De bergen in

Ze willen graag met ons wandelen. ‘Ze’ zijn vrienden. Verschillende zelfs. Want jullie houden zo van wandelen. Maarrrrrrrr……

Die wandeldaggies hebben voor ons niet de aantrekkingskracht die de pelgrimstochten wel hebben. En natuurlijk is er niks mis met een wandelingetje ook al noemen wij dat een ‘rondje rond de kerk’ of ‘een rondje met de hond’.

Maar gisteren ging ik gewoon lekker mee. Een flinke route in de buurt van de hoogste berg La Maroma. En dat allemaal in het Parque Natural Sierras de Tejeda, Almijarra and Alhama. Het deel waar we wandelden is ruiger dan waar wij wonen.

Om negen uur reden we eerst in een uur naar Canillas de Aceituno waar het begin van de wandeling was.

Hier zijn we al een stiefkwartiertje aan het klimmen en zien we de laatste bebouwing van het dorp.

Volgens de weersvoorspellingen is dit voorlopig de laatste dag met hogere temperaturen. Het werd nog een graad of 23. Nagenoeg geen wind dus echt helemaal fijn. Het oog werd gestreeld en ook de neus kreeg voldoende aandacht. Dennengeur, rozemarijn en tijm. 

De wandeling had als harde cijfers: 13,5 kilometer en 840 hoogte meters. Een pittige dag dus. Ongeveer als die van de zwaarste categorie van de Cómpeta vierdaagse. Wel met een groot verschil: een rustig tempo en voldoende pauzes.

De wanden waren op sommige stukken zeer steil en de ravijnen diep. Tja, van zo’n droge rivierbedding word ik wel blij. 

Omdat we steeds hoog in de bergen liepen was de Middelandse zee altijd wel ergens te zien.

Nu zijn dit soort paadjes niet echt aan mij besteed als ze zicht geven op driehonderd meter diepte, maar de struikjes geven me hier net voldoende het idee dat het ‘veilig’ is.

Een plat stuk is dan wel weer even heel fijn. Meteen tijd voor een kletsje of wat rondkijken.

In de diepte is het meer van Viñuela te zien. Het is het meer dat ooit is aangelegd om de avocado- en mangoplantages van water te voorzien. De laatste drie jaar is het waterniveau zo laag dat er geen water meer uitgehaald kan worden. Maar met de laatste twee regensessies is er toch weer 10 kubieke hectometer water bijgekomen en is er zelfs sprake van om de waterrestricties op te heffen ook al is nog slechts 24% van de capaciteit bereikt.

Altijd een mooi gezicht om te zien hoe de rotslagen omhooggestuwd zijn.

Hier zijn we net het park uitgelopen en kijken nog even waar we eerder hebben gelopen. Er komt trouwens nog een een ravijntje aan waar we doorheen moeten om weer op het beginpunt aan te komen. Oei, zo’n kuitenbijtertje helemaal aan het eind van een stevige wandeling was nog wel even slikken.

Om 18.00 uur in Canillas waar we nog wat dronken voordat we terugreden naar Cómpeta.

Een heerlijke dag, prachtige wandeling en leuke medewandelaars. 

Vandaag had ik wel spierpijn en wat recuperatietijd nodig. 

Nadat ik bijna twee uur had liggen slapen tijdens de siësta maakte Rick me toch maar wakker. Anders slaap je vannacht niet.

Met groeten Ton