Camino Mozárabe, dag twintig

Van Campanario naar Medellín, 36 km, 36457 stappen.

We sliepen als rozen in de herberg. Wel met oordoppen in want Richard’s gesnurk is inderdaad aanwezig zullen we maar zeggen.

Vanmorgen om 06.15 op pad. In het donker want een lange wandelafstand vraagt om een vroege start. 

Toen er voldoende licht was voor een foto was Magacela in de verte te zien, het eerste dorp op de route.

Oei, dacht ik, hoe gaat de route daar? Zeker dwars over de top.

Het was bewolkt en bleef bewolkt. En de omgeving was wat prikkelarm.

We zagen verschillende ingangen van oude mijnen. 

Veel tarwe en slechts één auto.

We startten samen met Richard, maar ondanks dat hij een hoger wandeltempo heeft, bleef hij soms wat achter om te filosoferen of te fotograferen.

De foto hierboven stuurde hij ons vanmiddag toe. De twee stipjes op de weg zijn wij.

We wilden om 9.30 in het dorp Magacela wel wat drinken. Maar dan moet je met een flinke klim het dorp in en er aan de andere kant klauterend uit. 

Zou er al een bar open zijn?

En is dat dan de klim waard?

Gelukkig kwam er net een hardloper aan en die kon ons vertellen dat de bar pas tegen 11 uur zou opengaan.

Daarmee werd het beslist en konden we de circonvalacion, de omleiding nemen waarmee we de klim konden omzeilen. Wel promootte de hardloper nog

het kasteel op de top.

De kleur is van het koolzaad.

Na 7 km het volgende dorp La Haba. Hier dronken we nog gezamenlijk een laatste kop koffie en thee en namen we afscheid van Richard. Hij gaat een stukje alternatieve route doen.

In het derde dorp op de route, Don Benito, namen we een half uur pauze voordat we aan de laatste 11 km zouden beginnen. Een groot deel liep over een vrij drukke weg.

Een korte pauze bij een waterkanaal.

En dan, tegen 15.00 uur in Medellín. Hier passeerden we het kasteel dat gigantisch groot is en er nog steeds indrukwekkend uitziet.

Nog een paar honderd meter en dan zijn we bij het hotel, waar we eerst een menu namen dat wederom heel lekker was. 

Nu op de kamer waar de was hangt te drogen en wij op bed liggen.

Als we een paar dagen met dezelfde pelgrims hebben opgetrokken voelt het na een afscheid altijd een beetje leeg. In de paar dagen bouw je vanwege de gesprekken snel een band op. Toch is het ook fijn om weer even met elkaar te zijn.

Met groeten Ton