Sommigen mensen wil je gewoon zoenen

Afgelopen dinsdag was de maandelijkse bijeenkomst voor de gardenclub. Een fundraiser waar iedereen stekjes, plantjes, tuinspulletjes, jam, chutneys of wat dan ook kon inbrengen voor verkoop ten goede van de club.

Ik nam drie potten nisperocompote mee en het gele aardewerk met planten.

Meteen na de opening waren de grote poten al verkocht.

De kleinere potjes staan hier nog op de kraam maar die werden ook verkocht. 

Met Engelsen kun je best een leuke dag doorbrengen. 

Ik kon met de voorzitster van de club meerijden naar de marktplaats die in de tuin van een mede tuinier werd gehouden. Derhalve moest ik wachten tot ze na afloop naar huis ging. En dat wachten was niet erg. Er werd al snel geroepen dat de laatsten konden mee lunchen.

En onder genot van een wijntje en zeer genoeglijke gesprekjes plakten er zomaar twee uur aan de bijeenkomst vast.

Wel kreeg ik vanmiddag een mail dat twee van de aanwezigen waren besmet met Covid. Gelukkig was het event buiten en zoende ik slechts een dame.

Ook al riep ik dat ik dat gezoen na de pandemie niet meer zou oppakken ontkom ik er toch ook niet helemaal aan. Sommige mensen wil je gewoon echt begroeten met een zoen.

Nu het koor de beschikking heeft over een elektrische piano is het oude keyboard verloot en Pat won het.

Dat keyboard brachten we vanmorgen naar haar toe en installeerden het en ze is er helemaal blij mee.

Meteen gaf ik haar instructies hoe ze op mijn blog kan komen. 

Ze wilde ons al volgen op onze tocht naar Rome maar kwam tot de ontdekking dat het blog in Dutch was en dat las ze niet. Dus nadat ik een snelkoppeling had aangemaakt en goed had uitgelegd van de vertaalkknop kan ze ons gaan volgen als we naar Rome fietsen.

Daarna lunchten we met ons drieën in La Herradura. Dat had nog wel wat voeten in de aarde. Want was wat het druk daar. Nergens een parkeerplek en als 83 jarige wil je geen anderhalve kilometer wandelen in deze hitte. Dus zette ik haar af bij het restaurant en zochten Rick en ik naar een parkeerplek. Dat lukte maar duurde een stief kwartiertje.

Nu had Pat goede herinneringen aan het restaurant en dat was ook de reden dat ze daar naar toe wilde maar in de vijf jaar dat ze er niet was geweest is het er niet op vooruit gegaan. Duur en kwalitatief onder de maat en ook al herkende het personeel haar nog en was de bediening prettig was het toch een beetje een tegenvaller. 

De voorbereidingen voor ons vertrek vorderen langzaam. Het watersysteem is nagelopen, de planten staan weer in waterbakken, inclusief de plantjes die ik natuurlijk toch weer kocht op markt van de gardenclub. We zochten in de wandelspullen wat we allemaal nodig hadden of wilden gebruiken. En dat is bij elkaar best een flinke hoeveelheid . Daarvoor boekte Rick een extra koffer bij voor aanstaande donderdag 

Die koffer zou Rick vanmiddag alvast even van zolder halen.

Weet jij waar die rode reistas is?

Ja, in Den Helder boven op de kast in het fietsenhok.

Met groeten Ton