Caminho Portugues, dag twee

Van Verdelha de Baixo naar Azambuja, 34 km, inclusief rondje zusters, 45513 stappen.

Ze zijn er nog: matrassen met die ijzeren spiralen er in. Zonder dagen van 30 km lopen zou ik er niet zo’n probleem mee hebben, maar de heupen zijn toch wat sensitief van de band van de rugzak. Ik was dus wel een keertje wakker tijdens het verwisselen van zijde.

Voor de rest sliepen we heerlijk.

Na vier dagen Portugal valt ons wel wat op: het is armer. De kamers in de hostals zijn niet al te schoon en verkeren in slechte staat van onderhoud. Nu zoeken we ook wel de goedkopere hotels dus begrijpen dat we dan geen 5 sterren kwaliteit kunnen verwachten. Maar loshangende douchestangen, niet schuivende douchewanden, wc brillen die loszitten en waar je dan met bril en al van de pot schuift. Kranen waar geen water uitkomt, armaturen waar geen lichtbollen inzitten, aangeprezen elektrische radiatoren die het niet doen, ramen die niet goed sluiten enz. 

De mensen zijn hier echt wel vriendelijk, toch wordt er weinig gegroet. Wel als wij groeten wordt er vriendelijk gereageerd, maar anders gebeurt er niet zo veel.

Nu ben ik er zelf nogal gevoelig voor, maar heb het idee dat er iets zwaars in de lucht zit hier. Zie weinig levensvreugde.

Of heeft de Fado ons al zijn greep?

Gisteren tijdens het boodschappen doen kon ik ongezien een doosje zoete pinda’s in mijn tas laten glijden zonder dat Rick het doorhad.

Omdat er bij de kassa’s flinke rijen stonden kozen we er voor om de zelfscankassa te nemen en zelfs toen kon ik de pinda’s ongezien scannen. Maar toen de kassa niet verder wilde, omdat hij een fles water niet wilde scannen en we hulp moesten inroepen, moesten alle boodschappen opnieuw onder de scanner.

He, wat moet je met die pinda’s?

Anyway, hij was blij met zijn verjaardagskado dat inmiddels soldaat is gemaakt.

Vanmorgen om half zeven op pad om na vijf minuten al te moeten schuilen voor een fikse bui.

Nadat we verder gingen kwam er een stuk modderpad, waar we beiden geen zin in hadden en besloten om via de weg te gaan.

En dan kom je langs barretjes met koffie en pastel de nata en is het niet Rick’s verjaardag?

Heerlijk was het en inmiddels regende het weer lekker door.

De eerste zeven km door industrie en dat is nooit echt leuk en met regen zelfs nog minder.

Maar na een uur of twee kwam de Taag in beeld. Rustig voor oog en oor want de snelweg hoorden we er niet.

Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, 

Naar rechts kijkend lijkt het echt op Nederland maar ter linkerzijde zijn er bergen te zien met op de voorgrond eindeloze wijken met flats. Dat laatste laat ik maar niet zien.

Om tien uur namen we een pauze in dit barretje met zicht op de rivier.

Sommige stukjes hebben een rustieke uitstraling. Hier terugkijkend merkten we op dat er blauw in de lucht begon te komen ook al regende het nog steeds.

Na een half uurtje was het niet alleen droog, maar werd het ook zonnig en konden de poncho’s uit.

Dat was heel fijn, maar het uitzicht werd ras minder.

Opnieuw veel asfalt, langs de spoorlijn en veel industrie.

Gelukkig ontmoetten we hier twee Australische pelgrims waar we de laatste zeven km mee opliepen. 

Er zijn meer pelgrims. Twee Duitsers, een Amerikaanse dame en nog een Australisch echtpaar.

Dit is een foto naar links waar duidelijk te zien is dat er opnieuw zeer donkere luchten ontstonden.

Om 14.00 uur kwamen we in Azambuja aan en liepen we naar Santa casa misericordia waar de zusters kamers hebben voor pelgrims. Daarvoor liepen we twee km om, om eenmaal aangekomen door de zusters werden weggezonden: we hebben geen kamers.

Tegen 16.00 uur had Rick een hostal geregeld, waarna we eerst een restaurant opzochten voor een pelgrimsmenu. Dat zagen we ergens toen we het dorp binnenliepen. 

Eerst maar vragen wat het kost.

15 Euro zei de dame.

Nu is dat niet heel goedkoop, maar echt zin om verder te zoeken hadden we niet.

Eenmaal aan tafel ging de tv aan met keiharde muziek

We kregen brood, olijven en een drankje. Vervolgens kwam er een bord met patat en stoofvlees. Heel lekker trouwens.

Intussen was er geschreeuw aan de bar. De eigenaresse ging tekeer tegen een klant.

Oei, zei ik tegen Rick, dit is zo’n moment waarop je je realiseert dat je niet op deze plek wilt zijn.

Wat we als nagerecht wilden, kwam de eigenaresse vriendelijk vragen.

Chocolademouse en ananas.

Bij het afrekenen bleek dat het toetje niet inbegrepen was.

Nou, bracht Rick in, je zei dat het 15 euro was. Waarop ze lachte en wij de deur uitliepen.

Kortom: het was een wat wonderlijke dag.

Inmiddels zitten we fris en fruitig in ons kamertje voor een nacht.

Nog een  antwoord op een vraag: de Caminho Portugues is ongeveer 650 km lang.

Met groeten Ton