Alles op orde

Extra boodschappen in huis. Maaltijden in de vriezer. Opvang voor de hond geregeld. Ramen gelapt. Alle was gedaan en gestreken. Een stapeltje tijdschriften gehaald.
Wat is er aan de hand? Weer naar Spanje?
Nee, maar ik ga wel een weekje weg. Alleen om wel te verstaan. Rick blijft gelukkig thuis, niet dat ik hem zat ben hoor maar hij mankeert niets en gaat gewoon naar zijn werk.
En ik? Ik ga een weekje logeren in het UMC voor een kleine ingreep aan mijn knie.
Geen idee hoe het gaat met de blog. Hangt af van de internetfaciliteiten en mijn mobiliteit.
Doe voorzichtig

Met groeten Ton

Zoeken

Eten we morgen macaroni?
Tuurlijk. Ik doe alles ( nou ja alles) om het mijn man naar de zin te maken.
Boodschappenlijstje maken: gesneden groenten, potje tomatensaus, champignons en een paprikaatje extra. Kaas en pasta heb ik in huis.
Lekker kokkerellen.... even de zak macaroni pakken. Shit, dat is geen macaroni maar rijst.

Vanavond even invallen in de wassalon.
Komt een klant een dekbed ophalen. In een zwarte tas, zei hij.
Zoeken. Geen dekbed in een zwarte tas. Nog eens zoeken, samen zoeken. Geen zwarte tas met dekbed. Maar wat stond er in een grote plastic zak met stikker bij de balie? Het dekbed. Gestruikeld was ik er bijna over.
Ik vraag mezelf wel eens af. Kijken we eigenlijk wel met onze ogen of met onze hersenen?
Twee voorbeelden vandaag. In mijn gedachten staat er een zak met macaroni maar is het rijst. (Ik zou nog steeds zweren dat het macaroni is.)
Zoeken naar een zwarte tas zorgt ervoor dat ik geen dekbed zie, terwijl die onder mijn neus staat.
Anyway. De klant verontschuldigde zich voor het verstrekken van foute informatie en de macaroni?
De saus was heerlijk over gekookte lasagna plakken, want uiteindelijk komt het allemaal goed.

Met groeten Ton

Xerosicyos

Ik had ze een keer bij haar zien staan en wilde weten wat dat voor bijzondere planten waren. Maar dat is al een jaar of 10 geleden.

Twee jaar geleden vlak, voordat ze stierf had ze tegen mijn zus gezegd: die knollen zijn voor Ton. 

Welke Ton?

Nou je broer.

Toen mijn zus vertelde dat ik deze knollen zou krijgen kon ik me niet herinneren ze ooit te hebben gezien. Maar nadat ik ze een paar weken later had gekregen herinnerde ik me ze weer.  Bijzondere knollen met een pruik van blaadjes. Nu waren ze echter kaal, op een paar uitgedroogde takjes na.

Op internet  informatie gezocht. Daarna heb ik ze voorzichtig verplant en verzorgd..

Nu zijn het prachtige, bijzondere planten geworden en daarmee doen ze me denken aan de vorige eigenaresse.

Met groeten Ton

Uitje.

Iedereen heeft recht op een uitje (dat is wat een oud collega altijd zei als we hachee gingen maken).
Dus gaan we elke vierde zondag in juni een dagje uit met de buren.  Het is zo dat niemand echt elke dag bij elkaar op visite komt maar iedereen groet elkaar en als er hulp nodig is wordt die gegeven. Het uitje wordt elk jaar door een ander stel georganiseerd. De sport is om met 50 euro een dag te organiseren, inclusief lunch, diner en een workshop o.i.d.
Vandaag gingen we naar het Zaans museum voor een excursie in het Verkadedeel. Leuk om te zien hoe de beroemde 'meisjes van Verkade' werkten en om te leren dat Verkade zich als een van de eerste werkgevers bekommerde om de werkomstandigheden van zijn werknemers. Vervolgens hebben we met vloeibare chocolade, een poging gewaagd om een soort van 'chocolaatje' te maken. Hilarisch, om met de woorden van Gerard Joling te spreken.
Het weer werkte mee, in tegenstelling tot gisteren, dus konden we ons lunchpakket in het zonnetje nuttigen op de Zaanseschans. Als je dan ziet hoeveel buitenlanders er zijn vraag je je trouwens af waar de crisis is. Nou ja, wij hebben er blijkbaar ook geen last van.
Het tweede deel van de dag bestond uit een borrel en diner. Dit was in de tuinen van Jack Zoon.
Relaxed gezeten in een prachtig aangelegde tuin, een glaasje wijn, een hapje en fluitende vogels als achtergrondmuziek. Wat wil je als mens nog meer?
Om een uur of zeven de catering door Il Buongustaio uit Limmen. Heerlijk, Heerlijk, Heerlijk.
Jammer dat je maar één maag hebt.  Hoe graag je ook wilt: je kan je niet aan een Sonja Bakker portie houden (morgen maar weer een fruitdag).
Ik besef me maar al te goed dat het geen recht is om een uitje te hebben maar een voorrecht, zeker met een groep buren als de onze.

