Caminito del Rey

Een goed gevulde dag was het. Wel een nadeel: helemaal vergeten om naar de gedeeltelijke zonsverduistering te kijken. Ik had nog speciaal het brilletje meegenomen maar al doende niet opgemerkt dat er iets minder zonlicht scheen. 

Jammer maar er was dan ook genoeg afleiding.

Vanmorgen om 06.00uur op om op tijd voor ons tijdslot bij de Caminito del Rey te zijn. 

Maar voordat we maar daar waren passeerden we een van de stuwmeren van Ardales.

En die lag er spiegelglad bij.

De Caminito del Rey is een wandeling over vlonders die hoog tegen de wanden van een ontzettend hoge kloof zijn geplakt. Zeer indrukwekkend wat moeder natuur daar heeft gemaakt.

In het begin van de tocht was het nog wat druk omdat dan alle mensen nog op een kluitje zitten. Maar na een minuut of tien verspreidde het volk zich.

Voor de twee hoogtevrezers was het soms toch wat zwalken met knikkende knieën en de staaldraad die aan de rotswand zat geklonken liet ik niet zo heel vaak los.

De kaarsrecht oprijzende wanden hebben genoeg plekjes waar plantjes kunnen groeien.

Het traject is net geen vijf kilometer lang maar we liepen er twee uur over. Nou uh, dat is geen lopen, dat is bijna flaneren. Want wat is het prachtig.

En nee: ik keek pas naar beneden als ik met mijn ruggetje tegen de rots stond.

Deze rotslagen zijn een kwartslag gedraaid. 

Hier zijn we de kloof uit. Daarmee werd de wandeling trouwens niet minder mooi.

De Caminito is een grote trekpleister en ik kan niet anders zeggen dat het keurig is georganiseerd.

‘s Middags reden we naar Ronda waar we een nacht blijven. Een soort van mini vakantie dus. Maar daarover morgen meer.

Met groeten Ton