The lucky ones

Je kunt gelukkig veel informatie vinden op het internet. Zo ook over de drukte op Schiphol.

Het is rustig vandaag (gaat over gisteren) wachttijd 90 minuten. 

Och denk ik dan: wat als het druk is? 

We namen toch maar een trein eerder. Op het vliegveld werden we keurig de lange buitentent ingeleid. Er heerste een wat berustende sfeer. Na een minuut of tien schuifelden we dan toch de vertrekhal in en zagen de eindeloze slingerende rij voor de security.

Ik slaakte een diepe zucht maar bleef heel rustig. Komt er een medewerkster van Schiphol op ons af en vroeg of we alleen maar die kleine rugzakjes meehadden?

Ja.

Loopt u dan maar mee, zei ze.

We keken elkaar verrast aan maar volgden haar subiet. Er liepen nog vier andere uitverkorenen mee en we werden bij de security afgeleverd. Met vijf minuten waren we er door.

Hoe blij kan je worden?

Omdat het zo snel ging werd de wachttijd bij de gate wel weer wat lang, 2,5 uur, maar met een kopje koffie, de Ipad, een stoel en een leuk gesprek met een aardig echtpaar was dat geen probleem. 

Het inchecken ging wat rommelig. Een snauwende grondstewardess en veel seat changes zorgden voor veel irritaties. 

Toen ze naar mij snauwde vroeg ik haar om niet zo onaardig te doen.

Ook wij kregen dus een andere plaats maar dat maakt ons eigenlijk niet zoveel uit. We kregen een stoel op rij 31 en liepen als laatsten het vliegtuig in. Door het vliegtuig lopend zien we dat onze ‘oude’ stoelen nog leeg zijn. Das raar. En er waren best nog veel lege plaatsen. Maar goed. Wij lopen naar achteren en daar staan een stuk of tien mensen allemaal te wachten op een zitplaats. Omdat wij de laatsten waren konden de stoelen nu pas weggeven worden. 

You are the lucky guys, zei de steward en nam ons mee naar……

Een plaats met extra beenruimte. Wat heerlijk. En we konden er extra lang van genieten want met tegenwind duurde de vlucht bijna drie uur.

Op Malaga stond vriend Bert al klaar en met een uurtje waren we boven op de berg. Hoe heerlijk kan het zijn?

Het rook naar ‘Het Zuiden’, de cicaden tsjirpten en we hoorden zelfs nog een paar krijsende wilde zwijnen. Goed om weer thuis te zijn.

Het was wel warm in De Klompen. 28 Graden. Te warm om te slapen dus deden we de airco toch maar aan, elektriciteit is hier ook schreeuwend duur, en sliepen dan ook heerlijk.

Vanmorgen.

Thee onder de acacia, op een bedje van afgevallen blaadjes, in de zon en een klein briesje. 

Eerst maar even genieten van de rust, daarna maar eens echt kijken hoe alles er bij staat.

N

Ik ben niet ontevreden. Natuurlijk is overal droogtestress te zien en er zijn planten dood gegaan maar dat is elk jaar het geval. Natuurlijke selectie denk ik dan maar hoe vervelend het ook is.

Waar ik wel wat ongerust over ben is de schade aan onderstaande struik Metrosidero

en de Acacia

Deze zien er slecht uit. Wel kregen ze al extra water maar ik houd mijn hart vast want de omstandigheden worden de komende weken niet echt beter ook al ontstaat er ‘s nachts condens en is de zonnekracht voelbaar aan het verminderen. 

Dat laatste is te zien aan de Drimia maritima die begint te bloeien en

de zon die net om 20.38 achter de bergen zakte.

Ik waste de auto, er vielen vorige week een paar spetters die alles modderig maakten en we reden naar de kust voor boodschappen en een bezoek aan de kapper die zag dat mijn haar wel een beetje raar was geknipt.

Morgen verder met huis en tuin.

Met groeten Ton