Waarom wachten

Het is volbracht en wat was het een succes.

In de onderbroeken fabriek. Eerst nog wat inzingen maar dat was al wel nadat we de zaal wat hadden aangekleed.

Het was weer een hele belevenis. 

Er zitten echt wel wat verschillen in de Spaanse of Nederlandse manier van voorbereiden. Terwijl het spektakel om vijf uur zou beginnen stonden wij om half drie nog voor een gesloten deur terwijl die op die tijd zou worden geopend door Cristobal.

Goed, weinig activiteit en bij het ingaan van de zaal stonden er honderdtien plasticstoelen in stapels tegen de achtermuur.  Terwijl we er om 160 hadden gevraagd en ze zouden zijn klaargezet. Ook zou de zaal zijn aangekleed. Uh, niets daarvan.

Maar ineens komt er  dan vanuit verschillende hoeken hulp aan en is het varkentje met een half uur volledig gewassen. Inclusief een bar voor de drankjes en hapjes.

Zeer on Spaans begonnen we keurig op tijd en werd het spektakel geopend door de wethouder van Cultuur.

Het koor met dirigent tijdens het openingslied Halleluja van L Cohen. En meteen daarna was het duidelijk: het publiek was gul met applaus en geschreeuwde aanmoedigingen. Dat betekent ook meteen dat er behoorlijk wat Spanjaarden waren.

Er waren 16 individuele optredens los van het Coro de Cómpeta en het kinderkoor van Mus Harmonia.

Een gevarieerd programma van Rolling stones tot zelf gecomponeerde liederen. 

Wat mij vaak verbaasd is het behoorlijk hoge niveau van amateurs die ‘tussen de schuifdeuren’ optreden. En omdat het hier toch wat relaxter gaat was het ook geen probleem om na een valse start gewoon zonder gedoe opnieuw te beginnen zoals bij The long day closes waar ik na een verkeerde begintoon de melodie niet te pakken kreeg. 

Stop maar, riep ik tegen Rick. 

Niks aan de hand. Opnieuw de begintonen aangeven en zonder gedoe het lied feilloos zingen. Dat zou me trouwens een aantal jaren geleden niet zijn gelukt omdat ik me dan een enorme sukkel zou hebben gevonden.

Een van de solozangeressen van het kinderkoor was er ook even uit. Zij begon te huilen maar werd meteen opgevangen en gerustgesteld door de dirigente van het koor en door haar vijfjarige broertje die met een flesje water kwam aanzetten. Ook zij zong daarna zonder probleem haar lied uit. Een ovatie viel haar ten deel.

"

Twee van onze gasten: pianiste Ati en Sopraan M. Sopraan hier in de rol als pageturnster.

Sopraan en partner zongen All I ask of You, begeleid door Ati. Rick en ik zongen later het duet uit de parelvissers. Ook begeleid door Ati.

Daarnaast zongen we met zijn vieren a capella het lied The long day closes.

Rond half acht was het afgelopen. Eigenlijk gewoon jammer maar het was met al het geregel eromheen ook best intensief dus het drankje na afloop was dan ook zeer welkom en kon de spanning er ff lekker afgekletst worden.

Ook later thuis werd er in de zwoele avond veel nagepraat want dat is leuk met gelijkgestemden. 

Pas tegen middernacht lagen we in onze bedjes. Van nachtrust kwam niet veel want wat een onweer. Met regen. Nou zou ik graag gezien hebben dat de hoeveelheid regen gelijk opliep met het aantal bliksemflitsen maar de volgende morgen zat er toch vier mm regen in de meter.

Dinsdagochtend eerst een rondrit door de bergen boven Cómpeta en daarna een Menu del Dia bij El Pampano. Ook daar was het gespreksonderwerp het concert want de dochter van de restauranteigenaar zingt in het kinderkoor. En daar is pappa natuurlijk trots op.

Heerlijk gegeten. 

Spreekt voor zich.

De pleisterplaats.

Vorig jaar was het concerten rond dezelfde datum maar was het meer 35 graden. Nu vanwege het instabiele weer was het rond de 25 en dat is een stuk aangenamer. Maar wat is het weer van slag. 

Zoveel depressieweer met regen. Ongehoord in deze tijd van het jaar.

Ook vannacht wederom onweer en regen. En niet zo’n beetje ook. 

Vanmorgen kwam het ook nog even lekker los met als resultaat vijf mm.

Om elf uur zetten we de gasten af op het vliegveld waarna wij een tweede stoeltje uit de Blauwe Doos haalden.

Goed, dan zit de week met de gasten er weer op. 

Het was meer dan leuk. 

O, wat zou ik dit graag opnieuw willen meemaken als ik 90 ben, zei Ati.

Maar waarom dan drie jaar wachten, antwoordde ik. 

Dus komen ze, als het universum het wil, volgend jaar opnieuw.

De eerste voorstellen voor te zingen liederen zijn er al.

Met groeten Ton.