Treurig

Met mijn verjaardag kreeg ik een boom. Een Moringa oleifera. Aan die boom zat een zaaddoos en dan weet je het wel. Die zaaddoos liet ik rijpen en een maand geleden haalde ik er 15 bruikbare zaden uit. Snel in potjes gedaan en wachten. Gelukkig al na twee weken kwam het eerste zaailingetje boven aarde. En daar bleef het bij. Maar ik was al helemaal blij.

Maar wat zag ik gisteren? Het plantje leek wel wat slapjes. Vanmorgen hing de vlag halfstok. Natuurlijk hoop ik dat hij zich nog herstelt maar ik vrees met grote vreze.

Goed.

In de andere twaalf potjes zaaide ik 8 pompoenen en 8 courgettes. Voor de pompoenen is dit het derde zaaisel. Het eerste werd opgegeten door Leo. Van het tweede kwam er een op die met een wat onhandige verplaatsing door mij knakte.

Drie keer is scheepsrecht.

Rechtsonder de zieltogende Moringa en linksonder een pompoen. Eén pompoen. Eén van de acht. Waar ken ik dat ook alweer van?

Ik weet het niet. Het lijkt wel of het groen uit mijn vingers is verdwenen.

En dan ….. 

Als ik pompoen gebruik voor het eten, doe ik de zaden in het groenafval bakje dat vervolgens in het wormenhotel wordt geleegd. En wat zag ik daar vorige week? Een stuk of tien zaden die waren opgekomen. Weliswaar helemaal geel vanwege gebrek aan zonlicht maar toch.

Voorzichtig wat van de gele plantjes in potjes gezet. Op hoop van zegen. Die ken ik ook ergens van.

Ze zijn al groen geworden, zien er niet heel mooi uit maar zijn wel robuust.

Soms weet ik het niet meer. Zaden die met alle egards worden behandeld lijken minder bereid om te kiemen dan de achteloos weggooide exemplaren.

Nou ja, als ik maar wat kan oogsten.

Nadat gisteren de overgebleven snoeperijen soldaat waren gemaakt leek het me vandaag een goed plan om maar weer eens een wandeling te maken. Rick had andere dingen te doen dus ging ik alleen op pad voor de 20 km langs de boulevard.

En alleen wandelen doe ik nooit. Ik vind er weinig aan. Wel merkte ik wat verschillen op. Klagen heeft geen zin want niemand hoort je. Dus liep ik vier uur zonder pauzeren heen en terug naar de auto. Kon wel lekker mijn eigen tempo lopen en denk dat ik daarom ook helemaal geen ongemakken voel.

Als we samen lopen wil ik vaak foto’s maken maar doe dat niet altijd omdat je dan steeds uit het wandelritme raakt. Voor mezelf vind ik dat niet zo erg maar voor Rick laat ik het dan zitten. En vandaag? Fototoestel mee want die ik zou wel eens flink gaan gebruiken. Ik maakte slechts een foto.

Van de vuurtoren in Velez Malaga. Ik deed dat om het door mijzelf gestelde doel te halen. Als we samen wandelen ben ik degene die zegt dat ‘tot de vuurtoren wandelen’ hetzelfde is als ‘bijna tot de vuurtoren’ en dat vijfhonderd meter voor de vuurtoren dat ook is.

Maar voor mezelf was ik dus streng.

Na de eerste regens popten er ineens allerlei kleine paddenstoelen op. Nu zijn de grote jongens aan de beurt.

Vanmorgen zat er opnieuw water in de regenmeter: 3 mm. En we zijn er nog niet vanaf. De komende week blijft het wisselvallig.

Met groeten Ton