Met groeten Ton

Mietjes.

Het weer was vandaag niet al te best. Toch ging Rick 40 kilometer wandelen als training voor de Nijmeegse vierdaagse. Via Egmond naar Bergen, Schoorl en als eindpunt Schagen.
De hele ochtend en een deel van de middag regen. Geen pretje als je alleen loopt.
De Dorssports had een fietstocht georganiseerd. 16 mensen hadden zich opgegeven en 4 - ja vier - mensen kwamen opdagen. 'Het slechte weer he!' Wat en watjes.
Heerlijk gefietst door het duingebied van Schoorl, ook het deel dat verbrand is. Wonderlijk om te zien: hele stukken zwart met als enige kleur het felle, frisse groen van de uitgelopen bomen. Trieste aanblik? Wat mij betreft niet, alleen de oorzaak is dat. De dennen horen in dit landschap eigenlijk toch niet thuis en overleven een brand niet. De eiken en berken zijn in dit opzicht beter bestand tegen het vuur en zorgen dan ook voor dat mooie groen.
Het was uiteraard heerlijk rustig dus hoefde de aandacht niet al teveel op de weg gericht te zijn.
Na twee uur weer terug op de sportschool en chocolade melk met rum gedronken (snert werd niet geserveerd) en daarna de sauna in.
Heerlijke ochtend gehad.
Wie zijn hier nu de mietjes?

Met groetjes Ton

Blij met een Vlekkie

Vlekkie, -What 's in a name-het hondje van de Wassalon was vanavond weggelopen. We zijn met 5 man door het dorp gefietst en gewandeld om hem weer te vinden.
Omdat het de laatste wandeling van de avondvierdaagse was, was het druk op straat. We konden dan ook aan veel mensen vragen of ze een wit klein hondje hadden zien lopen. Niemand had iets gezien.
Na een uur zoeken kwam ik een man tegen die vroeg: 'Zoekt u iets?'
'Ja, een hondje', antwoordde ik.
'Nou die ligt daar aan het begin van dit pad.'
Ik schrok want dacht dat ie dan misschien wel dood zou zijn. De man zag dat aan mijn gezicht en zei dan ook direct: 'Hij ligt daar gewoon te wachten hoor.' Ik er heen en ja, Vlek lag rustig te wachten  met een blik: ( interpretatie) Waarom duurde het zo lang? Je weet toch dat ik hier lig te wachten.
Men zegt dat als een hond de baas kwijt is, hij altijd op de plek terugkomt waar hij de baas voor het laatst heeft gezien. Vlek lag inderdaad op 100 meter van die plek te wachten.
Snel zijn bazin gebeld die, uiteraard, opgelucht was dat ze haar Vlek weer veilig terug had.
Als bazin van een wassalon is ze sowieso blij met elke vlek.

Met groeten Ton

Heeeeelp

Eigenlijk vind ik alles lekker en eet ik alles. 
Toch sluipt er langzamerhand een voorkeur in die  beperkend gaat werken. Speciaal als we mensen uitnodigen om te komen eten. Eerst had ik wel een stuk of 10 favoriete recepten waar ik uit kon kiezen maar dat aantal is teruggelopen naar twee.
Deels doordat ik het mezelf makkelijk maak. Een rijsttafel vind ik te veel werk, zeker omdat een deel  moet gebeuren als de gasten er zijn. Het gaat tenslotte om de gasten en het samenzijn.

