Caminho Portugues, dag vijf

Van Golegã naar Asseiceira, 20 km, 27899 stappen.

De tijd gaat snel. De vijfde week is ingegaan. We genieten nog steeds de oren van ons hoofd. Wat is het gevoel van vrijheid toch heerlijk.

We lagen in een diepe coma om 21.00 uur om rond 23.00 uur zeer abrupt gewekt te worden door een luidruchtige familie. Die had een uur nodig om zich te settelen voordat de rust weerkeerde.

Ik kan niet anders zeggen dat ‘aanvaarden wat er op mijn pad komt’ me zeer goed afgaat. En wat een verschil dat maakt in het plezier dat ik beleef. De volgers van mijn blog zullen weten dat ik veel kan meuten en mopperen en ik weet: het is iets dat ík zelf doe. En….er gaat heel veel tijd inzitten waarin ik niet geniet.

Dus ook met het abrupt ontwaken kon ik rustig in mijn bedje denken: hoe vaak ben ik ‘s nacht niet twee uur wakker? Met dit uurtje gemiste nachtrust slaap ik wellicht de rest van de nacht in een ruk door. Wat ik deed.

Er kwam een vraag hoe we de schoenen weer droog krijgen. 

Voor de pelgrim is het dagelijkse wasje best een ding. Niet zozeer het wassen, maar het droog krijgen.

Gisteren waren we nog best vroeg in het hostal en scheen de zon met zijn Zuid-Europese kracht. Snel binnenzooltjes uitspoelen en die samen met de schoenen tegen een muurtje in de zon gezet.

Die waren na drie uur droog. Net als de was: wat wind en zon en de pelgrim is happy.

Vanmorgen om 6.30 op pad. 

Hier begint het te schemeren. Net voldoende om deze ooievaarflat op de foto te krijgen. Wat me dan opvalt: waarom tien nesten in een mast en in de volgende niet een.

Zo ‘s morgens vroeg is het allemaal nog zo vredig. In São Caetano zagen we dit vervallen huisje in een straatje waar toch aandacht werd gegeven aan schoonheid.

Wat verder was een heel statig huis met bijgebouwen en huizen die allemaal leegstonden en aan het verpauperen waren. Dat gaf een wat onheilspellend gevoel.

Dit is het statige huis waar zelfs nog een toren met kantelen in verwerkt zat. Als we weer thuis zijn zal ik van dit complex een serie laten zien.

Een laatste blik op de Taag. En daarmee verlaten we ook het laagland.

In een volgend gehucht stond een paars huis. Eigenlijk wel mooi, maar toch staat het dan wat los in de omgeving. Dat veranderde op slag met het zien van de blauwe irissen. Een geweldige combinatie.

Een paar km verder was er een groter dorp, waar we wat zouden kunnen drinken. En snoepen natuurlijk. Maar we konden er niets vinden. Rick vroeg aan een dame of er nog ergens een bar open was.

Ja hoor, een km terug.

Nu willen we nooit teruglopen maar na 11 km is een bakkie koffie wel heel erg lekker. We stonden net te overleggen wat we zouden gaan doen toen een man vroeg of we hulp nodig hadden. Ja, is er een bar?

Nee, zei hij, geen bar maar loop maar mee.

En hij leidde ons naar een Centro do encontro (een soort ontmoetingscentrum waar het gewoon druk is van niet alleen ouderen maar van elke leeftijd, meer een soort huiskamer).

Hoe aardig is dat? En hij deed de bestelling ook nog. We moesten die wel zelf betalen, maar dat was helemaal goed.

Wat verder van Lissabon af lijkt het allemaal een stuk goedkoper. Voor een koffie, thee en twee pastel de natas, en die pastelles waren nog eens groot, betaalden we 4,10 euro.

Daarna werd het langzaamaan klimmen en ik had nooit gedacht dat dit ooit uit mijn mond zou kunnen komen: ik genoot ervan. Eindelijk weer uitzichten en die extra inspanning? Ach, ben ik niet gewoon goed getraind.

Een plantage met Eucalyptus bomen. Niet echt waar ik heel warm van wordt, zeker ook omdat er onder die bomen niets groeit, maar van bomen word ik blij.

We hebben de poncho’s hier al een uurtje aan. Soms vanwege miezer, maar soms ook vanwege de kou. Dit is een wat natuurlijker perceel en dat is plezierig voor het oog.

Dit was wel het steilste stukje en ook hier geen last van de klim. Wel wat glibberig op zijn tijd.

We zijn ons bewust van het voorrecht om dit te kunnen doen niet alleen vanwege tijd en geld maar ook vanwege onze gezondheid.

Meteen tijd voor een intentie: Dat een zoon ondanks een terugval in ziekte er weer bovenop komt.

Eindelijk bovenaan. Het kale stuk. Daar zijn waarschijnlijk vorig jaar de eucalyptus bomen geoogst. De stompen zijn namelijk al uitgelopen.

Nog een uurtje verder besluiten we om te gaan overnachten in de herberg van Asseiceira. Een korte dag dus.

Inchecken bij een centrum voor ouderen waar we vriendelijk werden geholpen. In het kleine dorpje is een bar met Wifi, supermarktje en een bar die een pelgrimsmenu verzorgt. Meer hebben we niet nodig.

Een paar honderd meter teruglopen om naar de herberg te komen. 

Daar eerst een rondje maken om te zien hoe de voorzieningen zijn

Oeps. Hemeltje lief. Ik schaam me voor het gebruik van de herberg door de pelgrims. Het is makkelijk om te zeggen dat er niet goed schoongemaakt wordt, maar als gebruiker heb je ook verantwoordelijkheid. Een herberg is geen hotel waar je het idee hebt dat een ander je smerigheid opruimt, omdat je er vet voor hebt betaald. 

In beide toiletten zaten vieze remsporen, in de douches lagen gebruikt propjes papier en een uitgeknepen tandpastatube. In de keuken stonden lege flessen op het aanrecht, waren de vuilnis bakken vol en lag er troep naast.

Ik wordt dan wel triest.

En wat kun je dan het beste doen?

Schoonmaakmiddel in de toiletpotten, met mijn hand in plastickzak gestoken om de viezigheid uit toilet en douche op te rapen en de afvalbakjes te legen. 

Meteen het afval en de lege flessen in de vuilcontainers gegooid die minder dan 100 meter verder staan.

Terug eerst de wc’s geborsteld. 

Klaar. Met een goed gevoel een koppie thee gezet en nu zitten we voor het straalkacheltje te internetten, want er is zelfs Wifi hier.

 

Rick maakte de foto met in het midden de muur tussen woon- en slaapkamer.

Met groeten Ton