Caminho Portugues, dag vijftien

Van São João da Madeira naar Porto, 37 kilometer, 48970 stappen.

Qua wandeldag kunnen we dag rustig vergeten. Niet dat de route heel vervelend was, maar het verkeer was op 70 % ervan meer dan vreselijk.

Maar we liepen aan op een grote stad en dat is veel bebouwing en industrie.

Het routeboekje gaf als advies om het hele stuk in een dag te lopen ‘om er maar vanaf te zijn’. 

Het lopen op zich ging gewoon goed ook al was het wel heel warm. 

Anyway. We sliepen vannacht wederom als rozen en werden wakker van de wekker. Kwart over vijf!

Ik maakte nog een beker thee en een kop koffie en hup, om 06.00 uur stonden we buiten. Daar spraken we eerst een intentie uit: dat de uitslag van de onderzoeken van M goed zijn zodat hij en K opgelucht op reis kunnen.

Het was een flinke klim om uit onze slaapstad te komen maar eenmaal op het hoogste punt zagen we de Atlantische oceaan. Nou uh eigenlijk meer de mist die boven zee hing. Maar toch: een mijlpaal.

Daarna meteen zeven km verkeersgeweld. Gelukkig wel met een trottoir.

Vervolgens een verbindingsweggetje. Een meter of vijfhonderd maar wel met middeleeuws plaveisel.

Opnieuw over de weg maar wel met de zee al dichterbij.

Hier gaan we door een stukje buitengebied en is er eindelijk wat rust.

Tijd voor een pauze want we zagen een lekker muurtje om op te zitten met zicht op deze majestueuze eik.

We kregen Porto niet op een presenteerblaadje en moesten nog even 120 meter klimmen. Wel volgens het routeboekje over een origineel stuk Romeinse weg. Het was er weldadig rustig en het rook heerlijk naar Eucalyptus.

Net het bos uit, zicht op Porto. Tenminste: dat dacht ik. Niks daarvan. Een voorstad. Wel een eenduidige bebouwing.

Zeg.

Ja. 

Waar woon jij?

In die witte flat.

Na nog eens een saaie acht kilometer langs de drukke weg dan toch Porto. Met de eerste meeuwen. We waanden ons meteen even in Nederland.

Via de ijzeren brug de stad in. En zo vind ik dat de stad er mooi bij ligt.

Met de pastel de nata was het vandaag een beetje zoeken. In de eerste pastelaria die we zagen was het heel druk en besloten we niet in te gaan. Daarna kwamen er twee barretjes die geen pastelles hadden. 

In de tweede kwam de barman meteen met een lijst aanzetten. 

Oei, denk ik dan: daar heb ik geen zin. Wat bleek?  Hij wilde alleen maar dat we zouden turven uit welk land we kwamen. 

Eindelijk een pastel in het restaurant van een benzinepomp. Daar hadden ze ze wel, maar waren ze onvoldoende gaar gebakken dus een beetje een flop.

Uiteindelijk deden we in een supermarkt wat boodschappen en daar zaten heerlijke verse, nog warm zelfs, pastelles bij.

Inmiddels in een alleraardigst hotel waar we op zolder verblijven. De was hangt in de raamkozijnen en direct gaan we voor de laatste keer de Australiers zien. Wij wandelen morgen verder en zij blijven nog drie dagen in Porto.

Met groeten Ton