praktijk overgenomen door een landelijk opererende organisatie.
Onze nieuwe arts is een jonge buitenlandse vrouw en heet Laya.
Natuurlijk wordt ze door iedereen gewogen en er wordt veel over haar gezegd en van haar gevonden.

Vanmorgen was het mijn beurt om in de stoel plaats te nemen, inmiddels niet geheel zonder vooroordelen.

Natuurlijk kom ik voor het onderhouden van mijn gebit en als dat goed gebeurt ben ik tevreden.
Maar omdat ik een mens ben wil ik toch ook een soort van menselijk relatie hebben met iemand die op regelmatige tijden met haar handen in mijn mond zit te peuteren.
Tijdens de behandeling zei ze dat mijn gebit "heil sgoooon" was. Altijd leuk om te horen, zeker van een nieuwe arts.

Na de behandeling nog een gesprekje waarin ik vroeg wat haar land van herkomst is.
"Spanje, Barcelona."
Ineens gebeurt er veel in mijn bovenkamer. Waarom stelde ik deze vraag eigenlijk? Alleen uit pure interesse? Of voor het bevestigen van de vooroordelen? Ik ben mens en niets menselijks is mij vreemd maar ik probeer niet te discrimineren.
Toch merkte ik dat ik het veel leuker vond dat ze uit Spanje kwam dan, wat ik aangenomen had, uit Polen. En dat is echt niet alleen omdat ik Spanje zo leuk vind.
Heeft dat gezeik van Wilders en zijn Polenmeldpunt dan toch invloed? Als ze uit Polen zou komen dan nog had ze, volgens mij, nauwgezet en voorzichtig mijn gebit nagekeken.

Soms ben ik onaangenaam verrast door mijn gedachten maar ben wel blij dat ik me er, in iedergeval regelmatig, bewust ben van en mezelf dan kan corrigeren.

Met groeten Ton

PS. Ze is pas 8 maanden in Nederland en spreekt de taal al redelijk goed."Assistente zegt elke dag douzend kier:herhale, herhale.

Frisse blik

Omdat we morgen het burenuitje hebben gingen we vandaag wandelen.
Heiloo,Schoorl, Heiloo met een extra lusje naar Bergen aan Zee. Totaal 42 kilometer.

Een slechte zomer heeft beslist voordelen. Onder andere: heerlijk wandelweer, misschien een tikje onstuimig.

Al wandelend vroeg ik aan Rick hoe hij de trainingen- die hij de laatste twee jaar alleen deed- was doorgekomen. Ik vind het namelijk heel saai. Minstens 550 kilometer wandelen met als enig doel de Nijmeegse uit wandelen. Het antwoord was dat hij aan van alles en nog wat denkt. Alleen de laatste kilometers zijn zwaar want dan weet ie niets meer.

1000 kilometer wandelen in Spanje vind ik geen probleem. Maar die gaan steeds over paden waar ik nog nooit ben geweest, door veranderende landschappen. Kom op, dacht ik, als ik nu eens op dezelfde manier naar deze wandelingen ga kijken. Alsof ik er nog nooit ben geweest. Zou ik het dan minder saai vinden?

Het lijkt waar. De route van vandaag heb ik al 100 keren gewandeld en gefietst en toch heb ik allerlei nieuwe dingen gezien. Ook dingen waar ik anders achteloos aan voorbij gegaan zou zijn heb ik bewust bekeken. Ik heb er zowaar een paar gefotografeerd.

Nooit eerder gezien: het gebied tussen Bergen en Schoorl dat is verbrand. Als je goed kijkt kun je zien dat de stammen zwart zijn.

Een paar jaar geleden heft Staatsbosbeheer een stuk duin ontdaan van begroeiing en de bovenste laag aarde zodat het zand weer kan verstuiven.

Het spel van licht en donker. Hier neem ik normaal gesproken geen notie van.

 

De bos- en duinbramen staan in bloei, bramenjam in wording.

