De beste plaats om iets te verbergen

is in het licht.

Van Kirchberg an der Iller naar Ottobeuren. 80 kilometer.

Got im Himmel. Wat ging het tekeer gisteravond. Het rommelde, gromde, siste, scheurde en knetterde. Een uur lang onweerde en regende het als een gek en twee keer sloeg de bliksem zeer dichtbij in. Dat was het knetteren en sissende. We gaven beiden een gil. Het zal je toch maar gebeuren. 

Als kind was ik bang van onweer. Nu niet meer maar het is wel een weersverschijnsel waar je best voorzichtig mee kan zijn.

Alles was kletsnat vanmorgen en dan pak ik de tassen toch wel iets minder fijn in. Vooral de tent.

Het was klimmen geblazen vandaag. De route gaf 300 hoogtemeters aan en daar zag ik wel wat tegenop maar……..de bovenbenen worden blijkbaar sterker gelijktijdig met het hoger worden van de bergen.

En die bergen. Die bergen zagen we drie jaar geleden  langzaam naderbij komen maar nu, met die fietsen is Alpen zien bijna Alpen bestijgen. Nou ja, morgen dan.

We reden een mooie route.

Hier spreekt liefde voor planten en kleur.

Er staat een gigantische kerk met klooster in Ottbeuren waar Rick dacht dat het wel passend zou zijn om een stempel te vragen. Nu werd er verbouwd dus was het niet zo duidelijk waar we naar toe moesten dus reden we om het gebouw heen. Staat er aan de achterkant een oude pater waar Rick aan wilde vragen waar we een stempel konden bekomen. De man wuifde ons weg zijnde horzels. Dan komen er in eerste instantie geen pelgrims gedachten in mijn brein naar boven maar ik herstelde mezelf snel en dacht dat die man de intentie van naastenliefde nog niet machtig is. Of misschien had hij gewoon een slechte dag.

Anyway, in een container aan de zijkant van het gebouw kregen we niet alleen allervriendelijkst een stempel van een dame maar kregen van een broeder beiden een kruisje na een geïnteresseerd gesprek. En dan is ons universum weer in evenwicht gebracht.

Beieren is prachtig. Wel een beetje Teletubbiesgroen. 

Tentdroogpauzestop met lunch.

Rick wil hier wel wonen. Maar krijg je dan geen last van een stijve nek van het turen naar die bergen?

In Marktoberdorf wilden we graag naar de mensen die ons tijdens de vorige reis eten aanboden. Maar waar wonen ze ook alweer. We dachten het ons wel te kunnen herinneren maar nee, het werd zoeken. Was het deze weg? Weg doorrijden. Nee. Deze dan? Ook niet. Ik typ de route van vorige reis in wellicht geeft dat meer aanwijzingen. Ook niet.

Shit, we hadden ons hier echt op verheugd. Natuurlijk hadden we wel aan de mogelijkheid gedacht dat ze niet thuis zouden zijn. Dus daar staan we dan even verslagen te zijn. Zo vlakbij.

Ok, dat is het dan. Ik draai me om en zeg tegen Rick: dit is het huis. Op een hoek, met een serre en een vlonder en een opening in de heg waardoor we indertijd vroegen of de man onze waterflessen wilde vullen.

Helemaal blij liepen we naar het huis toe waar ook nog eens de voordeur openstond en de man, Rob, buiten bezig was. Meteen herkenning. Hij riep direct naar Birgitte en die kwam ook blij verrast naar buiten.

Kom binnen, wat willen jullie drinken en wat leuk dat jullie er zijn. Natuurlijk hebben we het geregeld over die zwei pilger.  Nou ja, dan is een uur echt te kort. Want ook de vorige keer bleef het niet bij beleefdheden maar gingen de gesprekken de diepte in.

Na het geven van ons kadootje, uitgewisselde adres gegevens en dikke zoenen zijn we weer op pad gegaan. 

We reden door naar de boerencamping van Frau Fuchs. Daar moesten we meer dan een uur wachten voordat we konden inchecken want: Frau Fuchs was in de Wiese op de berg aan het hooien.

Kon ik ff wat koeien foto’s maken.

Kunt u mij misschien vrijlaten?

We denken dat er alleen een Frau is want over een man wordt hier niet gesproken en ze runt de hele business. Koeien, hooien en de gasten. Ga d’r maar aanstaan en we schatten haar ongeveer 70 jaar oud.

We staan inmiddels op een lekker plekkie, met stoelen en een speeltoestel waar de waslijn aan vast gemaakt kan worden.

Van dat alles geen plaatje wel van mijn tweekleuren benen..

Met groeten Ton