Altijd maar die zon

13,5 Kilometer gewandeld, 453 meter geklommen, 510 meter gedaald en19782 stappen gezet.

Er werd donderdag veelvuldig verteld dat het vrijdag een stuk aangenamer van temperatuur zou zijn. 22 Graden in plaats van 28.

s’ Morgens was het rond acht inderdaad koeler. 20 Graden en dat zijn er twee minder dan donderdagochtend maar nog steeds lekker warm zo vroeg op de ochtend.

Ik werd trouwens om vier uur s’nachts wakker vanwege freakwind. Ongeveer tien minuten waaide het keihard. Het loeide door de kieren van de ramen.

Weeromslag. Ze hebben het er al dagen over maar het zou nu zomaar kunnen want er hangen lenswolken boven de Maroma en dat betekent koude bovenlucht.

De wandeling van vandaag is in de buurt/aan de voet van de Maroma en die is met 2069 de hoogste berg in de buurt.

Eerst met de bus van Cómpeta naar Sedella voor de start van de tocht. 

Na een uurtje de koffiestop.

En nog een uur later bijna op het hoogste punt met zicht op zee.

De paden waar we over gingen waren lekker breed zodat er makkelijk naast elkaar gelopen kon worden. Fijn om te kletsen en zorgeloos om je heen te kijken.

Het uitzichtpunt El Pozuelo met op de achtergrond de Maroma. De grote kale grijze steenklomp ziet er ongenaakbaar uit. Toch is de beklimming, wij deden die jaren geleden, niet zwaar. 

Anyway: het is inmiddels gewoon weer 28 graden. Wel met een lekker briesje maar toch. 

Achter het hek een diep ravijn. Daar maakte ik een foto van maar waarschijnlijk ietwat gehaast. Dus wazig en niet voor het blog.

Voor een deel dezelfde weg terug maar met een klein ommetje naar het begin van Rio de Puente waar we pauze hadden voor de lunch. Ik had een banaan, een gekookt ei en een stuk kaas, wetend dat er thuis een heerlijke moussaka wachtte.

Wat een rijkdom en genot.

Op de heenweg wilde ik dit straatje op de foto zetten maar de zon stond recht voor me dus dat moest op de terugweg.

Eenmaal in Cómpeta met een paar medewandelaars wat drinken maar kort want ik wilde nog een klusje doen.

Het is weer mangotijd en net als vorig jaar zoek ik naar valfruit.

Opbrengst. Wat kan een mens tevreden zijn.

Een vriendin die tien jaar in Spanje woonde maar inmiddels weer naar Nederland is verhuisd zei vaak: altijd maar die zon.

Tja, dacht ik dan: dat vinden we als noordelingen toch zo fijn aan Spanje?

Maar nu we hier zelf al weer behoorlijk wat jaren bivakkeren verandert dat, zeker voor mij.

Zo liet ik bij thuiskomst de rolluiken zakken omdat ik wel voldoende Lux had gehad. Ik zat tot de zon onderging lekker in het schemerduister.


Met groeten Ton