En van deze klompenbakfiets werd ik blij.

Een leuke wandeldag gehad. Nu wel een beetje spierpijn in de bovenbenen maar dat is morgen weg. Waar ik wel van baal zijn de twee blaren onder mijn tenen.

Met groeten Ton

Cupcackes

Hè dat is mooi, die pak ik alvast even mee, zei ik tegen mijn zus.

Zondag aanstaande organiseren we het buurt uitje en omdat er niet zoveel geld te besteden is verzorg ik iets lekkers bij de koffie.

Vorige week zag ik in de Spaanse supermarkt van die papiertjes liggen waar Magdalena's in gebakken worden.
Echt iets Spaans zei ik  tegen mijn zus,  maar ze keek me aan of ik van een andere  planeet kwam.
" Cupcackes zijn heel populair hoor. Overal worden workshops gehouden voor het maken en versieren ervan."
Inderdaad nu ik weer in Nederland ben zie ik overal van die dingen liggen. Bij de supermarkten maar ook bij de KARWEI, de kookwinkel en zelfs bij de boekhandel worden ze verkocht samen met boeken over Cupcackes.

Vandaag de echte Spaanse gebruikt. Maar ik denk altijd meteen de mooiste, beste en origineelste te maken.  De eerste waren niet voldoende omhoog gekomen. Voor het volgende baksel de oven water heter gezet en werden ze mooi bol maar waren de bakjes nogal uitgezakt. Bij het derde portie heb ik de bakjes dichter tegen elkaar aangezet maar toen kregen ze allemaal rechte kanten, als in een honingraat.
Toch zijn ze allemaal heel lekker en de mooiste gaan zondag, met een dikke laag glazuur erop, mee op reis.

Eerste baksel

Met groeten Ton

Zo dood als een pier

Bij de de sportschool is enkele jaren geleden een terras aangelegd waarop grote bakken staan met mooie oude olijfbomen. Sinds de strenge vorst van februari stonden ze er maar troosteloos bij. Toen ik vanmorgen naar de spinning ging zag ik tot mijn verbazing dat er aan de stammen nieuwe uitlopers waren verschenen. Planten in potten zijn gevoeliger voor vorstschade dan planten in de volle grond dus had ik ze al opgegeven.

Mijn eigen 18 jaar oude boom die lekker tegen een noordmuur staat had betere kansen om uit te lopen maar die laat echter nog helemaal geen herstel zien. Integendeel zelfs. Toen ik aan de bast schraapte zag het cambium geel waar dat mooi groen hoort te zijn. Die is dus gewoon aan het verrotten. Mijn eigen boom heeft het opgeven. Raar hoe dingen soms gaan.

Het zijn de rozen en het onkruid die voor het groen zorgen.

In Spanje heb ik maandag een olijf gesnoeid, die gegroeid is uit stekken van mijn Nederlandse boom.Van de dikkere takken heb ik stekken gemaakt en meegenomen naar Nederland waar ik ze goed kan verzorgen. Gisteren zijn ze geplant op een zonnige plek in de groentetuin.

Het is wel een beetje heen en weer slepen maar ik blijf het proberen.

Want uiteindelijk wil ik hetzelfde resultaat hebben als mijn Italiaanse adviesvragers.

Zie volgende link:

http://wonenincaldese.wordpress.com/2012/06/20/olivi/

Met groeten Ton

Goedmakertjes

Elk nadeel heb zijn voordeel.

Nee, ik ga het niet over voetbal hebben want ik vind het geen persoonlijk drama dat de heren weer thuis zijn in een ontkleurd land.
Na 6 dagen in ons tweede vaderland te hebben doorgebracht met zonneschijn, vriendenbezoek, jacuzziesessies en sterrenkijken is het allemaal een beetje afkicken.

Wat in onze afwezigheid wel kleur heeft gekregen zijn de aardbeien. Een mooie dieprode kleur, smaakvol en zoet. Als ik thuis zou zijn geweest had ik het geduld niet hebben kunnen opbrengen om ze zo lang te laten rijpen als nu het geval was. En wat zijn ze dan lekker.

