Waar eindigt de Japandag?

Twee middagen werkten we in de hortus.

Daar waren zaterdagmiddag de voorbereidingen voor de Japandag in volle gang. En dat naast de gewone dagelijkse beslommeringen van kaartjes verkoop en horeca. 

Zo kwamen er verschillende standhouders hun kramen al inrichten. Mooie kunstwerken werden aan de muren gehangen, kimono’s tentoongesteld, eettentjes ingericht en de boogschutter bepaalde de plaats waar hij het beste zijn pijlen kon afschieten.

Helemaal leuk en er was tijd genoeg om gesprekjes aan te knopen. 

Onder andere met de vrouw van de boogschutter. Dat naar aanleiding van een tas waar gepiep uit kwam. 

Dat gepiep vond ik op het geluid van een zebravink lijken en dat was ook zo. Een jong beestje nog.

Het is pas een maand oud en moet elk anderhalf uur gevoerd worden. Daarom moest hij wel mee vandaag want we komen uit Rotterdam.

Vandaag was de grote middag. Rick stond in de ontvangst ruimte en ik in de bar. Druk, druk druk. Binnen een uur waren er al meer dan 100 gasten. En een groot deel daarvan wilde ook koffie of thee. Helemaal in mijn element ben ik dan. Dat is een beetje een eufemisme voor druk en zeer alert. 

Oei, die dame loopt wat moeizaam. Mevrouw zal ik uw glas even naar uw tafel brengen. Of: meneer we hebben ook nog heerlijke taart voor bij de koffie.

Maar ook dat een echtpaar zocht naar een plekje om hun consumptie te nuttigen maar geen lege tafel zag.. Hup er op af en ik vroeg aan een alleenzittende dame of dit echtpaar haar mocht vergezellen. Geen probleem.

Ook leuk om na vier jaar Den Helder te constateren dat ik inmiddels al veel mensen ken. Niet alleen van hortus en het appartementencomplex maar ook van het hospice en ik herkende zelfs een ex collega waar ik 45 jaar geleden mee samenwerkte. Dan is het trouwens wel jammer dat ik niet even langer kon bijpraten maar dit was al bijzonder. En ook nog een ontmoeting via het blog.

Een aardige dame sprak me aan. Ik ben speciaal gekomen omdat ik uw blog lees. Meteen is er dan stof tot gesprek. 

Ik ken je eigenlijk niet terwijl ik veel van je weet. 

Al met al een zeer geslaagde middag en toen het later wat rustiger werd was er tijd om ook nog wat langs de verschillende stands te lopen. 

De sushi kraam liep ik snel voorbij maar de japanse noedels lokten. De origami liet ik links liggen maar ik kocht wel vijf postkaarten

en ik trok een tarotkaart, kreeg uitleg, een plaatje en een gelukssteen.

Om 17.00 uur sloot de tent en kon er worden nagepraat onder het genot van een glaasje. Na een paar minuten wilde ik even onze tas ophalen om de kaarten die ik had gekocht aan Rick te laten zien. Knoopte ik onderweg een praatje aan met de papierschep dame. 

O, ik vond het geweldig, zei ze en ik wil mezelf voor volgend jaar alvast aanmelden.

Maar ik ben gewoon vrijwilliger hier en heb daar niets over te zeggen. Wel kan ik het alvast tegen de daarvoor verantwoordelijke dame zeggen.

Vervolgens liep ik terug naar Rick. Daar was inmiddels een toespraakje aan de gang door de verantwoordelijke dame uit de zin hiervoor.

Tja, toen merkte ik ineens wel dat een wijntje na een drukke middag behoorlijke impact heeft want ineens flapte ik eruit: M zijn de vrijwilligers al bedankt voor hun inzet?

Rick keek me gewoon een beetje verschrikt aan. M reageerde zeer professioneel en bedankte de vrijwilligers uitbundig. Maar toen was ik nog niet klaar en riep: en de papier schep dame wil volgend jaar ook graag komen.

Zeg Ton, zei Rick zachtjes, dit is genoeg hoor. Misschien is het beter als je nu rustig gaat zitten.

Ok.

Onze vroegere Japanse lerares was er ook. Zij verkocht haar boek over de 88 tempel pelgrimage en het boek, Tokiko, over de geschiedenis van een geisha met een aan haar gegeven kind. 

Gezamenlijk liepen we naar het treinstation en besloten om de dag af te sluiten met?

Patat.

En ijs bij de Chinese snackbar.

Met groeten Ton