Deels omdat als je 10 favorieten hebt, er onbewust weer een onderscheid ontstaat tussen de 'gewoon' de lekkerste en de 'aller' lekkerste.
De twee die zijn overgebleven zijn dan ook mijn echte toppers. Vislasagne en moussaka (met een voorkeurvoor de laatste).
Dit is, wat mij betreft, geen probleem. Het probleem is dat de gasten nu van te voren vragen: Wordt het vislasagna of moussaka?
Tijd voor een nieuwe ovenschotel. Heeeeelp.
Wat zet ik voor mijn gasten op tafel zondag?

Met groeten Ton

Flebologisch Centrum Oosterwal

Het boek: Beginnen met filosofie van Luc Perry geeft nog steeds stof tot nadenken en nieuwe observaties. Nietzsche zegt: de grootheid van een kunstenaar wordt niet gemeten naar de
'schone gevoelens' die hij opwerpt ', maar ze berust op de 'grote stijl', dat wil zeggen op het vermogen om 'de chaos die je bent te beheersen; om je chaos te dwingen een vorm aan te nemen: logisch, eenvoudig, ondubbelzinnig, mathematica, wet worden-dat is hier de grote ambitie'.
Het is niet zo dat ik de hele dag met deze tekst in mijn hoofd loop maar ze houdt me wel bezig.

Gisteren ben ik in het nieuwe gebouw geweest waar Flebologisch Centrum Oosterwal is gevestigd. Overweldigd was ik door de rust, de eenvoud, de ruimte, de kleur. Het maakte me vrolijk en gelukkig. Ik dacht hier is "de chaos gedwongen een vorm aan te nemen". Niet alleen in het gebouw en de inrichting maar juist ook in de houding van het personeel. Dat laatste is waar het om gaat: om als mens "de chaos die je bent te beheersen" om zo een intenser leven te leiden.
Leuke gedachte om de komende tijd eens mee te oefenen.

En als er dan toch aan je gesleuteld moet worden laat het dan gebeuren in een mooie omgeving, door mensen die zich zo opstellen om het jou naar de zin te maken.

Met groeten Ton

Egbert

Egbert is een ras Beagle en dit ras staat bekend om zijn eetlust. Ze vreten veel en van alles. Zo ook Egbert. Als pup schraapte hij al platgetrapte kauwgom van de straat en ook sinaasappelschillen waren een traktatie. Hij deed dit ook als we hem net hadden gevoederd.
Nu hij wat ouder is, is hij verzot op broodkorsten, patatzakken en papieren zakdoekjes. Niet direct het soort voedsel wat de natuur -voor een afstammeling van de wolf- heeft bedacht als zijnde gezond.
Als we zien dat koeien, als graseters, tegenwoordig hoofdzakelijk dierlijk voedsel krijgen vinden we het niet gek dat er allerlei rare ziektes ontstaan. Daarom voeren we Egbert, als vleeseter, rauw vlees.

Hij krijgt krijgt daarvan een pond per dag, slokt dit op in 30 seconden en likt daarna nog 3 minuten aan de etensbak. Daarna ligt hij lekker een uurtje uit te buiken op zijn mand.

Maar nu hij vier jaar is wordt hij kieskeurig. Alles met kip wordt traag opgegeten en de velletjes en levertjes blijven over. Eend en paard eet hij zelfs na drie dagen hongeren nog niet. Dus dat geven we ook niet meer.

Nu kreeg ik - eergisteren- in de dierenwinkel een pond rundvlees als promotie van een nieuw merk.

Hij weigerde het. Gisteren opnieuw voorgezet. Niets.

Nadat ik het vanmorgen had gemengd met het vertrouwde merk at hij het wel op.

Zoals op de foto te zien is heeft hij niets van een kat.

Waar komt die kieskeurigheid dan toch vandaan?

Met groeten Ton

Toeval of aantrekking?

Jaren geleden werkte in ik in een verzorgingshuis als kok. Als ik een klacht kreeg over het eten was ik steeds meer of minder van slag. Ik wilde tenslotte voor iedereen lekker koken (ik wist dat dat niet kon en toch wilde ik dat). Ik heb verschillende dingen geprobeerd om het me niet aan te trekken maar het is me nooit echt gelukt.