Het kostte wel wat moeite maar we hebben ze gedeeld met de buurman, die had er uiteindelijk goed voor gezorgd.
En dan ben je gewoon weer lekker thuis.

Met groeten Ton

Het kan verkeren

Ik wil (de) geen zwembad bij Los Zuecos.

Veel zwembaden geven problemen zoals lekkage, loslatende tegels, waterkwaliteit, en vastzittende pompen. Je hebt iemand nodig die het onderhoudt als je er niet bent en Spanje kent waterschaarste dat in de toekomst eerder toe- dan af zal nemen. Ook gebruiken de meeste mensen het bad slechts drie maanden van het jaar, heb je tegenwoordig ook een vergunning nodig en is het een stevige investering. Kortom: ik wil geen zwembad en notabene is de prachtige blauwe mediteranee binnen handbereik.
Maar omdat ons huis te weinig wordt verhuurd hebben we, voor de broodnodige afkoeling die huurders misschien wel zoeken, een Jacuzzi aangeschaft. Er zijn weinig klusjes in de tuin en om te tijd te doden en om te testen moet ik wel in de jacuzzi.
En het is heerlijk.

Zo lekker zelfs dat ik er elk half uur in zit en mij het vage gevoel bekruipt van.... had ik misschien dan toch tijdens de bouwplannen...zullen we dan toch maar.....

Met groeten Ton

Eigenwijs

In alle jaren bij elkaar heeft de buurman nog nooit zoveel instructies gekregen als deze keer. 

Normaal gesproken gaat het alleen over de planten water geven en de vuilcontainer. Nu was er een hele lijst betreffende de kippen en de groentetuin. En omdat buurman nogal nauwgezet is weet ik, dat bij thuiskomst, alles netjes is geregeld.
Dus zitten Rick, mijn zus en ik hier heerlijk te genieten in Spanje van licht, rust en ruimte. Maar ik wil na een halfuurtje (10 minuten eigenlijk) al weer wat doen. Met de tuin in rust is het zoeken naar een klusje, wat ik leuk vind, nog een hele tour. 
Onkruid, dat in voldoende mate aanwezig is omdat ik niet of nauwelijks herbiciden wil gebruiken, is voor het overgrote deel al verdroogd. Maar de zeer sterke, die lange penwortels  hebben, staan er nog fris groen bij. Deze zijn moeilijk te verwijderen dus heb ik daar handmatig met een kwastje weedkiller op gesmeerd. Tijdrovend en of het voldoende is zal de tijd moeten leren.

Over het stekken van olijven onderhoud ik mailcontact met Nederlanders in Italië. Ik geef adviezen en daar krijg ik dan weer reacties op met de vorderingen. Zo kreeg ik een paar weken geleden bericht dat de eerste stekken nieuwe scheuten hadden gemaakt. Zij blij, ik blij maar... mijn eigenstekken doen helemaal niets. 
Nu was een van de adviezen om niet na een paar weken te kijken of er al wat gebeurt onder de aarde want stel dat je de stek opgraaft en er al wel wortels zijn ontwikkeld, beschadig je ze onherroepelijk. En het  is best wel lastig om geduld te bewaren. Mijn stekken zijn al van maart en er was gisteren nog niets te zien dus heb ik vanmorgen maar een pot leeggeschud.
En ja hoor ik ben te ongeduldig; er waren worteltjes en knoppen ontstaan. Of die stek het overleefd valt nog te bezien.
Zo ben ik dus niet alleen ongeduldig maar ook nog inconsequent, want ik volg niet eens  mijn eigen eigeninstructies op.

Met groeten Ton

Vleeseters

De kippen blijven verbazen.

