Nog een nagekomen Spaans bericht

Afgelopen maandag was de laatste repetitie van het seizoen. Altijd leuk maar nog eens extra vanwege de gezamenlijke maaltijd daarna.

Ik wil wat anders doen tijdens die repetitie, zei Rick een week of twee geleden.

Waar denk je aan, wilde ik weten want meestal heeft hij dan al iets in gedachten.

In groepjes. Kleine groepjes waarin alle stemmen zijn vertegenwoordigd. Als minikoortjes.

Ik zie dan allemaal problemen opdoemen van mensen die onzeker worden als anderen kunnen horen wat ze zingen. In zulke groepjes kan je jezelf bijna niet verstoppen achter de stem van je collega’s sopraan of bas.

Vorige week donderdag was de bijeenkomst met de muziekcommissie. Naast de gewoonlijke klachten over bepaalde liedjes: ik vind de Beatle-medly vreselijk of ik wil alleen in het Engels zingen, kwam toch de conclusie dat eigenlijk iedereen tevreden was met het repertoire.

Ook een punt dat werd ingebracht was de wens om meer aandacht te besteden aan het verbeteren van de zangtechniek.

Goed idee, zei Rick. Een goede oefening is dat het koor in kleine groepjes zingt tijdens een repetitie. Het dwingt de zangers om beter te luisteren naar zijn of haar collegazangers en dat bevordert de samenklank.

Dus precies dat deed Rick tijdens de laatste repetitie.

Ik zette de stoelen in kringen en Rick legde de naamkaartjes er op. 

Bij binnenkomst is er dan meteen onrust. He? Wat? Waarom?

Mijn verwachtingen kwamen totaal niet uit. Eigenlijk iedereen vond het na de initiële onrust een leerzame en leuke ervaring.

Nu begon Rick ook eerst met een bekend nummer, maar daarna startte hij met een nieuw lied en dat vraagt dan wel wat van de mindere goden en godinnen. Of zangers die minder lef hebben of geen notenschrift lezen.

Ik hoorde voor het eerst wat de sopranen daar zingen, zei een alt bij de nabespreking. Ik wist niet dat Peter zo’n mooie stem heeft werd er gemompeld. Goed om eens uit de comfort zone te komen zei weer een ander.

Geslaagd en voor herhaling vatbaar.

Daarna op naar het restaurant voor het dinner in Cómpeta Bio.

We hadden daar afgelopen december ook het afsluit dinner. Heel geslaagd. Niet alleen qua sfeer en bediening maar vooral ook het eten. Zeer smaakvol en mooi gepresenteerd.

Dus stonden we er maandag rond 19.00 uur, de afgesproken tijd, voor de deur. Die gesloten bleek. Pas na tien minuten kwam er een auto aan met daarin het personeel en de boodschappen.

Oei. Zouden de verhalen die we ook over het restaurant hoorden dan toch waar zijn? Dat het nu niet direct een goed geoliede machine is en dat er met reserveringen wat laconiek zou worden omgesprongen.

Zijn wij dan nu de klos?

Maar de tent werd snel geopend en de tafels subiet gedekt. Dat gaf de burger weer moed. Daarna lieten de eerste drankjes wel wat op zich wachten maar daarna zaten we gezamenlijk zeer genoeglijk kletsend rustig af te wachten wat zou komen. Dat genoeglijke wachten nam wel anderhalf uur in beslag en toen het eerste eten binnenkwam deed het koor zijn koording en begon spontaan de beginmaten van Leonard Cohen’s Halleluja te zingen.

Ook nu was het eten echt heel smaakvol en de borden met aandacht opgemaakt. Toch denk ik dat de volgende seizoensafsluiting niet meer daar gaat plaatsvinden. 

Daar hebben wij geen invloed meer op want met ingang van het nieuwe jaar zitten Rick en ik niet meer in het bestuur van het koor. 

We hebben dat vier jaar met plezier gedaan maar, zeker voor Rick die als dirigent eigenlijk geen lid lid is van het koor, is het goed om wat meer afstand te bewaren.

Met groeten Ton