Caminho Portugues, dag tien

Van Conímbriga naar Coimbra, 17 kilometer, 27973 stappen.

De meeste mensen die gisteren in de herberg verbleven, hebben we al eerder ontmoet en gesproken of soms alleen gezien.

Het leven op de camino gaat snel dus als je mensen voor een tweede of derde keer ontmoet, begroet je elkaar als dierbare oude vrienden.

Zo ook gisteren. We kletsen met drie pelgrims tot half negen’s avonds over het leven op de camino en het ‘gewone’ leven. En….daar kom je dezelfde obstakels tegen.

We sliepen met 10 personen in het zaaltje en vanwege de goede sfeer en het kletsen was ik eigenlijk onvoorbereid op snurkers. En er werd gesnurkt. En ook al werd ik er verschillende keren wakker van, ik kon er in berusting naar luisteren. Toch hadden oorproppen wel wat toegevoegd aan een goede nachtrust.

Een keer werd ik wakker en daar hadden oorproppen geen verschil gemaakt. Omdat de schuifdeuren op een kier stonden voor frisse lucht kon er een kat binnenkomen. Toen ik me op een moment wilde omdraaien, werd ik gehinderd door een bult bij mijn enkels. De kat. Die kreeg wel een wat geschrokken zet van mij.

Vanmorgen om half zeven een gezamenlijke kop thee en daarna ging een ieder op pad.

Het had geregend vannacht. Niet veel maar alles rook heerlijk nat. Eigenlijk zelfs een beetje naar compost vanwege de warmte. Zo vroeg op een zondagmorgen was het gewoon vredig. Zeker met het geluid van stromend water. Wat zijn er veel stroompjes, geultje en gootjes waardoor het water uit de bergen vandaan komt. Wat een rijkdom. 

O en al die overdadige groei. Je kunt duidelijk het verschil zien tussen het droge Andalusië en het, zeker in deze tijd van het jaar, kletsnatte Portugal. Jaloers word ik van de gigantische Strelitzia’s, Brugmansia’s, orchideeën en bromelia’s die ik steeds vol in bloei zie staan. Zelfs de Tillandsia’s bloeien en dat heb ik in Spanje nog nooit gezien. Het voelt hier dan ook tropischer aan. Nou ja, mijn hart juicht bij het zien van al dat moois.

Goed. Veel stromend water.

Ook onder huizen door. En dit is geen molen of iets dergelijks. 

En al dat water is kristalhelder.

Na een kilometer of  zes kwamen we in Cernache waar we verrast werden door een piepklein barretje dat open was.

Toen we naar binnenstapten zei de dame achter de toonbank iets dat wij interpreteerden als: de leverancier moet nog komen.

En die kwam tien seconden later. Ik hield de deuren open zodat de bakker met zijn waar naar binnen kon.

In de grijze bakken rechts op de foto zaten alle lekkernijen.

Een dikke traditie inmiddels. 

Terwijl zaten te smikkelen zagen we nog een paar pelgrims voorbijkomen en die riepen we binnen waarmee binnen een kwartier de helft van de bestelling werd opgegeten. 

En ook al versta je elkaar niet perfect kan het toch leuk zijn. 

Er klonk wat verder weg het geluid van vuurwerk. Of het het feest van San Sebastiaan was, vroeg ik. Ik had namelijk een kerkje en straat gezien met dezelfde naam.

Nee het is Doce Milagros, zei de barvrouw.

Nadat we onze weg vervolgden door het dorp stonden er her en der halfvolle plastic bierglazen op randjes en raamdorpels. En een grote feesttent.

Die tent stond waarschijnlijk voor de routepijlen waardoor we verkeerd liepen en een stuk via de weg gingen.

Na enige kilometers weer terug op de mooie route.

En door veel buurtschappen. Je merkt wel dat we in de buurt van een grote stad zitten: het is dichter bebouwd.

Na een vette klim een eerste blik op de stad Coimbra.

Een voorbeeld van de invloed van de auto.

Jongens, er moet een snelweg komen. 

Maar waar? 

Daar. 

Maar daar staat een Romeins aquaduct? 

Nou, dan hakken we daar toch een gat in.

Altijd leuk dit soort groene balkons.

De snelweg over en dan komen we in Santa Clara. Een voorstadje waarvoor we opnieuw een stuk moeten klimmen. 

Maar dan heb je wel wat.

Met het klooster van de Heilige Clara.

Wat is nu 17 kilometer? Een kleine vier uur inclusief een flinke pauze met koffie en pastels de nata om in Coimbra te geraken.

We zaten eerst een tijdje lekker bij de brug. Niet alleen om fris de stad in te lopen, maar ook omdat we pas om 15.00 uur kunnen inchecken.

Na een kwartiertje verder. We mogen onze bagage al wel in het hotel afgeven.

Jullie zijn de enige incheck vandaag, zei de jongen achter de balie.

Dat is niet goed voor de inkomsten, zei Rick.

Klopt maar het hotel zit vol met een groep pharmaciestudenten uit Nederland. Jullie zijn de enige andere gasten.

Het is dus een Hollandse aangelegenheid.

Wij slenterden wat door de stad , Coimbra heeft een prettige atmosfeer, op zoek naar een kapper, maar die waren toch echt allemaal gesloten op zondag. Toen op zoek naar een Dönner zaak. Dat viel niet mee. Of voorgoed gesloten, of gewoon gesloten of niet te vinden via google. Dus dan maar eerst een terrasje. 

Daarna een nieuwe en succesvolle Dönnerzoektocht.

Inmiddels zijn we ingecheckt, hangt de was aan de lijn en zit Rick nog te genieten van de zon en dat in zicht van de Kathedraal.

We zitten in een prachtige kamer met lederen muurbedekking.

En een prachtig stucco plafond.

Met groeten Ton