De vier weekend dagen gingen zonder moment van zon of verveling voorbij.
Voor een groot deel vanwege de voldoening die het hospice werk geeft. Ik deed elke dag een dienst en eerste kerstdag deed Rick dat samen met mij.
Rick’s eerste dienst ooit en het beviel heel goed om samen te werken. Nu is Rick verpleegkundige dus kwam het werk hem niet vreemd voor. Natuurlijk wel wat zoeken naar spullen en soms ook waar de gasten verblijven.
Toen we een van de gasten op bed hielpen met de po keken we elkaar wel even aan met een blik van: wat bijzonder om dit samen te doen.
Wellicht voor herhaling vatbaar, vroeg ik later.
Ja hoor.
Een dag zakte de zon toch nog net zichtbaar onder de wolken achter de horizon.
Gisteren rees ik naar Utrecht.
Rees?
Ja rees. Er waren problemen met mijn NS- kortingskaart waar na veel gedoe er toch met de NS gebeld moest worden. Een aller aardigste dame stond Rick te woord maar ze bleef zeggen dat met een flex abonnement de gerezen dagen aan het einde van de maand worden afgerekend en dat dat heel makkelijk was.
Goed. Ik rees gisteren dus naar Utrecht voor mijn vijfjaarlijkse controle voor de hemofilie. Alles goed op een toch wat te hoge bloeddruk na en met de verzekering dat de hemofilie zorg in Spanje goed is en dat ik bij problemen een beroep kan doen op de Nederlandse kliniek. Dat is fijn om te weten voor mijn eventuele residentie na mijn pensionering.
In de vijf jaar dat ik niet in de kliniek was is er verbouwd en het zag er allemaal weer prachtig uit.
Al wachtend zag ik iets nieuws aan de muur.
Op een mooi geborduurd kussentje hing de sleutel waarmee Koningin Juliana in 1964 de Hemofilie kliniek in Bussum opende.
Eigenlijk herkende ik het meteen want als achtjarige verbleef ik daar twee maanden om te revalideren nadat ik mijn arm had gebroken.
Anyway. Alle medicatie is geregeld en kan mijn Dupuytren pink weer geprikt worden. Maar daarvoor race ik volgende week met de trein naar Alkmaar.
Met groeten Ton
Zo mooi dat jullie tegelijkertijd samenwerkten in de hospice. Het ontroerde me een beetje. Jullie zijn kanjers, een dikke zoen voor dit werk. Wij zijn in november bij mijn broer op bezoek geweest in een hospice en hebben gezien hoe liefdevol de mensen daar worden verzorgd.
BeantwoordenVerwijderenZo, dus je rees met de trein. Ik moest hier erg om lachen, wat een raar woord. Zeker voor iemand bij de N.S. die dit woord toch vaak gebruikt. Nou ja, de uitslag was goed en dat is toch heel fijn.
BeantwoordenVerwijderenHallo Ton, even een vraag die totaal niet over je blog gaat, sorry daarvoor. Momenteel ben ik ook in Spanje. Mijn vraag gaat over het volgende; gisteren vond ik een berg gesnoeide euphorbia’s. Het is de soort die bij jou op de foto in een pot staat bij je blog van 3 mei 2019. Het zijn afgebroken maar ook afgesneden ‘takken’. Kunnen die nou gewoon zo in de grond gezet worden net als yuccastammen? Ik vond het zo zonde dat ze daar gewoon lagen, het waren er wel 50, grote en kleine ‘takken’. Ik wil ze graag een tweede leven geven. Alvast dank en groeten, Elisa
BeantwoordenVerwijderenHoi Elisa, Wat een mazzel. Je kunt die steken het best even een paar dagen laten drogen en dan in de de aarde of potten zetten. zorg wel voor goede drainage en doorlatende potgrond. Weinig water geven, zeker in het begin. Doe wel voorzichtig met het witte sap, het kan huidirritatie geven. Veel succes. Met groetenTon
BeantwoordenVerwijderenIk ben al een paar keer in verschillende Hospices geweest en ook mij valt altijd de rustige en liefdevolle sfeer op. Wat goed van en voor jullie om dit samen te doen!
BeantwoordenVerwijderenChapeau voor jullie beiden, zulk vrijwilligerswerk is zo ontzettend belangrijk! Ik ga zeker weten ook vrijwilligerswerk doen, maar pas als ik met pensioen ben, of aanzienlijk minder uren werk dan nu. Rees... even schrok ik en dacht ik dat jouw tijd in Spanje zijn tol was gaan eisen, gelukkig niet! Fijne jaarwisseling Ton en Rick! xx
BeantwoordenVerwijderenHallo Ton, dank voor je advies, ik heb de afgebroken takken alsnog afgesneden, leek me beter voor wortelgroei. Ik heb bij alle buren emmers, grote lege waterflessen, kortom, alles waar maar iets in geplant kon worden bij elkaar gesprokkeld en alles geplant en daarna het meeste weer uitgedeeld want het was gewoon teveel. En wat wegen de takken zwaar zeg. Wat me opviel is dat de meeste mensen (die zelf notabene al grote euphorbia's in hun tuin hadden staan) niet wisten dat het zo'n makkelijke plant is. Ik hoop dat ze het gaan overleven, ik vlieg zelf volgende week naar Nederland. Helaas kan ik er geen in mijn koffer proppen. Ook ik struin, in navolging van jou, ook de afvalbakken af op yucca's en aloes. Ik denk alleen dat het nu geen snoeitijd is hier (?). Misschien later in het jaar meer succes. Groeten, Elisa
BeantwoordenVerwijderen