Toen ik gistermiddag langs de ren liep vond ik de dames nogal druk. Ik bleef even staan om te kijken wat er aan de hand was. Ze renden achter elkaar aan en de achterste leek de voorste te willen pikken. Toen ik beter keek zag ik dat de voorste iets in de snavel had wat de achterste wilde hebben.
Een levende muis.
Na wat schermutselingen werd de muis uit elkaar getrokken en opgevreten.
Daarna keerde de rust weer terug.


Was ik eerst bang dat Egbert de kippen te lijf zou gaan, nu houd ik Hermynosaurus en Lidwiciraptor goed in de gaten.


Met groeten Ton

Vierpotige huisslak

De snij- en sperzieboontjes gaan niet echt lekker.

"Voor een snelle ontkieming is het aanbevolen om de boontjes een nacht in het water te laten weken".

14 Mei de boontjes voorgeweekt en de volgende dag geplant. Na een week: niets.
Een paar dagen later, na wat graafwerk, bleken ze volledig verrot.
Nieuwe poging maar heb de bonen toen in een bak in de serre gezet. Dan kunnen de vogels de zaden niet opeten en kan ik klimatologische omstandigheden zelf een beetje in de hand houden.  Na een dag of vier werd ik ongerust en ben met een lepel gaan wroeten naar de bonen. Weer verrot. En nee ik heb niet teveel water gegeven. 
Afgelopen donderdag poging 3. Bonen niet voorweken en direct in de aarde gelegd. Na twee dagen kwamen de eerste blaadjes boven de grond uit. De bakken vanaf dat moment buiten gezet. Maar s'morgens waren er een aantal plantjes opgevreten door de slakken. Dus daarna gingen de bakken s'avonds weer naar binnen.
Toch had ik vanmorgen het idee dat er weer een paar blaadjes weg waren. Onder de bakken gekeken of er misschien een paar slakken zaten maar niets te zien.
Zitten we vanavond op het terras aan het diner ziet Rick dat onze eigen vierpotige huisslak Egbert met smaak het frisse bonengroen zit op te vreten.
Misschien wel een beetje mijn eigen schuld want als ik sperziebonen schoonmaak krijgt Egbert er altijd een paar. Hij vind ze blijkbaar erg lekker.

De kweekbakken staan nu op ' hondveilige' hoogte.

Met groeten Ton

Naaimachine

Waarom heb je al een paar dagen niet geschreven? vroeg een kennis me vanmorgen.

Tja. Omdat ik niet kan schrijven als ik loop te meuten over van alles en nog wat.

Donderdag ben ik begonnen met het maken van kussentjes voor de drie zitplekken in de voortuin. Allerlei spulletjes bij elkaar gezocht en had heel vlot een kussentje gemaakt. 
Maar dan begint het. Het is eigenlijk een beetje een gewoon kussentje. Wat kan ik er mee doen zodat het bijzonder wordt?
Dus heb ik het weer uit elkaar gehaald en ben delen van de stof gaan verven. Maar omdat ik de kleuren toch te hard vond wilde ik er stukjes voile overheen naaien.
Nu ben ik wel geduldig als het lukt maar als het niet lukt spreek ik, meer dan luid,  met de Schepper. Tijdens het proces werd ik steeds mopperiger en als ik mopper zorgt  de negativiteit ervoor dat er steeds minder lukt. Dat begon al met de foute kleuren, vervolgens deed de naaimachine het niet goed en kreeg ik geen mooi resultaat. Het lukte me wel om het werk te stoppen en even tot rust te  komen om vervolgens na een uurtje weer verder te gaan.
Betere energie zorgt er dan voor dat het meestal wel lukt. Deze keer niet en het naaiwerk was en bleef een knoeierij. Uiteindelijk word ik dan zo boos  dat ik alle spullen met ingehouden woede bij elkaar raap en in de vuilnisbak lazer. ( Vroeger vernielde ik dan wat maar dan gedroeg ik me als een kind van 4. Nu heb ik het beter onder controle en gedraag ik me als een kind van 6) Daarna ging ik op de bank zitten meuten en heb dat de rest van de dag volgehouden.
En dan schrijf ik geen blogje.

