Dwangbuis

Het werd een lange reisdag maar is dat gek? Al die gefietste kilometers moesten in omgekeerde volgorde worden teruggereisd. 

Om 8.00 uur met de auto naar Senigallia waar we eenmaal op het station nog gezamenlijk een laatste koffie scoorden en ja, dan is het afscheid daar.

Doehoeg, doeg. Oh nog ff een foto.

Voor het eerst in zes weken een lange broek aan en schoenen. Het voelde aan als een dwangbuis.

Met de trein naar Bologna waar we vier uur de tijd hadden om wat van de stad te zien. Daar kwam niks van terecht want het stormde en onweerde er zeer lustig op los.

Wat te doen? Wat meteen duidelijk werd, is trouwens geen nieuw inzicht maar meer iets dat we soms even vergeten, na zo’n tocht zijn we van drukte en grote mensen massa’s vervreemd geraakt. Dus besloten we om meteen naar het vliegveld te gaan. 

Daar werd onze vervreemding niet minder. Wat een drukte. 

Ja, zei Rick, we hebben wel onder een steen geleefd: dit heet gewoon zomerdrukte op een vliegveld dat geteisterd word door personeelsgebrek.

We zochten een zo rustig mogelijk plekje op, aten een salade en yoghurt, iets dat ons een beetje deed denken aan de routine van de afgelopen weken en wachtten rustig af.

Wel met wat vertraging vertrokken we naar Eindhoven en hadden beiden een leuke studente voor een aangenaam gesprek. En dan is zo’n vliegtochtje van anderhalf uur zo voorbij.

Daarna wachten op de bagage, een shuttlebus, een bus naar Boxtel en om van daar met de trein om 23.30 in Den Helder aan te komen.

Tas uitpakken en naar bed.

En nu we weer in Nederland zijn meteen tijd om alle Italianen en semi Italianen te bedanken voor alle hulp en gastvrijheid die we hebben genoten.

De eerste dagen zijn we uit ons hum en zijn snel geïrriteerd. Ook naar elkaar toe maar kennen we van eerdere thuiskomsten. Het doel waar we weken naar hebben toegewerkt is bereikt: wat nu? En er is nog niets nieuws om naar toe te bewegen.

Voor mij is het thuiskomen/ thuis zijn meteen dat ik mijn vrijheid die ik ervaar tijdens het reizen kwijt ben. Ik moet weer van alles. En dat is gewoon gezeur in de grijze hersenmassa want ik hoef niks. Nou ja, bijna niets. Niets om me druk te maken.

Wel zijn we lichamelijk vermoeid en deden gisteren en vanmorgen ettelijke hazenslaapjes op de bank. Boek lezen: ogen die dichtvielen. Podcast luisteren en drie keer opnieuw beginnen omdat ik ‘even wegviel’. Na het eten even een siësta maar dat is eigenlijk normaal.

Tussendoor denk ik terug aan wat deze tocht duidelijk maakte.

Ik ben meer van duur dan van kracht, meer van wandelen dan fietsen, meer van Orbi dan Urbi, meer van rust dan van drukte, meer van bomen dan beton,

Pas vanmiddag kwamen we eigenlijk weer tot onszelf en ondernamen we weer wat. Zo kochten we een kado voor een bruidspaar en waren minder succesvol voor een nieuwe douchekop en sudokuboekjes. De kapper knipte mijn haar zeer a symmetrisch wat niet de bedoeling was waarna ik dacht: de helft van de mensheid loopt er wonderlijk onmodieus bij bij dus verklaar ik mijn kapsel als een nieuwe trend. Dat laatste komt meer voort uit het feit dat ik niet naar de kapper durf om te reclameren. Ik zoek nu gewoon naar een andere.

Heerlijk om weer thuis te zijn in de wetenschap dat het allemaal goed is gegaan. Dankbaar voor de mooie ontmoetingen met de mensen die ons vorige tocht hebben geholpen maar ook de nieuwe ontmoetingen, ervaringen en inzichten die bij zo’n tocht horen.

Ook onze dank voor alle reacties op het blog. Ze zijn ons dierbaar.

Het is dan fijn thuiskomen waar de buurvrouw voor de planten zorgde, er een mooie en toepasselijke kaart van zus in de bus lag en een kaart van een bloglezeres.

De engel van Margareth herinnert ons nog een poos aan de wind in de rug, de zon op ons gezicht en de regen op de velden ( niet op ons) want wat zijn we weer beschermd geweest.

Met groeten Ton