Deze week heb ik echter een klusje. Ik haal en retourneer was voor een wassalon. Vorig jaar heb ik dit ook gedaan dus deze keer herkenden de mensen me nog. Ik kreeg enthousiaste verhalen over hoe heerlijk het is om de was te laten doen en hoe tevreden men is. Dat geldt voor het gros van de klanten.
Vandaag moest ik de was bezorgen op twee verschillende adressen in een verzorgingshuis. Vorig jaar woonden deze mensen nog zelfstandig. Wat mijn opviel is dat een van de twee zeer tevreden was: de meisjes waren zo aardig, elke dag iets anders te eten, de kamer werd zo keurig schoongemaakt, het uitzicht op 5 hoog was zo mooi, enzovoort.
De ander vond de schoonmaaksters slecht: ik kan het zelf beter. De kamer is veel te klein: het lijkt wel een kast. Al die mensen hier klagen alleen maar (nu moest ik wel even nadenken).
Het verschil tussen deze twee is duidelijk en dit was er ook al toen ze nog zelfstandig woonden.
Nu komt het leukste: ik denk dat ze beiden gelijk hebben. Tenslotte is The world in the eye of the beholder.
Ook in de wasserette worden wel eens fouten gemaakt en bij wie de meeste???... bij de klagers. Alsof ze dat aantrekken, als een soort wet. Klagen trekt fouten aan zodat er meer te klagen is en men gelijk krijgt.
En wie gaf ik 3 euro te weinig terug? Ik denk dat ik haar gelukkig heb gemaakt door haar (waarschijnlijk) te bevestigen in: zie je wel ook die chauffeur is niet te vertrouwen.

Met de inzichten van vandaag, denk ik dat ik als kok indertijd er meer met een glimlach naar had kunnen kijken: waarschijnlijk waren de klagers van toen ook altijd al klagers geweest.

Met groeten Ton

Metronoom

Eigenlijk is samen zingen in een dubbelkwartet bedreigend voor een relatie.
Belangrijk is dat alleen de dirigent aanwijzingen geeft.
Belangrijker is eigenlijk nog dat we geen commentaar op elkaar leveren.
Vorige week oefenden we een lied waar syncopisch in gezongen moest worden. Dit wil zeggen op de tel en na de tel. Ik gaf Rick een opmerking dat hij dat niet goed deed. Kleine iritatie.
Vandaag hebben we dit samen geoefend. Rick begon met in zijn handenklappen en ik ging er tegen in. Dit werd een fiasco. Weer een kleine iritatie. Is dat nou zo moeilijk????
Waar is de metronoom? Zoeken en niet te vinden. Irritatie.
Dus toch maar weer handmatig oefenen. Uiteindelijk lukte het om keurig tegen elkaar in te slaan.
Dat luchtte enorm op en dan te bedenken dat we nog met de buikademhaling moeten beginnen.

Met groeten Ton

Zangles

Vandaag hadden we een proefles zingen. Nou ja.... zingen?
Wat zijn de verwachtingen van een proefles zingen? Dat je zingt en vervolgens aanwijzingen krijgt, of dat er gesproken wordt over de te volgen methode om duidelijk te krijgen wat de lessen inhouden.
Het was ontspannen, leerzaam en... we hebben niet gezongen. Wat we wel gedaan hebben is praten over zingen.
Er gaat een hele nieuwe wereld open. Hoog ademen, laag ademen, weerstand, aarden, accepteren e.d. Het leek wel of we bij de psycholoog zaten. Op het bureau stond dan ook een doos met tissues.
Op de vraag wat die daar deden antwoordde de docent: als er een weerstand of blokkade wordt weggewerkt wordt er wordt er nog wel eens gehuild.
Hij liet ons een filmpje zien van twee, tweejarige kinderen die een heel da da doe doe gesprek hebben. Wat duidelijk te zien was dat alleen de buikjes opbolden bij het ademen. Zo gaat het van nature. 
Als we geluid maken gebeurt dit vanuit de buik. Daar zit de emotie. Tijdens het opgroeien leren we al snel geen lawaai meer te maken b.v. huilen. De emotie moet daarom ingehouden worden en dit doen we dan door borstademhaling. Op het moment dat je weer gaat ademen via de buik komen de emoties los. Daarna kan je zingen in vrijheid en vrijheid is waar het om gaat.
Benieuwd wat er allemaal nog gaat komen. Ik houd u op de hoogte.

Met groeten Ton

Rechtzaak

Vier jaar geleden hebben we, een door de spaanse buren aangespannen rechtzaak gewonnen. Het gaat over een recht van overpad dat er volgens hen zou zijn. Volgens de projektontwikkelaar waar we de grond van hebben gekocht, niet. De rechter heeft de laatse -in 2008- gelijk gegeven.
Vandaag kregen we bericht dat er een officieel stuk papier aans ons hek was bevestigd van het gerecht in Torrox. Het lijkt erop dat er weer iets staat te gebeuren.
Nooit saai een huis in het buiten land.

