Spoedcursus verlichting. Tijn Touber

"Als het dan toch allemaal bedacht is, kan ik het net zo goed bedenken zoals ik het zelf wil hebben."

De titel van dit boek trok me direct en ik griste het, zonder de flap te lezen, uit het schap. Ik had nog nooit van de schrijver gehoord en het verbaasde me dan dat ik hem ook tegenkwam in het maandblad Happinez.
Hij stopte twintig jaar geleden met seks, drank, drugs, carrière, sigaretten afleiding en hippe schoenen. Zijn doel: verlicht worden. 14 jaar, vele boeken en cursussen later maakte hij de balans op en dacht: als ik nu nog niet verlicht ben, dan word ik het nooit meer. Hij keerde terug op aarde, ging weer vrijen, dansen, zingen, feesten en..... verlicht zijn.

Vandaag was ik weer bij de oude dame die een hersenbloeding heeft gehad. Ze had een slechte ochtend en lag slaperig in bed. Toen ik haar begroette kreeg ik dan ook geen reactie. Na een half uur werd ze wakker, begon mopperig te  kreunen en gooide haar been over de rand van het bed als teken dat ze er uit wilde. 
Ik kan haar niet alleen uit bed halen en dat maakte dat ik me hulpeloos voelde.
"Ik zou een tilcursus moeten doen, of een cursus over het omgaan met mensen met CVA"   Eigenlijk kom ik altijd kennis te kort.  

Ook al heb ik nog maar twee hoofdstukken gelezen uit het boek, bedacht ik me " Als ik me nu eens bekwaam/verlicht verklaar?" 
Ik ging naast het bed zitten en begon tegen haar te praten.
U wilt zeker uit bed?  En ik raakte haar been aan.
Ze keek me aan en begon te schaterlachen. 

In al de maanden dat ik daar kom is er nooit sprake geweest van een rechtstreekse reactie op een vraag o.i.d. Dus dat ze reageerde op mijn vraag lijkt dan ook uitgesloten.
Elke keer als ze haar hoofd naar mij toedraaide begon ze weer te lachen. Ik bleef naast haar zitten maar de conversatie is nog beperkter dan die met mijn moeder. Dus na een minuut of 10 was ik er een beetje klaar mee en pakte de Happinez.
Mevrouw keek zeer geïnteresseerd en strekte haar arm uit naar het blad. Niet in staat om zelf een blad om te slaan legde ik het op haar schoot en sloeg de bladzijden voor haar om. Het hield haar aandacht vast tot halverwege, toen begon ze te knikkebollen.

Ook al kon ik haar niet uit bed tillen, nadat ik mijn beperkingen had afgewaardeerd was ik uiterst capabel om wat voor haar te doen.


Met groeten Ton