Tijdens de repetitie van Blair begon ik pas weer te ontdooien.

Vrijdag ben ik bij de vrienden met het nieuwe huis behang gaan afstomen en had een leuke dag.
"Wat heb jij toch een geduld" zei mijn vriendin.  Ja, als het lukt wel, antwoordde ik.
Daarom doe ik ook graag eenvoudig werk, want dat gaat me meestal wel goed af.
Toen ik 's avonds thuis kwam had ik dan ook snel een leuk blogje geschreven maar bij het publiceren ging er iets fout en was de hele tekst weg.
Dan schiet ik direct in de ' zie je wel ik kan het niet, wat een gezeik stand' en ging boos naar bed.

Zaterdag zijn we om 5 uur opgestaan om 40 kilometer te wandelen omdat het beter weer zou zijn dan zondag. Dus liepen we gisteren met windkracht 7 in de regen over de dijken. En omdat die ongeveer 5 meter boven het maaiveld uitkomen vang je daar heel veel wind. Nu hadden we die in de rug dus was de afstand in 6,5 uur afgelegd. Zo snel hebben we nog nooit gelopen.
Nadat we thuis een tukje hadden gedaan zijn we naar Alkmaar gefietst voor een introductie voor een opleiding tot coach/counselor.
Interessant maar ik heb dan meteen weer bedenkingen dat die opleiding boven mijn pet gaat. Wat heb ik toch steeds inspirerende gedachten over mezelf. Weer geen goede voedingsbodem om eens een leuk stukje te schrijven.

En vandaag? Ik stap heerlijk uit bed, ben actief, maak het kippenhok schoon, ontdoe de tuin van onkruid, laat Egbert uit, doe ik mijn zangoefeningen en schrijf een blog. Wat is er gebeurd? Is er iets veranderd? Nou, eh.
Het lijkt erop dat ik mijn ellende pas kan relativeren op het moment dat anderen er ook inzitten.
En na gisteravond.......

Met groeten Ton

PS. Omdat ik het toch zonde vond, heb ik de naaimachine en andere spullen 's avonds weer uit de vuilnisbak gehaald.

Met de kippen op stok

Er zijn zo van die dingen die je niet verwacht. Dinosaurussen hebben miljoenen jaren de aarde gedomineerd en hun nazaten zijn nog steeds onder ons - o.a.Gallus gallus domesticus - dus verwacht ik eigenlijk dat het dieren zijn die zich overal thuisvoelen.

Na een paar dagen vroeg Rick "vind jij d'r eigenlijk wat aan, die kippen?"

Nou, het valt me eigenlijk wel wat tegen. Je hebt nauwelijks contact met ze. Ze zijn nogal schuw en ik vraag me af of ze niet te vroeg uit het nest zijn gehaald. Als ik groenvoer geef laten ze dat liggen, ook met een worm of slak weten ze niets te doen, terwijl alle literatuur zegt dat ze daar gek op zijn. En s'avonds gaan ze niet zelf het nachthok in. Eigenlijk wel begrijpelijk dat de dino's zijn uitgestorven.

Wij gaan altijd rond 22.00 naar bed, met de kippen op stok zo gezegd, maar op dat tijdstip zaten de dames nog lekker op de grond en maakten geen aanstalten om het nachthok in te gaan. Om te wachten tot ze er vanzelf ingingen vond ik te lang duren dus ben ik toch maar naar bed gegaan. Om 23.30 schrok ik wakker en dacht aan de kippen. "Ik  moet wel goed voor ze zorgen". Dus ik in mijn ochtendjas naar buiten. De dames zaten nog steeds op de grond. Ik kon ze nu makkelijk oppakken en in het hok zetten. Deurtje dicht en ik weer naar bed. 

De hele week heb ik ze in het hok gezet. Pas afgelopen zondag gingen ze voor het eerst zelf het laddertje op. Toen ik om 10 kwam kijken zaten Jut en Juul lekker op de drempel. Sindsdien hoef ik aleen het deurtje te sluiten. 