Met groeten Ton

Lust jij nog peultjes?

Mijn vader zei op latere leeftijd regelmatig dat vroeger alles veel meer smaak had. Of het nu ging over appels of witlof, vis of vlees.Vroeger was het smaakvoller.
Ik ben opgegroeid met peultjes die ik niet door mijn keel kreeg. Ze waren een soort bitter en hadden een muffe geur. Later ben ik ze wel gaan waarderen maar die peultjes kwamen gewoon uit de supermarkt.
Gisteren op de volkstuin van mijn nicht heb ik peultjes geplukt.
Lekker toch? Zo vers uit de tuin en ... onbespoten.
Ik had er echt zin in. Maar na de eerste hap was ik direkt weer dat kleine kind. Er zat zoveel smaak aan deze peulen. Een beetje bitter en dat muffe.
Zou mijn vader dan toch gelijk hebben en zou dat kunnen komen omdat zelf gekweekte groenten echt smakelijker zijn?
Als dat zo is moet ik wel wennen aan de smaak van peulen 'nieuwe stijl'.

Met groeten Ton

Maar ook dankzij EHEC

Hoeveel aanwijzingen heb ik nodig?
Rick roept al jaren tegen me dat ik een deel van de tuin moet inrichten als moestuin. Maar ik ben nogal veel aan mijn planten gehecht.
Tijdens de wandeling naar Santiago de Compostela kwamen we een doorgewinterde wandelaar tegen uit Den Haag. De man had een  sterk idee hoe de wereld er in de toekomst uit ging zien. Door de schaarste aan olie zou deze zo onbetaalbaar worden dat ook de voedselvoorziening ernstig schade zou oplopen. (onbetaalbaar vervoer en verwarmen van kassen) Hij voorzag dan ook dat in de nabije toekomst je het beste weer onafhankelijk zou moeten worden door zelf groenten te verbouwen en voor het vlees, dieren te houden.
Vandaag heb ik voor de eerste keer in de volkstuin van mijn nicht gewerkt.( deze deal is geregeld door Rick) Ik heb daar met een man gesproken die antroposofisch tuiniert. Hij sprak daar zeer inspirerend  over en over het feit dat de groenten gezond zijn. Geen gedoe met EHEC en zo. Ze verzieken de hele wereld met die tuinbouw!
Nu moet ik voor die volkstuin eerst naar Alkmaar fietsen, dan een tijd onafgebroken werken en vervolgens weer naar terug fietsen. Dit is nu net het nadeel van een volkstuin ver van huis.
Mijn ideaal: ik zie een onkruidje, loop ernaar toe en trek het uit. Vervolgens ga ik weer lezen.
Daarna denk ik; o ja ik wil nog wat witlof zaaien en ben vervolgens een uur aan het spitten, harken en zaaien.
En waar kan dat? Bij mij in de achtertuin.
Ik ben om.
Wie sierplanten wil hebben late het weten. Ook voor de Spanjolen.

Met groeten Ton

Pinus pinea

Hier een update over de Pinus pinea. Ik heb soms het idee dat ik heel druk ben omdat die zaadjes aan het groeien zijn. Het geeft hetzelfde gevoel dat ik lekker bezig ben net zoals als de wasmachine draait en ik een boek zit te lezen. Heerlijk als het werk doorgaat.

Afijn. Nadat de eerste 10 zaadjes waren uitgekomen gebeurde er met de rest eigenlijk niets meer. Een beetje een teleurstellend resultaat maar ik dacht dat, dat zou kunnen komen omdat de pitjes al twee jaar oud waren. Toch steeds opnieuw water geven en 's nachts het krat naar binnen om de boel lekker warm te houden . Ze komen tenslotte wel uit het mediterane gebied.

Nu er een aantal weken verstreken zijn, zijn er toch nog een 20 tal zaadjes opgekomen en er komen er meer aan. Dit zijn de langzame jongens maar die krijgen ook een kans bij mij want ik wil een bos en dat krijg je niet vanzelf, dus.

