Caminho Portugues, dag zeven

Van Calvinos, naar Alvaiázere, 22 km, 28488 stappen.

We bleven de enige pelgrims in de herberg. De beheerder kwam nog wel checken omdat er twee dames gereserveerd hadden. Maar die waren blijkbaar van gedachten veranderd.

Het is heerlijk om zo rustig in een herberg te kunnen overnachten. Slapen in een herberg is best een ‘dingetje’. Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd is om er nooit negatieve gedachten op na te houden. Zou gauw je denkt: wat snurkt die man, heb je een probleem. En erger ik me suf zodat ik de slaap niet kan vatten.

Ook bedenk ik dat mijn bed mijn huisje is. Ik kijk niet buiten de ruimte van mijn bed. Alsof er muren zijn. En dat geeft een gevoel van knusheid en veiligheid.

Bij lawaai van snurkers of krakende bedden, het zijn altijd stapelbedden, zijn er oorpropjes. Als een ruimte te licht is heb ik een doekje over mijn ogen.

Hoor niks, zie niks.

Daarbij komt ook nog dat je na een flinke wandeldag gewoon in coma ligt.

Maar vannacht was daar allemaal geen sprake van.

Ook vandaag weer een korte dag dus pas om half zeven op pad. In het ochtendgloren. Het slaapdorp lag op een bergje en hier kijk je het dal in dat we door moeten.

Nou dat was geen straf want was het mooi.

Het lijkt een heel natuurlijke begroeiing maar dat is schijn. Zowel links als rechts zijn het productiebossen, alleen aan de randen van de weg is wat natuur.

Maar een genot voor het oog.

Nu weet ik dat we onder een steen leven maar we komen deze konijnen vaak tegen. Iemand een idee wat ze betekenen?

Het is nog steeds prachtig, maar is inmiddels wel 10 km verder. 

De laatste dagen zitten we opnieuw in bergachtig gebied en wat is het weer prachtig. Het doet me sterk aan Galicië denken met het gebruik van natuursteen, het overvloedige mos en het altijd aanwezige gekletter, gegorgel, gekabbel en gespetter van water. Wat een rijkdom. En zoals vaak denk ik als ik in een ander gebied ben: hier zou ik zo kunnen wonen. Maar al dat water en mos duidt ook op veel regen en houd ik niet ook heel veel van zonnig weer?

Hier hoorden we gezang. Steeds dezelfde halve toonladder naar beneden. En best wel hoog. En zuiver.

Het lijkt wel een operazangeres die aan het oefenen is, zeiden we.

Ik kan het dan niet laten om na het horen van het riedeltje hetzelfde riedeltje na te zingen. En ik kan heel hard zingen. Het werd beslist gehoord want er werd geroepen en het geluid kwam ook dichterbij.

Ik wacht even, zei ik en binnen een minuut kwam er een man vanuit een zijweg ons pad oplopen.

Wel een man die duidelijk een geestelijke beperking had. Hij kon niet praten, maar maakte gebaren dat wij ‘die’ richting op moesten en hij ging de andere kant op. Of, dat maakten wij ervan.

In ieder geval hoorden we weer zingen.

En de paden worden modderiger, maar net niet te erg.

Veel dorpen hebben hier te maken met leegloop en er staan dan ook heel veel verlaten/vervallen huizen en er staan er ook veel te koop. Onder een huis dat te koop stond zagen we deze drie oudjes.

We, nou eigenlijk ik, zien veel orchideeën staan. Veel verschillende soorten, maar met een gemeenschappelijke deler: paars en een bloem in kaarsvorm.

Maar deze witte zag ik niet eerder.

Bij het passeren van een statig huis waren deze oude kurkeiken te zien. 

Zo’n bosje hoort al heel lang bij elkaar.

Tijd voor een intentie: een lang liefdevol tevreden leven voor een gezin.

We zien ook veranderingen in de omgeving. Stapelmuurtjes. Een oude traditie zichtbaar aan de begroeiing. Maar we zagen ook een prachtige nieuw gestapelde muur. Dat was, eufemistisch gezegd, bij een wat groter nieuw huis.

De laatste kilometers gingen langs de weg. Gelukkig een rustige weg, maar wat saai. Het gaat wel lekker snel want op asfalt kan je tempo maken.

Zo tegen 13.00 uur in de herberg. Een particuliere waar we in een tweepersoonskamer zitten.

Zeer vriendelijk welkom. Eerst een glaasje Witte Port en daar ging mijn belofte van geen alcohol. 

De herbergier maakt veel werk van de stempel. Het werd zelfs een hele ceremonie met sleutels, schelpjes, was en een lintje.

Meteen douchen, de was en naar supermarkt. Bij de laatste moesten we een kwartier wachten voordat die openging om er vervolgens achter te komen dat ze geen kant en klare salade hadden. Door naar supermarkt twee. Die hadden ook geen salade maar wel een cafetaria met koffie, thee en pastel de nata. Ook goed. We kochten rauwkost, een blikje bonen, doperwten en een stuk kaas. Daarnaast yoghurt en banaan.

De buikjes zitten weer vol.

Kijken of ik sterk genoeg ben om het zakje pinda’s te bewaren voor morgen.

Terug in de herberg was er een ware intocht van pelgrims: 7 en volgens de eigenaar komen er 12 in totaal.

Met groeten Ton