Gezellig he?

Ook ben ik met trainen begonnen en na een paar dagen aten ze al voer uit mijn hand en komen ze aanlopen als ik bij het hok kom. Natuurlijk maak ik dan wel tok geluiden.

Wat me opvalt is dat ze een duidelijk eigen karakter hebben. Lidwien is het meest bijdehand en loopt steeds voorop. Hermien kijkt de kat uit de boom maar als die er uit is, duwt ze Lidwien weg en schrokt dan het meeste voedsel op.

Imiddels eten ze ook groenvoer, slakken en wormen, de laatse krijgen ze trouwens niet meer want die zijn nodig in de composthoop.

Ook zijn ze zijn niet meer zo schuw en tokken er naar hartelust op los.

Dino's zijn dus duidelijk gevoeliger dan ik dacht.

Met groeten Ton

Bullshit

Het is beter een kaars aan te steken, dan om de duisternis te vervloeken .

Trust is like a broken glas, once  broken,  it will never be the same again.

Dit soort uitspraken komen nogal eens voorbij op FaceBook. Ze zijn bedoeld om te inspireren maar te vaak zijn ze, bij nadere beschouwing, negatief van aard en bevestigen zij vooroordelen en veronderstellingen. 
De eerste zin is prachtig maar de tweede is een voorbeeld van pure bullshit.
Op het eerste klinkt ie redelijk, toch? Het glas is inderdaad veranderd. En als je vertrouwen recent is geschaad voelt het als een waarheid.
Maar is het een waarheid? Valt er nu echt niets te herstellen? Een antiek bord heeft toch ook vaak een barstje maar blijft niettemin een mooi bord en gekoesterd.

Ik heb zelf ook wel eens iemands vertrouwen beschaamd. Toen dat gebeurde, begreep ik dat ik een fout had gemaakt en wilde het weer goed maken. Vervolgens hield de ander de boot af met: eens beschadigd altijd beschadigd.
Als de ander dat doet is het inderdaad onherstelbaar, maar dat heeft meer te maken met de koppigheid van die ander.
Soms beschaam je vertrouwen zonder dat dat de bedoeling is of zonder dat je weet dat je iemand teleurstelt. Heel vaak is dat omdat het vertrouwen, waar dan ook in, niet is uitgesproken.
Als ik niet weet waarop de ander mij vertrouwt, hoe moet ik dan weten waar ik me aan moet houden. Het is dus zaak om afspraken te maken.  Net als in een huwelijk. 
Als je met elkaar afspreekt niet vreemd te gaan is dat een duidelijke afspraak die je zult moeten houden. Toch worden al te vaak dit soort belangrijke afspraken niet gemaakt maar slechts aangenomen, verwacht.
Onuitgesproken verwachtingen  leiden bijna altijd tot teleurstelling. Tot beschaamd vertrouwen.

Vertrouwen kan alleen maar gegeven worden, niet afgedwongen. Net als liefde.
Er is er maar een die het vertrouwen weer kan herstellen en dat is degene die is beschaamd. En het is aan de ander dat vertrouwen niet meer te beschamen. Zeker als er duidelijke afspraken zijn.
Zonder te vergeten dat we mensen zijn die fouten maken. Maar als je vervolgens je afspraken niet nakomt zul je wel de consequenties daarvan moeten aanvaarden.


Met groeten Ton

De Beemster

Vandaag gewandeld in een van de Unesco werelderfgoedlandschappen: de Beemsterpolder.

De wekker was bijna niet te horen boven het getik van de regen. Wat gaan we doen? vroegen we aan elkaar. De buienradar was duidelijk: langdurige regen. Maar onder het motto: tijdens de Nijmeegse kan het ook regenen, besloten we toch maar te gaan.

En nu we -droog, gedouched en gevoed- tevreden en voldaan op de bak zitten kijken we terug op een heerlijke dag.