De kokers die ik gemaakt heb van tijdschrift pagina's werken heel goed. Ik ben nogal nieuwsgierig en heb een koker opengemaakt  om te kijken hoe de wortels er uitzien. Ze gaan keurig recht naar beneden en groeien niet door elkaar heen, waarbij me opviel dat er eigenlijk al heel veel wortel is en nog maar weinig boom. Eigenlijk begrijpelijk natuurlijk want eerst moet de watervoorziening geregeld worden voordat er een levensvatbaar boompje kan ontstaan.

De volgende stap is dat ik de zaailingen in oktober meeneem naar Casa Los Zuecos om ze daar in potten te zetten zodat ze een jaar verder kunnen groeien voordat ik ze uitplant op de helling.

Was de zomer alvast maar over. O nee. Ik ben heel geduldig.

Met groeten Ton

Malus calvinus

Tien jaar al staat er een appelboom in de tuin.
Tien jaar lang bloeit hij zeer uitbundig.
Negen jaar lang niet één appel gezien. (Zou deze boom van Calvijn zijn?)
Nadat we gisteren in en oude boomgaard hebben gegeten die vol hing met appels, peren, pruimen en kersen ging ik vanmorgen nieuwsgierig mijn eigen boom eens bekijken.
Een overdaad aan vruchten.
Natuurlijk nog klein maar mooi rond en gezond.

Met groeten Ton

Calvijn

We waren vandaag uitgenodigd op een culifeestje. Een feestje georganiseerd rond een 49,5 jarige en het 16,5 jarig samenzijn. Eigenlijk kan je alles aangrijpen om een feestje te bouwen.
Een Chefkok kwam worstdraaien en BBQen een Vinoloog kwam met wijn en uitleg daarover. Tafels in een sfeervolle tuin met oude fruitbomen en zicht op het veengebied van de Zaanstreek. Vrienden en bekenden maakten het geheel compleet. Het gaat het uiteindelijklijk om het samenzijn.
Toen ik nog eens nadacht over deze leuke middag en avond trof mij het volgende.
Waar was Calvijn? Bij mij is hij altijd een van de aanwezigen, een die ik waarschijnlijk zelf uitnodig.
Ik zorg dat er genoeg eten en drinken is, dat iedereen kan zitten en maak het zo prettig en sfeervol mogelijk. En toch is er altijd een soort van schaarste, een beetje afgepast. Misschien niet eens opgemerkt door de gasten maar zeker wel door mij.
Natuurlijk zou ik kunnen zeggen dat een van de gastheren een echte Brabo is en gastvrijheid hem met de paplepel is ingegeven, maar toch.
Of was het misschien dat ongedwongene van de gastheren dat maakte dat iedereen lekker door elkaar liep en gebruik maakte van alles dat voorhanden was?
Ik wil zo veel mogelijk de controle houden. Zou die er voor zorgen dat de rem erop staat?
Genoeg om over na te denken.
Gelukkig ben ik pas in Oktober jarig maar heb de intentie om hier iets te gaan doorbreken.

Met groeten Ton

Luc Ferry

De periodes van lezen en doen wisselen elkaar af in mijn leven. Lezen doe ik heel graag maar soms kan ik geen boek meer zien en wil ik iets maken of doen. Ik noem dit mijn periodes van luiheid en ijver. De periodes met lezen zijn meestal wel langer maar daar is wat mij betreft niets mis mee.
Mensen vragen mij wel eens " Waarom lees je al die filosofische boeken? Je kan toch zelf ook wel bedenken wat goed of slecht voor je is? Ja, dat kan ik ook best wel en.... ik merk dat mijn eigen gedachten verrassend vaak het zelfde rondje draaien. Een rondje dat mij goed uitkomt maar mijn naasten kan schaden. Ook weet ik dat mijn gedachten echt niet zo origineel zijn als ik graag zou willen dat ze zouden zijn.
Trouwens waarom zou ik het wiel opnieuw moeten uitvinden als er zoveel originele gedachten, bewaard in boeken, zijn te lezen?
Nu lees ik het boek: Beginnen met filosofie van Luc Ferry en kwam ik de volgende passage tegen:

Wanneer het onheil plaatsgevonden zal hebben, zal ik me erop voorbereid hebben': een heilsgedachte die in voltooid tegenwoordig toekomende tijd geschreven moet worden.

Hier lijkt, zoals ik er nu naar kijk, het antwoord te zijn. Alle filosofische wijsheden dragen er aan bij dat ik minder snel, maar ook minder heftig uit balans raak als er iets gebeurt wat niet leuk is.
Wat overigens niet wil zeggen dat ik minder gevoelig ben geworden. De gebeurtenissen zijn gewoonweg: beter te aanvaarden.

