Plop

Van Lermoos naar Landeck. 52 Kilometer.

Gisteravond bedankten we onze buren met een presentje voor hun gastvrije welkom.

We genoten nog van het spectaculaire uitzicht op de bergen die prachtig oplichtten in het laatste zonlicht voordat we in de slaapzakken kropen.

Heerlijk sliepen we vannacht. Wel schrok ik wakker van een harde ‘plop’. Een bekend beluid want eerder in Japan hoorde ik hetzelfde. De compartimenten van mijn luchtbedje scheuren. Daarmee is hij niet lek maar ontstaan er bulten. Gelukkig is het er een en is dat bij de voeten.

Als je het niet meer fijn vindt om op te slapen nemen we voortaan een hotel hoor, zei Rick met een bijna onuitgesproken hoop in zijn stem.

Opnieuw vroeg op pad. Een beetje gespannen omdat we de Fernpas overgaan. De reisboekjes zijn daar niet al te enthousiast over en volgens de buren van de camping is het een lastig pad om te fietsen. We gaan het zien.

Jacobsladders komen normaal gesproken vanachter wolken tevoorschijn maar deze stralen komen van beneden.

Ook vanmorgen was de tent nat maar de daarbijbehorende mist in het dal is natuurlijk weer een goedmakertje.

Anyway. De dag begon dus lieflijk. Eigenlijk net als drie jaar geleden maar toen verdwaalden we en moesten een 2000 meter hoge berg over, terwijl de pas maar 1200 meter hoog is. Nu gingen we lekker over een aangegeven route richting de pas.

De pas kan je als fietser eigenlijk niet meer over via de gewone autoweg ook al schijnen er nog wel mensen te zijn die dat doen. Mij niet gezien: het is me veel te druk met dat jakkerende verkeer.

Dus rustig via de onverharde paden door het bos. 

Een stuk van het pad was de Via Claudia Augusta en die gaat tot 1500 meter. Het werd steiler en steiler. Niks fietsen naar Rome. We sleurden al lopend die fietsen de helft van de tijd de bergen over.

Uiteindelijk zaten we lekker hoog en zagen we de berg waar we de vorige reis overheen klommen. Heel hoog dus, zie het gele streepje

Nu zaten we dus ook ver boven de autoweg en hebben van die Fernpas niks gezien. Wel als beloning een prachtig uitzicht.

Hier zo hoog boven het dal spraken we een intentie uit. Dat een zoon de wilskracht vind om zijn alcoholprobleem blijvend achter zich te laten.

Na het hoogste punt is het heerlijk dalen. Langzaam dalen want de onverharde paden staan echt niet toe té hard te gaan. En wat is het overal mooi. Rick is met zijn liefde voor bergen, skiën en sneeuw helemaal in zijn element en fantaseert er op los om hier te wonen. Ik fantaseer meer over geautomatiseerd vervoer want fietsen door de Alpen ga ik waarschijnlijk nooit meer doen.

Eenmaal in het dal van de Inn is het weer wat relaxter fietsen.

Hier spraken we een persoonlijke intentie uit. Dat de persoon die ons nu al maanden bestookt met vervelende reacties over Leo dat hij/zij vrede in het hart mag vinden en mensen niet veroordeelt naar eigen maatstaven.

In Zamst brachten we een bezoek aan de Barmhartige Zusters om ze te bedanken voor de twee nachten die we er mochten doorbrengen. We gaven ze ook het presentje en ze waren daar zichtbaar blij mee. Wel jammer dat de zuster die ons toen verzorgde er nu niet was.

Wij reden door naar Landeck waar we eerst wat te eten scoorden en alsnog besloten dat het voor vandaag eigenlijk wel voldoende was. Morgen pas de Reschenpas over. Als we dat redden natuurlijk.

We willen iedereen bedanken voor de leuke en ondersteunende reacties op het blog. Ze zijn allemaal gelezen en herlezen. 

Met groeten Ton