De wandelvereniging 'Beemsters Welvaart' organiseerde de wandeltocht voor de dertiende keer en in het kader van het 400 jarig bestaan van de polder waren er 6 afstanden, variërend van 5 tot 40 kilometer.
Het was keurig geregeld allemaal. Bij aankomst werden parkeerplaatsen aangewezen en bij binnenkomst in het clubgebouw stonden mensen klaar om de wandelaars welkom te heten. Overal pijltjes voor de verschillende routes. Op geregelde afstanden een café of restaurant waar de wandelaar wat kon drinken, zonder gedoe over natte poncho's modderschoen en druppende honden. En een fruitstop, waar twee dames appels zaten te schillen die we als kwartjes konden opeten.
Op plaatsen waar een drukke weg moest worden overgestoken stonden verkeersregelaars. En enkele stempelposten.
Alles bemand en bevrouwd door vrijwilligers.
De verkeersregelaars hadden het wel het slechts getroffen met hun baantje in dit weer.
U treft het niet met dit weer! Zei ik tegen een van de Mannen.
Valt wel mee hoor. Ik zit de meeste tijd in de auto en als ik een paar wandelaars zie aankomen kom ik er snel uit.

Wij waren onder de indruk van de hoeveelheid vrijwilligers en het enthousiasme dat ze aan de dag legden. We vonden het en dan ook jammer om te zien dat er maar zo weinig mensen aan de wandeling deelnamen. Natuurlijk is dit het gevolg van het slechte weer maar ik weet zeker dat degenen die thuis bleven een mopperiger of saaiere dag hebben gehad dan wij.
We hebben leuke gesprekken gevoerd. Genoten van de gemoedelijkheid die er in de polder nog is.
En de hoeveelheid regen viel reuze mee, de temperatuur was heerlijk om te lopen en vanaf 11 uur was het droog.

En de polder? De polder is prachtig.

Met groeten Ton

Jij mij begrijpen?

Een paar jaar geleden kwamen we een Duits echtpaar tegen die in de buurt van Hinterglemm woonden. Toen Rick zei dat hij verschillende malen in 'Hinterglem'  had geskied keken ze hem aan alsof hij oud Grieks had gesproken.
Hinterglem?  Hinterglem? Oh Hinterglemm, mit doppelt drie poot.

Hetzelfde overkomt ons in  Spanje en zijn dan wel eens geïrriteerd. " Dit is toch normaal Spaans wat we nu spreken? We zijn toch geen Engelsen?"
Want die maken een potje van de uitspraak. Zij spreken de naam van het dorpje Nerja uit als Nurkah in plaats van Nerga. Kijk dat de Spanjolen dat nou niet begrijpen is logisch. Maar ons?

Gisteren kreeg ik een lesje, toen ik in het huis van vrienden was. Er waren daar nog twee andere mannen, één uit  Iran en één uit Kosovo. Mannen die redelijk Nederlands spraken.  De Kosovaar stelde zich voor maar moest drie keer zijn naam uitspreken voordat ik doorhad hoe hij heette.
Valon met dezelfde V als uit de Spaanse. Elke keer dat hij zijn naam herhaalde zat ik namen te bedenken die in de klanken pasten die hij zei. Ongeveer net zoals de spellingscontrole omgaat met fout getypte woorden.

Op een gegeven moment riep de Iraniër naar mijn vriend dat de monteur van de CV was gearriveerd. Maar met de klemtoon op de C. Voor de rest een perfect Nederlandse zin, alleen de klemtoon was verkeerd en toch moest ik nadenken wat hij nu eigenlijk had gezegd. Of misschien was ik er meer mee bezig dat hij de klemtoon verkeerd had gelegd waardoor ik was afgeleid en vervolgens over  de inhoud van de zin moest nadenken.

Het maakt me in iedergeval bewust van het feit dat ons Spaans nog wel eens een vraagje oproept.
Het Nederlands dat gisteren gesproken werd, was namelijk beter dan ons Spaans.

Met groeten Ton