Met groeten Ton

Ploert

Wij willen altijd maar mooi weer. Lekker in de zon zitten en bruin worden. Maar nu ik hier in Spanje aan het tuinieren ben moet ik steeds aan mijn oom Leo denken. Hij was een echte natuurliefhebber en fanatiek tuinier. Ik herinner me bijvoorbeeld dat hij wekenlang bezig was met een uitgebloeide orchidee om daarvan de zaadjes te verkrijgen. Dat moest -op een oude krant-in de zon drogen en rijpen. Maar op en dag kwam er een windvlaag en alle zaadjes waren weg. Vervolgens heeft hij het deel van de tuin waar hij dacht dat het zaad was gevallen afgezet en met veel zorg behandeld en ja hoor na een paar jaar had hij enkele orchideëen.
Maar wat mij het meest is bijgebleven van hem is dat hij de zon 'de koperen ploert' noemde. Hij zei dat de zon de grond teveel uitdroogde, dat het de bladeren van enkele planten verbrandde (nu ik terug denk moeten dat schaduw planten zijn geweest die op een verkeerde plek waren geplant) en zo ging hij een hele tijd door.
Ik heb in Spanje al verschillende malen gezegd dat het klimaat hier hard is: wind, hitte, droogte en altijd de zon.
Vandaag heb ik onkruid verwijderd rond de Yucca stammen die ik in het voorjaar heb geplant. Sommige hadden maar en klein beetje onkruid om zich heen. Een van de stammen was echter volledig bedekt met Lathyrus. Toen ik dat verwijderd had zag ik dat de aarde en de stam vochtig waren gebleven en dat er wel 30 uitlopers op de stam zaten. Van de rest van de stammen was er nog niet een uitgelopen. Zou mijn oom dan toch gelijk hebben?

Met groeten Ton

PS. Gisteren op het strand mijn rug verbrand.

Goed

Goed dat het hier prachtig weer is, jammer dat mijn zus en ik morgen naar de regen gaan. Jammer dat Rick al in Nederland is maar goed voor mijn Spaans
Vandaag een afspraak met de Spanjaard die de weg gaat repareren die met het super slechte weer van vorig jaar ernstig is beschadigd. Normaal gesproken doet Rick het woord want zijn Spaans is veel beter maar die is op het ogenblik aan het zingen bij Blair. Aan de buurman, die ook bij het gesprek aanwezig was had ik niets want die spreekt niet een woord Spaans maar hij had wel veel vragen en dat is ook belangrijk.
En wat is het heerlijk om mezelf verstaanbaar te kunnen maken in een andere taal, ook al maakte ik tig fouten met de verleden tijden. Antonio- zijn er andere namen?- wilde me in ieder geval verstaan, want er ontstond een conversatie. Ik had hem wel eerst gevraagd om zich voor te stellen dat ik het Spaans spreek van een kind van 3. Hij sprak daarna redelijk langzaam en sprak de ssen uit- dat doen de Andalusiers niet want die wonen in  Epanja.
Op alle vragen kwam een antwoord dat ik goed kon volgen en vertaalde dat weer naar Nederlands.
Helemaal goed. Volgens mijn zus ben ik toch hoogbegaafd en het is altijd leuk om een compliment van haar te krijgen.
Nu afwachten of het resultaat van de wegwerkzaamheden net zo mooi wordt als de conversatie van vandaag.

Met groeten Ton

Groei

Al 5 jaar ben ik bezig om  een oase rond Casa Los Zuecos aan te leggen, maar met mijn Hollands verstand heb ik veel fouten gemaakt.
Planten gekocht die in de tropen horen en in mijn tuin te weinig water kregen en dood gingen. Te grote bomen aangeschaft die dan vanwege de harde wind niet vast gingen staan ook al had ik ze aangebonden. Bomen gekocht die eigenlijk niet in de wind kunnen staan en dan... doodgaan.
In het begin had ik dan ook stellig het idee dat alles wat ik had geplant achteruit groeide. Elke keer dat we in Spanje aankwamen raakte ik upset vanwege de teloorgang van planten. Ziet je omgeving er armoedig uit voel je je zelf ook zo.
Maar.... deze keer. Alsof er een groeibom was ontploft. De olijfbomen zijn 40% gegroeid,
de Acacia 100%, de Parasoldennen hebben 15 centimeter lange scheuten en zelfs de Bougainville heeft voor het eerst bloemen. De Myoporum breekt echter alle records. Vorig jaar 10 exemplaren geplant als struikjes van 50 cm hoog en nu zijn die gegroeid tot het een haag van 125 cm hoog.
De kennis van Heidie Gildemeister lijkt te werken. Ik koop nu planten die in het klimaat thuishoren en schaf ze aan bij Vivero Florena in Competa. Deze viveros kweekt zelf de planten zodat ze echt gewend zijn aan de omstandigheden die hier heersen, ze zijn niet in een kas gekweekt.
Als het zo doorgaat moet ik over een paar jaar gaan snoeien maar dat vind ik heel leuk werk.

Met groeten Ton

Weer

Ik ben weer in de lucht.
We waren een paar dagen in het Spaanse en vanwege een storing in het netwerk van de provider was er geen internet beschikbaar.
We hebben genoten van Casa Los Zuecos en het prachtige doch instabiele Spaanse weer. Zo was er gisteravond een gigantisch onweerscomplex te zien boven de Maroma, de hoogste berg in de regio, 2000 meter.Wij kregen slechts een paar spatten en wat wind. Vanmorgen kon je bij Velez Malaga, in zee het  bruine water van de rio Velez zien als een bruine vlek. Vandaag onstonden er opnieuw enige grote onweerscomplexen maar vanuit ons huis konden we zien dat het aan de kust prachtig helder was. Spullen ingeladen, naar de kust gereden en heerlijk op het strand gelegen. Wel een wonderlijk gezicht om bijna boven je hoofd donkere wolken te zien en toch zo heerlijk in de zon te liggen.
Dit is nu weer een van de dingen die Spanje zo leuk  maakt.

Met groeten Ton

Klimmen naar kruishoogte

Dat is het reisverslag van Tosca Niterink ( Thea van Theo en Thea) en Anita Janssen. Het wordt wekelijks in het NRC als colum geplaatst en is ook te volgen op wildwifeadventures.nl. Zij wandelen de Via de la Plata naar Santiago de Compostela, niet vanaf Sevilla maar vanaf Granada.
Wij als ervarings deskundigen beleven heel veel plezier aan de teksten. O.a. De naam voor de gehaaste pelgrim die altijd bang is geen plaats te hebben in de volgende herberg: snelgrim. Meesterlijke vondst omdat het woord eigenlijk weergeeft waar de snelgrim last van heeft namelijk: een beetje grimmigheid, geen tijd voor een vriendelijk woord of in het zicht van de herberg een beetje gaan rennen om je in te halen.
Tosca en Anita zijn scherpe waarneemsters en geven het waargenomene humoristisch, absurdistisch weer.
Helemaal mijn humor.
Ook aan te raden voor de Nederlander die in Spanje woont

Met groeten Ton

Theorie

Al een paar jaar maak ik bergen sudoku's. Ik maak ze tot 7 sterren en dat vind ik een goed resultaat. Maar er zijn tijden dat ik zelfs bij een 3 ster hulp achter in het boekje moet zoeken. Niets lukt me dan. Al zit ik uren te puzzelen, ik krijg geen inzicht.
Nu heb ik de volgende theorie ontwikkeld. Als ik moeite heb met het maken van Sudoku's is er iets aan de hand. Ik kan me niet goed concentreren, raak geïrriteerd, voel me een sukkel en meer van dat soort dingen. Er zit iets in mijn brein dat zeurt om meer aandacht dan de sudoku. En als ik dat geen aandacht geef blijf het dreinen. Een duidelijk teken dat ik eerst iets weg moet opruimen voordat ik weer met volledige aandacht en plezier kan puzzelen.
Ik had de laatste tijd problemen met het oplossen van een 4 sterren sudoku dus wat zat er in de weg? Een oud probleem: wat doe ik met mijn leven? Nadat ik daar weer eens aandacht aan had besteed heb ik mijzelf bij de VPTZ aangemeld. Ook zijn we begonnen met het zingen bij Blair. Dit brengt zin en plezier in mijn bestaan en wat blijkt: zonder problemen maak ik nu weer 5 sterren sudoku's.
Als dit werkelijk iets zegt over mijn leven is het een leuke graadmeter.
Zijn er ook 10 sterren sudoku's? 

Met groeten Ton